ตอนที่ 34 ปิดบัง

          ไพลินแทบลืมความอ่อนเพลียที่มีเมื่อเมสันเอ่ยว่าจะคุยกับหมอที่ดูแลเธอ

            “ทำไม..ทำไมฉันถึงจะเจอหมอที่รักษาเธอไม่ได้ หรือเธอมีอะไรปิดบังฉันอยู่” เสียงเรียบถามพร้อมกับหรี่ตามองคนที่นอนบนเตียงคนป่วยด้วยสายตาจับผิด

            “ปละ…เปล่าค่ะ หนูแค่คิดว่ามันไม่จำเป็น จะเสียเวลาคุณเปล่า ๆ มันไม่ได้สำคัญอะไร” เมสันที่นั่งไขว่ห้างกอดอกมองภรรยาเด็กของตัวเองอยู่ก่อนหน้านี้ย้ายตัวเองขึ้นมานั่งเบียดบนเตียงคนป่วยอย่างช้า ๆ สายตาคมกริบโฟกัสอยู่ที่ใบหน้าหวานที่ซีดเซียวแบบไม่ยอมกระพริบตาแม้แต่น้อย

            “พูดใหม่ซิ เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ” เสียงทุ้มถามอย่างนุ่มนวลแต่ฟังดูเหมือนบังคับอยู่ในที ทำให้หญิงสาวรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย

            ไพลินไม่ได้พูดซ้ำและไม่ยอมมองหน้าชายหนุ่มที่ตอนนี้โน้มเข้ามาใกล้กับใบหน้าเธอจนห่างกันแค่คืบ

            ความใกล้ทำให้หญิงสาวได้กลิ่นประจำกายของผู้ชายที่เธอโหยหามาตลอด มันเป็นกลิ่นที่ทำเธออ่อนระทวยทุกครั้งที่เขามาใกล้ แต่ว่าตอนนี้มันกลับเป็นกลิ่นที่ทำเธอรู้สึกเหม็นจนอยากจะอ้วกออกมา

            “คุณขยับตัวออกไปหน่อยได้มั้ยคะ” เธอบอกเขาพร้อมทำหน้าเหมือนไม่สู้ดีนัก

            “ใกล้นิดใกล้หน่อยมันเป็นอะไร ฉันเป็นผัวเธอจะมาหวงเนื้อหวงตัวไว้ให้ใคร” แม้จะเห็นถึงความผิดปกติจากท่าทีของหญิงสาวแต่ความหงุดหงิดที่ถูกเมียเหมือนไล่อ้อม ๆ ก็ทำให้      เมสันอดไม่ได้ที่จะเสียงแข็งออกไป

            เมื่อไม่สามารถสื่อความหมายให้ชายหนุ่มเข้าใจถึงอาการที่เธอมีตอนนี้ได้และอาการพะอืดพะอมที่มีก็กำลังแล่นริ้วขึ้นมามากเรื่อย ๆ เธอจึงต้องพุ่งตัวขึ้นจากที่นอนแล้วคว้ากระโถนที่อยู่ใกล้มือมารองอ้วกที่ขย้อนออกมาอย่างไม่สามมารถทนได้อีกต่อไป

           

เมสันตกใจจนแทบทำอะไรไม่ถูกกับอาการของหญิงสาวในตอนนี้จึ้งเอื้อมไปกดออดเรียกพยาบาล เพียงแค่อึดใจก็มีพยาบาลสาวเดินเข้ามาหน้าตาตื่นที่สัญญาณขอความช่วยเหลือจากห้องผู้ป่วยวีไอพีดังขึ้น

            “คนไข้เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” พยาบาลสาวถามเสียงตื่น

            “จู่ ๆ เธอก็ทำหน้าพะอืดพะอมแล้วก็อ้วกออกมาจนหมดแรง คุณช่วยมาดูหน่อย” เมสันคือคนที่ตอบคำถามพยาบาลสาวแทนคนป่วยและขอความช่วยเหลือให้มาดูอาการของหญิงสาว

            ไพลินที่รู้ดีว่าตัวเองเป็นอะไรอยากจะทักท้วงชายหนุ่ม แต่ก็ไม่มีแรงพอที่จะพูดอะไรมากในตอนนี้

