2.4 นรกบนดิน

รุ่งสาง

มัลลิกาถูกปลุกด้วยแสงไฟสว่างจ้า พอลืมตาขึ้นก็เห็นกลุ่มคนจำนวนมากกำลังเคลื่อนย้ายเตียงของผู้ป่วย ไม่มีใครสนใจเธอ ไม่มีใครพูดคุยหรือบอกกล่าวอะไรเธอสักคำ

หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบห้องจนพบกับใบหน้าคุ้นเคย หมอทรงยศยืนอยู่ด้านนอกประตู สีหน้าไม่ได้ดีไปกว่าเธอสักเท่าไหร่ นายแพทย์ทรงยศเห็นผู้ร่วมชะตายังนั่งจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่บนพื้นก็เอ่ยเรียก

“เก็บของเร็ว จะไปกันแล้ว”

ได้ยินดังนั้น มัลลิกาก็กุลีกุจอลุกขึ้นเก็บของ โชคดีที่เธอไม่ได้รื้อข้าวของออกมาจากกระเป๋า จึงไม่ต้องเก็บอะไรมาก เพียงแค่หยิบน้ำดื่มติดมือมาด้วยเพื่อประทังชีวิต

เธอถูกผลักไสให้ขึ้นไปบนรถคันเดียวกันกับพิมพ์ลดาพร้อมคำสั่ง “คอยดูมอนิเตอร์ให้ดี อย่าให้คุณลดาเป็นอะไร” แล้วประตูรถ Ambulance[1] ก็ปิดลง มัลลิกาถอนหายใจ เธอไม่ใช่หมอเสียหน่อย แต่ก็นับว่าโชคดีที่เธอคุ้นเคยกับรถคันนี้เป็นอย่างดี

“เตรียมเครื่องช็อคไฟฟ้าให้พร้อมใช้งาน แล้วก็เตรียมยา emergency [2] ให้พร้อม” แพทย์ทรงยศสั่งการ เขาเองก็รู้สึกดีใจไม่น้อยที่พยาบาลตรงหน้ามีประสบการณ์ในการดูแลผู้ป่วยวิกฤตโดยเฉพาะ

ใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็มาถึงจุดหมาย ประตูรถเปิดออกพร้อมกับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญหลายคนช่วยกันลำเลียงร่างของพิมพ์ลดาขึ้นไปยังเครื่องบินลำใหญ่ที่จอดอยู่ในลานกว้าง มัลลิกาวิ่งถือกล่องยา emergency box ตามไปติดๆ แต่พอถึงทางขึ้นเครื่อง กลับถูกชายในชุดสูทสองคนขวางทางไว้ เธอชะงัก มองตามแผ่นหลังของแพทย์ทรงยศ

ศัลยแพทย์ตั้งท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอเห็นผู้ที่เดินมาทางด้านหลังหญิงสาว จึงหันหลังกลับและเดินหายเข้าไปด้านใน

มัลลิการับรู้ว่ามีใครบางคนยืนอยู่ทางด้านหลัง เห็นชายในชุดสูทที่ขวางทางเธออยู่ก้มศีรษะลง เธอจึงค่อยๆหันกลับไป เป็นครั้งแรกที่ได้เผชิญหน้ากับท่านเกริกพลโดยตรง สีหน้าของท่านนายกไม่แตกต่างจากยามที่จอมทัพมองเธอ

เขาเองก็คิดว่าเป็นความผิดของเธอเช่นเดียวกัน

เกริกพลยืนพินิจใบหน้าขาวซีด พยาบาลคนนี้เองสินะ แม้จะได้เห็นหน้าหล่อนมาแล้วหลายครั้งตอนที่แอบไปดูอาการของบุตรสาว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เผชิญหน้ากัน แม้จะรู้ว่าไม่ใช่ความผิดของหล่อนโดยตรง แต่เขาก็ปฏิเสธความโกรธแค้นที่มีไม่ได้  “หมดหน้าที่ของเธอแล้ว”

ชายในชุดสีดำคร่อมลำตัวตอนที่ท่านนายกเดินผ่าน มัลลิกาลังเล ไม่คิดว่าจู่ๆก็ถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ ความรู้สึกผิดและความเสียใจต่อสีหน้าที่ได้เห็นทำให้เธอเรียกเขาเอาไว้ “ท่านคะ…” แต่ยังไม่ทันพูดความในใจ ร่างทั้งร่างก็ถูกกระชากและเหวี่ยงลงพื้นอย่างแรง

“ไม่ได้ยินที่ท่านพูดหรือไง ไสหัวไปซะ!”

เป็นจอมทัพนั่นเอง เขามองหญิงสาวด้วยแววตาเคียดแค้นชิงชัง ทั้งที่ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะให้หล่อนตามคนรักของเขาไป แต่ท่านนายกกลับสั่งให้ปล่อยตัวหล่อนเสีย ที่ผ่านมาหล่อนก็ชดใช้ให้กับบุตรสาวของท่านเพียงพอแล้ว ทั้งหมดเป็นเพียงอุบัติเหตุ ซ้ำยังขอให้ตนปล่อยวางอีก จะเป็นไปได้ยังไง เขาจะปล่อยวางได้อย่างไร ในเมื่อทั้งหมดมันเป็นความผิดของพวกเธอสองพี่น้อง!

“ผมอยากไปกับลดาด้วย” จอมทัพเอ่ยขึ้นขณะกุมมือเย็นเฉียบของคนรัก ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา แต่เจ้าสาวที่ควรจะเข้าพิธีแต่งงานกลับนอนอยู่ในสภาพไม่ต่างจากผักปลา

“อย่าห่วงเรื่องลดาเลย ทางนี้ฉันจะดูแลเอง นายไปจัดการเรื่องที่ฉันไหว้วานให้เสร็จเรียบร้อยเถอะ หวังว่าฉันจะได้รับข่าวดีตอนกลับมา”

จอมทัพยืนเหม่อมองจนกระทั่งเครื่องบินทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้า ไม่นานก็หายลับไปจากสายตา ทั้งลานกว้างเหลือเพียงตัวเขา ลูกน้องอีกสองคนและพยาบาลคนนั้น

“ให้ผมทำอย่างไรกับหล่อนดีครับ”

หนึ่งในลูกน้องสองคนเอ่ยถาม ผู้ที่ถูกกล่าวถึงรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ ตากลมเหลียวมองรอบด้าน พบแต่ความรกร้างว่างเปล่า หรือเธอจะถูกฆ่าปิดปากที่นี่

เขาหันกลับมาจ้องใบหน้าซีดขาวของมัลลิกา หล่อนคงไม่คิดว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมามันสาสมกับความผิดของตนเองเหมือนที่ท่านเกริกพลคิดหรอกนะ ไม่เลย มันยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของความเจ็บปวดของเขาด้วยซ้ำ

“พาหล่อนไปที่บ้านของฉัน”

[1] รถฉุกเฉินสำหรับเคลื่อนย้ายผู้ป่วย

[2] ยาสำหรับช่วยชีวิตในกรณีฉุกเฉิน