บทที่7

แกร๊ก! 

"ตายแล้ว!" เสียงของหญิงวัยกลางคนฟังคุ้นหูปลุกผมให้ลืมตาตื่นมามองว่าใครมาส่งเสียงดังรบกวนแต่เช้า 

แต่เสียงแบบนี้เหมือนมามี๊มาก

"..." และใช่ เป็นมามี๊ตัวจริงเสียงจริงกำลังยืนมองผมสลับกับคนตัวเล็กข้างๆ 

"มามี๊ มาได้ยังไงครับ" ผมเลยต้องรีบดึงผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นมาคลุมตัวยุ่งจนมิด ก่อนจะยัดตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียงไม่หลงเหลือความงัวเงียให้มามี๊เห็น

"ป๊ามาส่ง" 

"ไปแต่งตัวให้เรียบร้อย มามี๊จะรอข้างนอก" 

"..."

"ปลุกน้องมาด้วยนะ และอย่าตุกติกกับมามี๊"​ แน่นอนว่ามามี๊ไม่ปล่อยผ่าน!​

"..." ผมยกมือขยี้ผมด้วยความหงุดหงิด มองตัวปัญหานอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ใต้ผ้าห่ม 

จะอะไรซะอีก เพราะเมื่อคืนตัวยุ่งหลับน็อคกลางอากาศ​บนหน้าตักกอดคอซบไม่ห่าง แถมยังอ้วกใส่ทำให้ทั้งผมและเธอเลอะเทอะไปหมด ผมเลยจำเป็นต้องจัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ ใส่เสื้อยืดของผม และผมก็ไม่ได้สุภาพบุรุษ​พอที่จะหลับตาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ เพราะกลัวว่าจะมองไม่เห็นจนมือพลาดไปโดนอะไรอะไรที่มันทั้งกลมทั้งขาวดูนุ่มมือจนห้ามใจไม่ไหวเผลอจับบีบเล่นตามประสาผู้ชายคนหนึ่ง

 ส่วนตัวผมเองหลังจากอาบน้ำเสร็จก็นอนถอดเสื้อเป็นปกติตามความเคยชินเหมือนทุกวันที่อยู่คนเดียว

และภาพที่มามี๊เห็นก็คือ เธอนอนหนุนแขนกอดผมไว้แน่น จังหวะนรกสุดสุด

"พาลัน ลูกลืมหรือเปล่าว่าพรุ่งนี้ตัวเองมีนัดกินข้าวกับคู่หมั้น" อ่อ มามี๊​ยังไม่เห็นหน้าตัวยุ่งสินะ

"ว่าที่ครับมามี๊​ ยังไม่หมั้น" 

"ยังจะเถียง" 

ถ้าเทียบความน่ากลัวของป๊ากับมามี๊ ใครๆ ก็กลัวป๊าผมมากกว่า เพราะมามี๊ยิ้มง่ายพูดเพราะแล้วก็ใจเย็นมากกว่าป๊า แต่...เวลาโมโหใครก็เข้าหน้าไม่ติด เพราะงั้น เวลานี้นิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหวดีที่สุด

จนกระทั่ง...

"อะ เอ่อ สวัสดี​ค่ะ" ฉันตื่นขึ้นมาเพราะความปวดหัวและรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงคนคุยกัน และสัมผัสได้ถึงแรงเขย่าเรียกฉันให้ลุกขึ้น เป็นเขา 'พาลันว่าที่แฟนของฉัน' ตกใจเหมือนกันนะที่เราสองคนมานอนอยู่เตียงเดียวกันแบบนี้ แต่ก็เสียดายมากกว่าที่ตัวเองจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้เลยสักนิด ได้แซ่บกับผู้ชายทั้งทีดันจำอะไรไม่ได้เลยยัยพริบพราวเอ้ย...

แต่ก็ช่างเถอะ! เขาให้เวลาฉันห้านาทีในการล้างหน้าแปรงฟันบอกให้รีบออกมาตรงห้องนั่งเล่น โดยไม่บอกเหตุผลให้ฉันได้เตรียมใจ ถึงอย่างนั้นฉันก็รีบทำตามที่เขาบอก รีบเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้ตัวเองสดชื่น ก่อนจะเดินออกมาหาเขาตรงห้องนั่งเล่น

ท่ามกลางบรรยากาศที่ดูเหมือนว่ากำลังครุกรุ่น มีเขานั่งหันหลังอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง มองจากตรงนี้ก็รู้ว่าต้องสวยมากแน่ๆ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นชู้แล้วโดนแฟนเขาจับได้อย่างไงอย่างงั้นเลย หลังจากสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดให้ตัวเองพร้อมเผชิญหน้ากับเหตุการณ์​ที่กำลังจะเกิดขึ้น สองขาเล็กก็ค่อยๆ ก้าวเข้าไปกล่าวทักทายผู้มาเยือนอย่างมีมารยาท 

