ตอนที่ 1 จำไม่ได้

อลินตาเดินออกมาจากห้องด้วยประชุมใบหน้านิ่งที่ไม่แสดงอาการใดๆ ให้ใครเห็นก่อนจะเดินมุ่งตรงไปที่ห้องทำงานของตัวเองพร้อมกับล็อกประตูเอาไว้ไม่ให้ใครเข้าไปรบกวนแม้แต่พี่กันต์ที่เดินตามหลังเขามาก็ตาม

ประตูห้องปิดลงพร้อมกับร่างบางทรุดตัวนั่งลงตรงหน้าประตูบานใหญ่อย่างหมดภาพลักษณ์ของประธานบริษัท น้ำตาสีใสที่อลินตากักเก็บเอาไว้ข้างใน ส่วนลึกของร่างกายตอนนี้มันกำลังเอ่อคลอรอบดวงตาของเขา พลันในที่สุดน้ำตาหยดแรกก็หยดแหมะลงบนกางเกงอันแสนแพงของเขาและหยดต่อๆ ไปก็ร่วงรินไหลออกมาตามๆ กัน

“ฮึก อะ อึก” เสียงร้องไห้ดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ พร้อมกับน้ำตาเจ้ากรรมที่ไหลออกมาไม่หยุด ความในใจที่มีมากจนเอ่อล้นออกมาเป็นน้ำตาที่ตนไม่สามารถพูดออกมาได้เมื่อเจอคนที่ตัวเองไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เจอ 

อลินตานั่งร้องไห้อยู่หน้าประตูห้องสักพักใหญ่จนคลายสะอื้นลง จึงค่อยๆ ดันตัวเองลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่เก้าอี้ทำงานของตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์

ทางฝั่งของคีรันหลังจากที่อลินตาพูดประโยคนั้นใส่หน้าเต็มๆ ขาแกร่งที่ยืนอยู่ก็แทบทรุดลงตรงนั้น แต่ก็ต้องยอมรับความเป็นจริงให้ได้เพราะเขาเป็นคนเลือกให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เอง แม้ตอนนี้เขาอยากจะอธิบายให้อีกคนรับฟังแค่ไหนแต่อีกคนก็คงจะยังไม่เปิดใจรับฟังเขาแน่นอนเพราะคีรันรู้จักนิสัยของอลินตาดี

คีรันนั่งอยู่ในห้องประชุมสักพักก่อนจะเปิดประตูเดินออกไป แล้วก็เจอเข้ากับใครบางคนที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ก่อนจะเอ่ยบางอย่างกับเขา

“กลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเถอะครับ”

“อื้ม ฝากมึงดูแลเขาด้วยแล้วกัน” อีกฝ่ายก้มหัวให้คีรันก่อนที่คีรันจะเดินหายเข้าไปในลิฟต์

ชายหนุ่มที่ยืนดูคีรันเดินหายเข้าไปในลิฟต์ได้แต่ส่ายหน้าไปมาเพราะรู้ว่าคนตัวสูงรู้สึกอย่างไร

ตาแดงก่ำขนาดนั้นต้องโดนคนตัวเล็กพูดอะไรแทงใจดำมาแน่ๆ

หลังจากที่นั่งปรับอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติ อลินตาก็เตรียมตัวออกไปกินมื้อเที่ยงกับสกายที่ร้านประจำสมัยเรียนมหาลัยอยู่ที่ไทย พี่กันต์ขับรถมาส่งที่หน้าร้าน พอมาถึงก็เจอกับเพื่อนของเขาที่ชอบทำหน้าเหมือนหมาโกเด้นนั่งรออยู่ที่โต๊ะประจำ

“ลินๆ ทางนี้ๆ” สกายเห็นเพื่อนเปิดประตูร้านเข้ามาก็โบกมือเรียกเพื่อนทันที

“เบาๆ ไอ้กายมึงจะเสียงดังทำไมเนี่ยเกรงใจคนอื่นเขา”

“อุ้ย กูลืมตัว นี่ๆ สั่งเลยมึงอยากกินอะไรจิ้มเลย”

“แล้วของมึงล่ะ” ลินถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนนั่งนิ่งไม่สั่งอาหาร

“กูสั่งไปแล้ว ถ้ารอมึงนะกว่ากูจะได้สั่งกว่าป้าเขาจะเอามาเสิร์ฟอีกนานนนน กูขี้เกียจรอ”

