2.2 นรกบนดิน

มัลลิกาไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้รับน้ำใจจากนายตำรวจคนเดียวกันกับที่เคยพาเธอมาส่งให้จอมทัพ หญิงสาวมองอาหารสดใหม่ที่พึ่งปรุงสุกในมือ ยังเหลือไอร้อนและกลิ่นหอมเรียกความอยากอาหาร เธอไม่ได้กินข้าวอิ่มมาเกินสัปดาห์ จนตอนนี้ชุดที่สวมใส่หลวมไปหมดแล้ว

“รีบทานตอนยังร้อนๆเถอะ จะได้มีแรงดูแลคุณลดา”

ธีรเมศฐ์ผลักกล่องอาหารให้หญิงสาวรีบรับไป ในใจนึกหวาดกลัวว่าเจ้านายหรือคนของบ้านอัศวเหมอาจมาพบเห็นเข้า

เขารับหน้าที่อยู่เฝ้าหน้าห้องของพิมพ์ลดาในช่วงกะกลางคืนนับตั้งแต่วันที่พาหญิงสาวมาส่งให้เจ้านาย จนวันนี้ก็เข้าวันที่ 10 เข้าไปแล้ว ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้เข้มแข็งกว่าที่เห็นจากรูปลักษณ์ภายนอกมาก เขาไม่คิดว่าผู้หญิงบอบบางเช่นเธอจะยังทนอยู่ได้ในสภาวะกดดันทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ หากว่าคนที่พี่สาวเธอไม่บังเอิญวิ่งตัดหน้ารถเป็นคุณพิมพ์ลดา เธอก็คงไม่ต้องพบเจอกับเรื่องโหดร้ายเช่นนี้

“ฉันมาเปลี่ยนเวรแล้วไอ้ธีร์”

เสียงจากด้านหลังทำให้ธีรเมศฐ์และมัลลิกาตกใจรีบผละออกจากหน้าประตู เธอรีบคว้าถุงอาหารและหันหลังกลับเข้าห้อง ส่วนธีรเมศฐ์ก็หันกลับไปเผชิญหน้าเพื่อน ใบหน้าขาวซีด “ฉันเอาชุดมาให้แม่พยาบาลในห้องด้วย แล้วเป็นอะไรมายืนหน้าซีดตรงนี้”

ผู้มาใหม่คือนายประวิทย์ คู่หูของเขาผู้รับหน้าที่ดูแลกะกลางวัน

“เปล่า งั้นฉันกลับก่อนนะ ฝากด้วย”

ก่อนจากไปยังไม่วายแอบชำเลืองมองเข้าไปด้านใน แล้วเขาก็สบเข้ากับนัยน์ตาสุกใสที่มองมาเช่นกัน มัลลิกากำลังแกะกล่องอาหาร ใบหน้าเธอดูสดใสขึ้น ริมฝีปากปรากฏยิ้มจางๆ ส่งคำขอบคุณผ่านมาทางสายตา ก่อนเธอจะหันกลับไปทานอาหารตรงหน้าด้วยท่าทางอิดโรย

วันนี้ท่านนายกให้เกียรติสละเวลามาเข้าร่วมการประชุมของทีมแพทย์เพื่อสรุปอาการและแนวทางการรักษาของคุณพิมพ์ลดาด้วยตนเอง แม้เหล่าบรรดาอาจารย์แพทย์รวมไปถึงผู้อำนวยการโรงพยาบาลอยากจะยกเลิกนัดหมายในวันนี้มากแค่ไหน ก็ทำไม่ได้เสียแล้ว

“งั้นผมขอเริ่มเลยนะครับ”

นายแพทย์ทรงยศ อาจารย์แพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางด้านอายุรกรรมและศัลยกรรมเหลือบมองไปทางเก้าอี้ประธาน เห็นเพียงสีหน้าราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยการรอคอยก็รีบขยับกรอบแว่นและหันมาสนใจรายงานในมือแทน

“ขอเรียนให้ท่านนายกทราบว่าขณะนี้อาการของคุณพิมพ์ลดาสามารถย้ายตัวไปรักษาต่อในโรงพยาบาลพระจอมเกล้าฯ อย่างที่ท่านประสงค์ได้แล้วครับ”

สีหน้าของเหล่าแพทย์ในห้องต่างแสดงความโล่งใจ แววตาตื่นเต้นยินดีกับข่าวดีในวันนี้ ราวกับได้ยกภูเขาลูกใหญ่ออกจากอกเสียที

เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนเต็มของการทำงานภายใต้สภาวะกดดันที่พวกเขาแทบไม่ได้ข่มตานอน จะหลับก็ทำได้เพียงครึ่งตา ทว่าความปิติยินดีก็พลันต้องดับสลายเมื่อยินความประสงค์ต่อไปของท่านนายก

“ฉันต้องการส่งตัวลดาไปรักษากับแพทย์มือหนึ่งที่อเมริกา เครื่องบินส่งตัวจะพร้อมภายในวันพรุ่งนี้ ทางพระจอมเกล้าจะส่งแพทย์โดยสารไปดูแลด้วยสองคน พวกคุณก็คิดเอาว่าจะส่งไปกี่คน”

