บทที่6

แน่นอนว่าผู้ชนะในคืนนี้เป็นเจ้าของสนามอย่างไอ้เฟิร์สตามที่ผมคาด เพราะงั้นบิ๊กไบค์รุ่นใหม่ราคาแพงพร้อมเงินสดและผู้หญิงรางวัลของวันนี้ตกเป็นของไอ้เฟิร์สทั้งหมด แต่วันนี้มันกลับใจดีเลือกรับแค่เงินสดเท่านั้น ส่วนบิ๊กไบค์และผู้หญิงยกให้คนได้ที่สองและที่สามไปตกลงแบ่งกันเอง

คงจะเกรงใจคนที่มันคะยั้นคะยอให้เขามาเชียร์

"ที่เดิมป่ะ?" 

"อืม / อืม" 

ทันทีที่ไอ้เฟิร์ส​เดินมาถึงตรงที่ผู้หญิงของมันนั่ง ก็หันมาชวนผมกับไอ้พายไปฉลองกันตามปกติ แต่ไม่ปกติตรงที่วันนี้มีแขกรับเชิญไปด้วยสองคนคือสองสาวที่กำลังตื่นเต้นกับบรรยากาศของสนามทั้งแสงสีเสียงและดนตรีที่จัดไว้ให้ทุกคนได้สนุกกัน

"เธอขา ไปด้วยกันนะ" 

คนสวยของมามี๊ยกนิ้วโป้งสองนิ้วกดไลค์ถูกอกถูกใจเชียร์ไอ้เฟิร์สให้จีบเพื่อนของเธออย่างออกนอกหน้าจนน่าหมันไส้ ทำผมเผลอยื่นมือไปผลักศีรษะเธอเบาเบาแต่ก็แรงพอให้ตัวเธอเซไปข้างหน้า ก่อนจะรีบลุกเดินหนีไปลานจอดรถเตรียมตัวขับไปร้านประจำที่อยู่ไม่ไกล 

"เฮ้ย พาลัน ฝากพริบพราวไปด้วยดิ" ในจังหวะที่ผมกำลังจะใส่หมวกกันน็อค ไอ้เฟิร์สก็ตะโกนเรียกให้ผมหยุดรอและออกคำสั่งกับผมอีกครั้ง ทำผมเหล่ตามองคนที่กำลังยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แอบยักคิ้วราวกับบอกให้รู้ว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า จนผมแทบอยากจะกดเรียกไรเดอร์ให้เดี๋ยวนี้

ส่วนไอ้พายหน่ะหรอ...สตาร์ทรถขับนำออกไปแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ! 

"รถกูนั่งได้สองคน" แล้วมันจะขับรถสปอร์ตมาทำไมวันนี้วะ? อ่อ...ให้สาวนั่ง

"วุ่นวาย" ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ใช้สายตาบังคับออกคำสั่งให้ตัวยุ่งเดินมาหาที่รถ ก่อนจะวาดขาค่อมรถยันเอาไว้ให้เธอใช้ขาสั้นๆ ปีนขึ้นมานั่งซ้อนท้าย 

"ขอกอดได้ป่ะ กลัวตก" 

"เฮ้อ..."

ผมกระชับสองแขนเล็กที่กอดเอวผมไว้หลวมๆ อยู่ก่อนจะเอ่ยปากมาขออนุญาต จนอะไรต่อมิอะไรที่มันนุ่มนิ่มชนเข้ากับแผ่นหลังของผมโดยที่เธอไม่ทันระวังตัว

โทษที ผมไม่ได้ตั้งใจให้ภาพออกมาเป็นอย่างนี้

"เดี๋ยวก็เมา" ผมบอกตัวยุ่งที่ยกแก้วไม่หยุด เพราะคงไม่พ้นว่าคืนนี้ผมคงต้องเป็นคนไปส่งเธอที่ห้อง และถ้าเธอเมาจนเซแล้วมาซ้อนท้ายผม มีหวังได้พากันลำบากแน่

"พริบพราวคอเหล็กนะ บอกก่อน" ยังจะมาเถียง! ถ้าคอพับจะฟาดซ้ำซักที

คิ้วเข้มขมวดยุ่งมองคนตัวเล็กยกแก้วชนกับเพื่อนๆ ราวกับ​อวดว่าตัวเองคอแข็งมากตามที่พูด จนกระทั่งดีเจเปิดเพลงมีจังหวะเท่านั้นแหละ คนตัวเล็กก็รีบดึงแขนเพื่อนให้ลุกขึ้นโยกย้ายสะโพกไปมาตามจังหวะดนตรีด้วยท่าทางเซ็กซี่เรียกสายตาพวกผู้ชายโต๊ะอื่นให้หันมามองส่งสายตาหยาดเยิ้ม จนไอ้เฟิร์ส​ต้องดึงเอวผู้หญิงของมันให้ไปยืนเต้นตรงหว่างขาแสดงความเป็นเจ้าของ

ส่วนเธอ... 

