ตอนที่ 43 ปรับความเข้าใจ

หลังจากที่ไพลินแกล้งให้เมสันเข้าใจผิดว่าตนเองจะหอบลูกมาอยู่ประเทศไทยถาวรจนชายหนุ่มโกรธและไม่ยอมคุยด้วยไปหลายวัน มาวันนี้กลับเป็นตัวเธอเองที่ทนไม่ไหวกับท่าทีของสามีที่ดูจะเงียบขรึมและเย็นชาขึ้นทุกวัน

“วันนี้ลินขอไปที่บริษัทกับคุณด้วยได้มั้ยคะ” หลังจากที่คิดอยู่นานว่าจะง้อชายหนุ่มยังไงดีในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเอ่ยออกมาระหว่างที่กำลังทานอาหารเช้า

เมสันช้อนตามองภรรยาแวบเดียวแล้วก้มหน้าทานอาหารเช้าต่อโดยไม่พูดอะไร

“จริงด้วย..พี่เมสันพาลินไปที่บริษัทด้วยสิคะลินจะได้ไม่เหงาอยู่ที่บ้านคนเดียว เดี๋ยวจะเครียด” ไมร่าสนับสนุนคำขอของไพลินเพราะรู้ว่าเพื่อนสาวกำลังหาทางง้อพี่ชายของเธอ หลังจากที่ไพลินเดินมาปรึกษาและเล่าสาเหตุที่เมสันโกรธให้ฟัง

“ที่บริษัทไม่ได้มีอะไรน่าสนใจหรอก ขนาดที่นี่มีทุกอย่างพร้อมที่จะประเคนให้ยังรั้งใครไว้ไม่ได้” เสียงเรียบเอ่ยออกมาพร้อมทำท่าว่าจะอิ่มแล้วกับอาหารเช้าที่พึ่งทานเข้าไป

ไมร่าส่งสัญญาณให้ไพลินพูดอะไรสักอย่างก่อนที่พี่ชายของเธอจะลุกออกจากโต๊ะอาหาร

“แต่ที่นั่นมีคุณอยู่ด้วย ไม่เหมือนที่นี่ที่หลังจากอาหารเช้าลินก็ต้องอยู่คนเดียวไม่ร่าก็ต้องไปเรียน” เธอรีบบอก..หวังให้คำพูดนี้รั้งให้ชายหนุ่มเห็นใจและหายโกรธ

“แล้วที่เธอจะหอบเอาลูกกลับไทยไม่เห็นเธอเดือดร้อนว่าจะมีฉันหรือไม่มี” ชายหนุ่มหันมาพูดด้วยสายตาเย็นชา

“แล้วถ้าลินจะกลับพร้อมคุณล่ะคะ คุณจะไปกับลินมั้ย” คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน ไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวพูด

“เธอหมายความว่ายังไง”

ไพลินมองหน้าไมร่าเหมือนจะขอสนับสนุนกำลังใจ ไมร่าพยักหน้าให้เหมือนกับจะบอกว่าสู้ ๆ แล้วเอ่ยขอตัวไปเรียนปล่อยให้เพื่อนสาวและพี่ชายได้ปรับความเข้าใจกัน

ไพลินลุกจากเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่เดินมาใกล้เมสันแล้วโน้มตัวลงไปโอบรอบคอเขาไว้

ชายหนุ่มเกร็งตัวเล็กน้อยกับท่าทีของภรรยาสาวแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร กลับรู้สึกดีใจมากกว่า

“ลินขอโทษนะคะที่ทำให้คุณโกรธและไม่สบายใจเรื่องที่ บอกจะกลับไทย ลินแค่อยากกลับไปเยี่ยมพี่สาวก็แค่นั้น ไม่ได้คิดจะหอบลูกหนีไปจากคุณสักหน่อย” เธอบอกเขาอย่าง้องอนแนบแก้มไปกับใบหน้าคมคร้ามอย่างออดอ้อน

เมสันที่ใจอ่อนยวบตั้งแต่เมียเดินมาโอบรอบคอแล้วยิ่งรู้สึกดีใจจนลิงโลดเข้าไปใหญ่ สัมผัสอันนุ่มนวลของภรรยาสาวนั้นสร้างความอบอุ่นแก่หัวใจที่เหี่ยวแห้งมาหลายวันของเขายิ่งนักแต่ก็ยังเก็บอาการไว้ไม่อยากให้หญิงสาวรู้ว่าตัวเองใจอ่อน

