ตอนที่ 1.1 รางวัลชีวิตที่อยากได้

 รางวัลที่อาจารย์ประจำคณะบอกมานั้นมันเหมือนเป็นอีกช่องทางให้เป็นที่พึ่งทางใจได้ ในยามสถานการณ์ชีวิตของเธอตอนนี้ หญิงสาวที่ถูกครอบครัวกดดันจนเกิดความเครียดสะสม เพราะการที่เธอมาเรียนสายนี้ก็เป็นเพราะพ่อของเธอนั้นทำงานเกี่ยวกับสายโบราณคดีเหมือนกัน ผู้เป็นพ่อจึงคาดหวังในตัวเธอเป็นอย่างมากที่จะให้เดินตามรอยของเขา และพี่ชายของเธอนั้นก็เอาตัวรอดหนีไปเป็นทหารอากาศ และกลับบ้านแค่ปีละสองครั้งเท่านั้น เท่ากับว่าเธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้เป็นเวลาหลายปีแล้วตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เธอต้องการที่พึ่งทางใจเพิ่มอีกทางในการมีชีวิตต่อ ถึงแม้กรีนเองจะมีเพื่อน ๆ ที่คอยให้กำลังใจเธออยู่ก็ตาม

            “กรีนแกจะไปกับใคร” ทิชาถามขึ้นเมื่อรู้สึกว่าต้องแยกกันออกไปหา ถ้าไปด้วยกันโอกาสที่จะหาเจอนั้นน้อยมาก เพราะธงแดงนั้นมีเพียงผืนเดียว

            “ฉันไปกับวินเทอร์ได้ไหม แกอยากไปกับฉันหรือเปล่า” กรีนหันไปถามเพื่อนหน้าหวานที่กำลังมองมาที่ตนเอง

           “ไปด้วยกันก็ได้”

           เมื่อตกลงกันได้แล้ว ทุกคนก็แยกกันออกไปค้นหา ทางด้านซ้ายจะเป็นไลอันนาและทิชาส่วนด้านขวานั้นคือกรีนและวินเทอร์ ระหว่างทางเดินนั้น  ทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ที่ดูร่มรื่นในเวลากลางวัน และถ้าดูจากแผนที่ในมือที่ได้มา หากเดินไปอีกไม่ไกลก็จะเป็นลำธาร

             “วินแกจะแยกกันอีกทีไหมเหมือนข้างหน้าจะเป็นทางแยก” กรีนเอ่ยถามเมื่อใกล้ถึงทางแยกตามที่เธออ่านจากแผนที่

             “แกจะเอาไง แต่มันอันตรายอยู่นะจะแยกกันเหรอ” วินถามอย่างลังเลเพราะทางข้างหน้านั้นมันก็ดูน่ากลัวถ้าแยกกันก็น่าขนลุกอยู่ไม่น้อย

             ขณะที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ของกรีนก็ดังขึ้นพร้อมกับปรากฏรายชื่อที่โทรเข้ามา ทำให้กรีนถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัยปนหงุดหงิดที่ปลายสายโทรมาในเวลานี้ ทั้งที่บอกแล้วว่ามาทำกิจกรรม

             “ฮัลโหล ค่ะพ่อ” กรีนรับสายก่อนที่จะขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดอีกครั้ง

              “แกกลับบ้านเลยได้ไหม พ่อบอกกับอาจารย์แล้ว พ่อจะพาแกไปรู้จักกับคน ๆ หนึ่ง เขาเป็นคนที่จะพาแกไปเป็นมืออาชีพทางด้านนี้ได้เลย” คนเป็นพ่อเอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นที่จะพาลูกสาวไปหาคนสำคัญ เพราะเขาคนนี้คือมือหนึ่งของการตรวจสอบวัตถุโบราณ และของที่มีอายุหลายร้อยปีซึ่งสามารถฝากงานให้ลูกสาวของตัวเองเข้าไปเรียนรู้วิชาได้

