แปลก (3)

แปลก

มันเหมือนอยู่ๆ ชีวิตเขาก็กลับสู่ครรลองเดิมอย่างที่เคยเป็น ซึ่งมันก็ดูเป็นปกติดี เขาไม่ต้องบังเอิญเจอคนที่มักจะมาจอดรถอยู่ข้างๆ กัน ไม่ต้องคอยมาลำบากใจเมื่อมีคนเอากาแฟมาให้ทั้งๆ ที่ไม่ได้สั่ง หรือแม้แต่ไม่ต้องมาตกใจเมื่ออยู่ๆ มีคนโผล่มาดักรอหน้าห้องน้ำชาย

มันก็เหมือนเดิมนั่นแหละ...เหมือนที่ผ่านมา

"ก็แค่แปลกๆ"

"อะไรแปลกคะหมอไทม์"

"ครับ?" ธารณ์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆ เพ็ญนภาเอ่ยทักเสียงดัง งงว่าเธอรู้สิ่งที่คิดได้ยังไง เหมือนจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนเองเดินกลับมาถึงหน้าห้องตอนไหน

"ก็เห็นหมอบ่นอะไรแปลกๆ" ดูท่าเพ็ญนภาจะไม่ได้รู้ความคิดเขาหรอก ตัวเองนั่นแหละที่เผลอคิดดังจนหลุดพูดออกไป

"เปล่าครับ...ผมก็บ่นไปเรื่อยเปื่อย"

"เบลอรึเปล่าคะ เห็นอยู่เวรติดกัน กาแฟไหมคะมีคนมาฝากให้" ธารณ์หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล เพียงแค่เพ็ญนภาบอกว่ามีคนฝากกาแฟมาให้ มุมปากยกยิ้มอย่างไม่ตั้งใจ

แต่เมื่อเจ้าตัวยื่นกาแฟให้หัวใจก็เริ่มเหี่ยวแฟ่บลงอย่างเหงาหงอย โลโก้ร้านกาแฟแบรนด์ดังที่ประดับอยู่ข้างแก้ว ทำให้รู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่ของร้านเดิมที่กินมาทุกวัน

"นี่ค่ะหมอไทม์ ญาติคนไข้สั่งมาเลี้ยงทั้งวอร์ดเลย" เพ็ญนภายื่นมาใกล้ขึ้นเมื่อเขาเอาแต่มองไม่ยอมรับไป

"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ค่อยอยากเท่าไหร่"

เมื่อเอ่ยจบร่างสูงก็เปิดประตูเดินเข้าห้องไป ส่วนเพ็ญนภาได้แต่ยืนงงกับท่าทีคุณหมอหนุ่ม ที่ทีแรกยังมีท่าทีดีใจที่จะได้ดื่มกาแฟอยู่เลย แต่ไหงอยู่ๆ ก็หน้าบึ้งเดินหนีเข้าห้องไป

ส่วนคนตัวสูงเมื่อเข้ามาในห้องก็ทรุดตัวลงนั่งสีหน้ายังไม่คลายความคับข้องใจ ก็จะไม่ให้แปลกใจได้ยังไง หลังจากวันนั้นที่เจอเธอหน้าห้องสัมมนา ทุกอย่างก็ดูแปลกไป

เริ่มจากที่เธอมีท่าทีเมินกันจนเห็นได้ชัด ไหนจะไม่มีเครื่องดื่มจากเธอที่ปกติจะมาพร้อมกับมื้อกลางวันทุกวันโดยที่เขาไม่ต้องสั่ง แต่ทุกอย่างมันหายไปตั้งแต่วันนั้น ไหนจะเมื่อวานที่เป็นวันสุดท้ายของคอร์สอาหารกลางวันที่เขาซื้อไว้ แต่เจ้าตัวก็ไม่มีวี่แววจะมาโฆษณาอะไรต่อ

