แปลก (1)

"หมอไทม์..."

"เมื่อไหร่คุณจะเลิกมาดักรอผมตรงนี้" ธารณ์บ่นคนตัวเล็กที่โผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียงอีกแล้ว เหมือนรู้เวลาด้วยว่าเขาจะต้องเดินมาตรงนี้เวลานี้

"ถ้าไม่ดักตรงนี้จะได้เจอเหรอคะ"

"คุณมีอะไร" คนตัวสูงถามขึ้นพลางยกมือดูนาฬิกาข้อมือท่าทางเร่งรีบ

"เมื่อไหร่คุณจะเลี้ยงข้าวฉัน"

"อะไรนะ?" คุณหมอหนุ่มถึงกับตกใจเมื่ออยู่ๆ คล้ายเจอเจ้าหนี้มายืนทวงหนี้ มองหน้าหวานของคนตัวเล็กงงๆ

"ก็วันนั้นฉันเลี้ยงข้าวคุณนี่" รวีธารตอบกลับหน้าซื่อ ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาเจอเขาแล้วเลยยอมยกมุกนี้มาอ้าง

"เดี๋ยวนะ ถ้าผมจำไม่ผิดวันนั้นคุณบอกจะเลี้ยงนี่" ใครมาได้ยินคงจะคิดว่าเขาเกาะผู้หญิงกิน แต่ทำไงได้ไม่งั้นเธอก็จ้องจะลากไปกินข้าวด้วยกันให้ได้

"ก็วันนั้นคุณบอกไม่ให้เลี้ยงนี่ วันนี้เราไปกินข้าวกันคุณก็แค่จ่าย เรื่องวันนั้นก็จบ" ธารณ์คิดตามที่เธอพูดอย่างงงๆ สรุปจุดประสงค์คือจะลากกันไปกินข้าวให้ได้

"ผมบอกให้เอาเลขบัญชีมาไง"

"ฉันจะเอาคืนเป็นข้าวหมูกรอบร้านนั้นเท่านั้น" ธารณ์มองคนดื้อดึงที่เถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้

"โอเค ถ้าแค่ไปกินไอ้ร้านนั้นก็คือจบใช่ไหม" คนตัวสูงพูดขึ้นอย่างเหลืออด

"ก็...ค่ะ" คนที่ตั้งท่าจะเล่นแง่ตอบรับง่ายๆ เมื่อเห็นท่าทีหัวเสียของเขา

"เดี๋ยวค่อยนัดกันได้ไหม ผมมีธุระ" เขายกข้อมือดูเวลาอีกรอบก่อนจะตอบตกลง 

"ก็ได้ค่ะ คุณรับปากแล้วนะ" เมื่อเห็นท่าทางรีบร้อนจริงๆ ของคนตรงหน้าเธอจึงยอมปล่อยเขาไป ถึงอย่างนั้นก็ย้ำคำที่เขารับปากไว้

"ไม่ต้องห่วงผมอยากจบเรื่องนี้จะแย่" รวีธารมองตามหลังร่างสูงไป รู้ว่าเขาคงจะเอือมระอากับเธอไม่น้อย แต่ให้ทำไงได้ก็ในเมื่อแทบไม่มีโอกาสได้เจอกัน เธอก็ต้องเป็นคนสร้างโอกาสนั้นเอง

ร่างเล็กชะโงกหน้ามองไปยังช่องจอดรถประจำที่ปกติคุณหมอหนุ่มที่เธอแอบตามดูอยู่บ่อยๆ จะเอารถเข้ามาจอด พลางก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ ขมวดคิ้วแปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้เจ้าตัวมาสายกว่าปกติ 

หรือว่ารถติด?

เมื่อคิดได้ดังนั้นรวีธารจึงกลับไปนั่งรอที่ศาลาอีกรอบ วันนี้ตั้งใจว่าจะมาทวงสัญญาเรื่องที่เขาเคยรับปากว่าจะไปกินข้าวกับเธอ เพราะเจ้าตัวหายไปแล้วสามวันหลังจากที่คุยกันวันนั้น

เธอพอจะรู้มาบ้างว่าช่วงนี้เขายุ่งๆ เพราะวันพรุ่งนี้ทางโรงพยาบาลมีจัดสัมมนาวิชาการโดยใช้ห้องประชุมของทางโรงพยาบาล โดยจะมีบุคลากรทางการแพทย์จากโรงพยาบาลอื่นเข้าร่วมด้วย ที่เธอรู้เพราะได้รับการติดต่อมาให้ทางร้านจัดเบรกในงานนี้ให้ เธอจึงไม่ได้ตามตื๊อเขาอย่างเคย

