บทที่ 8

ฉางเซิงโกรธจัด “อวิ่นเหวิน เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล!”

ฉีไท่เสนาบดีกรมกลาโหมกล่าวว่า “ไคกั๋วกง ท่านจะรีบร้อนไปไย ฟังดูก่อนว่ามีเหตุผลหรือไม่”

จูอวิ่นเหวินกล่าวเสียงดัง “การเอาชนะฮ่องเต้หยวนได้นั้น ฝ่าบาททรงมีคุณูปการเป็นอันดับหนึ่ง! เป็นเพราะฝ่าบาททรงชี้ที่ซ่อนของฮ่องเต้หยวน แม่ทัพหลานจึงมีเป้าหมาย มีเป้าหมายแล้ว แต่ฮ่องเต้หยวนกลับไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย ต่อให้เปลี่ยนเป็นคนอื่นนำทัพ ก็ย่อมได้รับชัยชนะเช่นกัน”

คำพูดนี้ทำเอาเหล่าขุนนางในราชสำนักฮือฮา

พระราชนัดดาองค์รองผู้นี้ พูดมีเหตุผลอย่างยิ่ง!

เหล่าขุนนางฝ่ายบู๊อยากจะโต้แย้ง ก็ไม่กล้า

หากโต้แย้ง ก็เท่ากับเป็นการลบล้างคุณูปการของฝ่าบาท!

ฉางเซิงอัดอั้นตันใจ แต่ก็ระบายออกมาไม่ได้!

จูอวิ่นเหวินยิ่งได้ใจ “ในสถานการณ์เช่นนี้ ฝ่ายเรามีกำลังมากกว่าศัตรู ควรจะเป็นชัยชนะที่สมบูรณ์แบบ เหตุใดจึงปล่อยให้ฮ่องเต้หยวนและรัชทายาทหนีไปได้?”

“เป็นการบัญชาการของแม่ทัพหลานที่มีปัญหา หรือว่าแม่ทัพหลานจงใจปล่อยฮ่องเต้หยวนและรัชทายาทไป?”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ทั่วทั้งท้องพระโรงต่างตกตะลึง

เมื่อจูอวิ่นเหวินพูดเช่นนี้ ก็เท่ากับเป็นการใส่ร้ายหลานอวี้อย่างรุนแรง!

ไม่ว่าจะเป็นเพราะความสามารถไม่พอ หรือไม่ก็คือลักลอบติดต่อกับศัตรู!

เบื้องหลังจูอวิ่นเหวินมีผู้ชี้แนะที่เก่งกาจ!

เขาต้องการจะผลักหลานอวี้ให้ถึงแก่ความตาย!

หากหลานอวี้ล้มลง ผู้สนับสนุนของจูอวิ่นเทิงก็จะล้มไปครึ่งหนึ่ง!

ไม่ว่าจูอวิ่นเทิงจะมีความสามารถหรือไม่ จะได้เป็นพระนัดดารัชทายาทหรือไม่ หลานอวี้ก็เป็นฝ่ายตรงข้ามของจูอวิ่นเหวิน

เพียงแต่ทุกคนไม่คาดคิดว่าจูอวิ่นเหวินจะลงมือเร็วขนาดนี้!

จับจังหวะได้แม่นยำขนาดนี้!

ด้วยนิสัยที่ขี้ระแวงของฝ่าบาทแล้ว เกรงว่าครั้งนี้หลานอวี้จะต้องถูกลงโทษเป็นแน่

เมื่อจูหยวนจางได้ฟัง ก็เห็นว่าอวิ่นเหวินพูดมีเหตุผล!

ไม่คาดคิดว่าอวิ่นเหวินจะฟังความนัยอื่นจากรายงานชัยชนะได้ อวิ่นเหวินเติบโตขึ้นแล้ว!

