LOGINShare
บทที่ 6
Last Updated:
2025-06-30 22:34:33“ทั้งหมดนี้คุณเป็นคนออกแบบเองหรือครับ”
“ใช่ค่ะมีปัญหาส่วนไหนหรือมีข้อสงสัยอะไรสามารถสอบถามกับดาวได้โดยตรงเลยค่ะ”
คำตอบที่ดูมั่นใจและเป็นมืออาชีพ สายตาที่เต็มไปด้วยประกายความมั่นใจทำเขาอึ้งไปเลย
“เปล่าครับมันสมบูรณ์แบบมาก ไม่มีที่ติเลย” เขาชมและคิดแบบนั้นจริง ๆ ก่อนจะหันไปถามทีมงานคนอื่น ๆของตนเอง
“ทุกคนมีความเห็นว่าอย่างไรครับ หรือมีใครมีคำถามข้อสงสัยอะไรอีกไหม”
“เป็นงานออกแบบที่ดีมากครับ มีความแปลกใหม่ สวยหรู และยังเพิ่มฟังก์ชันให้กับบ้านที่ตอบโจทย์กับคนสมัยใหม่ได้อย่างลงตัวเลย สมกับเป็นงานออกแบบของคนรุ่นใหม่เลยครับ”
เจ้าหน้าที่ท่านหนึ่งในที่ประชุมเอ่ยชม และคนในที่ประชุมคนอื่น ๆ ก็ยิ้มพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมเอ่ยชื่นชมผลงานเธอตามกัน
“ถ้าไม่มีคำถามเพิ่ม ผมก็ขอจบการประชุมไว้เพียงเท่านี้ ส่วนเรื่องเซ็นสัญญาทางเราขอสรุปกันภายในก่อน ว่าจะมีปรับเปลี่ยนแบบในส่วนไหนอีกหรือไม่ แล้วทางเราจะแจ้งผลให้ทางคุณดาวทราบอีกครั้งนะครับ วันนี้ขอบคุณมาก”
ประธานในที่ประชุมกล่าวปิดการประชุม ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปทำงานต่อ
“เดี๋ยวครับคุณดาว” เมื่อเห็นนิศรากำลังจะเดินออกจากห้อง เขาจึงเรียกรั้งเธอไว้ก่อน
“คะ” เธอขานรับเขากลับไม่ตอบ แต่ยกโทรศัพท์ขึ้นเหมือนกำลังโทรหาใคร มืออีกข้างยังคงถือนามบัตรของเธอเอาไว้
ครืด ครืด ไม่นานโทรศัพท์มือถือของเธอก็สั่น หญิงสาวกำลังจะขอตัวไปรับแต่ธีรวัฒน์ก็ชิงพูดขัดขึ้นมาก่อน
“นั่นเบอร์ผม เมมไว้ด้วยนะครับ คุณดาวแล้วเจอกัน” -รอยยิ้มนั้นคืออะไร- เธอคิด
พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องประชุมไปเลย เหมือนไม่สนว่าเธอจะตอบหรือไม่ตอบ แต่เขาได้พูดในสิ่งที่ต้องการแล้ว วรวิทย์ที่เดินตามหลังเจ้านายหนุ่มได้แต่อมยิ้ม ไม่คิดว่าเจ้านายของตนจะเจ้าเล่ห์ได้ถึงเพียงนี้ อยู่ติดตามเขามาหลายปีมีสาว ๆ เข้ามาขายขนมจีบไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยเห็นสนใจสาวคนไหน แต่คนนี้เขากลับเป็นฝ่ายรุกจีบเธอก่อนเสียเอง
“อะไรของเขาเนี่ย ใครเขาอยากได้เบอร์คุณ หา” นิศราบ่นกับตัวเอง และยังยืนอึ้งอยู่กับที่
“ดาวแกพรีเซนต์ได้ดีมากเลยนะวันนี้ แบบที่แกออกแบบมาก็ด้วย ชั้นภูมิใจในตัวแกมากจริง ๆ แล้วมายืนทำอะไรตรงนี้”
แพรไหมที่ยืนรออยู่หน้าห้องเมื่อไม่เห็นเพื่อนออกไปสักที จึงเดินกลับมาตามก่อนเดินจูงมือเธอออกไปพร้อมกัน
“มีแกชมคนเดียว ก็มีกำลังใจทำงานแล้ว ขอบใจมากนะ”
“ขอบใจอะไรกัน ฉันไม่ได้ชมเพื่อเอาใจแกนะ มันดีจริง ๆเหมาะกับโปรเจกต์นี้มาก ว่าแต่กินมื้อเที่ยงด้วยกันมั้ย” เสียงใส ๆ เอ่ยถาม
“ไม่ได้น่ะสิ วันนี้ฉันมีประชุมต่อที่บริษัท ครั้งหน้าแล้วกันนะ แล้วฉันจะบอกพี่ดินให้ ว่าแกคิดถึงมากกก” เสียงหวานแซว
“ยัยดาวไม่ต้องเลยนะ” แพรไหมรีบร้องห้ามเสียงหลง
“ไม่ต้องพูดหรอกฉันเนี่ยรู้ใจแกที่สุด มองแค่นี้ก็เห็นถุงน้ำดีแกแล้ว จะบอกตามนี้แหละไปก่อนนะ” คำเอ่ยลาจากเพื่อนรักทำให้อีกคนยืนหน้าแดงด้วยความเขินที่เพื่อนรู้ทัน ไม่มีคำมาเถียงแต่พอจะนึกคำพูดขึ้นมาได้เจ้าตัวก็เดินหายไปแล้ว
อีกด้าน...
