บทที่5

ตลอดช่วงเวลาของมื้อกลางวัน ท่ามกลางเสียงพูดคุยของผู้คนในโรงอาหาร ก็จะมีเสียงเล็กๆ พูดเจื้อยแจ้วคุยกับเพื่อนดังอยู่ข้างหูไม่หยุด ส่วนใหญ่เรื่องที่พวกเธอคุยกันเหมือนจะเป็นเรื่องแฟชั่นทั่วไป แล้วก็พระเอกในซีรีย์ซึ่งผมไม่ค่อยรู้จักเท่าไหร่ มีบ้างที่เคยได้ยินมามี๊กับลิตาคุยกันบ้าง แต่ผู้ชายอย่างผมจะให้กรี๊ดพระเอกในซีรีย์อย่างพวกเธอ น่าจะไม่ค่อยเข้ากัน

phalan.pl : เสียงดัง

pp.prao : อุดหูซิคะ ที่รัก

บางทีผมก็อยากแคปหน้าจอเก็บหลักฐานความแพรวพราวคนสวยของมามี๊ที่ท่านชอบนักชอบหนาส่งไปให้ท่านดู ว่าลูกชายของมามี๊กำลังตกอยู่ในอันตรายมากขนาดไหน ไหนจะชอบทำสายตาเป็นประกายระยิบระยับโปรยเสน่ห์ใส่ คำพูดคำจาก็เหลือเกิน แถมยังพูดไม่หยุดอีก คุยเก่งขนาดนี้มีหวังผมคงได้นั่งแคะขี้หูทั้งวัน

"มึงสองคนจะไปดูกูแข่งรถป่ะ" ทุกเย็นวันศุกร์เจ้าของสนามแข่งอย่างไอ้เฟิร์ส​จะชอบลงแข่งด้วยตัวเองเป็นคู่ปิดท้ายของสนาม ในฐานะเพื่อนและหุ้นส่วน ผมกับไอ้พายต้องไปให้กำลังใจอยู่แล้ว

"ก็ไปทุกทีป่าววะ" ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดไอ้พาย เผื่อคู่แข่งเล่นตุกติก ผมสองคนจะได้ช่วยเพื่อนทันเวลา ตามคอนเซ็ปต์ที่ว่า​ 'รวมกันเราอยู่' 

แยกกัน...ผมก็อยู่เหมือนเดิม แค่อาจจะเหงานิดหน่อย

"เธอๆ สนใจไปให้กำลังใจเราป่ะ" และสิ่งที่ทำให้ผมกับไอ้พายเงยหน้าจากจานข้าวขมวดคิ้วมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายก็เพราะ ได้ยินเพื่อนตัวดีชวนคนอื่นไปดูด้วย ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นแพรนวลที่กำลังนั่งคุยออกท่าออกทางอยู่กับคนสวยของมา​มี๊​

ว่าแล้ว...ไอ้เฟิร์สต้องล็อคเป้าหมายเอาไว้ถึงได้ชวนผมสองคนมาที่นี่ แถมยังทำทุกอย่างราวกับเป็นความบังเอิญ ทั้งเวลา สถานที่ แม้แต่ที่นั่งดูจะเป็นใจไปซะทุกอย่าง

"เรารู้จักกันหรอ?" 

"หึ/หึ" 

"เรารู้จักเธอพอ" ต้องยอมรับว่าสเต็ปการจีบสาวทั้งผมและไอ้พายเป็นรองไอ้เฟิร์สมาก แต่อันที่จริงก็ไม่ถูกซะทีเดียว เพราะผมยังไม่เคยจีบใครสักคน ส่วนใหญ่เป็นฝ่ายโดนขายขนมจีบมากกว่า และยังไม่เคยมีใครปิดการขายได้สักราย

สุดท้าย เพื่อนผมก็เกลี้ยกล่อมเป้าหมายได้สำเร็จ คงจะทนความรำคาญกับลูกตื้อไม่ไหวหรือไม่ก็ตามไม่ทันกับความเจ้าเล่ห์​ที่เพื่อนผมมีถึงได้เผลอตอบตกลงไปอย่างงุนงง แถมคนข้างผมก็ช่วยเชียร์จนไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนอยากไป

pp.prao : แล้วเจอกันนะคะ ว่าที่แฟน

pp.prao : 😘

'หึ'​ นี่สินะเหตุผลที่พยายามเชียร์เพื่อนให้ไปดูไอ้เฟิร์ส​แข่งรถ 

หลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จ ผมกับเพื่อนก็แยกย้ายกันไปที่รถของตัวเองเพื่อกลับไปเตรียมตัวและออกมาเจอกันตามเวลานัดในช่วงเย็น ซึ่งดูจากเวลาแล้วมีมากพอให้ผมได้พักสายตานอนเก็บแรงไว้ไปฉลองต่อกับเพื่อนคืนนี้

