ตอนที่ 35 ห่างแต่ห่วง

หลังจากที่ไม่เข้าใจกันเมสันก็ไม่มาโรงพยาบาลให้ไพลินเห็นหน้าอีกเลย มีเพียงลูคัส ดีแลน และเจเดนเท่านั้นที่สลับกันมาคอยติดตามอาการของหญิงสาวอยู่ไม่ห่างตามคำสั่งของชายหนุ่ม

“เป็นไงบ้างวันนี้” ลูคัสเดินเข้ามาทักทายระหว่างที่ไพลินกำลังเตรียมตัวที่จะออกจากโรงพยาบาล

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ” เธอตอบแล้วยิ้มอ่อน

“เดี๋ยวเจเดนจะพากลับนะ ช่วงนี้หมอห้ามทำอะไรหนักให้พักผ่อนเยอะ ๆ ก่อน เพราะเธอกำลังตั้งครรภ์อ่อนมันจะกระทบต่อลูกในท้องได้ง่าย” เมื่อพูดถึงลูกแล้วไพลินก็หน้าจ๋อยลงไปอีก ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะทำยังไงดีกับอีกหนึ่งชีวิตที่อยู่ในท้องถึงแม้จะเคยบอกว่าต้องการยุติการตั้งครรภ์แต่เอาเข้าจริงเธอกลับรู้สึกหวงแหนชีวิตน้อย ๆ นี้อย่างบอกไม่ถูก

“แต่ลินต้องทำงานนะคะ แล้วแบบนี้….” เธอกังวลถึงความปลอดภัยของลูกน้อย

 “ก็ไม่ต้องทำ พ่อของลูกมันรวยจะตายทำไมต้องทำ อยู่เฉย ๆ ให้มันเลี้ยงน่ะดีแล้ว” ลูคัสพูดเล่นแต่หมายความตามนั้นจริง ๆ

ไพลินได้แต่ยิ้มเศร้า ๆ ให้กับคำพูดของลูคัส ตั้งแต่วันนั้นที่เขามาหาเธอจนตอนนี้เธอก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย แล้วสิ่งที่ลูคัสพูดมันจะเป็นไปได้ยังไง

“เขาไม่สนใจลินหรอกค่ะ อีกอย่างลินกับเขาก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว แค่เขายังจ่ายค่าเรียนให้ก็ถือว่าเมตตามากพอแล้วล่ะค่ะ อีกอย่างหากว่าเรื่องของลินไปรู้ถึงหูแฟนของเขามันจะทำให้เขามีปัญหาเปล่า ๆ” นัยน์ตาสีดำทอประกายเศร้ายามพูดถึงพ่อของลูก

ลูคัสถอนหายใจ ดูท่าทางแล้วจะทิฐิทั้งผัวทั้งเมีย งานนี้ถ้าไม่มีใครยอมอ่อนแล้วล่ะก็มีแต่พังกับพัง แต่จากที่ดูทรงแล้วก็คงน่าจะเป็นเพื่อนของเขามากกว่าที่จะต้องอ่อนให้เมีย ขนาดว่าทำไม่สนใจแต่ก็สั่งให้ลูกน้องหรือแม้แต่ตัวเขาเองให้มาคอยดูแลจนเรียกได้ว่าแทบจะแตะมือเข้าออกโรงพยาบาลกันเลยด้วยซ้ำ แถมยังต้องคอยรายงานอาการคนป่วยให้ทราบทุกชั่วโมง

            “ฉันคงตอบอะไรแทนเมสันมันไม่ได้ แต่แนะนำว่าควรฟังมันบ้างก็ดีก่อนที่จะตัดสินใจอะไร บางที..สิ่งที่เธอคิดกับสิ่งที่มันคิดก็คนละอย่างกัน อ่อ..อีกอย่างเรื่องของซาร่า ถ้าออกจากโรงพยาบาลก็หาอ่านข่าวเกี่ยวกับนางแบบคนดังหน่อยก็ดี จะได้รู้ถึงความสัมพันธ์ของนางแบบดังกับพ่อของลูกว่าตอนนี้ไปถึงไหน” แม้ไม่เข้าใจสิ่งที่ลูคัสพูดแต่หญิงสาวก็ไม่ได้ถามอะไร

                         ---------------------------------------

ไพลินมองออกไปนอกรถด้วยความรู้สึกแปลกใจเรื่อย ๆ เส้นทางที่เจเดนพาเธอมาตอนนี้มันไม่ใช่ทางกลับอพาร์ทเมนท์ที่เธอเช่าอยู่ แน่นอนว่ามันไม่ใช่เส้นทางใหม่ที่เธอไม่เคยมา แต่มันเป็นเส้นทางที่เธอคุ้นเคยดีตั้งแต่เดินทางมาอยู่ที่อเมริกาต่างหาก