“ไอ้ดิน อินทีเรียดีไซเนอร์ ที่มาบริษัทกูวันนี้ใครวะ”
เสียงคนต้นสายพูดขึ้นทันที เมื่อคนปลายสายกดรับ ด้วยความอยากรู้จนทนไม่ไหว
“ทำไม ยัยดาวไปทำอะไรผิดรึเปล่า”
“เปล่าทำอะไร กูเห็นนามสกุลเดียวกับมึง ญาติมึงรึไง”
“ไม่ได้ทำอะไร แล้วมึงจะถามทำไมวะ” นคินทร์ ไม่ได้ตอบแต่ถามกลับทันที
“ไอ้ดินกูถาม ให้มึงตอบไม่ใช่ให้มึงมาถามกูกลับ”
“กูจะตอบ แต่มึงต้องบอกมาก่อนว่าเขาทำอะไรให้มึง” นคินทร์ถามอย่างคนอยากรู้ และรู้ทันเพราะมันผิดปกติที่อยู่ดี ๆเพื่อนเขาจะมาคาดคั้นถามอะไรแบบนี้
“เอ่อ กูยอม ก็อาทิตย์ที่แล้ว กูมีประเด็นกับเด็กคนนี้ที่ร้านกาแฟแถวออฟฟิศกู แล้ว...”
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเล่าจบ คนปลายสายก็พอจะเดาเรื่องราวได้ก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“ฮ่า ฮ่า อย่าบอกนะว่ามึงคือไอ้ขยะเปียกน่ะ” นคินทร์พูดไปหัวเราะไปและเสียงหัวเราะยังดังขึ้นเรื่อย ๆต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“ไอ้เชี้ยดิน หยุดขำเลย ทำไมมึงรู้” ธีรวัฒน์รีบถามด้วยอาการหัวเสีย น้ำเสียงจริงจังขึ้น ก่อนที่ปลายสายจะหยุดหัวเราะและตอบกลับมา
“นั่นน้องสาวกู” ประโยคสั้น ๆ แต่ความหมายชัดเจน
“กูไม่เห็นเคยรู้เลย ว่าน้องสาวมึงสวยขนาดนี้ กูนึกว่ายังเด็กอยู่”
“ก็เด็กอยู่ เพิ่งเรียนจบ”
“ไม่เด็กแล้ว ไอ้พี่เขย”
“ไอ้ชั่วธีร์นั่นน้องกู ถ้าไม่จริงจังห้ามจีบเลยนะ” นคินทร์รีบเตือนเสียงดังหนักแน่น
“มึงเคยเห็นกูจริงจังกับใครมั้ยล่ะ”
“ก็ไม่เคยเห็นไงถึงต้องห้าม”
“ไม่เคยเห็น เพราะกูยังไม่เคยจริงจังกับใคร แต่คนนี้กูจริงจังวะ” ธีรวัฒน์ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขึ้น
“เอ่อถ้าจริงจังกูก็ไม่ว่าอะไร แต่จะมาเล่น ๆ กับน้องกู กูไม่ยอมนะบอกไว้ก่อน เพื่อนก็เพื่อนเถอะถ้ามาทำน้องกูเสียใจกูไม่ปล่อยไว้แน่”
“กูจะไม่สัญญาแต่กูจะทำให้มึงเห็นเอง ว่าแต่น้องมึงเล่าเรื่องกูให้ฟังว่าไงบ้าง” เขาถามเพราะอยากรู้ว่าเธอจะพูดถึงเขาอย่างไร
“ก็เล่าเรื่องทั้งหมดนั่นล่ะ มึงรู้มั้ยวันนั้น น้องกูต้องทนตัวเหนี่ยวทั้งวัน เพราะมึงเลยนะ กูเห็นสภาพละสงสาร”
“เอ่อ กูขอโทษไม่ได้ตั้งใจ น้องมึงก็ใช่ย่อยนะสาดกาแฟใส่กูเหมือนกัน กูต้องเปลี่ยนชุดใหม่ที่ออฟฟิศเลย” เขาถือโอกาสฟ้องกลับด้วยเสียเลย