            พยาบาลสาวรีบเดินมาใกล้พร้อมช่วยถือกระโถนอย่างไม่นึกรังเกียจและลูบหลังเธออย่างแผ่วเบา อาการตื่นตระหนกเมื่อครู่เริ่มหายไปเมื่อรู้ถึงสาเหตุที่ญาติคนป่วยขอความช่วยเหลือ

            “ดีขึ้นมั้ยคะ” เจ้าหน้าที่พยาบาลถามเมื่อเห็นคนป่วยหยุดอาเจียน

            หญิงสาวพยักหน้าพร้อมเอนกายนอนลงไปเหมือนเดิม แม้อาการอาเจียนจะหมดไปแต่ความวิงเวียนที่มีอยู่ยังไม่หมด เธอจึงนอนหลับตานิ่งราวกับว่าถ้าหากเผลอดิ้นแม้เพียงนิดเดียวความพะอืดพะอมนั้นจะแล่นริ้วขึ้นมาอีก จึงทำได้เพียงแค่นอนหลับตาฟังเสียงหายใจของตนเอง

            “เธอเป็นอะไรทำไมถึงเป็นแบบนี้” เสียงเครียดหันไปถามพยาบาล

            ท่าทีของพยาบาลเมื่อเจอคำถามของชายหนุ่มแสดงออกมาว่างงไม่น้อยที่อีกฝ่ายถามเหมือนไม่รู้อาการป่วยของคนไข้

            “นี่คุณยัง...”

            “ฉันดีขึ้นแล้วค่ะ ถ้ามีอะไรจะเรียกนะคะขอบคุณมาก” เสียงแผ่วเบาที่ขัดขึ้นเรียกให้ทั้งเมสันและพยาบาลสาวหันไปมองทางคนป่วย

            ไพลินแม้จะยังรู้สึกเหมือนโลกหมุนแค่ไหนแต่ความกลัวว่าพยาบาลจะหลุดพูดอะไรที่เธอไม่อยากให้เมสันรู้ออกมาจึงชิงพูดขัดขึ้นทั้งที่เรี่ยวแรงแทบไม่มี

            เมสันมองไปยังภรรยาสาวของตัวเองทั้งรู้สึกหงุดหงิด ไม่เข้าใจ โมโห น้อยใจ สารพัดที่ถาโถมเข้ามาในความรู้สึกเขาตอนนี้ แต่เมื่อเห็นสภาพของคนบนเตียงก็ต้องยอมข่มอารมณ์ทั้งหมดเอาไว้

ชายหนุ่มหันไปขอบคุณเจ้าหน้าที่เมื่อดูแล้วไพลินน่าจะต้องการพักผ่อนมากกว่ามีอะไรที่จะต้องขอความช่วยเหลือ เมื่อคนป่วยและญาติไม่มีอะไรแล้วพยาบาลสาวจึงขอตัวเดินออกจากห้องไป

“เธอมีอะไรอยากจะบอกฉันหรือกำลังปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า” ร่างสูงเดินไปทิ้งตัวนั่งข้างเตียงคนป่วยอีกครั้ง เสียงทุ้มที่เอ่ยถามแฝงไว้ด้วยความอัดอั้นบางอย่าง

หญิงสาวรู้สึกถึงสายตาอันคมกริบที่มองมาที่เธอแม้ว่าเธอจะยังหลับตาอยู่ คำถามที่ชายหนุ่มถามออกมานั้นเหมือนกับว่าเขากำลังจับผิด

 “ไม่มีค่ะ”เธอใจดีสู้เสือตอบออกไป

“เธอแน่ใจ?” ไพลินลืมตามามองชายหนุ่ม เริ่มรู้สึกหวั่นใจแปลก ๆ ที่ถูกต้อนถามเหมือนกับว่าเขารู้อะไรมา

“คุณพูดมาดีกว่าค่ะว่าต้องการรู้เรื่องอะไร หนูไม่ได้เก่งพอที่จะอ่านใจคุณออกหรอกค่ะ” เธอบอกไปอย่างอ่อนล้าเวลานี้เธอไม่มีแรงพอที่จะมาเล่นเกมส์เดาใจอะไรกับเขาแม้แต่น้อยเพราะกำลังต่อสู้กับอาการคลื่นไส้ที่เหมือนจะปะทุมาอีกครั้ง

