ตอนที่ 41 เจ้าเล่ห์

เมสันและไพลินได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลมารักษาตัวที่บ้านหลังจากรักษาตัวในโรงพยาบาลเกือบสิบวัน โดยระหว่างที่กลับมาพักฟื้นที่บ้านก็จะมีหมอมาคอยตรวจอาการทุกวัน ๆ ละ 2 ครั้งตามความประสงค์ของทนายประจำตระกูล        เดวาลอฟที่เปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ที่เมสันมี

“ไม่ต้องแสดงความอึดด้วยการหากิจกรรมทำยามค่ำคืนนะมึง เดี๋ยวได้เข้าโรงพยาบาลอีกรอบ” เมื่ออยู่กันตามลำพังสองหนุ่ม ลูคัสจึงพูดหยอกเมสัน

“มึงจะให้กูทำอะไร ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาที่บ้านได้สองวันแล้วกูแทบไม่เห็นหน้าเมีย คอยแต่จะหลบหน้าอยู่นั่นแหละไม่รู้ไม่พอใจอะไรอีก รอให้กูเข้าที่อีกหน่อยเถอะ” เมสันบ่นอย่างหงุดหงิด

“แล้วมึงไปทำอะไรให้เมียเด็กของมึงงอนอีกละ”

“ออกจากโรงพยาบาลมาก็อยู่แต่บ้านกูยังไม่ได้ออกไปไหน แล้วกูจะรู้หรือเปล่าล่ะว่ากูทำอะไรผิด กูก็อยู่เฉย ๆ นั่ง ๆ นอน ๆ ทั้งวัน ตอนอยู่โรงพยาบาลก็ไม่เห็นเป็นแบบนี้ ตอนนี้กูชักอยากจะกลับไปนอนโรงพยาบาลด้วยกันใหม่อีกรอบ” ลูคัสแทบกลั้นหัวเราะไม่ไหวกับอาการงอนเมียของอีกฝ่าย

“เอาน่าใจเย็น ตอนนี้มึงก็ดีขึ้นมากแล้วเดี๋ยวเดินเหินได้สะดวกกว่านี้ค่อยว่ากัน คนท้องอาจจะมีอารมณ์แปรปรวนบ้างมึงต้องเข้าใจ”

“ก็เพราะเข้าใจไงกูถึงต้องมานั่งบ่นกับมึงอยู่นี่”

            ----------------------------------------

หลังจากรักษาตัวได้เกือบสองเดือนเมสันก็มีอาการดีขึ้นตามลำดับจนเกือบเป็นปกติ ระหว่างที่พักรักษาตัวอยู่ที่บ้านห้องทำงานส่วนตัวที่ปกติชายหนุ่มจะใช้เฉพาะช่วงกลางคืนก็ถูกเนรมิตรให้เป็นออฟฟิศย่อม ๆ ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลได้ไม่ถึงอาทิตย์

ทางด้านไพลินก็ดีขึ้นจนสามารถเดินเหินไปมารอบบ้านได้อย่างอุ่นใจมากขึ้นเมื่อแพทย์ตรวจดูแล้วว่าเด็กในท้องปลอดภัยดีและอาการแท้งคุกคามก็ไม่มีแล้ว

“นายมีเรื่องอยากคุยด้วยครับ เชิญคุณไพลินที่ห้องทำงานนายครับ” เสียงดีแลนที่ดังขึ้นทางด้านหลังทำหญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยในขณะที่กำลังเดินเล่นรอบบ้านแก้เหงาเพราะไมร่าไปเรียน ส่วนเมสันนั้นเธอก็ไม่อยากไปรบกวน

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามอย่างแปลกใจ

“ไม่ทราบครับ” ดีแลนตอบหน้านิ่ง

ไพลินเดินไปยังห้องทำงานของเมสันซึ่งปกติแล้วเธอจะไม่ค่อยได้มาที่ห้องนี้ เพราะทุกครั้งที่เมสันเข้าห้องทำงานไม่ว่าเธอหรือไมร่าก็จะไม่รบกวนชายหนุ่ม

 เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้เมสันที่กำลังนั่งดูเอกสารบางอย่างอยู่ในมือเงยหน้าและบอกอนุญาตออกไป

“เข้ามา”

“เห็นคุณดีแลนบอกว่าคุณมีเรื่องจะคุยด้วย” เอกสารในมือถูกวางลง สิ่งสำคัญสำหรับชายหนุ่มต่อจากนี้คือเรื่องของผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา

“ถ้าไม่เรียกเธอก็คงไม่คิดจะมาหาฉันเลยใช่ไหม ถ้าเลี่ยงที่จะทานข้าวพร้อมกับฉันได้เธอคงเลี่ยงไปแล้วล่ะสิ” ชายหนุ่มพูดเหมือนน้อยใจ

