แปลก (2)

"ไอ้ไทม์ กูเจอเทียร์ข้างล่างด้วย" ธารณ์ที่ดูเอกสารกำหนดการเงยหน้ามองตามเสียงเรียก เห็นเพื่อนสนิททั้งสองคนเดินเข้ามาพลางถามถึงน้องสาวที่เขาพาติดรถมาด้วยตั้งแต่เมื่อวาน แล้วก็เมื่อเช้า

"เพื่อนเทียร์เข้าโรงบาลน่ะ เลยมาดู" ธารณ์ตอบกลับรพีภัทรพลางก้มใบหน้าตรวจเช็กข้อมูลอีกหน

"อ้อ ไม่น่ามึงเอารถคันนี้มาสองวันแล้ว ให้เทียร์นั่งมาด้วยนี่เอง" เพื่อนเขามันมีความคิดแปลกๆ อย่างหนึ่ง หากจะพาคนในครอบครัวอย่างเช่นเทียร์ไปไหนด้วยต้องเปลี่ยนรถ มันบอกคันที่ใช้ประจำเอาไว้รับสาว เดี๋ยวคนอื่นเห็นจะเข้าใจน้องสาวมันผิด คิดว่าเป็นสาวของมัน

แบบนี้ก็มีด้วย!

"แล้วงานเรียบร้อยไหมมึง" อวัศย์ถามขึ้นบ้างเมื่อเห็นเพื่อนดูวุ่นวายกับงาน

"เออ! มึงนี่เป็นเจ้าของโรงบาลห่าไร โยนขี้ให้กูเนี่ย" ธารณ์บ่นเพื่อนเซ็งๆ เมื่อตัวเองต้องกลายเป็นแม่งานครั้งนี้

"ก็มันสาขามึงนี่ เอาหน่า เดี๋ยวงานก็จบแล้ว วันนี้มีแต่คนชม" อวัศย์ยกมือตบบ่าเพื่อน หัวเราะอารมณ์ดี

"เออ โดยเฉพาะของจัดเบรก" ตามด้วยรพีภัทรที่ยกนิ้วโป้งส่งให้

แปลกๆ

ดูรวมหัวกันชมกูแปลกๆ

"อะไรมองหน้าพวกกูแบบนั้นคือ" อวัศย์เป็นฝ่ายถามขึ้น ในขณะที่ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่

"กูแค่แปลกใจ ที่พวกมึงมายอกูขนาดนี้"

"กูไม่ได้ยอมึง กูยอแฟนมึง" รพีภัทรพูดขึ้น มุมปากยกยิ้มน้อยๆ

"แฟนเหี้ยไร"

"ก็นี่ไง มีแต่คนชมเครื่องดื่มกับขนมอร่อย เดี๋ยวของวอร์ดออโธฯ กูสั่งร้านนี่อีกดีกว่า ว่าปะไอ้พีร์"

"เออ เห็นด้วย"

"เดี๋ยวๆ ใครแฟนกู พวกมึงอย่ามั่ว" 

เห็นด้วยห่าอะไร!

"อ้าว ก็เจ้าของร้านกาแฟนั่นไง ข่าวดังทั่วโรงบาล มาส่งข้าวส่งน้ำมึงทุกวัน" อวัศย์ยิ่งเห็นเพื่อนหัวเสีย ก็ยิ่งถูกใจ เอ่ยแซวไม่หยุดปาก

"ไม่เกี่ยวกับกูเลย ไม่ใช่แฟนด้วย" ธารณ์ตอบกลับท่าทางจริงจัง

"งั้นดิ" รพีภัทรหรี่ตามองจับผิด

"เออ!"

"หงุดหงิดอะไรขนาดนั้น" หมอหมอกผลักหัวเพื่อนเบาๆ แค่แซวนิดๆ หน่อยๆ มันจะหงุดหงิดอะไรนักหนา

"เออ เอาตรงๆ คนนี้ไทป์มึงเลยนะ ทำไมไม่สน"

ใครว่าไม่สนล่ะ! สนจนเกือบจะได้กันนี่แหละ!

"เออ! ไม่สน ไม่ต้องพูดถึงแล้วด้วย" ธารณ์เอ่ยย้ำกับเพื่อนสีหน้าหงุดหงิด

"พูดถึงก็ไม่ได้เหรอวะ เขาอยู่ข้างหลังมึงแล้วนะ" อวัศย์พูดขึ้นเพยิดหน้าไปด้านหลัง ในขณะที่คนตัวสูงไม่ยอมหันกลับไปมองตามที่เพื่อนพูด

เดี๋ยวจะเข้าใจว่าเขาสนใจอีก!

