บทที่3

'pp.prao' 

"หึ แสบใช่เล่น" 

ผมกดชื่อโซเชียล​ของใครบางคนลงในช่องค้นหา ก่อนจะไล่ดูรูปที่เธอลงเอาไว้เป็นพันรูป มีทั้งรูปงานและรูปไปเที่ยว หนึ่งในนั้นก็เป็นรูปเธอวันนี้ที่ลงไว้ในสตอรี่ เหมือนว่าจะถ่ายก่อนออกมาร้านเหล้าเพราะเป็นชุดเดียวกันกับที่ผมเจอและได้สัมผัสไปเมื่อหลายนาทีก่อน

'พริบพราว' เป็นชื่อที่คอยตามหลอกหลอนผมตลอดหนึ่งสัปดาห์​ที่ผ่านมา เพราะเธอคือว่าที่คู่หมั้นของผมที่มามี๊นัดให้ไปดูตัวและทำความรู้จักกันในวันหยุดยาวสัปดาห์​หน้า ตอนแรกผมก็ค้านหัวชนฝายืนกราน​ปฏิเสธออกไปชัดเจน ไม่ชอบการคลุมถุงชนเป็นที่สุดและคิดว่าน่าจะหมดยุคนั้นไปนานแล้ว จนได้เห็นรูปที่มามี๊ส่งมาให้ทุกวันเหมือนส่งสติ๊กเกอร์​สวัสดีวั​นจันทร์​มานั่นแหละ ก็พอทำให้ผมจำหน้าของเธอได้ 

และพอเจอกันวันนี้ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะมีคู่หมั้น หรือไม่ก็รู้แต่ทำเนียนไม่ต่างจากผม ตอนแรกก็ตั้งใจจะปล่อยผ่านต่างคนต่างมาค่อยไปทำความรู้จัก​กันวันที่ผู้ใหญ่นัด แต่มาสะดุดตรงที่ว่าที่คู่หมั้นของผมคนนี้เสน่ห์​แรงมาก แค่ยืนเช็คเรตติ้ง​เฉยๆ ก็มีผู้ชายเข้ามาขายขนมจีบแล้ว ทำผมหมันไส้​เผลอพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป

ยิ่งได้เห็น ปากนิด จมูกหน่อย แววตาซุกซน ดูเอาแต่ใจ ไหนจะท่าทางอวดเก่ง ผมว่า...ก็น่าสนุกดี อยากรู้เหมือนกันว่าจะเก่ง...อย่างที่คุยหรือเปล่า

"ดูอะไรอยู่วะ" ไอ้พายเพื่อนสนิทของผมชะโงกหน้ามาดูหน้าจออย่างสอดรู้สอดเห็น ดีที่ผมกดปิดหน้าจอทันเนียนทำเป็นยกแก้วขึ้นมาดื่มต่อไม่ให้ผิดสังเกต

"ดูไปเรื่อย" 

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง

pp.prao : ก๊อก ก๊อก ก๊อก

pp.prao : มีใครอยู่มั้ยเอ่ย

pp.prao : ฉันพริบพราวนะ ว่าที่แฟนของนาย

เสียงแจ้งเตือนข้อความไอจีดังรัวรัวดึงความสนใจให้ผมเปิดหน้าจอดูอีกครั้ง จนเห็นว่าเป็นข้อความส่วนตัวจากใครบางคนที่ส่งมาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการพร้อมแสดงเจตนา​รมณ์ชัดเจนมอบตำแหน่งให้ตัวเองเสร็จสรรพ 'ว่าที่แฟน' หึ

"กูกลับก่อน" ผมหันไปบอกไอ้พายและไอ้เฟิร์ส​เพื่อนอีกคน ก่อนจะลุกยืนเต็มความสูงเก็บมือถือใส่ลงกระเป๋ากางเกง ทำพวกมันพากันทำหน้างงเพราะปกติแล้วร้านไม่ปิดผมไม่กลับ หรือไม่ก็รอกลับพร้อมกัน

"รีบจังวะ" 

"ง่วง กูเลี้ยง" 

"เออ เจอกัน" 

ผมหยิบแบงค์​สีเทาในกระเป๋าสตางค์​ออกมาจำนวนหนึ่งยื่นให้ไอ้พายไว้เคลียร์บิลคืนนี้ ก่อนจะพาตัวเองเดินออกไปยังบิ๊กไบค์​คู่ใจที่จอดไว้ในที่วีไอพีที่ประจำของผมกับเพื่อน ความเร็วของรถทำให้ผมสามารถมาถึงจุดหมายปลายทางคือคอนโด​หรูใจกลางเมืองได้อย่างรวดเร็วภายในสิบนาที