“ฮ่า ฮ่า ถ้าดาวรู้ว่ามึงเป็นเพื่อนกูนะมีกรี๊ด” นคินทร์พูดไปหัวเราะไปด้วยอย่างชอบอกชอบใจ เมื่อรู้ว่าคู่กรณีของน้องสาวเขาคืนเพื่อนรักเขานี่เอง เมื่อนึกขึ้นได้ก็ถามเรื่องงานต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น
“เอ่อ แล้วเรื่อง 'ไอ้ขยะเปียก'เรื่องนี้มีผลกับงานเมื่อเช้ามั้ย”
“มึงเน้นจังนะไอ้ขยะเปียกเนี่ย กวนตีน!” เขาด่าให้อดไม่ได้จริง ๆก่อนจะตอบคำถามต่อ
“งานดี ไม่มีที่ติ ไม่มีผลกับงาน แต่มีผลกับใจ”
Latest chapter
อุบัติเหตุลิขิตรัก Accident บทที่ 50 ลาอีกครั้ง
เช้าวันต่อมาประภาสเดินทางมาเยี่ยมเพื่อนเก่า ที่ไม่ได้เจอกันมานานเป็นสิบปี พร้อมนคินทร์ทั้งสองสอบถามสารทุกข์สุกดิบกันพูดคุยอัปเดตชีวิตในช่วงที่ไม่ได้ติดต่อกัน รวมถึงพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวของลูก ๆ ช่วงที่ผ่านมาอย่างสนุกสนานทั้งรุ่นพ่อและรุ่นลูก“พวกเรามันแก่แล้ว จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ สิ่งที่ทำให้อยู่ต่อได้ก็คือเห็นลูก ๆ มีความสุขไม่มีเรื่องทุกข์ใจนั่นแหละ” ประภาสว่า“อืม เห็นพวกเขาเติบโตมีงานการที่ดีทำ พ่ออย่างเราก็สบายใจนอนตายตาหลับแล้ว”“ถ้าเจ้าโจกลับไปทำงาน แล้วแกเหงาไม่มีเพื่อนก็มาอยู่ด้วยกันก็ได้นะ ต่อไปยัยดาวก็ต้องออกเรือน ฉันก็ต้องอยู่คนเดียวเหมือนกัน”“ฮ่า ๆ แบบนั้นก็ดีนะไม่เหงาดีด้วย แต่ฉันยังมีหลาน ๆทางโน้นไม่มีเวลาเหงาหรอก ถ้าจะให้มาอยู่กับแก ก็คงต้องคิดถึงหลานทางนั้นจนไม่เป็นอันทำอะไรเป็นแน่”“ก็ถ้าเหงาไง ให้มาอยู่ด้วยกัน”“ฮ่า ๆ ไอ้เรื่องอยู่ด้วยกันไม่ใช่ปัญหาหรอก ปัญหาคือ ตอนนี้แกน่าจะเหงานะเพื่อน ให้หนูดาวหรือตาดินรีบแต่งานสิ จะได้มีหลานมาวิ่
อุบัติเหตุลิขิตรัก Accident บทที่ 49 Goodnight Kiss
สามชั่วโมงที่นิศราหายออกจากห้องไป และไม่ได้กลับเข้ามาอีกเลย โทรศัพท์ไปก็ไม่รับ ทำให้ธีรวัฒน์หงุดหงิดใส่ทุกคนเป็นการระบายอารมณ์ ไม่เคยมีใครปล่อยให้เขารอนานขนาดนี้มาก่อนเธอเป็นคนแรกที่กล้าทำแบบนี้กับเขา แถมไปไม่บอกไม่อธิบายอะไรเลย เขาไม่พอใจเธอมากภาพสุดท้ายก่อนที่เธอจะหายไป หญิงสาวเดินจับมือชายอื่นต่อหน้าต่อตาเขาออกจากห้องไป ยังวนเวียนอยู่ในหัวเขาอยู่เลยตอนนี้เขานอนไม่เป็นสุข นั่งก็ไม่เป็นสุข ต้องลุกเดินไปมา นคินทร์ก็ไม่ได้บอกเพื่อนว่าหญิงสาวอยู่เพียงห้องข้าง ๆ เท่านั้นเอง แต่หากเขารู้ว่าเธออยู่ห้องข้าง ๆมีหวังได้เดินไปอาละวาดพาตัวน้องสาวเขากลับมาเป็นแน่นคินทร์เอาแต่นั่งยิ้มอย่างสะใจ มองคนป่วยวุ่นวายหัวใจเดินวนไปวนมาภายในห้องอย่างอารมณ์ดี“มึงหยุดเดินก่อนได้มั้ยว่ะไอ้ธีร์ กูเวียนหัว” เมื่อเห็นเพื่อนเดินไม่หยุดก็อดรำคาญไม่ได้“มึงไม่เห็น ดาวจับมือไอ้ผู้ชายคนนั้น เดินออกไปเลยนะเว้ยต่อหน้ากู จะให้กูนอนเฉย ๆได้ยังไง” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล“มึงอะ คิดมากเกินไปเขาบอกเป็นเพื่อนก็เป็นเพื่อนสิวะ มึงพูดแบบนี้แสดงว่า
อุบัติเหตุลิขิตรัก Accident บทที่ 48 คนขี้งอล
ไม่เพียงแต่ชายหนุ่มที่นั่งหน้าตึงรอเธอกลับเข้าไป แต่บอดี้การ์ดที่อยู่หน้าห้องก็ยืนมองทั้งสองคุยกันอย่างออกรส ใจก็ลุ้นให้นิศรารีบกลับเข้าไปในห้องโดยเร็ว เพราะพวกเขาก็ถูกคนในห้องกดดันมาให้รีบพาเธอเข้าไปแต่ก็ไม่มีใครกล้าแทรกกลางบทสนทนาของทั้งคู่ ที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ต่างเกี่ยงกันจนมีชายหนึ่งคนถูกเพื่อนผลักออกมาด้านหน้า ทำให้หญิงสาวหันไปมองและต้องสงสัยกับท่าทีที่แปลกไปของพวกเขา“มีอะไรหรือเปล่าคะ” นิศราหยุดการสนทนาลงแล้วหันไปถามด้วยความสงสัย“เอ่อ คือเจ้านายรอคุณดาวอยู่ด้านในครับ” บอดี้การ์ดคนหนึ่งบอกเมื่อได้โอกาสที่เพื่อนทั้งสองสร้างให้ ด้วยสีหน้าสำนึกผิดที่เสียมารยาทต่อเธอ“ค่ะ ดาวกำลังจะเข้าไปพอดี”เธอบอกอย่างอ่อนโยน บอดี้การ์ดหนุ่มจึงโค้งศีรษะรับอย่างสุภาพและโล่งใจที่หญิงสาวไม่ต่อว่า“โจงั้นเราเข้าไปข้างในก่อนนะ จะเข้าไปด้วยกันมั้ย” เธอหันมาถามเพื่อน“ยังดีกว่า เดี๋ยวเราจะไปคุยกับคุณหมอ เรื่องอาการของพ่อก่อน”“ถ้าอย่าง
อุบัติเหตุลิขิตรัก Accident บทที่ 47 เพื่อนเก่า
เช้าวันที่สองของการอยู่โรงพยาบาลวันนี้นิศราตื่นเช้ากว่าคนป่วย จึงออกมาเดินสูดอากาศด้านนอก ปล่อยให้คนป่วยได้นอนหลับพักผ่อนยาว ๆขณะที่เดินเล่นมองนั่นมองนี่ไปเรื่อย ทำให้ไม่ทันระวังเดินชนเข้ากับใครบางคน“อุ๊ย..”“ ขอโทษครับเป็นอะไรหรือเปล่า”“ไม่เป็นอะไรค่ะ แล้วคุณละคะ...เอ๊ะ” นิศราชะงักเมื่อใบหน้าของชายตรงหน้าช่างดูคุ้นชินอย่างกับเธอเคยเห็นเขามาก่อน“ดาวว” ชายที่เดินชนเธอเมื่อสักครู่เป็นฝ่ายจำได้ก่อนโดยตะโกนเรียกชื่อเธอด้วยสีหน้าที่ดีใจ“โจ เหรอ” ทันทีที่ได้ยินเสียงเธอก็จำได้ สีหน้าดีใจไม่แพ้กัน“ใช่นะสิ โชคดีจังที่เจอที่นี่” ชายหนุ่มตอบด้วยความดีใจ คาดไม่ถึงว่าจะมาเจอเธอที่นี่ หลังจากไม่ได้เจอกันมาหลายปี“ฮ่าา โจจริง ๆด้วย กลับมาไทยตั้งแต่เมื่อไหร่” เธอถามในขณะที่ทั้งสองสวมกอดกันด้วยความคิดถึง หลังไม่ได้เจอกันนาน ทั้งคู่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่สมัยเด็ก เพราะบ้านอยู่ใกล้กัน สนิทสนมเป็นเหมือนคนในครอบครัวกันเลย“พึ่งลงเครื่อ