"หรือกูเผลอทำอะไรให้เขาไม่พอใจวะ" ธารณ์ขมวดคิ้วบ่นพึมพำ ในหัวพยายามคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำ ล่าสุดที่คุยกันก็คือตอนที่เธอมาบอกให้เลี้ยงข้าว ซึ่งเขาก็ตอบตกลงไป และเธอก็ไม่เซ้าซี้อะไรคงเพราะเห็นว่าช่วงนี้เขางานยุ่ง 

จะว่าโกรธตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่น่าใช่ เพราะหลังจากนั้นก็ยังมีเครื่องดื่ม พร้อมกับข้อความที่จีบกันโต้งๆ ส่งมาให้ตลอด

หรือเพราะไอ้เจตน์?

"ช่างสิ! ดีเหมือนกัน ไม่มีคนมาวุ่นวาย" ธารณ์บ่นพึมพำขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อรู้สึกได้ว่าจะเอาเรื่องเธอมาคิดมากเกินไป ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ไม่ต้องคอยหาทางหลบเลี่ยง เลิกตามก็ดีแล้ว

คนตัวสูงยักไหล่บอกตัวเองไม่เห็นต้องแคร์ ก่อนจะเปิดลิ้นชักตั้งใจหยิบเอกสารเพื่อทำงาน แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นบัตรใบเล็กมีโลโก้คุ้นตาที่ประทับตราไว้เต็มทุกช่อง โดยช่องสุดท้ายมีรูปกาแฟแก้วเล็กๆ เขียนกำกับไว้ว่าฟรี มีรูปธงสีแดงข้างๆ บ่งบอกให้รู้ว่ามาถึงจุดหมายแล้ว ตามที่รายละเอียดเขียนไว้ว่าซื้อครบสิบฟรีแก้วฟรีหนึ่งแก้ว

เมื่อเห็นดังนั้นร่างสูงจึงผุดลุกขึ้น คว้าบัตรสะสมแต้มใบเล็กยัดใส่กระเป๋าเสื้อกาวน์ สาวเท้าเปิดประตูออกจากห้องด้วยความเร่งรีบ

ก็ไม่ได้อะไร...แค่ไปกินกาแฟฟรีเฉยๆ

ธารณ์ให้คำตอบกับความรู้สึกของตนเอง คงเป็นเพราะอยากไปกินกาแฟฟรีเฉยๆ ไม่ได้เกี่ยวกับเธอสักนิด

"อ้าว หมอไทม์ไปไหนคะ อีกครึ่งชั่วโมงมีประชุมนะคะ"

"เดี๋ยวผมไปซื้อกาแฟแป๊บนึงครับ" เพ็ญนภาอ้าปากเหวอมองตามคนตัวสูงที่เดินดุ่มๆ ลงลิฟต์ไป ก่อนจะหันมองหน้ากันกับพยาบาลอีกคนที่อยู่เวรคู่กัน

"จิ๊บ เมื่อกี้ก่อนหมอไทม์เข้าห้องไปแกได้ยินเหมือนกันปะ"

"ได้ยินเต็มสองหูเลยว่าไม่อยากกินกาแฟ"

เพ็ญนภาขมวดคิ้วมองไปทางเดิมอย่างงุนงง ถึงแม้ว่าคุณหมอหนุ่มจะลงลิฟต์ไปแล้ว แปลว่าสิ่งที่เธอได้ยินก็ไม่ได้หูฝาด แล้วนี่จะลงไปซื้อกาแฟอีกคืออะไร? 

หรือติดใจกาแฟร้านตรงข้ามโรงพยาบาลกันนะ...