“ขี้บ่นวะ” สกายแลบลิ้นใส่ลินอย่างท้าทาย ลินได้แต่ส่ายหน้ากับนิสัยไม่ยอมโตของเพื่อนพร้อมมองเมนูตรงหน้าแล้วเขียนใส่กระดาษให้เด็กที่ร้านมาเอาไปให้ป้าเจ้าของร้าน

นั่งรอไม่นานอาหารที่สั่งไปก็มาเสิร์ฟลินกับสกายไม่รอช้ารีบจ้วงอาหารฝีมือป้าร้านประจำลงท้องทันทีด้วยความหิวโหย พร้อมผลัดกันตักนั่นนี่ให้เพื่อนชิมและนั่งคุยกันเรื่อยๆ 

“มึงอิ่มยังวะ” สกายถามลิน

“อิ่มแล้ว มึงละอิ่มยังหรือว่ายังไม่อิ่ม”

“กินหมดจานนี้กูอิ่มเลย” ลินมองจานสเต๊กปลาตรงหน้าของสกายที่มีชิ้นปลากับเฟรนช์ฟรายส์เต็มจานก่อนจะพยักหน้าให้เพื่อนเพื่อบอกให้เพื่อนสู้

“ไม่อ้วกอย่าเลิกแดกนะมึง”

ลินกับสกายชวนกันมาเดินเล่นที่ห้างใกล้ๆ เพื่อเดินย่อยมื้อเที่ยงที่กินเข้าไปและตบท้ายด้วยไอศกรีมถ้วยใหญ่เพื่อล้างความคาวในปาก

“คืนนี้มึงไปไหนหรือเปล่า”

“มีนัดคุยงานน่ะ”

“อีกแล้วเหรอวะ อย่างงี้ก็อดตี้กับกูอะดิ” สกายพูดพร้อมทำหน้าเซ็งๆ เมื่อรู้ว่าเพื่อนติดงานแม้กระทั่งตอนกลางคืน

“นี่น้อยๆ หน่อย อายุเท่าไหร่แล้วมึงอ่ะจะมาให้กูทำตัวว่างเพื่ออยู่เป็นเพื่อนเล่นกับมึงก็คงไม่ได้แล้วมั้ย อายุอานามก็ตั้งเท่าไหร่แล้ว”

“แงงง กูก็แค่เหงาไม่มีเพื่อนอะ นอกจากมึงแล้วกูก็ไม่มีเพื่อนที่ไหนคบแล้วนะเว้ย” สกายพูดพร้อมตักไอศกรีมรสมะนาวเข้าปาก

“แล้วแฟนมึงไปไหนทำไมปล่อยมึงออกจากกรงมาแบบนี้”

“ไอ้สัตว์กูคนนะไม่ใช่หมา”

“ฮ่าๆ กูก็ว่าเหมือนโกเด้นดีนะ” สกายทำหน้ายุ่งกว่าเดิม

ลินโทรให้พี่กันต์มารับกลับไปพักผ่อนที่คอนโดหลังจากที่แยกย้ายกันกับสกายที่ห้าง เพื่อรอเวลาไปที่ที่ลูกค้านัดคุยงาน ระหว่างที่นั่งคิดหาอะไรทำ พลันเรื่องเมื่อเช้าก็ผุดขึ้นมาในหัวของอลินตาอย่างห้ามไม่ได้

คนที่ไม่ได้เจอกันตั้งเกือบแปดปีจู่ๆ ก็โผล่เข้ามาในห้องประชุมหุ้นส่วนของโรงแรมที่กำลังจะสร้างแถมก่อนจะออกมาจากห้องก็ยังจู่โจมลินโดยที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัวอีก ยังดีที่เขาใจแข็งพอที่จะไม่แสดงออกให้อีกฝ่ายรับรู้ได้ถึงอารมณ์อ่อนไหวของเขาในตอนนั้น

บอกตามตรงว่าตลอดระยะเวลาเกือบแปดปีที่ลินตัดสินใจทิ้งเรื่องของอีกคนไว้ที่นี่แล้วคิดว่าจะไปเริ่มต้นใหม่ที่บ้านเกิดของแด๊ด คิดว่าเขาคงจะลืมคนคนนี้ไปได้ แต่ที่เขาร้องไห้วันนี้คือคำตอบว่าลินไม่เคยที่จะลืมเขาคนนั้นได้เลยยิ่งเจอหน้าเขาความรู้สึกในใจก็ยิ่งอยากจะเดินเข้าไปถามให้รู้เรื่อง 

"ขอโทษที่รบกวนครับคุณหนู คุณสายฟ้าโทรมาครับ" อลินตาตื่นจากภวังค์ก่อนจะหันไปมองต้นเสียงก็เห็นว่าเป็นพี่กันที่ยืนถือโทรศัพท์เดินเข้ามาในห้อง