“หึ..ไม่ปิดบังต่อไปล่ะ ปิดอีกสิ ไม่ต้องการให้ฉันรู้ไม่ใช่หรือไง” เสียงนิ่งระคนไปด้วยความน้อยใจที่จนกระทั่งตอนนี้หญิงสาวก็ยังไม่คิดจะบอกความจริงกับเขา

ไพลินสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ชายหนุ่มมีจากคำพูดที่ออกมา นัยน์ตาคู่คมนั้นฉายแววคล้ายเจ็บปวดและเสียใจยามที่มองมายังเธอ

หญิงสาวหลบสายตาคู่นั้นและมองไปทางอื่น ความรู้สึกตอนนี้บอกเธอว่าเขารู้แล้วในสิ่งที่เธอไม่อยากให้รู้ อันที่จริงเธอไม่ได้กลัวว่าเขาจะรู้แต่กลัวว่าเขาจะรังเกียจและมองเธอแย่ไปกว่าเดิมที่ปล่อยให้ตัวเองท้องต่างหาก ทั้งที่เธอก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้

“ถ้าคุณหมายถึงเรื่องที่หนูท้อง หนูคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรกับคุณ ขนาดหนู..คุณยังมองไมต่างจากอากาศธาตุ แล้วเด็กในท้องจะมีความหมายอะไร ที่คุณมาหาหนูวันนี้ก็คงไม่ได้มาเพราะห่วง แต่คงกลัวว่าหนูจะปล่อยให้ตัวเองท้องโตแล้วเอาไปเป็นข้ออ้างให้คุณเดือดร้อนและมีปัญหากับคนรักมากกว่า แต่อย่าห่วงไปเลยค่ะ เพราะหนูตัดสินใจเกี่ยวกับเด็กในท้องไว้แล้ว เขาจะไม่มีวันไปสร้างความวุ่นวายให้กับคุณแน่นอน” เธอฝืนใจพูดในสิ่งที่คิดจนจบด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับจะร้องไห้เต็มแก่

เมสันนั่งนิ่งราวกับถูกสะกดเมื่อฟังหญิงสาวพูดจบ นัยน์ตาลึกล้ำนั้นสุดจะหยั่งได้ว่าคิดอะไรอยู่ อารมณ์ของชายหนุ่มกระเพื่อมไหวดั่งคลื่นน้ำที่ไม่คงที่เพราะคำพูดของผู้หญิงที่กำลังนอนป่วยตอนนี้

“เธอคิดได้แค่นี้ใช่ไหมลิน ในสายตาของเธอฉันมันเป็นทั้งไอ้งั่งที่ไม่รู้แม้แต่ว่าเมียตัวเองท้องถ้าไม่มีคนบอก เป็นทั้งคนเลวที่เธอคิดว่าหลอกให้เธอรักพอได้ครอบครองแล้วก็ทิ้ง เป็นทั้งคนชั่วที่เธอคิดว่าไม่ต้องการลูกทั้งที่ฉันพึ่งรู้ว่ามีเขาได้ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง…แต่กลับต้องมารู้ว่าเธอกำลังคิดกำจัดเขา เธอคิดได้แค่นี้ใช่มั้ย ตั้งแต่ออกมาจากบ้านเดวาลอฟมีสักครั้งไหมที่เธอคิดอยากฟังเหตุผลของฉัน” เสียงทุ้มแต่ฟังแล้วหน่วงในอารมณ์เอ่ยออกมาด้วยท่าทีสงบ สายตาที่มองคนเป็นภรรยานั้นไหววูบแต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น ชายหนุ่มลุกยืนขึ้นแล้วมองหญิงสาวอย่างเนิ่นนานราวกับอยากประทับภาพของเธอไว้ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไรอีก

ไพลินหันมาคิดจะท้วงในสิ่งที่ชายหนุ่มพูด อยากบอกว่าเธอไม่ได้มองเขาแบบที่เขาเข้าใจ เพียงแต่เธอรู้สึกไร้ค่าในสายตาของเขาจนไม่อาจทนอยู่ในสภาวะแบบนั้นได้ก็เท่านั้นแต่ก็พูดไม่ออก ได้แต่มองแผ่นหลังกว้างที่กำลังห่างออกไปจนลับตา