เพี๊ยะ! 

"โอ๊ย! เจ็บนะ" ผมฟาดมือลงบนต้นขาขาวที่โผล่พ้นกางเกงตัวจิ๋วอย่างเต็มแรงด้วยความหมันไส้ ทำเธอสะดุ้งโหยงแล้วหันมามองอย่างไม่เข้าใจว่าผมตีเธอทำไม

"ยุงกัด" เหตุผลจอมปลอมที่พึ่งคิดได้สดๆ ร้อนๆ หลุดออกจากปากผม ก่อนจะทำทีเป็นหันไปชงเครื่องดื่มยกขึ้นมาจิบด้วยท่าทางสบายๆ กวาดตามองไปเรื่อยไม่สนใจคนที่ยืนทำหน้าเอ๋อมองมาไม่วางตา 

ยืนอวดหุ่นอยู่นั่น บังบรรยากาศร้านชะมัด! 

"นั่ง" จนผมต้องเอ่ยปากสั่งให้เธอกลับลงมานั่งตรงที่ว่างข้างกัน แล้วหยิบขวดน้ำเปล่ามาวางให้เธอแทนแก้วเหล้าแก้วใหม่ ก็เพื่อความปลอดภัยของผมและเธอเท่านั้น ไม่ได้เป็นห่วงเป็นใยเธอเลยสักนิด

แต่ความแสบของเธอที่ทำให้เส้นเลือดตรงขมับของผมเต้นตุบๆ ก็คือตอนที่มือเล็กคว้าแก้วเหล้าดีกรีแรงในมือของผมไปดื่มจนหมดแก้วอย่างหน้าตาเฉย เพราะอยากเอาคืนที่ผมไม่ยอมชงแก้วใหม่ให้ เดี๋ยวได้รู้ว่าไอ้ที่อวดนักอวดหนาว่าตัวเองคอเหล็ก เจอแก้วเพียวเข้าไปจะเป็นยังไง

สุดท้ายผมก็ต้องเรียกไรเดอร์พาเธอกลับมาที่คอนโดตัวเอง​ โดยทิ้งลูกรักอย่างบิ๊กไบค์คันโปรดไว้ที่ร้านอย่างนั้น เพราะตัวยุ่งคอเหล็กสุดท้ายก็คอพับนั่งหลับกลางอากาศ เรียกเท่าไหร่ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ถามว่าคอนโดอยู่ที่ไหนก็ไม่ตอบ ทำผมจนปัญญาต้องแบกเธอขึ้นห้องมาอย่างนี้ 

เธอคือ นิยามของความวุ่นวายสำหรับผม

ทันทีที่เปิดประตู​เข้ามาในห้องได้อย่างทุลักทุเล ผ​มก็ค่อยๆ วางเธอลงบนโซฟา ก่อนจะหย่อนตัวนั่งพักลงข้างๆ เห็นตัวเล็กอย่างนี้ หนักใส่ย่อย

"ที่ไหนอะ" ตัวยุ่งพยายามตะเกียกตะกายพาตัวเองปีนขึ้นมานั่งค่อมบนตักผมจนสำเร็จ

"ห้อง"​

"ห้องใครอะ" ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวเข้ามาใกล้จนสะโพกมนบดเบียดตัวตนของผมที่มันกำลังร้อนระอุด้วยฤทธิ์​แอลกอฮอล์​ ใช้สองแขนเล็กคล้องคอผมไว้แน่น นั่งเอนไปเอียงมาจนผมต้องประคองเอวบางเอาไว้อย่างหลวมๆ 

"ห้องฉัน"

"ห้องแฟนนี่เอง คิกคิก"

"ละเมอ?​"​ แกล้งเมาป่าววะ? 

"ละเมอว่ารักแถบได้ป่ะ" ตากลมโตช้อนตากันมองหยาดเยิ้มเหมือนรอฟังคำตอบที่อยากได้ยิน ขยับยุกยิกไปมาจนอะไรอะไรแนบชิดกันมากขึ้น ท่านั่งของเราสองคนในเวลานี้เรียกว่าได้ว่าค่อนข้างล่อแหลมพาให้คิดไปไกล

"คิกคิก" จนเสียงลมหายใจสม่ำเสมอรดลงตรงซอกคอของผมนั่นแหละ ที่ทำให้รู้ว่าตัวยุ่งขี้เมาหลับสนิทไปแล้ว ทิ้งให้ผมนั่งว้าวุ่นอยู่คนเดียวนานหลายที เฮ้อ...

พึ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง ยังยุ่งมากขนาดนี้ ถ้าเป็นคู่หมั้นกันจริงๆ ผมแทบไม่อยากคิดว่าชีวิตของผมจะวุ่นวายขนาดไหน