ใจดี (3)

"เลี้ยวขวาตรงหน้านี้เลยค่ะ"

"หน้าไหน"

"หน้านี้ไงคะ ว๊าย! หมอไทม์เบาๆ หน่อยสิ!" คนตัวเล็กหันไปบ่นคนหลังพวงมาลัยที่ขับรถกระชากจนเธอหัวเกือบทิ่ม

"นี่คุณรู้หลักการบอกทางไหมเนี่ย ต้องบอกกันก่อนสิ แล้วนี่รู้ไหมก่อนจะเลี้ยวต้องเปิดไฟเลี้ยวล่วงหน้าสามสิบเมตร" คนที่เพิ่งทำผิดกฎจราจรหันมาบ่นคนข้างกายน้ำเสียงหงุดหงิด มีอย่างที่ไหนคิดจะบอกตอนไหนก็บอก! ชักจะสงสัยแล้วว่าตอนอยู่บนท้องถนนเธอขับรถยังไง

"ก็ฉันดูแมพไม่เก่งนี่" เธอตอบกลับน้ำเสียงอ่อยๆ โชว์หน้าจอสมาร์ทโฟนให้เขาดู ยืนยันให้เขารู้ว่าเธอกำลังใจจดใจจ่อกับการดูแอพพลิเคชั่นนำทางอยู่

"เดี๋ยวนะ ทำไมทางกลับบ้านต้องดูแมพ?" ธารณ์ขมวดคิ้วถามกลับด้วยความมึนงง สังหรณ์ใจแปลกๆ

"อ้อ นี่ร้านอาหารญี่ปุ่นเปิดใหม่ เพื่อนฉันบอกว่าอร่อยมากเลยนะ เชฟเขาเป็นคนญี่..."

"ไม่ไป" คนขับรถตอบกลับแทบจะทันที ทั้งที่เธอยังพูดไม่ทันจบ ก่อนจะเปลี่ยนเลนส์ชะลอจอดรถข้างทางหันมองคนข้างๆ สีหน้าเบื่อหน่าย

"แต่ฉันอยากเลี้ยงขอบคุณที่มาส่งไง" เธอให้เหตุผลเมื่อเห็นท่าทีไม่สบอารมณ์ของเขา

"แค่คุณรีบบอกที่อยู่ผมก็ถือว่าแสดงน้ำใจมากแล้ว" รวีธารมองค้อนคนตัวสูงทันทีเมื่อเขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากอยู่ใกล้เธอ

"หมอไทม์"

"บอกที่อยู่คุณมา" เขาย้ำเสียงเข้มอีกรอบ เบือนหน้าหนีไม่อยากสบตาแป๋วๆ ที่มองมา ไหนจะน้ำเสียงเศร้าๆ นั่นอีก

ความจริงหากเขาใจแข็งไม่เอ่ยทัก รีบขึ้นไปเอาของแต่แรกก็จบแล้ว จะได้ไม่ต้องมานั่งลำบากใจแบบนี้ ไอ้เขามันก็พวกแพ้ทางผู้หญิงอ้อนซะด้วย แต่คนนี้เขาตั้งมั่นไว้แล้ว ว่าจะไม่ใจอ่อนด้วยเด็ดขาด

ลำพังแค่เป็นคนใกล้ตัวก็ลำบากใจพออยู่แล้ว นี่ดันเหมือนจะมีซัมติงอะไรบางอย่างกับเพื่อนเขาอีกด้วย

แบบนี้ต้องยิ่งหนีให้ไกล และห้ามใจอ่อนเด็ดขาด!