สายตาคมกริบถูกส่งไปยังเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ ก่อนท่านจะลุกขึ้น กระชับเสื้อสูท และหันหลังเดินจากไป

ทั่วทั้งห้องประชุมต่างพร้อมใจกันหันหน้าไปทางนายแพทย์เจ้าของไข้โดยไม่ได้นัดหมาย

ข่าวดีเรื่องการย้ายตัวไปรักษาที่อื่นของพิมพ์ลดาแพร่สะพัดไปทั่วโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว ทุกคนที่ได้รับข่าวนี้ต่างร่วมตื่นเต้นยินดี บางแผนกยังแอบลักลอบเลี้ยงฉลองกันอย่างลับๆ จะมีก็แต่นายแพทย์ทรงยศผู้เป็นคุณหมอเจ้าของไข้ กับพยาบาลอีกหนึ่งคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพยาบาลประจำตัวที่ไม่ได้ยินดียินร้ายกับข่าวที่ได้รับ

ธีรเมศฐ์ไม่คาดคิดว่ามัลลิกาจะเป็นฝ่ายเข้ามาเอ่ยทัก เขาพึ่งกลับมาจากห้องน้ำตอนที่เห็นมัลลิกายืนอ้ำอึ้งอยู่หน้าประตูห้อง

“คือ… มิ้งอยากทราบว่า มิ้งจะต้องตามคุณลดาไปถึงอเมริกามั๊ย”

เห็นสีหน้าซีดเซียวและดวงตาดำคล้ำก็อดสงสารไม่ได้ หญิงสาวตรงหน้าของเขาเปลี่ยนแปลงไปมากในระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งเดือน วันแรกที่เขาได้พบเธอ หญิงสาวจัดอยู่ในกลุ่มผู้หญิงหน้าตาค่อนข้างดีมากคนหนึ่ง เธอมีผิวพรรณขาวสะอาด แก้มนวลมีสีชมพูระเรื่อแม้ไม่ได้แต่งแต้ม ใบหน้าอิ่มเอิบแบบคนสุขภาพดี แต่บัดนี้กลับซูบโทรมจากการไม่ได้กินและไม่ได้นอนอย่างเต็มที่

“คุณธีร์พอจะทราบมั๊ยคะ”

มัลลิกาลองย้ำคำถามอีกครั้ง เธอเก็บความสงสัยมาตลอดวันนับตั้งแต่ได้รับข่าวจากพยาบาล ICU

แรกเริ่มเธอดีใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ต่อมาเมื่อทราบว่านายแพทย์ทรงยศถูกกำหนดให้ตามขึ้นไปบนเครื่องด้วย มัลลิกาก็หลั่งน้ำตาของความหวาดกลัวออกมาแทน แล้วตัวเธอจะรอดได้อย่างไร

ธีรเมศฐ์ตกใจที่เห็นอีกฝ่ายรู้แม้กระทั่งชื่อของตน นึกกลัวว่าเจ้านายผู้มีอารมณ์เกรี้ยวกราดคนนั้นอาจเข้าใจผิด แต่พอนึกได้ว่ายืนอยู่หน้าห้องนี้มาเนิ่นนาน คนในห้องย่อมเคยได้ยินผู้อื่นเรียกชื่อตนบ้าง ก็คลายความกังวลลง

“ผมไม่รู้หรอกครับ คุณรอฟังจากปากท่านเองเถอะ”

เห็นสีหน้าผิดหวังของอีกฝ่าย เขาเกือบจะเอื้อมมือไปกุมมือเล็กๆของเธอไว้ โชคดีที่อีกฝ่ายเอ่ยขัดขึ้นก่อน

“ค่ะ มิ้งทราบแล้ว ขอโทษที่รบกวน”

เธอรีบกลับเข้าห้อง ตัวเธอย่อมรู้ดีที่สุดว่าไม่มีใครอยากยุ่งกับเธอให้ตนเองพลอยเดือดร้อนไปด้วย แม้กระทั่งเพื่อนร่วมงานเดียวกันยังผลักภาระงานภายในห้องนี้มาให้เธอทั้งหมด ไม่มีใครกล้าเฉียดเข้ามา แม้กระทั่งเทปัสสาวะออกจากถุง เธอยังต้องรับหน้าที่แทนผู้ช่วยพยาบาล ดีหน่อยที่ตอนพลิกตะแคงตัวอาบน้ำ คนข้างนอกยังเข้ามาช่วยบ้าง

“คุณมิ้ง…” เป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือนที่ได้ยินคนเรียกชื่อ พอหันกลับไปก็พบกับสีหน้าลำบากใจของคุณตำรวจหน้าห้อง “บางทีคุณอาจจะไม่ต้องตามไปถึงโน้นก็ได้นะครับ บางทีท่านอาจจะปล่อยคุณแล้วก็ได้”

มัลลิการู้สึกตื้นตัน เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าจะมีความหวัง แต่ประกายความหวังอันน้อยนิดก็ต้องมอดดับลงทันที ด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกของใครบางคน

“หรือมึงจะอาสาตามลดาไปแทน”