“เห็นคุณยุ่งเรื่องงานอยู่กับคุณดีแลนและคุณเจเดนทุกวัน ลินก็เลยไม่อยากรบกวน” ไพลินก้มหน้าตอบอ้อมแอ้ม

“เธอคือเมียฉันนะลิน และฉันก็คือผัวของเธอ เธอมีสิทธิ์เข้ามาหาฉันได้ทุกเวลา อย่ายกเอาเหตุผลที่ฟังดูดีแต่ไม่เข้าท่ามาอ้าง ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลก็คอยหลบหน้าฉันตลอด คอยแต่จะถามอาการผัวจากคนอื่นทุกวัน ทำไมไม่มาถามเอง นี่ถ้าไม่นับเวลาทานข้าวคือฉันไม่ต้องเห็นหน้าเมียหน้าลูกเลยสินะ” สิ่งที่อัดอั้นมานานตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลถูกระบายออกมาเสียยืดยาว และเมสันก็คิดว่าความอดทนของเขามันสิ้นสุดลงแล้ว ตอนนี้เขาแข็งแรงพอที่จะจัดการกับเมียเด็กของตนเองเสียที

“ลินขอกลับไปคลอดลูกและเรียนต่อที่เมืองไทยได้มั้ยคะ” เธอเงียบไปหลังจากที่ชายหนุ่มพูดจบก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิดมาหลายวันแล้ว

 เมสันไม่ได้โมโหหรือโวยวายอย่างที่หญิงสาวคิด แต่กลับนิ่งจนเธอรู้สึกกลัวจนอยากจะให้เขาตะโกนใส่หน้าดัง ๆ มากกว่า

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน สายตาเยือกเย็นที่มองมายังเธอตอนนี้นั้นทำให้หญิงสาวรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังอยู่ท่ามกลางดงหิมะที่หนาวเหน็บ

“เอ่อ..คุณไม่ต้องห่วงเรื่องค่าเรียนที่จ่ายไปให้หนูหมดแล้วหรอกนะคะ แค่คุณให้โอกาสหนูได้คลอดลูกเสร็จหลังจากนั้นหนูจะหางานทำแล้วส่งเงินกลับคืนมาให้คุณค่ะ” หญิงสาวยังคงไม่รู้ว่าเธอกำลังเติมเชื้อไฟที่กำลังลุกโชนในใจของชายหนุ่มให้แรงขึ้นไปอีก

ร่างสูงลุกจากเก้าอี้เดินออกจากโต๊ะทำงานมาหาหญิงสาวอย่างช้า ๆ โดยไม่ได้พูดอะไร

 สายตาคมจับจ้องไปที่ร่างบางไม่วางตาจนไพลินรู้สึกว่าแววตาคู่นั้นช่างเยือกเย็นอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน มองแล้วก็รู้สึกใจหายแปลก ๆ

ชายหนุ่มเดินเข้าไปประชิดตัวหญิงสาวด้วยใบหน้าที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ ให้เห็นจนเธอต้องถอยหลังหนี ยิ่งเขาเข้ามาใกล้เธอก็ถอยไปเรื่อย ๆ ในที่สุดก็สะดุดล้มลงบนโซฟาใหญ่ที่     เมสันมองดูแล้วว่าจะไม่เป็นอันตรายหากหญิงสาวเซแล้วนั่งลงไป

“คุณอย่าทำอย่างนี้” เธอบอกเพราะรู้สึกหวาดกลัวกับท่าทีของเขาในตอนนี้

“หึ…กลัวเป็นด้วยเหรอ..หืม ทีก่อนจะพูดเมื่อกี้ไม่เห็นกลัว” แววตาเยือกเย็นนั้นยังคงมองเธอไม่กระพริบราวกับเขาจะใช้มันเพื่อทำโทษเธอ…และแน่นอนว่าเธอกลัว

“ลิน..ลินแค่ไม่อยากให้ชีวิตคุณต้องมาเดือดร้อนและวุ่นวายเพราะลินอีกก็แค่นั้น” เธอรีบพูดรัว ๆ ให้เขารู้ถึงเจตนาที่มี

เมสันขยับขึ้นมาคร่อมร่างบางที่ตอนนี้นอนราบไปกับโซฟาที่หนาหนุ่มด้วยท่าทีที่ตื่นกลัวเขา ชายหนุ่มยอมรับว่าเขาโกรธ โกรธมากจนพูดอะไรไม่ออกที่ได้ยินหญิงสาวขอกลับประเทศไทยทั้งที่กำลังอุ้มท้องลูกเขาอยู่ แถมยังอ้างบ้าบอว่าจะทำงานหาเงินมาคืนค่าเรียนอะไรนั่นอีก

หากไพลินย่างกรายออกไปจากแผ่นดินอเมริกาได้โดยที่เขาไม่อนุญาตก็อย่ามาเรียกเขาว่าเมสันอีกเลย ชายหนุ่มคิดในใจ

“ฉันเคยบอกตอนไหนว่าชีวิตฉันวุ่นวายเพราะเธอ ฉันเคยบอกตอนไหนว่าฉันเดือดร้อนเพราะเธอ ฉันเคยบอกตอนไหน” แววตาที่เย็นเยียบก่อนหน้านี้เริ่มถูกแทนที่ด้วยประกายตาที่อบอุ่นยามเมื่อได้ใกล้ชิดและแตะเนื้อต้องตัวภรรยาเด็กของตนเอง

“ไม่ได้บอกค่ะ แต่ลินแค่รู้สึกว่าตั้งแต่ลินมาอยู่ที่นี่ก็ทำให้ชีวิตคุณมีแต่เรื่องวุ่นวาย จริง ๆ มันก็คงเริ่มตั้งแต่ก่อนลินจะมาแล้วด้วยซ้ำ ลินรู้นะคะว่าคุณต้องเสียเงินไม่น้อยเพื่อให้ทุกอย่างในการเดินเรื่องมาอเมริกาของลินราบรื่น”เธอเริ่มมองสบตาเขาอีกครั้งเมื่อสายตานั้นไม่ได้น่ากลัวเหมือนตอนแรก

ชายหนุ่มดึงเธอให้ลุกขึ้นเบา ๆ แล้วขยับกายลงมานั่งเคียงข้างหญิงสาวพร้อมดึงร่างบางเข้ามากอดแนบอก

“ฉันไม่เคยคิดว่าเธอคือความวุ่นวายหรือความเดือดร้อน ตรงกันข้ามเธอคือความงดงามและความสุขที่ฉันเสาะหา ตั้งแต่ได้เห็นเธอครั้งแรกตอนทีไมร่าคอลมาเมื่อครั้งอยู่ที่ประเทศไทย จากที่ไม่มีปัญหาเรื่องให้ทุนเธอเรียน เมื่อได้เห็นหน้าฉันยิ่งไม่มีข้อแม้ใด ๆ ที่จะให้ในสิ่งที่ไมร่าขอให้เพื่อนของเธอ”

“ทำไมคะ” เธอเงยหน้าแล้วถามเขา ชายหนุ่มจึงถือโอกาสก้มลงจูบหน้าผากมนนั้นเบา ๆ ก่อนจะตอบ

“ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม พึ่งจะมารู้เมื่อเธอมาอยู่ที่นี่ได้สักพัก”

“รู้ว่าอะไรคะ” หญิงสาวยังคงอยากรู้

“ถ้าบอกแล้วฉันจะได้อะไรเป็นรางวัลบ้าง” คนที่มีแผนในใจต่อรอง

“คุณเรียกร้องเอารางวัลบ่อยจังค่ะ ลินรู้สึกหิวแล้วขอไปหาอะไรทานก่อนได้มั้ยคะ” เธอรู้ความหมายและความต้องการของเขาดีจึงพยายามเลี่ยงเอาตัวรอด

“โอ๊ย!!” เสียงร้องเหมือนเจ็บปวดดังขึ้น

“คุณเมสัน! คุณเป็นอะไรคะ เจ็บตรงไหน เจ็บแผลหรือเจ็บหน้าอกคะ เดี๋ยวลินไปบอกคุณดีแลนเรียกหมอให้นะคะ” ไพลินหน้าตาตื่นทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นสีหน้าคล้ายเจ็บปวดและเสียงร้องที่ดังลั่นของสามี

เมสันรู้ว่าภรรยาตัวเองกำลังหาหางเลี่ยงในสิ่งที่เขาต้องการจึงแกล้งทำเป็นว่าอาการบาดเจ็บที่ดีขึ้นแล้วนั้นกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง

“ ไม่..ไม่เป็นไร อยู่นิ่ง ๆ สักพักเดี๋ยวก็ดี ขอหนุนขาเธอแทนหมอนหน่อยได้มั้ย” น้ำเสียงโอดโอยเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นออดอ้อน

ไพลินที่ตอนนี้คิดแต่ห่วงชายหนุ่มไม่ทันฉุกคิดถึงความเจ้าเล่ห์ของสามีจึงรีบขยับตัวนั่งในท่าที่สะดวกแล้วให้เมสันนอนหนุนขาของเธอตามที่ชายหนุ่มต้องการทันที