"เอามาให้ลินเลยครับพี่กันต์" พี่กันต์เดินเอามือถือส่งมาให้ลินก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ลินปรับน้ำเสียงที่เหมือนจะสั่นเล็กน้อยให้เป็นปกติก่อนจะเอ่ยกับปลายสาย

"ครับพี่ฟ้า"

'ลินเป็นยังไงบ้างที่นั่นโอเคมั้ย'

"โอเคดีครับพี่ฟ้า ลิน… โอเค"

'ลินทำไมเสียงเป็นแบบนั้นเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า' ปลายสายถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อได้ยินเสียงน้องชาย

"ลินเจอเขาแล้วครับพี่ฟ้า เขายังเหมือนเดิมทุกอย่าง อึก ละ ลิน..." คำพูดทุกคำพลันขาดห้วงไปเมื่อลินจะพูดถึงใครคนนั้น ใบหน้าคมที่โน้มลงมาใกล้จนจมูกแทบชนกับจนใจเขาเต้นแรงแทบหลุดออกมาจากอก 

'เขาได้ทำอะไรลินหรือเปล่า' สายฟ้าถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงน้องชาย 

"ไม่ครับ"

'กลับมาดูแลที่นี่มั้ยลิน ให้พี่กลับไปดูแลที่นั่นแทนมั้ย' สายฟ้าเอ่ยเสนอให้น้องชายเลือก

"มะ ไม่เป็นไรครับ ลินอยู่ได้"

‘ถ้าไม่ไหวลินต้องรีบบอกพี่นะห้ามปิดบังพี่เด็ดขาด จำได้ใช่มั้ยว่าเราไม่เคยมีความลับต่อกัน’

“ครับ ลินจำได้”

อลินตานั่งคุยกับพี่ชายต่ออีกสักพักก็ต้องวางสายเมื่อใกล้จะถึงเวลาที่นัดลูกค้าเอาไว้

#อลินตา

“ไงมึงแดกเหมือนน้ำเปล่าเลยนะ” ศิลาเดินมานั่งลงข้างคีรันที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกรวดเดียวจนหมดก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะ

“ก็ไม่เท่าไรหรือเปล่าวะ”

“แล้วนี่ไปทำอะไรมาถึงได้มานั่งแดกเหล้าอยู่ที่นี่คนเดียว อกหัก?”

“.....” ศิลามองหน้าเพื่อนนิ่งๆ ก่อนจะเห็นดวงตาวูบไหวของเพื่อนที่เอาแต่มองไปที่แก้วเหล้าตรงหน้า

“เจอเขาแล้วเหรอวะ”

“เออ ตอนกูเจอเขาครั้งแรกกูยังตกใจไม่หายเลยไม่คิดว่าจะเจอเขาด้วยซ้ำ” คีรันพูดพร้อมนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า

“แล้วเป็นไงเขาได้พูดอะไรกับมึงหรือเปล่า”

“เขาบอกกูว่าจำกูไม่ได้ แล้วไม่คิดอยากจะจำด้วย มึงรู้มั้ยกูแทบจะทรุดลงนั่งตรงหน้าเขาให้ได้พอได้ยินที่เขาบอกกูอะ”

“แล้วทำไมมึงไม่บอกเรื่องนั้นให้เขารู้ไปเลยวะ เพราะเขายังไม่รู้เรื่องวันนั้นเขาก็เลยเป็นแบบนี้แหละ”

“ช่างเถอะ จีบใหม่ก็ได้นี่วะเวลาเหลือเฟือ”

“เวลาเหลือพ่อมึงอะ มึงดูนู้น” คีรันมองตามที่เพื่อนชี้ให้ดูก่อนจะเห็นว่าเป็นอลินตากับผู้ชายอีกคนที่เดินเคียงข้างกันไป โดยมีบอดี้การ์ดเดินตามหลังทั้งคู่ไปอีกสามคน

“เปิดห้องวีไอพีด้วยนี่หว่า เฮ้ยๆ! ไอ้รันมึงจะไปไหน” ศิลาร้องถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนลุกขึ้นยืนพร้อมจะเดินออกไปจากตรงนี้ ไอ้นี่ก็หุนหันพลันแล่นฉิบหายทำอะไรก็ไม่เคยจะบอกเพื่อนบอกฝูง

