Chapter 5

เอซ …

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปลุกความสนใจของผมให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงเพื่อดูว่าใครโทรมา เป็นพ่อที่โทรมาหา รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผม และผมหยิบโทรศัพท์เดินไปที่ระเบียงเพื่อคุยกับพ่อ

“พ่อครับ” ผมยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อรับสาย เนื่องจากตารางงานที่ยุ่งของพ่อทำให้เราแทบจะไม่ได้คุยกันเลย พ่อมักจะโทรหาผมตอนดึกเพื่อต้องการจะรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน ผมรู้ว่าเขารู้ว่าผมกำลังทำอะไรจากเจ้าหน้าที่ของโรงเรียน แต่แล้วผมก็รู้สึกซาบซึ้งใจเสมอในทุกๆครั้งที่พ่อใช้เวลาว่างเพื่อโทรหาหรือมาเยี่ยมผม

“ว่าไงเพื่อนยาก” ผมได้ยินเสียงเขาจากอีกฝั่ง ตามด้วยแม่กับเอมีเลีย น้องสาวที่อยู่ข้างหลัง เอมีเลียเป็นน้องสาวคนเล็ก เธอยังเรียนอยู่เกรด 6 เด็กคนนี้ค่อนข้างจะดื้อรั้นแต่ก็มีใจที่เปิดกว้างสำหรับทุกคนที่อยู่รอบตัวเธอ เธอเป็นลูกรักของพ่อ พ่อของผมตามใจเธออย่างมาก และยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่ปู่ของผมก็ตามใจเธอเสียมากมีเพียงแม่ที่ทำให้เธอยังคงต้องรักษาวินัยอยู่ แต่เมื่อเธอโตขึ้นเธอกลับอารมณ์ร้อนเหมือนกับพ่อ แต่โชคดีที่สิ่งนี้ไม่ได้ขัดขวางการเรียนของเธอ

“ไม่มีอะไรมากครับผมกำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับดาราศาสตร์แต่ก็เผลอหลับไป ต้องขอบคุณที่พ่อโทรมา ตอนนี้ผมตื่นแล้ว” รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ปากของผมเมื่อได้ยินเขาถอนหายใจ

“ลูกต้องนอนนะ” เขาเหลือบมองดูเวลาแล้วพูดขึ้น “นี่มันก็สองทุ่มแล้ว พักสมองเสียหน่อย”

“ไม่ต้องห่วงครับพ่อ ผมสบายดี” ผมบอกไปและขณะที่เรากำลังคุยกันอยู่นั้นผมก็เห็นเงาบนถนนใต้แสงไฟ วินาทีนั้น ผมคิดว่าอาจจะเป็น รปภ. หรือผู้ดูแลหอที่เดินสำรวจตรวจตราไปมา แต่แล้วฉันก็เห็นว่าเป็นใคร นั่นคือเวโรนิกา

เป็นเวลาตีสองและเธอเดินกลับจากประตูทางเข้าไปยังหอพักของเธอโดยเดินผ่านปีกอาคารของผมไปอย่างประมาทราวกับว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหากเธอถูกจับตัวไปหรือแย่กว่านั้นล่ะ แม้ว่าพวกเขาจะมีกล้องวงจรปิดอยู่ทั่วทุกที่ รปภ. และผู้ดูแลหอพักก็มีการตรวจตรา แต่ก็ยังไม่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิงที่จะเดินเตร็ดเตร่ลำพังอย่างไม่ระมัดระวังในตอนกลางคืนอยู่ดี

ในขณะนั้นผมอยากจะโทรหาเธอหรือทำอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็คิดขึ้นมาว่ามันไม่ใช่เรื่องของผมผมเป็นใครกันที่จะบอกเธอว่าต้องทำอะไรและไม่ทำอะไร แต่ถึงกระนั้นผู้หญิงคนหนึ่งจะมีความกล้าขนาดนี้ได้อย่างไร? ผมถอนหายใจเมื่อเห็นเธอเดินช้าๆ โดยเอามือสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อมีฮู้ด เธอสวมกางเกงวอร์มพร้อมรองเท้าแตะ

เธอกำลังเดินละเมอหรืออย่างไร?