อุบัติเหตุลิขิตรัก Accident บทที่ 46 คำสัญญา
“ครับ ๆผมก็แค่ตอบคำถามเจ้านายเองนะครับ” พูดแล้วก็มองหน้าเจ้านายอีกครั้ง เมื่อเห็นสายตาที่แข็งกระด้างนั้นแล้ว เขาคิดว่าควรที่จะไปจากตรงนี้ก่อนเสียดีกว่า“ไม่แซวแล้วครับบบ ผมไม่กวนทั้งสองคนแล้ว” พูดจบก็เดินถอยออกมา ก่อนไปก็แวะกระซิบเตือนหญิงสาวเสียหน่อย แต่พูดเสียงดังตั้งใจให้คนถูกนินทาได้ยินด้วย“เจ้านายผมรุกเก่งนะครับ ระวังตัวไว้หน่อยก็ดี”“ไอ้วิทย์” ธีรวัฒน์เรียกเสียงเข้มเป็นการเตือนครั้งสุดท้าย“ไปแล้วคร๊าบบบ”“ขอบคุณนะคะ ดาวจะระวังตัวให้มาก ๆ” นิศรารับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เลขาหนุ่มเป็นการลา“ถ้าอย่างนั้นผมฝากคุณดาวดูแลท่านด้วยนะครับ ผมจะให้บอดี้การ์ดอยู่เฝ้าหน้าห้องสองคน ขาดเหลืออะไรบอกพวกเขาได้เลย”“ค่ะ พี่วิทย์ไปพักเถอะ ดาวจะดูแลพี่ธีร์ให้เองสัญญาว่ายุงสักตัวก็จะไม่ให้มากัดเลย” เธอบอกเสียงใสจากนั้นวรวิทย์ก็กลับบ้านไปพักผ่อน เพราะตั้งแต่เมื่อคืนเขาเองก็ยังไม่ได้นอนเลย“แฟนพี่นี่ทั้งน่ารักและจิตใจดีจัง” ได
อุบัติเหตุลิขิตรัก Accident บทที่ 45 แฟน
เย็นวันเดียวกันนิศราเดินทางกลับมายังโรงพยาบาล เพื่อเฝ้าไข้ชายหนุ่มอีกครั้ง เธอมาในเสื้อผ้าชุดใหม่พร้อมลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่มีเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัว เตรียมมาสำหรับเฝ้าไข้คนป่วยอีกหลายวัน“นี่จะย้ายบ้านไปไหน ลากกระเป๋าใบใหญ่มาเชียว”นคินทร์แซวน้องสาวที่พึ่งเดินเข้ามาเขารู้ว่าเธอเตรียมมาเฝ้าไข้คนป่วย ที่ต้องรักษาตัวที่นี่อีกหลายวัน แต่ไม่จำเป็นต้องขนกระเป๋าใบใหญ่ขนาดนี้มาก็ได้ นี่เธอกะว่าจะไม่ห่างจากเขาเลยหรือเนี่ย“ไม่ได้จะไปไหนคะ เตรียมมาเฝ้าคนป่วยนี่แหละ”“กะจะไม่กลับบ้านเลยหรือไง คนป่วยก็มีหมอมีพยาบาลดูแลอยู่แล้ว ไม่เห็นจำเป็นจะต้องมาลำบากอยู่เฝ้าเลย” นคินทร์ให้เหตุผล“ดาวไม่ได้ลำบากอะไร อีกอย่างคุณหมอและพยาบาลก็ไม่ได้อยู่ดูแลตลอด24ชั่วโมงนี่คะ เกิดพี่ธีร์เป็นอะไรระหว่างที่พยาบาลไม่อยู่ขึ้นมาจะทำยังไง”“หรา”“ใช่ค่ะ อีกอย่างจะต้องเทียวไปเทียวมาให้เสียเวลาทำไม”นิศราอธิบายเพิ่ม“แล้วไม่ต้องไปทำงานหรือไงเรานะ” นคินทร์ยังพยา