“เดี๋ยวกูมา!” พูดจบคีรันก็เดินออกจากโต๊ะไป

ขาเรียวยาวยกขึ้นไขว่ห้างพร้อมจดจ้องมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ใบหน้าขาวใสแก้มสีชมพูระเรื่อน่าสัมผัสไหนจะริมฝีปากบางที่น่าจุมพิตนั่นอีก ราเชนนึกอยากได้คนตรงหน้ามาเชยชมสักครั้งนั่นก็คงเพียงพอต่อการเจรจาครั้งนี้ มือหนาเอื้อมมือไปหยิบบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาก่อนจะจุดไฟพร้อมอัดควันบุหรี่เข้าเต็มปอดก่อนจะพ่นควันสีเทาออกมาจากริมฝีปาก

“คุณราเชนคงเห็นสินค้าที่ทางลินส่งไปให้ดูเป็นตัวอย่างแล้ว หวังว่าเราคงจะได้ร่วมงานกันนะครับ” เสียงหวานเอ่ยกับคนตรงหน้า

“ถ้าผมอยากจะขอดูรายละเอียดสินค้าเพิ่มเติมอีกนิดคุณลินจะว่าอะไรมั้ยครับ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จุดแต้มบนใบหน้าชายหนุ่มที่อายุห่างจากลินไม่กี่ปี

“ได้ครับ ถ้างั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าลินจะให้เลขาส่งรายละเอียดไปให้ทางคุณราเชนนะครับ ส่วนเรื่องของสินค้าตอนนี้ทางลินมีเพียงพอสำหรับที่คุณราเชนต้องการแน่นอนครับถ้าหากว่าคุณราเชนสนใจ”

“หึ ไม่ต้องรีบหรอกครับทำตัวตามสบายทางผมก็ยังไม่ได้ต้องการมากเท่าไรเพียงแต่ว่าอยากหาสำรองเฉยๆ พอดีมีคนแนะนำสินค้าของคุณลินมาผมก็เลยสนใจ”

"ขอบคุณที่สนใจสินค้าของทางลินนะครับ"

“ถ้าคุณราเชนไม่มีอะไรอยากสอบถามลินแล้วงั้นเดี๋ยวลินขอตัวก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวสิครับ ไหนๆ ก็มาที่นี่แล้วดื่มเป็นเพื่อนผมสักหน่อยหวังว่าคุณลินคงจะไม่รังเกียจผมนะครับ” ราเชนรินไวน์ใส่แก้วก่อนจะยื่นมาให้กับคนตัวเล็กตรงหน้า

อลินตามองไปที่แก้วไวน์ในมือของราเชนนิ่งก่อนจะเอื้อมมือบางไปรับมาถือเอาไว้ ราเชนยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมา

“ชนกันหน่อยนะครับ” ลินยื่นแก้วไปชนกับแก้วของราเชนก่อนจะยกขึ้นจิบไวน์เล็กน้อย

“หมดแก้วสิครับ” ราเชนพูดขัดขึ้นเมื่อเห็นร่างบางดื่มไวน์ในแก้วไปแค่นิดเดียว

“อึก..” อลินตาที่ทำอะไรไม่ได้เพราะกลัวจะเสียงลูกค้าเขาจึงต้องดื่มไวน์แก้วนั้นให้หมดก่อนจะวางแก้วลงตรงหน้า

“ดื่มเก่งเหมือนกันนะครับ งั้นอีกสักแก้วนะครับ” ราเชนจัดการรินไวน์ใส่แก้วของลินอีกครั้งก่อนจะบอกให้ลินยกดื่มเข้าไปเป็นแก้วที่สอง

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ลินวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้าพร้อมกับมีอาการปวดหนึบในหัว คนตัวเล็กสะบัดหน้าไปมาเมื่อรู้สึกแปลกๆ ในร่างกายเขา มองไปที่คนตรงหน้าก็เห็นราเชนนั่งสูบบุหรี่พร้อมกับส่งยิ้มมาให้เขาอย่างไม่ยินดียินร้าย

“คุณลินเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ปากหนาเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าอย่างไม่แยแสแถมยังมองอาการของคนตรงหน้าเหมือนของเล่นชิ้นหนึ่งที่พร้อมจะถูกตัวเองหยิบยกขึ้นมาเล่นได้ตลอดเวลา

มือบางควานหาของในกระเป๋าแต่ทว่าดวงตาของเขาตอนนี้พร่าเบลอไปหมดเหมือนโลกหมุนวนไปมา จะลุกขึ้นยืนก็แทบจะทำไม่ได้ ดวงตาสวยมองไปรอบๆ ห้องก่อนที่ภาพตรงหน้าจะค่อยๆ มืดดับลง