ตอนที่ 2 นางฟ้าคืนเดียว (ส่วนที่ 2)

ตอนที่ 2 นางฟ้าคืนเดียว (ส่วนที่ 2)

เมฆมองจานกระเบื้องเนื้อดีที่จัดเรียงขนมหวานพอดีคำชิ้นเล็กสลับสีอย่างสวยงาม แม้จะดูไม่ต่างจากขนมไทยทั่วไปที่เขาเคยเห็นมา แต่สีสันการจัดวางและความกระจุ๋มกระจิ๋มของชิ้นขนมชวนให้รู้สึกละเมียดละไมนัก

               "คุณหญิงย่าลองชิมนะคะ" สาวน้อยเอ่ยชวน

               "โอ้ย ไม่ต้องชิมแล้วลูก รสชาติเลี่ยงลือไปทั่วขนาดนี้ ดูซิแม่คุณแต่ละชิ้นกระร่อยกระริบบรรจงเหลือเกิน" คุณหญิงรวีวรรณพินิจดูตะโก้ชิ้นน้อยที่อยู่ในกระทงใบเตย ยอดแต้มแต่งด้วยกลีบกุหลาบมอญ ขนมของลีลาชิ้นเล็กพอดีคำ รูปทรงงดงาม แบบที่เด็กสาวๆ สมัยนี้เห็นแล้วถึงกับกรี๊ดกร๊าดในความน่ารักของมัน

               "ชิมเสียตาเมฆ ถ้ามาเองน่ะ ไม่ได้ชิมครบหรอกนะ ขนมหนูลีเขาหมดตั้งแต่ยังไม่เที่ยง"

               "นี่ยังไม่ครบนะจ้ะ หนูลีเขาสลับเมนูแต่ละวัน ทำทุกอย่างทุกวันไม่ไหว" คุณจงกลเอ่ยยิ้มๆ ปลาบปลื้มกับคำชมที่หลานสาวได้รับ

               "หนูลีทำเองหมดเลยเหรอครับ" เมฆฉานเอ่ยถาม ไม่น่าเชื่อว่าแม่สาวที่เต้นยั่วด้วยลีลาร้อนแรงบนโต๊ะในผับจะทำอะไรแบบนี้ได้ แค่ต้มไข่เขายังไม่คิดว่าเธอจะทำเป็นเลยด้วยซ้ำ

               "มีลูกมือน่ะค่ะ" เสียงเบาๆ ตอบกลับมา หากดวงตาหลุบต่ำ ไม่คิดจะแหงนเงยมาสบคนถาม

               "แต่ก็ต้องดูแลเองทุกขั้นตอนนะจ้ะ ขนมไทยเป็นงานละเอียด" คุณจงกลเสริม

               ลีลาฟังผู้ใหญ่ทั้งคู่คุยกันด้วยความรู้สึกแสนอึดอัด เธออยากไปจากตรงนี้เสียเหลือเกิน ไปจากสายตาของผู้ชายตาวาวที่มองมาเหมือนจะจับผิด ดวงตาที่ราวจะแผดเผาเธอเสียให้ไหม้หลอมอยู่ตรงนี้

               "เอ่อ หนูลีขอตัวก่อนนะคะ อยากจะไปดูเขาเตรียมของสำหรับทำขนมพรุ่งนี้เสียหน่อย เด็กใหม่ๆ ยังทำงานไม่คล่องน่ะค่ะ" ในที่สุดสาวน้อยก็ทนความอึดอัดไม่ไหว ตัดสินใจเอ่ยขอตัว แม้ว่าอาจจะโดนผู้เป็นย่าตำหนิเอาทีหลังก็เถอะ ที่ทำเหมือนเสียมารยาททิ้งแขก

               "ตามสบายเลยลูก ขอบใจนะหนูลี ขนมอร่อยมาก" คุณหญิงรวีวรรณหันมาเอ่ยกับสาวน้อยที่ถูกชะตานัก

               "ขอผมตามหนูลีไปดูได้มั้ยครับ กินอร่อยแล้วอยากดูขั้นตอนการทำด้วย" คนตัวโตพูดขึ้น ลุกตามไปหน้าตาเฉย

               "ได้ซิลูก ตามหนูลีไปเลยจ้ะ" คุณจงกลอนุญาต จะว่าไปยิ่งได้พูดคุยกันก็ยิ่งรู้สึกว่าชายหนุ่มผู้นี้ใช้ได้ดีเดียว อาจเพราะเขาคุ้นชินกับการอยู่กับผู้ใหญ่ รู้ว่าจะพูดจาอย่างไรให้ถูกจิตต้องใจคนวัยเธอ

               "แล้วอย่าไปกวนหนูลีเขาล่ะลูก" คุณหญิงรวีวรรณกำชับหลานชายราวกับอีกฝ่ายเป็นเด็กเล็กๆ 

               "ครับผม" เสียงรับคำอย่างร่าเริง พร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่ก้าวตามคนตัวเล็ก ซึ่งเดินตัดหมู่ไม้ไปยังเรือนไทยเงียบๆ

          เมฆฉานมองตามแผ่นหลังบอบบางของหญิงสาวที่ทำเหมือนไม่สนใจว่ามีใครตามมา ชายหนุ่มรอจังหวะที่ทั้งคู่น่าจะพ้นสายตาผู้ใหญ่แล้ว เอื้อมคว้ามือน้อยเอาไว้