"บอกแล้วไงไม่ต้องพูดถึง"

"ไม่สนจริงดิ"

"เออ! ไอ้พีร์ มึงเป็นห่าไรนักหนา"  ธารณ์พูดขึ้นอย่างหงุดหงิดที่พวกมันไม่เอาเรื่องเธอออกจากวงสนทนาสักที

"ไม่มีไรหรอก กูแค่จะบอกมึงว่าตอนนี้เขาก็คงไม่สนมึงแล้วเหมือนกัน"

"อะไร?"

"ไอ้พีร์มันหมายความว่าตอนนี้คงมีคนน่าสนใจมากกว่ามึงแล้วไง" เพียงอวัศย์พูดจบธารณ์ก็หันไปมองด้านหลังตามที่เพื่อนพูดทันที

ไอ้เจตน์!

ไม่แปลกที่ไอ้สองคนนี้จะคิดว่าเธอคงไม่สนใจเขาแล้ว เพราะท่าทางที่สองคนนั้นคุยกันราวกับทั้งโลกมีกันแค่สองคน ไหนจะไอ้คนที่ปกตินิ่งเงียบตลอด แต่ตอนนี้ยกยิ้มน้อยๆ เมื่อคุยกับเธอ ส่วนคนที่ทั้งโรงพยาบาลรับรู้มาตลอดว่ากำลังตามจีบเขาก็หัวเราะต่อกระซิกท่าทางมีความสุข

เหอะ! ถ้าคนอื่นคิดว่าตามจีบไอ้เจตน์ก็คงจะไม่แปลก

หรือคิดจะจับปลาสองมือ?

ธารณ์จ้องมองทั้งสองคนสักพัก จนคนตัวเล็กเหมือนจะรู้สึกตัวจึงมองกลับมา เมื่อเห็นว่าเป็นเขา จากที่ปกติจะต้องโบกมือส่งยิ้มทักทาย ท่าทางดีใจ กลับกลายเป็นเธอเมินหน้าหนี ก่อนจะแสดงสีหน้าเคร่งเครียด จนเหมือนคู่สนทนาของเธอจะสงสัยจึงหันหลังกลับมามอง เมื่อเห็นว่าเป็นเขา หมอเจตน์ก็เลิกคิ้วแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปหาเธอดังเดิม เมื่อคนตัวเล็กเอื้อมมือมาจับแขนสะกิดเรียก

ธารณ์ขมวดคิ้วมองภาพตรงหน้าอย่างแปลกใจ และขัดใจ 

อะไรคือเมินกันแบบนั้น แล้วท่าทางแบบนั้นคืออะไรกัน เขาเห็นทั้งสองคนคล้ายซุบซิบอะไรกันบางอย่าง ตามด้วยพากันหันหลังเดินลงบันไดไป

เมินกันเหรอ?

หรือจะจับปลาสองมือจริงๆ

ถ้าเป็นแบบนั้นแปลว่าเธอเลือกหมอเจตน์งั้นเหรอ ถึงได้เมินกัน.... 

หรือมีเรื่องอะไรนะ...

"ไอ้ไทม์! / ไอ้ไทม์!"

"ห้ะ! อะไรของพวกมึงเนี่ย เสียงดัง" ธารณ์โวยวายเพื่อนน้ำเสียงหงุดหงิด ที่พวกมันพร้อมใจกันตะโกนอยู่ข้างหู

"กูสิต้องถาม มึงเป็นอะไรของมึง กูเรียกจนคอจะแตก"

"เป็นอะไร? ก็ไม่นี่"

"ไม่ห่าไร ยืนจ้องอะไรเขาขนาดนั้น" รพีภัทรด่าเพื่อนบ้างเมื่อเห็นท่าทีเพื่อนสนิท

"เออ นั่นดิ แล้วนั่นหมอเจตน์รู้จักเขาด้วยเหรอ" อวัศย์ถามขึ้นอย่างข้องใจ เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างยอมรับว่างงไม่น้อย ที่เพื่อนตัวเองถูกเมินแบบนั้น ไม่ให้งงได้ไง

ไอ้ไทม์ถูกหญิงเมิน? แค่คิดก็น่าสนใจ

"ไม่รู้กูไม่ได้สนใจ" ธารณ์ตอบกลับเสียงเรียบ สายตายังคงจ้องมองไปทางที่สองร่างเดินลับไป

"เออๆ กูเชื่อแล้ว มึงไม่ได้สนใจ" อวัศย์ตอบกลับเพื่อนด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะลอบมองหน้ากันกับรพีภัทร  ยักคิ้วส่งสัญญาณที่รู้กันถึงสถานการณ์แปลกๆ

สงสัยโค้ชจะลงสนาม

"เออ ไม่เกี่ยวกับกู"

ไม่เห็นน่าสนใจสักนิด ดี! อยากเมินก็เมินไป