เป็นไงเป็นกันวะพริบพราว

"หนูพริบพราว!" หืม นี่คุณป้าเพียงขวัญแฟนคุณลุงอาลีผู้ที่เป็นทั้งเจ้านายและผู้ที่เคยช่วยชีวิตคุณพ่อนี่นา 

"สวัสดีค่ะ​คุณป้า" ฉันยกมือไหว้สวัสดีเจ้านายของคุณพ่ออีกครั้ง ก่อนจะเบี่ยงสายตาไปมองคนหน้านิ่งที่นั่งเป็นหุ่นยนต์​อยู่ข้างๆ 

"ไหว้พระเถอะลูก" คุณป้าบอกให้ฉันไปนั่งข้างท่าน โดยใช้สายตาบังคับให้ลูกชายของท่านขยับแบ่งที่ให้ฉันนั่งด้วย แน่นอนว่าเขาไม่เต็มใจนักหรอก

 "ดีเลย งั้นพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องดูตัวกันแล้ว" 

"ดูตัวหรอคะ" ดูตัวอะไรกัน คุณพ่อแค่บอกว่าคุณลุงคุณป้านัดทานข้าวเพราะอยากเจอฉันนี่นา แล้วเป็นงานดูตัวได้ยังไงละเนี่ย

"จ๊ะ ดูตัว กับพาลันคนนี้คู่หมั้นหนูไงลูก" 

"มามี๊ครับ" 

"เงียบนะพาลัน" คนหน้านิ่งจ้องฉันตาเขม่นมองกันอย่างคาดโทษเหมือนว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาโดนคุณป้าดุอย่างนั้นแหละ ฉันเลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นั่งยิ้มเบาเบาคุยกับคุณป้าต่อเพราะกลัวจะเสียมารยาท แค่เจอกันในสถานการณ์​แบบนี้ก็คงไม่ค่อยน่าประทับใจเท่าไหร่แล้ว และยิ่งถ้ารู้ถึงหูคุณพ่อมีหวังฉันได้ยืนเข้ามุมสำนึกความผิดจนขาแข็งแน่

เกือบครึ่งชั่วโมงที่คุณป้าถามทุกเรื่องราวที่ท่านอยากรู้ ส่วนใหญ่จะเป็นเกี่ยวกับงานที่ฉันทำมากกว่าเลยทำให้ฉันได้รู้ว่าที่จริงแล้วคนหน้ายักษ์รู้อยู่ก่อนแล้วว่ามีฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นเพราะท่านส่งรูปฉันให้เขาดูทุกวัน 

มิหน่าละ! ฉันถึงรู้สึกว่าเข้าถึงตัวเขาได้ง่ายกว่าที่ยัยแพรนวลเล่าให้ฟัง ทักไปเขาก็ตอบถึงแม้ว่าจะดูไม่เต็มใจคุยด้วยก็เถอะ

"เจอกันพรุ่งนี้นะลูก" 

"ค่ะคุณป้า" ทันทีที่ประตูปิดลง ฉันก็รู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกเลย ถึงคุณป้าจะใจดีกับฉันมากแต่ฉันก็เกร็งมากอยู่ดี เฮ้อ...

"อะ อุ้ย ยิ้มหน่อยสิ ฉันตกใจนะ" จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง ในเมื่อเขานั่งกอดอกจ้องฉันเหมือนอยากจะฉีกฉันออกเป็นชิ้นๆ ทำฉันอยากจะวิ่งออกไปเรียกขอให้คุณป้าพาฉันกลับไปด้วย

"ระ เรื่องเมื่อคืน..."

"เธอต้องรับผิดชอบ"

"ห๊ะ?"

"ซักผ้าในตะกร้าให้หมด"

และผ้าที่เขาบอกคือเสื้อผ้าของฉันกับเขาที่ใส่เมื่อคืนเต็มไปด้วยวีรกรรมที่ฉันทิ้งเอาไว้ ทำฉันแทบอยากจะมุดหน้าหนีเพราะอายมากถึงมากที่สุดต้องก้มหน้าก้มตาซักผ้าคืนให้เขา แต่ที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขากำลังจงใจแกล้งกันก็เพราะ ว่าที่แฟนของฉันคนนี้ยกตะกร้าที่มีเสื้อผ้าของเขาใส่ไว้จนล้นออกมาให้ฉันซักอีกสองตะกร้านี่แหละ

เอาวะ...ถ้าซักผ้าแล้วทำให้มีแฟน พริบพราวคนนี้สู้ตาย

 

 

 

#เอ็นดู #PP กันบ้างรึยางงงงง😘