              “พ่อหนูยังกลับไปไม่ได้หนูบอกพ่อแล้วไม่ใช่เหรอคะ ว่าครั้งนี้หนูขอออกมากับเพื่อน ๆ บ้าง” กรีนตอบกลับอย่างใจเย็นแต่ก็แอบปนเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย

               “ตอนนี้ ต้องตอนนี้เท่านั้นพ่อจะให้คนไปรับแก” คนเป็นพ่อยังไม่ลดละความพยามในการให้ลูกสาวนั้นกลับบ้าน

              “โอกาสหน้าถ้าเขามาเราค่อยไปเจอก็ได้นี่คะ” หญิงสาวเสนอทางให้กับพ่อที่ยังคงดั้นด้นจะให้เธอกลับไป

             “อย่าดื้อได้ไหม บอกให้กลับก็กลับ !!” เสียงใหญ่ตะโกนอกมาจนสุดเสียง แต่สายก็ถูกตัดไปเสียก่อน

             “หนูไม่กลับ !! พ่อไปหาเขาเองเถอะหนูไม่ไปไหนทั้งนั้น หนูจะอยู่ที่นี่ !!ถ้าพ่อยังบังคับหนูแบบนี้อีก พ่อจะไม่ได้เห็นหน้าของหนูอีกต่อไป”     กรีนตะคอกคนเป็นพ่อกลับไปก่อนจะตัดสายทิ้งอย่างไม่เคยได้ทำมาก่อน

              เธอนั้นเริ่มไม่อยากทำอีกต่อไปแล้ว ทุกวันนี้เธอเพียงอดทนให้ได้ผ่านไปได้แต่ละวันเพื่อจะได้หลุดพ้นและรอวันที่เธอจะได้เลือกทางของตัวเอง แต่เหมือนวันที่เธอรอกลับริบหรี่ลงเรื่อย ๆ เมื่อพ่อของเธอนั้นยังคอยควบคุมเธออย่างต่อเนื่อง ไม่เว้นที่ให้เธอได้หายใจเลยสักนิดแล้วแบบนี้เธอจะทนไหวได้แค่ไหนกัน

              “แกไหวไหม กลับที่พักก่อนไหมกรีน” วินเทอร์ถามเพื่อนอีกครั้งหลังจากที่ได้ยินเสียงบทสนทนาของเพื่อนและพ่อ เขารู้ดีว่าเพื่อนของตัวเองนั้นผ่านอะไรมาบ้าง ตลอดเวลาสี่ปีที่รู้จักกันมาเพื่อนแต่ละคนก็ไม่ได้มีเส้นทางที่สวยหรูอย่างที่คนอื่นคิดสักเท่าไหร่

              “ไม่เป็นไร เราไปกันต่อเถอะ” กรีนบอกกับวินเทอร์ก่อนจะพากันเดินไปจนถึงทางแยก ก่อนจะตัดสินใจที่จะแยกกันที่ทางเดิน

              เสียงใบไม้ที่ในคราแรกไม่ได้ไหวติงตอนนี้มันกลับเคลื่อนไหวโดยที่ไม่ได้มีลมพัดผ่าน เสียงมวลสารบางอย่างกำลังหลอมรวมตัวกันอยู่ในที่มืดมิดและหนาวเย็นและอยู่ในส่วนลึกของที่แห่งหนึ่งเหมือนกำลังรอดูดกลืนบางสิ่งให้จมหายไป

              กรีนที่เดินแยกออกมาจากเพื่อนหน้าหวานเดินตรงเข้าไปในป่าอีกฝั่งแต่ทางนั้นกลับเป็นทางที่เป็นเส้นทางนอกแผนที่อย่างไม่รู้ตัวเหมือนกับมีบางอย่างดึงดูดให้กรีนนั้นเดินเข้าไป และทางด้านหน้าของเธอนั้นก็พบกับธงสีแดงที่ปักอยู่เกาะกลางน้ำ ในใจก็นึกเพียงว่า เธอชนะแล้ว แต่กลับลืมคิดไปว่าทำไมมันถึงไปอยู่ในที่ตรงนั้นได้…