[จูอวิ่นเหวินรีบร้อนเกินไปแล้วกระมัง? ฮ่องเต้หยวนเตรียมตัวหนีไว้ล่วงหน้าแล้ว พอเห็นท่าไม่ดีก็หนีไป! ต่อให้ตาเฒ่าจูนำทัพไปด้วยตนเอง ก็ไม่แน่ว่าจะจับได้]

[หากจับฮ่องเต้หยวนได้ หายนะของราชวงศ์หมิงเกรงว่าจะมาถึงเร็วกว่ากำหนด]

[ก็เพราะมีฮ่องเต้หยวนและองค์รัชทายาทอยู่ พวกเขาหนีไปทางตะวันตก ก็จะเจอกับอีกขั้วอำนาจหนึ่งของสายเลือดทองคำ คือฝ่ายของซู่เตี๋ยเอ๋อร์]

[ตำแหน่งมหาข่านนั้น ทั้งฮ่องเต้หยวนและซู่เตี๋ยเอ๋อร์ต่างก็แย่งชิงกันอยู่]

[ก็เพราะมีการแย่งชิงตำแหน่งข่าน ทุ่งหญ้าจึงไม่ได้รวมเป็นหนึ่งเดียว]

[การที่ทุ่งหญ้าแตกแยกออกเป็นส่วนๆ รบราฆ่าฟันกันเอง นี่คือสิ่งที่ราชวงศ์หมิงอยากเห็นที่สุด]

[ถ้าข้าเป็นหลานอวี้ ข้าจะแอบปล่อยฮ่องเต้หยวนไป หรืออาจจะให้กองกำลังเขาไปบางส่วนด้วยซ้ำ]

[ขณะเดียวกัน ก็ให้เขาลงนามในหนังสือยอมจำนน หากเจ้าเด็กนั่นเป็นใหญ่ขึ้นมาในอนาคต ก็จะมีประโยชน์]

[ชนเผ่าทุ่งหญ้าที่เป็นปึกแผ่นและสามัคคีกันน่ากลัวยิ่งนัก! จูอวิ่นเหวิน เขาไม่มีทางมองเห็นเรื่องพวกนี้หรอก!]

[กระทั่งตาเฒ่าจูก็ไม่แน่ว่าจะคิดถึงจุดนี้ได้]

[ถ้าตาเฒ่าจูคิดถึงจุดนี้ได้ก็ผีหลอกแล้ว!]

[เฮ้อ การไร้เทียมทานมันช่างโดดเดี่ยวเช่นนี้เอง!]

เมื่อจูหยวนจางได้ยินเสียงในใจของจูอวิ่นเทิง ก็ใจเย็นลงแล้ว

พระราชนัดดาคนนี้พูดมีเหตุผลอย่างยิ่ง!

เมื่อครู่เขาเกือบจะถูกคำพูดของจูอวิ่นเหวินชักจูงไปแล้ว

ยังคงเป็นจูอวิ่นเทิงที่มองการณ์ไกลและลึกซึ้งกว่า!

บางทีหลานอวี้อาจจะแอบปล่อยฮ่องเต้หยวนไปจริงๆ!

แต่ในรายงานชัยชนะเขาก็ไม่สะดวกที่จะกล่าวถึงเรื่องพวกนี้!

ยากนักที่จะมีใครมีความคิดลึกซึ้งเช่นหลานอวี้!

หลานอวี้ทำเรื่องนี้โดยแบกรับความเสี่ยงอย่างใหญ่หลวง!

สำหรับหลานอวี้แล้ว การปล่อยฮ่องเต้หยวนไปไม่มีประโยชน์อันใดเลยแม้แต่น้อย กลับมีความเสี่ยงที่จะถูกตัดหัว!

แต่หลานอวี้กลับทำเช่นนี้ เขาทำเพื่อราชวงศ์หมิง!

ก่อนหน้านี้ตนยังเคยสงสัยว่าเขาจะก่อกบฏเหมือนกับหูเหวยยง

ไม่คาดคิดว่า หลานอวี้จะเป็นขุนนางที่ซื่อสัตย์ภักดีอย่างแท้จริง!

ในตอนนี้ เหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นต่างก็พากันเห็นด้วยกับจูอวิ่นเหวิน

ลุกขึ้นมาประณามหลานอวี้ทีละคน!

“หลานอวี้ ทรยศต่อความคาดหวังของฝ่าบาท!”