ผมหรี่ตาและรีบเข้าไปข้างในหยิบแว่นออกมาใส่ เมื่อสวมแว่นและมองลงไปผมก็เห็นเธออย่างแจ่มชัดเหมือนเธอกำลังอยู่ในภวังของเธอ และในวินาทีต่อมาเธอก็ยืนอยู่ใต้ปีกอาคารของผมและดูเหมือนกำลังเบื่อๆ อะไรกันนะ....

“พ่อครับผมต้องไปแล้ว พรุ่งนี้ผมจะโทรหานะครับ โอเคไหม” ผมพูดก่อนจะวางสายกับพ่อและเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะรีบกลับเข้าไปในห้องและออกจากห้อง ขณะที่ฉันวิ่งไปทั่วอาคารในตอนดึก ลงไปที่ประตูทางเข้าของอาคาร เมื่อผมไปถึงที่นั่น ผมเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของอาคารของเรานอนอยู่บนเก้าอี้ของเขาพร้อมกับกระบองในมือ แม้จะรู้สึกถึงหัวใจเต้นรัวที่หน้าอกเพราะกังวลว่าจะถูกจับหรือกำลังแหกกฎของการออกจากตึกตอนดึกโดยไม่ได้รับอนุญาต ผมก็ยังคงทำอย่างนั้นและค่อยๆย่องเดินผ่านยามที่หลับใหลไปเงียบๆ ออกจากประตู

ทันทีที่ออกไปข้างนอก ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก ผมก้มตัวลงและคุกเข่ารู้สึกว่ามันสั่นเทา เป็นครั้งแรกที่ เอซ ไนท์ แหกกฎ ในที่สุด เอซ ไนท์ ก็ได้ทำสิ่งที่อุกอาจเป็นครั้งแรกในชีวิตของเขา

แม้ว่าผมจะไม่ชอบในสิ่งที่ทำไป แต่ลึกๆแล้วจู่ๆก็เกิดความรู้สึกล้นปรี่ขึ้นมาในตัวโดยกลับรู้สึกว่ามันยอดเยี่ยมมาก ผมรู้สึกตื่นเต้นที่จะแหกกฎ ผมไม่เคยทำผิดกฎแม้แต่ข้อเดียวในชีวิต แต่การที่ในที่สุดก็สามารถทำลายกฎนี้ได้สำเร็จ ทำให้ผม....มีความสุขและตื่นเต้นเล็กน้อยเหมือนกับเด็กๆ

ผมมองไปรอบๆ เพื่อหาเวโรนิกาและพบเธอที่เดียวกับตอนที่ผมเห็นเธอครั้งสุดท้าย เธอก้มลงมองเท้าของเธออย่างไม่สนใจหรือเหมือนกำลังเบื่อหน่ายแกว่งไปแกว่งมาอยู่อย่างนั้น เมื่อผมอยู่ใกล้เธอมากขึ้น ผมเห็นว่าเธอเสียบหูฟังอยู่และดูเหมือนเธอกำลังคุยกับใคร ผมยังอยู่ที่อาคารหอพักชายของผมและเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเธอ อีกสิบห้านาทีต่อมา เธอยืนพูดเงียบๆกับใครบางคนในโทรศัพท์ จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวไปยังหอพักของเธอ

ในที่สุด! ผมหันหลังกลับเพื่อจะเดินกลับห้อง แต่แล้วก็พบว่าตัวเองหันกลับมามองที่หล่อนที่กำลังเดินกลับไป ผมมองขึ้นไปที่ระเบียงห้องแล้วหันกลับมามองเธอ ผมถอนหายใจรู้สึกทนไม่ไหวอีกต่อไป เลยตัดสินใจที่จะทำอะไรที่ขัดกับความตั้งใจเดิมของผม โดยการตามเธอไปจนกว่าเธอจะถึงหอพักของเธอโดยสวัสดิภาพ