“นี่ไม่ใช่ทางกลับอพาร์ทเมนท์ของหนูนี่คะ” ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจถาม

“เรากำลังจะไปที่บ้านเดวาลอฟครับ คุณไมร่ารออยู่”     เจเดนตอบนิ่ง ๆ

“ไมร่ารอหนูอย่างนั้นเหรอคะ” หญิงสาวถามย้ำอย่างไม่เชื่อหู เพราะตั้งแต่เธอออกมาจากบ้านเดวาลอฟก็ไม่ได้รับการติดต่อจากไมร่าอีกเลยและไม่เคยเจอกันนับตั้งแต่นั้นมา แม้ว่าลูคัสจะมาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลบ่อย ๆ แต่ก็ไม่มีสักครั้งที่จะเห็นไมร่ามาด้วย

“ครับ เธอรออยู่ที่บ้านตั้งแต่เช้า” เจเดนยืนยัน

ไพลินตื่นเต้นราวกับว่าเธอพึ่งมาที่เดวาลอฟเหมือนครั้งแรกที่มาจากประเทศไทย ยิ่งตอนที่รถหรูเคลื่อนตัวเข้าสูบริเวณบ้านหลังใหญ่ก็ให้ความรู้สึกทั้งกลัวทั้งตื่นเต้นจนเหงื่อผุดเต็มมือไปหมด

ร่างบางเดินลงจากรถอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เมื่อเจเดนอ้อมมาเปิดประตูให้ ระยะเวลากว่าเดือนที่เธอออกไปจากที่นี่ช่างยาวนานราวกับเป็นปี ไพลินยังยืนอยู่กับที่หลังจากก้าวลงจากรถไม่กล้าเดินเข้าไปในบ้านง่าย ๆ  เธอมองไปรอบตัวเหมือนจะเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะลิน” เสียงไมร่าดังมาจากประตู เรียกไพลินให้หันไปมอง

ทันทีที่เห็นเพื่อนสาวที่มีพระคุณต่อตัวเองไพลินก็น้ำตาร่วงด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ใจหนึ่งก็คิดถึงเพื่อนคนที่เปิดทางให้เธอได้มาศึกษาต่อที่นี่แต่อีกใจก็กังวลว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกกับตัวเองเหมือนเก่าหลังจากที่รู้ความสัมพันธ์ของเธอกับพี่ชาย

ไมร่าเดินเข้ามาใกล้ไพลินอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะโผเข้ากอดด้วยความคิดถึง วินาทีนั้นทั้งสองสาวก็ไม่มีใครกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป ต่างกอดกันร้องไห้สะอึกสะอื้นโดยไม่พูดอะไรอยู่นาน จนกระทั่งเสียงสะอื้นทุเลาลงไมร่าจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนอีกครั้ง

“เข้าไปในบ้านก่อนดีกว่า ลินพึ่งออกจากโรงพยาบาลยืนนานไม่ดี” น้ำเสียงห่วงใยของไมร่ายิ่งทำให้ไพลินจุกจนพูดไม่ออก ทำได้เพียงแต่พยักหน้าแล้วเดินตามเจ้าของบ้านเข้าไปด้านใน

“ลินขอบใจมากนะที่ยังต้อนรับลิน ทั้ง ๆ ที่…”

“ไม่เอาสิลินอย่าพูดเรื่องที่ทำให้เครียด เดี๋ยวหลานไมร่าก็ออกมาหน้าตาบูดบึ้งหรอก” ไมร่ารีบพูดขัดขึ้นเพราะรู้ว่าไพลินกำลังจะพูดอะไร

“ไมร่า…ลินขอโทษ..ขอโทษที่มันต้องเป็นแบบนี้” หญิงสาวยังคงพูดในสิ่งที่อยากพูดมานาน

“ขอโทษเรื่องอะไร ลินไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ถ้าจะผิดก็ผิดตรงที่ดื้อดึงออกไปอยู่ข้างนอกและยังคิดจะไม่เอาหลานไมร่าไว้นี่แหละ อย่างหลังนี่คือความผิดมหันต์เลยนะ” ไมร่าทำหน้าจริงจัง

ทั้งไมร่าและไพลินนั่งคุยปรับความเข้าใจกันพักใหญ่ถึงสิ่งที่ต่างฝ่ายต่างเก็บไว้ในใจตั้งแต่แรกเริ่มที่ความสัมพันธ์ของไพลินและเมสันเป็นที่รับรู้ของคนในบ้านจนไพลินย้ายออกไปและกลับมาอีกครั้งในวันนี้