***************

"อร่อยไหมคะหมอไทม์" ธารณ์ที่กำลังจะตักหมูกรอบชิ้นสุดท้ายเข้าปากหยุดชะงักทันที ก่อนจะกระแอมเล็กน้อยดึงสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติหลังจากเพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อกี้แสดงท่าทางเอร็ดอร่อยจนเกินเหตุ

คำพูดที่เพิ่งบอกไปว่าไม่ชอบกินหมูกรอบ อดทำให้เขินไม่ได้ จนต้องยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแก้เขิน ไม่สบตาคนที่นั่งมองอยู่

"ฉันบอกแล้วว่าร้านนี้อร่อยคุณจะต้องชอบ" รวีธารอดยิ้มภูมิใจไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางถูกใจของคนตรงหน้า หลังจากที่เธอรบเร้ายังไงเขาก็ไม่ยอมไปสักที เธอจึงขอให้เขาช่วยจอดร้านอาหารริมทางก่อนถึงคอนโดที่เธอมักจะมากินประจำ

ทีแรกเขาตั้งใจจะรอในรถแต่เธออีกนั่นแหละที่อ้อนวอนขอให้เขาลงมาด้วย ก่อนจะสั่งข้าวหมูแดงผสมหมูกรอบมาให้ เหมือนเป็นการบังคับกินกลายๆ ซึ่งก็ถือว่าเป็นที่น่าพอใจเมื่อเห็นเขากินจนเกลี้ยง

"ก็ดี" คนตัวเล็กยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเรียกเก็บเงินเมื่อกินกันจนอิ่มแล้ว

"ทั้งหมดร้อยสามสิบบาทค่ะ" คุณหมอหนุ่มเปิดกระเป๋าสตางค์เตรียมจ่ายเงินทันที แต่เมื่อเปิดดูมีเพียงบัตรเครดิตที่ติดกระเป๋าไว้ จึงเอ่ยถามพนักงานที่มาคิดเงินแทน

"โอนได้ไหมครับ"

"ที่ร้านไม่รับโอนค่ะ ยายแกทำไม่เป็น" ธารณ์มองไปยังคุณตากับคุณยายที่ยืนอยู่หน้าเตาก็พอจะเข้าใจได้ ไม่แปลกที่สองตายายจะไม่มีคิวอาร์โค้ดให้สแกน

"นี่ค่ะ" รวีธารยื่นธนบัตรให้พนักงานตามจำนวนค่าอาหาร 

"ขอบัญชีคุณหน่อย" เขากดสมาร์ทโฟนในมือยิกๆ ตั้งท่าจะโอนเงินให้ตามที่ปากพูด

"ให้เป็นเบอร์แทนได้ไหมคะ" คนตัวเล็กหยอดกลับไปเมื่อเห็นท่าทางซีเรียสของเขา คงจะเปย์สาวจนเคยชิน พอมื้อนี้เป็นเธอจ่ายดูท่าทางจะไม่สบายใจ

"พร้อมเพย์มาสิ" 

รวีธารทำหน้าเซ็งทันทีเมื่อผู้ชายไม่รับมุก แถมตั้งท่าจะโอนเงินผ่านพร้อมเพย์ให้จริงๆ

"ฉันเลี้ยง"

"ไม่ต้อง เดี๋ยวก็ต้องเลี้ยงกันไปเลี้ยงกันมาอีก" คนที่ถนัดเปย์สาวยกเหตุผลขึ้นมาอ้างทันที ไม่ชินที่วันนี้สาวเป็นคนเปย์

"คุณก็มาอุดหนุนร้านฉันสิ"

"ทุกวันนี้ผมก็ทำแบบนั้นไม่ใช่รึไง" เขาซื้อคอร์สอาหารเธอเป็นรายอาทิตย์อยู่แล้ว ตัวเองเป็นคนขายแท้ๆ

"ไม่ใช่สิ คุณเล่นไม่ลงมาเลยนี่ ที่ร้านบรรยากาศดีนะคุณไม่ลงมาสูดอากาศบ้าง" เจ้าของร้านโฆษณาเต็มที่ให้เหยื่อติดกับ อุตส่าห์เฝ้ารอทุกวันเจ้าตัวก็ไม่มีวี่แววจะลงมา พอเธอขึ้นไปส่งก็ไม่ได้เจอ 

