ถ่ายคลิปแบล็คเมล

เซฟ PART

“ตายจริงนี่หนูข้าวจริงๆหรอลูก”ผมเงยหน้าขึ้นจากถ้วยโจ๊กมองร่างเล็กที่เดินเข้ามาอย่างเขินอายเธออยู่ในชุดกระโปรงสีขาวผ้าชีฟองโชว์ไหล่ทั้งสองข้างผมจากที่เคยปล่อยและไม่เคยดูแลสนใจมันกลับม้วนขึ้นเผยให้เห็นลำคอขาวที่ประดับด้วยสร้อยสีเงินเส้นเล็ก

ใบหน้าของเธอไม่มีแว่นตาและแม้จะมีหน้าม้าบดบังแต่ทว่ากลับดูมีสีสันจากการทาแก้มทาปากไม่จำเป็นต้องพูดถึงหุ่นเพราะถึงแม้ว่าเธอจะดูผอมไปนิดแต่ทุกสัดส่วนของเธอกลับเด่นชัดไม่ว่าจะเป็นหน้าอกหรือแม้ขาเรียวยาว

“สวยจริงๆเลยน้า..ได้ข่าวว่าจะไปเดทกับแฟนใช่ไหม^^”

“ชะใช่ค่ะ”เธอตอบกลับอย่างเขินอายก่อนจะหันมามองผมด้วยสายตาคาดเดาไม่ถูก

ทั้งๆที่บอกความจริงไปแล้วแต่ก็ยังไม่คิดที่จะบอกเลิกมันสินะแถมยังเปลี่ยนตัวเองจากสาวเฉิ่มเป็นสาวสวยเพื่อไปเดทกับสวะอย่างมันอีกเธอคิดอะไรอยู่ข้าวเจ้าอยากให้ใบหน้าและเรือนร่างของเธอถูกบันทึกไว้ในมือถือของสวะอย่างมันอย่างงั้นเหรอ

“ตาเซฟหนูข้าวสวยมากเลยใช่ไหม^^”ผมมองแม่ที่ดูตื่นเต้นมากกว่าใครประหนึ่งว่าอีกฝ่ายเป็นลูกสาวคนโปรดก็ไม่ปาน

“ก็พอดูได้ครับ” ผมเอ่ยตอบหน้านิ่งไม่ใช่แค่พอดูได้อยากที่พูดหรอกแต่นี่มันน่ารักมากเลยต่างหากแต่จะให้ชมแบบนั้นต่อหน้าทุกคนในบ้านผมคงจะอับอายแย่

“นี่หนูข้าวว่างๆก็พาลูกชายป้าไปตัดแว่นด้วยนะสงสัยสายตาไม่ดีแน่ๆอย่าไปฟังนะลูก” ผมส่ายหน้าเอือมๆกับการสปอยล์ขั้นสุดของแม่ตัวเองไม่รู้ว่าหลงอะไรยัยข้าวเน่านั้นมากก็ไม่รู้

“อย่าไปใส่ใจเลยแม่แกเขาอยากได้ลูกผู้หญิงมากน่ะ”จู่ๆพ่อของผมก็เอ่ยขึ้นเรื่องนี้ผมก็รู้ว่าแม่อยากได้ลูกสาวมากแต่ผมมันดันทะลุงรังไข่มาเกิดไงแต่หลังจากที่ผมเกิดได้สัก6-7ปีแม่ก็ตั้งท้องใหม่และหมอก็บอกว่าเป็นเด็กผู้หญิงแน่นอนว่าแม่ผมดีใจมาก

แต่ทว่าน้องสาวของผมก็ไม่ได้เกิดมาเพราะแม่มีอาการครรภ์เป็นพิษทำให้ต้องเอาเด็กออกก่อนกำหนดและแน่นอนว่าน้องของผมไม่รอดแม่เสียใจมากซึมเศร้าอยู่นานหลายปีกว่าจะดีขึ้น

