ตอนที่ 2 ความกลัวที่ไม่อาจลืม

เส้นทางเบื้องหน้าเป็นทางยาวและรายล้อมไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ที่เริ่มหนาทึบมากขึ้น และเส้นทางที่กรีนเดินแยกออกไปนั้นตามความเข้าใจของหญิงสาวแล้ว เธอคิดว่าเส้นทางที่เธอกำลังเดินอยู่เป็นทางหลักที่ดูจากแผนที่ เธอเดินไปตามขอบทางเดินจนไปเจอทางแยก ราวกับว่าถูกมนตร์ขลังบางอย่างดึงดูดเข้าไปด้วยเหตุผลบางอย่าง หญิงสาวตัดสินใจเดินแยกไปทางขวา โดยที่กรีนนั้นไม่รู้ตัวเองเลยว่าตนนั้นกำลังเดินออกนอกเส้นทางจากทางหลักที่เดินมา เส้นทางที่ดูเรียบง่ายไม่รกจนน่ากลัวทำให้กรีนนั้นเดินตรงเข้าไปอย่างไม่ลังเล โดยไม่คิดที่จะหยิบแผนที่ออกมาดูเลย ในใจของเธอจดจ่อแค่การเดินตรงไปยังทางข้างหน้าเท่านั้น

กรีนก้าวเดินอย่างมั่นใจไปตามเส้นทางที่เธอคิดว่าจะนำพาเธอให้ไปยังจุดหมายที่มีธงสีแดงอยู่ เสียงใบไม้สั่นไหวไปตามแรงลม เป็นเสียงประกอบที่น่าแปลกหูเมื่ออยู่ในป่าที่เงียบสงบเช่นนี้ แต่เมื่อเดินเข้าไปลึกขึ้นเรื่อย ๆ เสียงเหล่านั้นกลับยิ่งดูวังเวงและน่ากลัว เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างกำลังกระซิบกระซาบข้างหูมาจากเบื้องหลัง

ความรู้สึกสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของกรีน เธอหันซ้ายหันขวา พยายามมองหาป้ายบอกทางหรือร่องรอยใด ๆ ที่บ่งบอกว่านี่คือเส้นทางที่ถูกต้อง แต่กลับไม่พบอะไรเลย นอกจากต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาออกไปทั่วบริเวณ และเงาของต้นไม้ที่ทอดลงมายังพื้นดิน ทำให้ป่าดูอึมครึมน่ากลัวยิ่งขึ้น

“เดินไปทางนี้คงจะใช่” กรีนยังคงมั่นใจในเส้นทางที่เลือก เธอมุ่งตรงไปตามทางข้างหน้า ในหัวคิดเพียงว่าตัวเองนั้นมาถูกทางแล้ว

กรีนยืนหยุดนิ่งและฟังเสียงรอบตัวอย่างตั้งใจ เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลัง กรีนหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดเลย

“น่าจะอีกไม่ไกล เดินไปอีกนิดก็แล้วกัน ทำไมป่าที่นี่มันถึงกว้างขนาดนี้กันนะ” กรีนพึมพำกับตัวเองแต่ในใจกลับหวาดระแวงอยู่ลึก ๆ

ปลายทางที่เดินไปเธอได้พบกับทะเลสาบขนาดใหญ่ ผืนน้ำดูนิ่งสงบเหมือนไม่เคลื่อนไหวไม่มีแม้แต่ลมพัดให้เกิดระลอกคลื่น ทันใดนั้นสายตาของกรีนก็เหลือบไปเห็นธงสีแดงที่สะดุดตา หญิงสาวจับจ้องไปยังธงสีแดงผืนนั้นอย่างไม่ลดละและมุ่งหน้าเดินเข้าไปเพื่อจะหยิบมัน

เธอหยุดนิ่ง มองไปยังธงสีแดงด้วยความสงสัยและความอยากรู้อยากเห็น ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับถูกดึงดูดด้วยพลังงานบางอย่าง เธอรู้สึกราวกับว่าในธงผืนนั้นมีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องเธออยู่ พร้อมกับเสียงกระซิบกระซาบให้เธอเดินเข้าไป

“เจอแล้ว…”