เหมือนจังหวะชีวิตของเขาและเธอ ไม่ตรงกันสักที

"ไปเถอะ" แต่เหยื่อไม่เล่นด้วยตั้งท่าจะกลับลูกเดียว คนตัวเล็กเมื่อเห็นแบบนั้นก็ไม่ตื๊อต่อ รู้ว่าวันนี้เอาแต่ใจมากกว่าทั้งชีวิตรวมกันซะอีก ทำไงได้ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสมานั่งกินข้าวกับเขาแบบนี้อีกเมื่อไหร่

"คราวนี้บอกทางจริงๆ ได้แล้วนะ" คนที่สตาร์ทรถเรียบร้อยหันมาบอกเธอเสียงเข้ม กลัวจะเล่นแง่อีก

"ค่าาา เลี้ยวข้างหน้าก็ถึงคอนโดแล้ว"

เมื่อเธอพูดดังนั้นเขาจึงขับไปตามทางที่เธอบอก พอพ้นแยกเลี้ยวซ้ายมาก็เจอคอนโดตามที่เธอบอกจริงๆ

"เดี๋ยวคุณเข้าช่องนี้นะคะ คราวหน้าค่อยเข้าช่องนั้น" เธอชี้ไปยังช่องทางเล็กๆ หลังจากผ่านทางเข้ามา รีบบอกให้เขาเบี่ยงไปอีกทางกลัวจะตามคันข้างหน้าไป

"ทำไม" คนตัวสูงถามกลับอย่างลืมตัว ไม่ได้เอะใจคำว่าครั้งหน้าที่เธอพูด 

"ก็ช่องนี้สำหรับ visitor ส่วนช่องข้างหน้าสำหรับลูกบ้านที่นี่ ถ้าครั้งหน้าคุณย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วก็เลี้ยวช่องนั้นได้ค่ะ เอ๊ะ! หรือว่าคุณอยากเลี้ยววันนี้เลย" 

"ถึงแล้ว" คนตัวเล็กเบ้ปากทันทีเมื่อคนข้างๆ แกล้งมึนไม่สนใจที่เธอพูด ทีวันนั้นจ้องแต่จะลากกันกลับห้อง!

"ขอบคุณนะคะ คุณดูง่วงๆ ขึ้นไปดื่มกาแฟบนห้องไหม" เจ้าของร้านกาแฟรีบเอ่ยชวนคุณหมอขึ้นห้องหน้าตาเฉย เอามุกที่เคยได้ยินบ่อยๆ มาพูดเผื่อฟลุ๊ค

"ผมตาสว่างมาก ตื่นสุดๆ" 

แต่ดูแล้วคงไม่ได้ผล

"อะไรตื่นคะ!"

"ขึ้นห้องได้แล้ว" รวีธารหลุดหัวเราะทันทีเมื่อเขาส่งสายตาดุๆ มาให้ ทำไมจะไม่รู้ว่าเขาเข้าใจหมดนั่นแหละที่เธอพูดทะลึ่งไป แต่แกล้งมึนทำเป็นไม่รู้เรื่อง

คนตัวเล็กเดินไปจนถึงหน้าประตูทางเข้าล็อบบี้ หันหลังกลับไปมองยังเห็นเขาจอดรถอยู่ที่เดิม ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเอ่ยทักทาย รปภ. ที่ประจำการอยู่เหมือนที่ทำบ่อยๆ แล้วหันหลังกลับไปมองทางเดิมอีกรอบ พบว่าเขาเพิ่งถอยรถออกจากช่องไป

บางสิ่งในอกรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ค่อยๆ แผ่ซ่าน ความใจดีโดยไม่รู้ตัวของเขากระทบหัวใจเธอจังๆ ขนาดปากบอกไม่สน ท่าทางรำคาญเธอขนาดไหน แต่ก็ยังใจดีอยู่เสมอ ทั้งพาเธอมาส่งบ้าน ระหว่างทางยอมแวะกินข้าวด้วย ไหนจะช่วยเป็นธุระเรื่องช่างมาเปลี่ยนแบตเตอรี่รถให้อีก

เธอคิดว่ากำลังหลงเสน่ห์เขาหัวปักหัวปำเลยล่ะ