“ไมร่าไม่เคยโกรธลินเลยนะกับเรื่องพี่เมสัน ตรงกันข้ามไมร่าดีใจเสียด้วยซ้ำที่มันเป็นแบบนี้ แต่ที่ไมร่าไม่ได้บอกแต่แรกเพราะเอาจริง ๆ ไมร่าก็ตกใจอยู่เหมือนกัน ไม่คิดว่าลินกับพี่เมสันจะรักกันและพัฒนาความสัมพันธ์เร็วขนาดนี้”

“คุณเมสันเขาไม่ได้รักลินหรอก เขามีคนรักอยู่แล้ว ลินอาจจะเป็นแค่ความผิดพลาดของเขาเท่านั้น”

“อย่าพูดแบบนี้ให้พี่เมสันได้ยินนะลิน เพราะมันจะเหมือนเป็นการดูถูกพี่เมสันอย่างร้ายแรงเลยล่ะ รายนั้นถ้าได้โกรธแล้วล่ะก็หายยากมาก แล้วถ้าคนรักที่ลินหมายถึงนั้นคือนางแบบสาวนามว่าซาร่าแล้วล่ะก็ลินอ่านดูนี่ ไมร่าเตรียมไว้ให้อ่านเรียบร้อยเพราะรู้ว่าลินต้องข้องใจในความสัมพันธ์ของพี่     เมสันกับหล่อนคนนี้” มือถือราคาแพงของไมร่าที่เปิดหน้าข่าวของนางแบบสาวที่พึ่งถูกรวบตัวคาแคทวอล์คในคดีค้าเนื้อสดไปไม่กี่วันก่อนถูกยื่นไปตรงหน้าไพลิน

หญิงสาวรับมาอ่านอย่างไม่มั่นใจนัก ไม่รู้ว่าเธอควรจะรับรู้มันดีหรือเปล่า แต่สุดท้ายหลังจากที่ถือโทรศัพท์ในมืออยู่นานเธอก็ตัดสินใจอ่านมัน…และอ่านจนจบ

“ตอนนี้ลินยังมีอะไรคาใจในความสัมพันธ์ของพี่เมสันกับยัยซาร่านั้นอีกหรือเปล่า ไมร่ายอมรับว่ามันอาจจะไม่ใช่แค่  ซาร่าคนเดียวที่เข้ามาพัวพันกับพี่เมสัน แต่หลังจากมีลินแล้วพี่ชายไมร่าก็ไม่เคยมีใครอีกเลย และเขาก็พยายามที่จะเคลียร์ตัวเองกับทุกคนเพื่อที่จะมาโฟกัสที่ลินคนเดียว ลินต้องให้เวลาพี่เมสันด้วยนะ เพราะบางเรื่องมันก็พัวพันมาตั้งแต่ที่พี่ชายไมร่ายังไม่เจอลินด้วยซ้ำ” ไมร่าอธิบายแทนพี่ชายเพราะคิดว่าผู้หญิงคุยกันน่าจะง่ายกว่า ถึงแม้ว่าบางเรื่องควรจะให้คนทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันเองก็ตาม แต่เมื่อได้รับรู้เรื่องราวผ่านลูคัสชายคนรักแล้วไมร่าก็อดไม่ได้ที่จะขอมีส่วนร่วม

“ทำไมเขาไม่บอกเหตุผลลินแต่แรก ทำไมต้องทำเหมือนลินไร้ตัวตนแบบนั้นด้วย” อารมณ์น้อยใจยังไม่หายแม้จะรู้ในเหตุผลของชายหนุ่มแล้วก็ตาม

“ลินอยากจะถามเจ้าตัวเขาเองหรือเปล่าล่ะ เดี๋ยวพี่เมสันก็คงกลับมาแล้ว”

“ลินคงไม่ได้อยู่เจอเขาหรอก ลินต้องรีบกลับ                อพาร์ทเมนท์ไปเคลียร์ค่าน้ำค่าไฟเพราะค้างเขามาหลายวันแล้ว อีกอย่างลินต้องรีบหางานใหม่ด้วย”

“แล้วใครอนุญาตให้เธอกลับ ที่พักเธอคือที่นี่ อย่าคิดจะอุ้มท้องลูกของฉันไปตะลอนที่ไหนทั้งนั้น!!” เสียงเข้มที่ดังทางด้านหลังทำให้หญิงสาวสะดุ้งก่อนจะหันไปมอง

เมสันยืนหน้าบึ้งอยู่ตรงประตูด้วยชุดทำงานที่เต็มยศพร้อมกับดีแลนที่ยืนอยู่ด้านหลังคนเป็นนาย ชายหนุ่มได้ยินทุกอย่างที่น้องสาวและภรรยาของตัวเองคุยกันแต่พึ่งจะแสดงตัวเมื่อเห็นไพลินทำท่าว่าจะกลับออกไปใช้ชีวิตตามลำพังอีกครั้ง อารมณ์ที่เย็นลงไปแล้วก่อนหน้านี้จึงทำท่าว่าจะปะทุขึ้นมาใหม่