ความรู้สึกแปลก ๆ เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย กรีนรู้สึกเหมือนถูกมนตร์สะกดให้ต้องเดินเข้าไปหาธงผืนนั้น ไม่ว่าจะพยายามขัดขืนแค่ไหน ก็รู้สึกเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างดึงรั้งเธอเอาไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อน

ธงสีแดงที่เป็นเป้าหมายปักอยู่ที่เกาะกลางทะเลสาบที่เป็นเนินสูงโผล่พ้นน้ำขึ้นมา ขาเรียวค่อย ๆ เดินเข้าไปอย่างช้า ๆ สายตาว่างเปล่าเหมือนถูกมนตร์สะกด สมองที่ถูกสั่งการให้เดินตรงไปยังเนินสูงแห่งนั้น ถึงแม้ว่าเบื้องหน้าจะเป็นผืนน้ำที่กว้างใหญ่และดูน่ากลัว แต่เธอก็คงยังเดินไปยังจุดหมายอย่างไม่ลังเล

“ฉันชนะแล้ว…ฉันเจอมันแล้ว…” กรีนพึมพำกับตัวเองและยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ

กรีนก้าวเท้าลงบนผืนทรายเปียกที่ชื้น รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกซึมเข้าสู่ปลายเท้า เธอเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ทะเลสาบอันกว้างใหญ่เบื้องหน้าราวกับกระจกเงาสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายระยิบระยับ

เสียงของลมที่ไม่ได้ยินกลับได้ยินอย่างชัดเจน ลมพัดปะทะใบหน้าของกรีนเป็นระยะ จากแผ่วเบากลับกลายเป็นค่อย ๆ แรงขึ้น เมื่อตัวเธอเดินเข้าไปใกล้ธงแดงผืนนั้น

“อีกนิดเดียว…” น้ำเสียงที่แผ่วเบาที่ราวกับถูกมนตร์สะกดยังคงพูดอย่างต่อเนื่อง

ธงสีแดงผืนบางปลิวไสวอยู่บนยอดเกาะเล็ก ๆ กลางทะเลสาบ ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปยังจุดหมายปลายทางด้วยความมุ่งมั่น เธอรู้สึกเหมือนถูกมนตร์สะกดดึงเข้าไปหาธงผืนนั้น

“ฉันต้องไปให้ถึง” กรีนกระซิบกับตัวเอง ก่อนที่จะก้าวเดินลงไปในน้ำทีละก้าว ทรายใต้ผืนน้ำค่อย ๆ ดูดเท้าเล็ก ๆ ให้จมลงไปอย่างช้า ๆ เธอเดินต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ และสายตายังคงจับจ้องไปยังธงสีแดง แม้ว่าน้ำจะเริ่มสูงขึ้นมาถึงเข่าแล้วก็ตามแต่เธอก็ยังคงเดินต่อไป

ยิ่งกรีนเข้าใกล้เกาะมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างมากขึ้นเท่านั้น มันเป็นความรู้สึกราวกับมีบางสิ่งดึงดูดให้เธอเดินเข้าไปหาธงผืนนั้นอย่างไม่อาจห้ามปรามได้ สายตายังคงจดจ้องเพื่อให้ได้สิ่งนั้นมาครอบครอง

เมื่อถึงเกาะกลางทะเลสาบ กรีนก็รีบวิ่งไปคว้าธงสีแดงผืนนั้นมาไว้ในมือ แต่ทันทีที่สัมผัสกับธง ธงนั้นก็สลายไปในอากาศราวกับว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตา เธอรู้สึกถึงความว่างเปล่าอยู่ในใจ ได้แต่สงสัยว่าสิ่งที่เห็นนั้นมันคืออะไร แต่เธอก็ยังคงยืนอยู่บนเกาะแห่งนั้นด้วยความงุนงง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” กรีนถามตัวเองเสียงแผ่วเบา ก่อนจะหันไปมองรอบ ๆ เกาะเล็ก ๆ แห่งนี้ เธอพยายามหาคำตอบให้กับตัวเอง แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากความเงียบสงบและเสียงลมที่กำลังก่อตัวแรงขึ้นเรื่อย ๆ