ไม่รู้ป่านนี้คนที่แนะนำตัวว่าเป็นว่าที่แฟนจะรอจนหลับไปหรือยัง ลองตอบหน่อยคงไม่เสียหายอะไร เจอกันคราวหน้าจะได้ไม่กล่าวหากันว่าผมหยิ่งไม่ยอมคุยด้วย แค่คิดว่าเธอจะทำหน้าเอ๋อขนาดไหนก็สนุกแล้ว

phalan.pl : แฟนใคร

pp.prao : แฟนนายไง

phalan.pl : ละเมอ? 

pp.prao : เสียมู้ดหมด 🙄

phalan.pl : 😏

pp.prao : พึ่งกลับหรอ

phalan.pl : อืม

ผมตอบเธอกลับไปแค่นั้นไม่ได้ชวนคุยต่อเพราะดึกมากแล้วปล่อยให้เธอนอนเพ้อต่อคนเดียว พอเปิดประตู​ห้องเข้ามาเลยตรงไปยังห้องนอนพื้นที่ส่วนตัวเดินไปวางโทรศัพท์​ลงบน​โต๊ะ​ข้างหัวเตียงไม่สนใจแสงสว่างบนหน้าจอมือถือที่บอกว่ามีใครบางคนทักมาอีกครั้ง ก่อนจะพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หมดกลิ่นแอลกอฮอล์​และบุหรี่ กลิ่นจะได้ไม่ติดที่นอนให้มามี๊และลิตาน้องสาวที่ชอบแอบมาซักผ้าให้บ่นจนเมื่อยหู

"อยากกินข้าวมันไก่ตึกนิเทศ​น์หว่ะ ไปป่ะ" 

"อยากไปกินข้าวหรืออยากไปส่องสาว" 

"ผลพลอยได้หว่ะ" 

"เออ รีบไป กูหิว" 

"มึงก็อยากไปส่องเหมือนกูเถอะไอ้พาย" 

ผมเดินตามหลังเพื่อนไปเงียบๆ ปล่อยให้พวกมันสองคนเถียงกันอยู่อย่างนั้น ไม่คิดจะห้ามเพราะถ้าเหนื่อยเมื่อไหร่หรือเจอเป้าหมายเดียวกัน เดี๋ยวก็เดินสามัคคี​กอดคล้องคุยกันเองนั่นแหละ

ตลอดหลายวันมานี้ ตั้งแต่เจอและคุยทางข้อความกันวันนั้น ผมกับพริบพราวเราสองคนก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จะมีก็แต่มามี๊​ที่ยังคงส่งรูปเธอมาให้ผมทุกวัน เป็นรูปที่เธอลงในไอจีนั่นแหละ จนผมต้องตามเข้าไปดูว่าเธอทำอะไรอยู่ที่ไหนแบบผ่านๆ เผื่อมามี๊ถามจะได้ตอบได้ 

จะว่าไปได้ไปกินข้าวที่ตึกนิเทศน์เปลี่ยนบรรยากาศ​บ้างก็ดีเหมือนกัน เผื่อเจอว่าที่คู่หมั้นส่งสายตาวิบวับหรือไปขายขนมจีบให้ใคร ผมจะได้มีหลักฐานส่งไปให้มามี๊ดูว่าคนสวยของมามี๊​แสบแค่ไหน

"คุณพาลันครับ จะกินข้าวมันไก่ด้วยมั้ยครับ"​ ไอ้เฟิร์ส​หันมาถามอย่างกวนอารมณ์​

"ไม่ กูอยากกินกะเพรา" เพราะสายตาของผมกวาดไปเห็นใครบางคนกำลังต่อแถวอยู่ที่ร้านกะเพราถาด

ขาก็สั้นยังจะใส่กระโปรงสั้นอีก ลมพัดทีคงได้เห็นไปถึงไหนต่อไหน พอคิดได้อย่างนั้นผมรีบก้าวเท้ายาวไปยืนต่อแถวด้านหลังเธอโดยที่เธอไม่ทันได้สังเกต เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาสนใจแต่หน้าจอสี่เหลี่ยม ด้วยความสูงที่มากกว่าสิบเซ็น​ติเมตรเพียงแค่เหลือบตามองนิดหน่อยก็เห็นหน้าจอที่เธอกดเข้ากดออกได้อย่างง่ายดาย

หน้าแชท 'phalan.pl'