ครู่ต่อมา ผมค่อยๆเดินตามเธอไป รู้สึกหงุดหงิดไปกับการกระทำของผมเอง อะไรก็ตามที่ผมทำอยู่ มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นสตอล์คเกอร์ ที่ชอบสะกดรอยตามคนอื่นอะไรทำให้ผมถึงต้องทำอย่างนี้เพื่อผู้หญิงคนนี้ที่ผมแทบไม่รู้จัก? ทำไมผมต้องกังวลด้วยว่าเธอจะกลับที่พักอย่างปลอดภัยหรือไม่? ผมกำลังทำอะไรผิดกฎและกำลังติดตามเธออยู่ในเงามืด?

ผมจะได้อะไรจากการทำแบบนี้นะ

ในขณะที่ผมกำลังติดตามเธอ ความคิดหวาดระแวงประเภทต่างๆก็เข้ามาในหัวของผม ซึ่งทำให้ผมคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมถูกจับได้โดยใครก็ตามในสถานการณ์ตอนนี้ พวกเขาจะคิดว่าผมเป็นสตอล์คเกอร์หรือเปล่านะ? พวกเขาจะลงโทษเด็กอายุ 15 ที่เดินตามเด็กสาวอายุ 15 จากชั้นเรียนตอนดึกดื่นป่านนี้หรือไม่ ความคิดทั้งหมดนี้เข้ามาในหัวฉันและทำให้ผมคร่ำครวญ แต่ผมก็ยังเลือกที่จะทำในสิ่งที่กำลังทำอยู่

ในที่สุด เราก็มาถึงหอพักของเธอ และผมก็หยุดเดินตามจากระยะไกล รักษาระยะห่างจากเธออย่างปลอดภัยขณะที่มองดูเธอเข้าไปยังเขตหอพักโดยเธอหลีกเลี่ยงประตูหน้า เธอปีนขึ้นไปบนกำแพงสูงสามเมตรอย่างง่ายดายและเดินลงไปอีกด้านหนึ่ง

“ว่าแต่ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรนะ?” ผมผุดคิดออกมาเมื่อพบว่าตัวเองตกตะลึง ในที่สุด เด็กสาวก็เขย่าความคิดของผมจนผมพบว่าตัวเองกำลังคิดว่า นี่เป็นเรื่องปกติของมนุษย์คนอื่นๆที่ต้องทำหรือไม่

เพียงสามวันในโรงเรียนของเธอ ลงเอยด้วยการที่ผมเห็นเธอต่อสู้กับเอลเลียต เดินไปมาตอนดึกในวิทยาลัยปีนข้ามและกระโดดเข้าไปในตึกหอพัก เมื่อผมหันหลังเพื่อจะจากไป ผมเอาแต่มองย้อนกลับไปโดยคิดว่าเธออาจจะกระโดดกลับมาแล้วออกมาเดินเตร่อีกครั้ง แต่โชคดีที่เธอไม่ปรากฏตัว ทำให้ผมโล่งใจมาก

เมื่อผมเดินกลับ ความคิดของผมชัดเจนขึ้นว่าครั้งหน้าหากเธอทำแบบนี้อีก ผมจะไม่รบกวนเธอแล้ว คงจะดีกว่านี้มากถ้าหากผมตั้งใจเรียนหรืออ่านหนังสือแทนการตามผู้หญิงเหมือนสตอล์คเกอร์ในยามดึก

แค่อยู่ให้พ้นจากปัญหาเอซ! เหลือเวลาอีกแค่ปีเดียวก็จะจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยแห่งนี้แล้ว แค่ปีเดียวเท่านั้น