               "เดี๋ยวซิ คุยกันก่อน" ลีลาชะงักเท้าที่กำลังจะก้าว หมุนตัวกลับมาหาผู้ชายตัวโตที่กำลังสั่นคลอนประสาททุกส่วนของเธอ ดวงตากลมโตมองข้อมือที่ถูกมือใหญ่ๆ จับเอาไว้ หญิงสาวดึงมือตัวเองออกอย่างสุภาพ

               "ผมตามหาคุณแทบแย่แน่ะ วันนั้นทำไมถึงหนีกลับไปหึ ปลุกกันหน่อยก็ยังดี" เสียงห้าวๆ ออดอ้อน ยอมรับว่าติดใจเธออยู่ไม่น้อยเลย แม้เป็นความสัมพันธ์ที่ฉาบฉวย และสนุกกันแค่ข้ามคืนก็เถอะ

               "คุณพูดอะไรคะ ฉันว่าเราพึ่งพบกันนะคะ" ดวงตานั้นใสซื่อนัก ขณะจับจ้องมาที่ใบหน้าของคนตัวโต แววสงสัยใคร่รู้ที่ส่งมา ราวกับตบหน้าชายหนุ่มเข้าฉาดใหญ่

               "เลิกเล่นละครเถอะน่าคุณ ผมไม่บอกผู้ใหญ่คุณหรอกว่าคุณทำอะไรลับหลังท่านบ้าง" ลีลาจ้องใบหน้าของคนพูดนิ่ง ระบายลมหายใจออกมายาวเหยียด

               "คุณหยุดพูดเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจเถอะค่ะ ฉันเดาไม่ออกว่าคุณมีเจตนาอะไร ขอโทษด้วยนะคะ มีงานต้องทำ" เมฆฉานรู้สึกเหมือนมีฝ่ามือที่มองไม่เห็นตบเข้าอีกฉาดใหญ่ที่ใบหน้าอีกรอบ เรื่องราวคล้ายๆ เขากำลังกลายเป็นผู้ชายที่ถูกฟันแล้วถึงยังไงยังงั้น

               เจ้าของร่างบอบบางหมุนตัวทำท่าจะเดินผละไปอย่างไม่ใยดี เมฆฉานหรี่ตามองร่างนั้นนิ่ง อาจจะมีที่เขาจำผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตไม่ได้ แต่เธอคนนี้เขาจำได้แม่นยำเพราะความประทับใจ เธอสวย เธอน่ารัก โดยเฉพาะลีลาชวนหลงใหลบนเตียง แวบหนึ่งเขานึกเสียดายที่เธอใช้เนื้อตัวสิ้นเปลืองเช่นนั้น แต่ก็คิดว่าเธอคงมีเหตุผลที่ทำให้ต้องมาใช้ชีวิตเหลวแหลกเป็นนางฟ้าคืนเดียวให้ใครต่อใครเชยชม แต่วันนี้เมื่อพบเธอเข้า ชีวิตของเธอดูแล้วคงไม่มีความจำเป็นหรอกที่จะทำตัวเช่นนั้น ท่าทางนั่นคงเป็นความชอบ เป็นรสนิยม แต่ที่เขาไม่ชอบคือเธอ...หลอกลวง ปั้นท่าไร้เดียงสา โกหกซึ่งๆ หน้าเช่นนี้

               "งั้นมาพูดกันด้วยภาษาที่เราเข้าใจแล้วกัน" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงต่ำ กระชากร่างบอบบางหลบเข้ามุมหนึ่ง ใช้ไม้ใหญ่กำบังสายตาจากใครๆ ร่างเล็กๆ สะดุ้งอย่างตกใจริมฝีปากอิ่มขยับคล้ายจะกรีดร้องหากถูกปิดลงด้วยปากอุ่น และสัมผัสรุกรานรุนแรง ลีลากำมือแน่น ลมหายใจขาดห้วง หัวสมองมึนงง ทุกอย่างรวดเร็ว รวมทั้งอารมณ์ความรู้สึกที่ถ่าโถม ที่มากที่สุดคือความโกรธที่มาพร้อมกับความหวาดหวั่น ความทรงจำอันเลวร้ายที่เธออยากลืมเลือนผุดขึ้นมา หัวใจดวงน้อยเต้นแรง มือเล็กๆกำแน่นจนเล็บจิกลงบนอุ้งมือ เหงื่อมากมายชื่นอยู่ในฝ่ามือน้อย และเมื่ออารมณ์ความรู้สึกที่ประเดประดังเข้ามารุนแรงเกินที่เจ้าร่างบางๆ จะรับมือไหว ลีลาก็รู้สึกว่าแสงทุกแสงดับลงพร้อมๆกับสติของเธอ

               ร่างที่อ่อนระทวยทรุดฮวบลงไปทำเอาชายหนุ่มผู้เจนสังเวียนรักอย่างเมฆฉานมึนงง วงแขนแข็งแรงฉวยคว้าเอาไว้ แวบแรกอดคิดไม่ได้ว่ายัยตัวแสบนี่อาจจะมารยาเล่นบทคุณหนูใสซื่อไม่ประสา หากเมื่อก้มลงเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดราวกระดาษ เหงื่อกาฬเม็ดโตๆ ซึมทั่วที่ไรผม โธ่เว้ย! ยัยนี่เป็นลมเข้าจริงๆ หนุ่มหล่อทายาทมหาเศรษฐีช้อนร่างเล็กขึ้นไว้ในวงแขน ก้าวยาวๆ ตรงเข้าไปในเรือนไทยหลังใหญ่