แต่พอมีข้าวเจ้าเข้ามาอยู่ในบ้านแม่ก็ค่อยๆอาการดีขึ้นเป็นอย่างมากแม่ทั้งรักและเอ็นดูข้าวเจ้าประหนึ่งลูกสาวอีกคนก็ถามว่าผมน้อยใจไหมผมเองก็โตพอที่จะคิดได้ว่าคำว่าน้อยใจมันคืออะไรและผมก็ไม่ได้รู้สึกน้อยใจเลยที่แม่ให้ความสำคัญกับผู้หญิงที่ไม่ใช่ลูกตัวเองแบบนั้น

แต่บางครั้งก็ยอมากไปจนผมหงุดหงิดนี่แหละ-.-

“นี่ตาเซฟกินข้าวเสร็จแล้วก็ไปส่งหนูข้าวหน่อยสิ”

“ครับ?ทำไมผมต้องทำแบบนั้นด้วย” ผมเอียงใบหน้าถามอย่างไม่เข้าใจ

“มะไม่เป็นไรค่ะข้าวไปเองได้”

“ได้ไงกันหนูข้าววันนี้อุส่าต์แต่งตัวสวยๆทำผมมาซะดิบดีคิดจะนั่งรถเมล์ให้ผมเผ้าพังรึไงกัน” ผมมองยัยข้าวเน่าที่เงียบไปเหมือนกับไม่รู้จะพูดแก้ยังไง

“แต่ถึงอย่างนั้น..”

“ไม่ต้องเกรงใจเลยลูก..ตาเซฟเองก็เต็มใจไปส่งหนูนะใช่ไหมลูกรัก^^” ผมมองสายตาพิฆาตของแม่ที่ส่งตรงมาทางผมประหนึ่งว่าถ้าไม่พูดดีๆออกไปผมอาจจะโดนฝ่ามือของแม่ฟาดเข้าให้ได้

“ครับตามนั้นเลย-.-” ผมบอกออกไปแต่ยัยข้าวเน่าก็คงรู้แหละว่าผมแค่ทำตามคำสั่งของแม่เฉยๆ

“ให้ไปส่งที่ไหน” ผมเอ่ยถามหลังจากที่ทำธุระอะไรเสร็จแล้วก็ขึ้นไปแต่งตัวเล็กน้อยก่อนจะลงมาเพื่อไปส่งข้าวเจ้า

“ขอโทษนะที่ต้องมาเดือดร้อนเพราะฉัน”

“รู้ตัวก็ดี” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“นี่เธอมองเห็นเหรอไม่ใส่แว่นอ่ะ” ผมถามด้วยความอยากรู้รู้มาว่าถ้าไม่ใส่แว่นก็จะมองเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่

“ฉันใส่คอนแท็กเลนสายตาน่ะแต่ก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่ใส่แว่นแล้วมันไม่เข้ากับชุดก็เลยต้องยอมใส่แบบนี้มา” เธอเอ่ยบอกด้วยท่าทีเขินๆอายๆแต่ผมเห็นแล้วกลับรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆยอมให้ตัวเองลำบากเพื่อคนอย่างไอมอสเลยเหรอวะ

“สรุปให้ไปส่งที่ไหน?”

“ร้านอาหารxxx” ผมพยักหน้ารับไปเดทกันที่ร้านอาหารหรูๆซะด้วยแหะ

“ห้องปิด?”

“นายรู้ได้ไง” 

“เหอะ” ผมเค้นหัวเราะออกมาทำไมจะไม่รู้ความคิดสวะๆของไอมอสกันมันคงจะใช้ช่วงเวลานั้นในการหลอกล่อเธอให้จนมุมสินะ

“ทำไมถึงไม่เชื่อคำพูดฉัน” ผมไม่ตอบแต่ถามคำถามออกไปแทนก่อนจะมองใบหน้าสวยที่ทำหน้าอึกอัก

“กะ..เอ่อ..”

“คงจะหลงมันมากสินะ”

“มะไม่ใช่แบบนั้นก็พี่มอสเขายืนยันแล้วว่าเป็นน้องสาวจริงๆ”

“ทั้งๆที่ฉันบอกไปว่าน้องสาวมันอายุ9ขวบอะนะ?”