แต่รู้มาบ้างว่างานเขาเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่รอเริ่มงานวันพรุ่งนี้ วันนี้เธอจึงตั้งใจมาทวงสัญญา และมาให้เขาเห็นหน้าบ้าง ไม่ใช่กลัวเขาจะคิดถึง แต่ตัวเองนี่แหละที่เริ่มจะคิดถึง

รวีธารหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูโซเชียลฆ่าเวลา ระหว่างนั้นก็ไล่ตอบแชทเพื่อนๆ และคนอื่นๆ ที่เมื่อวานไม่ได้เข้าไปตอบ ตามด้วยเปิดเข้าไปในเพจเพื่อนอัปเดตเบเกอรี่ที่วันนี้ทางร้านมีจำหน่ายเพื่อให้ลูกค้ารู้ ลูกค้าจะได้ไม่ต้องมาเก้อหากของที่อยากกินไม่มี

ตอนนี้เธอเปิดร้านมาได้เกือบเดือนแล้ว เริ่มมีลูกค้าที่ได้ลองชิมเบเกอรี่แล้วติดใจกลับมาซื้อซ้ำอยู่บ่อยๆ กลายเป็นของบางอย่างหมดอย่างรวดเร็วตั้งแต่เช้า อย่างวันนี้เค้กกล้วยหอมหมดตั้งแต่เปิดร้านได้เพียงครึ่งชั่วโมงเพราะมีคนมาเหมาไป อีกทั้งยังต้องแจ้งกำหนดการที่พรุ่งนี้จะต้องปิดร้านหนึ่งวันเนื่องจากเธอต้องวุ่นวายกับการจัดเบรก

"หมอไทม์เปลี่ยนรถมาใหม่เหรอ ไม่ค่อยเห็นขับคันนี้มาเลย" รวีธารที่กำลังไถหน้าจอเพลินๆ ได้ยินเสียงที่น่าจะเป็นพยาบาลเดินคุยกันมาก็เงยหน้ามองอย่างสนใจ เพราะในบทสนทนาดันมีชื่อของคนที่กำลังรออยู่

"นานๆ ขับที เคยเห็นในไอจีบอกคันโปรดเลยนะนั่น"

"อ้าว! งี้คนที่นั่งมาด้วยก็คนโปรดด้วยปะวะแก ได้ยินบ่อยเรื่องหมอไทม์เจ้าชู้ แต่ไม่เคยเห็นพาใครมาโรงบาลด้วยสักที แถมได้นั่งรถคันโปรดด้วย"

"ก็อาจจะใช่นะแก ทั้งหมอหมอกกับหมอพีร์ก็หนีไปมีแฟนกันหมดแล้ว ไม่แน่หมอไทม์ก็อาจจะอยากมีแฟนบ้างก็ได้"

"แต่แฟนหมอไทม์สวยชะมัดเลยว่าไหม"

สวยจริงด้วย

รวีธารมองไปยังลานจอดรถที่มีรถคันหรูจอดอยู่ ข้างรถมีร่างคุ้นตาของคนที่เธอมักแอบมองอยู่เป็นประจำยืนอยู่ ส่วนอีกคนน่าจะเป็นคนที่พยาบาลสองคนเมื่อกี้พูดถึง

ท่าทางเป็นห่วง บวกกับสายตาเอ็นดูที่เขามองผู้หญิงคนนั้น คล้ายหัวใจถูกดึงดูดลงในบ่อโคลนของความเศร้า ความรู้สึกหดหู่กัดกร่อนในใจ

เป็นสายตาที่เธอไม่เคยได้รับ...

ความจริงแล้วเธอรับรู้มาตลอดนั่นแหละว่าเขาคอยวิ่งหนี และเธอก็ใช่ว่าอยากจะเป็นคนที่ไล่ตาม แต่ลึกๆ ในใจมันก็แอบมีความหวัง วันนั้นเขายังถูกใจเธอได้เลย กับเหตุผลแค่นั้นของเขา มันก็ไม่น่าจะใช่อุปสรรค

แต่สิ่งที่เธอลืมคิดไป คือเรื่องนั้นอาจจะไม่ใช่อุปสรรคจริงๆ ของเขา 

ความจริงมันอาจจะอยู่ตรงหน้าเธอก็ได้... เหตุผลที่เขาหลีกเลี่ยงกันมาโดยตลอด คงเป็นเพราะเขามีตัวจริงอยู่แล้ว

และวันนั้นเขาก็อุตส่าห์บอกเธอแล้วว่าให้ลืมเรื่องคืนนั้นไปให้หมด

ซึ่งเขาก็คงจะลืมไปแล้วอย่างที่ปากพูด

มีแต่เธอนี่แหละที่ยังยึดติด...