กรีนตั้งใจจะเดินกลับเข้าฝั่ง แต่เธอก็ต้องผงะตกใจเมื่อเห็นว่าทะเลสาบที่เคยสงบเงียบกลับมีน้ำวนขนาดใหญ่ ก้นทะเลสาบที่เคยเห็นชัดเจนในตอนแรกตอนนี้กลับกลายเป็นสีดำมืดสนิท จนมองไม่เห็นผืนทรายเบื้องล่างราวกับว่ามันพร้อมจะดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่างลงใต้ผืนน้ำอันกว้างใหญ่

“ไม่นะ !” กรีนร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอรีบวิ่งกลับไปยังจุดที่เคยเดินลงมา แต่กลับพบว่าน้ำวนได้ขยายวงกว้างออกไปเรื่อย ๆ จนเกาะเล็ก ๆ ที่เธอยืนอยู่เริ่มจะจมลงไปใต้ผืนน้ำแห่งนี้

กรีนพยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิตเพื่อจะหนีขึ้นจากน้ำ แต่แรงดูดของน้ำวนกลับดูดร่างกายของเธอลงไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันตั้งตัว เธอตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำอย่างหวาดกลัว พยายามจะว่ายทวนกระแสน้ำ แต่ก็ไม่สามารถทำได้

“ไม่สิ !! ต้องไม่ใช่แบบนี้” เสียงหวาดกลัวเอ่ยขึ้นอย่างสั่นเทา พลางมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นกลัว

ภาพของธงสีแดงผืนนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เธอรู้สึกเหมือนถูกหลอกลวง เหมือนถูกดึงเข้าไปในกับดักที่มองไม่เห็น เหมือนร่างกายถูกชักนำให้มาในที่แห่งนี้

ความมืดมิดค่อย ๆ กลืนกินร่างกายของกรีนลงไปยังใต้น้ำลึก เธอรู้สึกถึงความหนาวเย็นและความกลัวเข้าครอบงำจิตใจ กรีนพยายามตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่เสียงของเธอก็ถูกกลืนหายไปในเสียงคำรามของน้ำวน

ในขณะที่กำลังจะหมดสติ กรีนเห็นภาพบางอย่างที่ผุดขึ้นมาในหัวเหมือนเหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นมาแล้ว แต่เธอกลับจำมันไม่ได้ ในใจตอนนั้นหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ความทรงจำอันมืดมิดบางอย่างกำลังย้อนวนกลับมา

“ช่วยหนูด้วย ! ช่วยหนูด้วย ! พี่จ๋า…ช่วยด้วย !!”

เสียงของใครบางคนดังขึ้นในหัวของกรีนเป็นเหมือนกับเสียงของเด็กน้อยวัยไหนไม่อาจรู้ได้ เสียงของเธอนั้นกำลังตะโกนร้องเรียกพี่ชายอย่างหวาดกลัวพร้อมกับภาพที่เด็กคนนั้นกำลังจะจมดิ่งลงสู่ใต้ผืนน้ำ

ภาพของเด็กชายที่ยืนมองน้องสาวด้วยความตกใจ และทำตัวไม่ถูก เขาทำได้เพียงร้องตะโกนเรียกให้คนช่วย โดยที่ร่างของเด็กสาวกำลังพยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำ ซึ่งเป็นภาพที่มองแล้วเป็นภาพที่หน้าหดหู่ใจ เด็กน้อยสำลักน้ำจนหูตาแดง คนเป็นพี่วิ่งไปรอบ ๆ ก่อนจะวิ่งหนีจากน้องสาวไป ภาพสุดท้ายที่สาวน้อยคนนั้นเห็นมันทำให้เธอรู้สึกปวดใจและเสียใจ และภาพสุดท้ายก็ถูกตัดไปกลายเป็นความมืดมิด

กรีนลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่จะพยายามช่วยให้ตัวเองหลุดพ้นออกไปจากสถานการณ์นี้ แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้เนื่องจากเรี่ยวแรงของเธอนั้นใกล้หมดลงเต็มที เพราะพลังมหาศาลของน้ำวนขนาดใหญ่ที่ดึงดูดตัวเธอให้จมดิ่งลงสู่ก้นทะเลสาบ

“ช่วยด้วย !!!” กรีนร้องตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง ก่อนที่จะจมลงไปใต้ก้นทะเลสาบอย่างช้า ๆ…