“คือว่า..” ผมเบนสายตาหนีอย่างหัวเสียที่เธอเลือกจะเชื่อคำพูดไอสวะอย่างมันแทนผมที่อยู่ข้างเธอมาหลายปีแบบนี้

“เห็นแก่เด็กตาดำๆหรอกนะฉันจะเล่าความจริงให้ฟัง”

“ความจริงอะไร?” ใบหน้าสวยหันมามองผมอย่างใจจดใจจ่อดูจากปฏิกิริยาแล้วเธอเองก็คงจะมีความกังวลใจกับการไปเดทครั้งนี้ไม่น้อยสินะ

“ไอมอสน่ะมันไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิดมันชอบหลอกผู้หญิงซื่อบื้อแบบเธอให้หลงรักก่อนที่จะ..”

“จะอะไรนายอย่าเว้นให้มันตื่นเต้นได้ไหมเนี่ย!” อีกฝ่ายเขย่าแขนผมรัวๆเพื่อให้ผมรีบพูดทีแบบนี้มาทำเป็นอยากรู้เชียวนะ

“ถ่ายคลิปแบล็คเมล์”

“ห๊ะจริงเหรอ!นายไม่ได้โกหกฉันใช่ไหมเนี่ย!”

“แล้วแต่จะคิด” ผมพูดขึ้นก่อนจะสตาร์ทรถออกไปในเมื่อผมพูดความจริงไปแล้วเธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่ดีเหมือนกันปล่อยให้เป็นบทเรียนราคาแพงไปซะต่อไปจะได้ไม่ไว้ใจใครง่ายๆแบบนั้นอีก

รถของผมจอดลงที่หน้าร้านอาหารทั้งๆที่คิดว่าเธอจะยอมแพ้และบอกให้ขับรถกลับบ้านแท้ๆที่สุดท้ายเจ้าตัวก็นั่งนิ่งไม่พูดอะไรจนมาถึงร้านอาหารที่ว่าในที่สุด

“นี่เธอไม่เชื่อฉันสินะ” ผมเอ่ยขึ้นรู้สึกหงุดหงิดชะมัดผมแม่งไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยรึไงวะ

“ไม่ใช่แบบนั้น” เธอตอบกลับมาทันทีแต่ก็เอาเถอะลองไปโดนดูบ้างเดี๋ยวก็รู้เอง

“ขอบใจที่มาส่งนะเซฟ”

“อืมโชคดีแล้วกัน” ผมมองร่างเล็กที่ยืนหยุดอยู่หน้าร้านอย่างชั่งใจดูก็รู้ว่ากลัวจนฉี่จะราดแต่ก็ยังจะเข้าไปในถ้ำเสือเนี่ยนะ

จริงๆเล้ย คิดอะไรอยู่กันแน่วะ

แต่ก็เอาเถอะในเมื่อเลือกแล้วก็ปล่อยไปแล้วกันผมมันก็แค่คนนอกคงไม่มีปัญญาไปสู้คนที่มีสถานะเป็นแฟนอย่างไอมอสได้หรอกอีกอย่างนี่ก็ร้านอาหารถึงจะเป็นห้องปิดแต่ถ้าเกิดเหตุอะไรขึ้นพนักงานก็คงจะได้ยินเสียงเอง

ส่วนไอมอสมันก็คงไม่คิดจะทำอะไรชั่วๆในร้านอาหารหรอกมั้งคงจะแค่แกล้งมาเป็นแฟนหนุ่มแสนดีอ่อนโยนให้ยัยนั่นตายใจเสียมากกว่า

“เห้ออ” ผมถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ภายในใจรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูกแล้วทำไมผมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ

“เป็นห่วง?” เหอะไม่ใช่หรอกมั้งคนอย่างผมเนี่ยนะจะเป็นห่วงยัยเฉิ่มแบบเธอ ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่จริงๆ

อะไรเอ่ยปากแข็ง คำตอบคือ คุณเซฟนี่เองงง