ร่างสูงเดินลัดเลาะไปทางเดินด้านข้างโรงพยาบาล ก่อนจะไปทะลุออกด้านหน้า เดินข้ามถนนเล็กๆ ที่คั่นอยู่เพื่อไปยังจุดหมายคือร้านกาแฟเล็กๆ ตรงหน้า

"ร้านเพนท์ยินดีต้อนรับค่ะ อ้าวคุณหมอสวัสดีค่ะ" สราลีเอ่ยทักคนที่เป็นข่าวกับเจ้านายตนเอง  แปลกใจเล็กน้อยที่เจ้าตัวโผล่มาถึงที่นี่ เพราะโดยปกติรวีธารจะเป็นฝ่ายไปหา แม้แต่เอาอาหารไปส่งยังไปเอง

"ครับ เอ่อ...ลาเต้แก้วนึงหวานปกติ"

"รอสักครู่นะคะ" ธารณ์พยักหน้าตอบรับพนักงานคนเดิมที่เขาเห็นตั้งแต่วันที่มาที่นี่ครั้งแรก ในขณะที่สายตากวาดมองรอบๆ ร้าน มีลูกค้าบางตากว่าช่วงเช้าที่เวลาเขาเดินผ่านมักจะมีลูกค้านั่งอยู่เต็มไปหมด

ทุกสิ่งทุกอย่างในร้านก็เหมือนเดิม ที่แปลกไปคงจะเป็นความเงียบเหงาแปลกๆ เมื่อมองไปแล้วไม่เห็นคนที่ไม่ได้เจอกันมาหลายวัน

"เครื่องดื่มได้แล้วค่ะคุณหมอ"

"..."

"คุณหมอคะ รับอะไรเพิ่มไหมคะ" สราลีเอ่ยถามคุณหมอหนุ่มที่สายตาสอดส่องไปมาภายในร้าน ท่าทางเลิ่กลั่กแปลกๆ

"เอ่อ...เอาเป็นเค้กมะพร้าว แล้วก็ชีสเค้กก็ได้ครับ" ธารณ์แสร้งมองผ่านตู้กระจกที่มีเค้กหลากชนิดวางเรียงกันอยู่ ก่อนจะบอกชื่อเมนูที่เห็นผ่านๆ ตา "อ้อ แล้วก็บราวนี่ พายผักโขม ทั้งหมดใส่กล่องกลับบ้านครับ" 

"ได้ค่ะ สักครู่นะคะ" สราลีจัดการนำเบเกอรี่ทั้งหมดที่ลูกค้าสั่งจัดใส่กล่องให้เรียบร้อย ก่อนจะนำมาวางบนเคาน์เตอร์ ข้างๆ แก้วกาแฟใบเดิม "คุณหมอรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ" ถามย้ำคุณหมออีกครั้ง เมื่อเขาดูคล้ายยังมองนู่นมองนี่ไปทั่วร้าน

"ไม่แล้วครับ คิดเงินได้เลย"

"ทั้งหมดห้าร้อยสี่สิบบาทค่ะ" 

"นี่ครับ" ธารณ์ยื่นธนบัตรสีเทาส่งให้ ก่อนจะคว้าถุงขนมทั้งหมดด้วยมือข้างเดียว อีกข้างหยิบแก้วกาแฟที่สั่งเอาไว้

"คุณหมอคะเงินทอนค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ" ธารณ์ยกยิ้มตอบกลับ ก่อนจะรีบเดินพ้นประตูไป กลัวโดนเรียกให้เอาเงินทอน จินตนาการถึงท่าทางดีใจของพนักงานที่จะต้องบอกเจ้าของร้านด้วยความดีใจ ว่าได้ทิปเกือบจะเท่าราคาอาหาร แล้วเธอก็คงจะรู้ว่าเขามา

ว่าแต่....ทำไมต้องอยากให้รู้?

คนตัวสูงส่ายหัวให้กับความไร้สาระของตัวเอง  ความตั้งใจเดิมคือจะเอาบัตรมาแลกกาแฟฟรี ไปๆ มาๆ บัตรก็ไม่ได้ใช้แถมเสียเงินไปอีกเป็นพัน

ที่สำคัญ... เหมือนมันค้างคาใจยังไงไม่รู้ 

"ท่าจะบ้าใหญ่แล้วกู"