เพราะผมมั่นใจว่าผู้ชนะต้องเป็นเพื่อนผมอย่างแน่นอน

 

@สนามแข่งรถ NonStop BKK

"มาช้าจังหวะ" 

"หลับ" 

ผมมาถึงสนามแข่งในตอนเกือบหนึ่งทุ่ม เพราะเมื่อช่วงบ่ายมีใครบางคนกดโทรในช่องทางแชทมาป่วนเกือบสองชั่วโมง แน่นอนว่าคนพูดและคนชวนคุยไม่ใช่ผมแน่ พูดจนผมเคลิ้มหลับเธอถึงจะวางสายไป ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆ ที่เป็นคนไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย คุยเฉพาะกับคนที่สนิทเท่านั้น แต่สามารถทนฟังเธอได้นานขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เราสองคนแทบจะเรียกว่าเป็นคนแปลกหน้ากันเลยก็ว่าได้

กับคนอื่นเธอจะโทรไปชวนคุยแบบนี้ป่าววะ? 

"ไอ้เฟิร์ส?" เพราะตั้งแต่ผมขึ้นมาก็เห็นเพียงไอ้พายนั่งชงเครื่องดื่มอยู่คนเดียว

"ทางนั้น" ไอ้พายพยักหน้าให้ผมมองไปทางนอกกระจกที่สามารถเห็นโซนที่นั่งสำหรับคนที่ซื้อบัตรเข้ามาดูการแข่งขัน​ได้

และที่นั่งวีไอพีมุมที่สามารถมองเห็นการแข่งขันได้ดีที่สุด เหมือนไอ้เฟิร์ส​จะตั้งใจยกให้คนที่มันชวนมาและเพื่อนของเธอ แถมยังเตรียมขนมและเครื่องดื่มไว้ให้พร้อม ดูแลดียิ่งกว่าลูกค้าวีไอพีที่จ่ายเงินซื้อบัตรราคาแพงเข้ามาดูก็ผู้หญิงของมันนี่แหละ

pp.prao : ถึงยังอะ

phalan.pl : อืม

เสียงแจ้งเตือนข้อความในมือถือทำผมเงยหน้ามองไปทางตรงที่เธอนั่ง เหมือนว่าเธอกำลังมองหาว่าผมนั่งอยู่ตรงไหน แล้วก็ทำหน้าเศร้าเบะปากคว่ำเมื่อมองไม่เห็นผม เพราะกระจกห้องนี้คนข้างนอกไม่สามารถมองเข้ามาได้เพื่อความเป็นส่วนตัวของพวกผมสามคน

จนใกล้ถึงเวลาลงสนามไอ้เฟิร์ส​ก็แชทมาบอกให้ผมสองคนไปนั่งเป็นเพื่อนสองสาวเพราะกลัวว่าจะมีผู้ชายคนอื่นเข้ามายุ่งวุ่นวายจนไม่ปลอดภัยสำหรับพวกเธอ หรือพูดง่ายๆ ว่าให้ไปนั่งเป็นไม้กันหมานั่นแหละ

ผมสองคนเลยหยิบเบียร์​ติดมือไปคนละกระป๋องเดินไปนั่งตามตำแหน่งที่เพื่อนสั่ง มองจากที่ห้องพักก็พอจะรู้ว่ากางเกงยีนส์ที่เธอใส่มาสั้นมาก แต่พอยิ่งเดินมาใกล้ก็ยิ่งเห็นว่ามันสั้น สั้นแค่คืบ! 

"ขาก็สั้นยังจะอวด" ผมหย่อนตัวลงนั่งข้างคนตัวเล็ก ทำเป็นยกกระป๋องเบียร์​ดื่มให้หายคอแห้ง แล้วพูดว่าเธอให้พอได้ยินเพียงสองคน

"หวงก็บอกมาเหอะ" คิดคนเดียวพูดคนเดียวนี่เก่งเหลือเกินแม่คุณ! 

 

 

#มีใครรอ PPพาลันพริบพราวบ้างน้าาา🤔