“สนุกมากไหมที่เห็นฉันทุกข์ใจ” น้ำเสียงคล้ายน้อยใจเอ่ยออกมา

“ไม่สนุกและก็ไม่มีความสุขด้วยค่ะ” เธอตอบตามความรู้สึก

“แล้วทำทำไม” เขาถาม…แต่เธอไม่ตอบ

เมสันถอนหายใจแล้วขยับเก้าอี้ออก ยกมือคว้าร่างบางให้นั่งลงมาบนตักแล้วมองใบหน้าหวานด้วยความรู้สึกรักใคร่อย่างไม่ปิดบัง

“อย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจไหม เธอรู้มั้ยตั้งแต่วันนั้นที่เธอบอกจะหอบลูกกลับไทยแล้วพูดเหมือนจะไม่กลับมาอยู่ที่นี่อีกฉันแทบคลั่ง”

“แต่ลินก็เห็นคุณปกติดีนี่คะ ไม่เห็นมีท่าทีเดือดร้อนอะไร จนลินคิดว่าคุณคงอยากจะให้มันเป็นแบบนั้น คุณคงอยากให้  ลินไปอยู่ไกล ๆ”

“แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่าภายใต้ความปกติที่เธอเห็นฉันต้องซ่อนความเจ็บไว้แค่ไหนกับการที่ต้องนับถอยหลังรอวันที่เธอกับลูกต้องจากไปไกล จะไปอยู่ด้วยนั่นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอีก ไหนจะงาน ไหนจะลูกน้อง ไหนจะน้องสาวที่ต้องดูแลต้องรับผิดชอบอีก ไม่ใช่ว่าจะจัดการวันสองวันเสร็จ ไม่ใช่ฉันไม่อยากรั้งหรือไม่รักเธอ แต่เธอเป็นคนบอกเองว่าถ้าเขาจะรักอยู่เฉย ๆ เขาก็รัก แต่ถ้าไม่รักต่อให้ทำยังไงสุดท้ายก็เจ็บอยู่ดี  มันก็เหมือนกันนั่นแหละ ถ้าเธอไม่อยากอยู่ ต่อให้ฉันใช้อำนาจทุกทางที่มีฉันก็จะรั้งได้แค่เพียงกายแต่รั้งใจเธอไว้ไม่ได้ และสุดท้ายเธอก็ต้องหาทางไปจากฉันอยู่ดี” ไม่บ่อยนักที่คนอย่างเขาจะพูดอะไรยืดยาว แต่เพื่อความเข้าใจระหว่างเขากับเมียเด็กคนนี้เมสันคิดว่าเขาจำเป็นที่จะต้องพูด

“คุณเหนื่อยไหมคะถ้าหากจะต้องอยู่กับเด็กอย่างลิน ที่บางครั้งอาจจะเข้าใจอะไรยากและเอาแต่ใจแบบไร้เหตุผลไปบ้าง”

“แล้วถ้าฉันจะบอกว่าความสุขของฉันคือเธอล่ะ มันพอจะเป็นคำตอบของทุกปัญหาคาใจที่เธอมีได้หรือเปล่า” น้ำเสียงและแววตาที่อบอุ่นยามที่มองมายังเธอตอนนี้ไพลินรู้ดีว่ามันมาจากความรู้สึกของเขาจริง ๆ หากจะถามว่ายังมีอะไรที่อยากจะถามเขาอยู่หรือเปล่า เธอก็คงอยากบอกว่ามีมากมายแต่ส่วนมากสิ่งเหล่านั้นมันคืออดีตที่เขาคงไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้ และเธอก็ไม่ควรเอามันมาเป็นอุปสรรคเพื่อสร้างอนาคตกับเขาเช่นกัน

“คำว่าขอบคุณมันก็คงจะไม่พอสำหรับสิ่งที่คุณให้กับลิน แต่ถ้าจะให้หาสิ่งอื่นใดมาตอบแทน ลินก็ไม่รู้จะหาอะไรมาให้ เพราะต่อให้ตอบแทนยังไงก็ไม่อาจเทียบเท่าสิ่งที่คุณให้ได้เลย” รอยยิ้มหวานปรากฎบนใบหน้าคมครั้งแรกในรอบหลายเดือนเช่นกันเมื่อได้ยินคำพูดของภรรยา

“เธอยังเด็กยังต้องเจอกับอะไรอีกเยอะ ขอเพียงเป็นเด็กดีเชื่อฟังฉันก็พอ เพราะฉันรับรองได้ว่าฉันจะเป็นคนที่พาชีวิตเธอและลูกไปเจอแต่คำว่าความสุข และพร้อมจะปกป้องเธอและลูกจากความทุกข์และปัญหาที่เข้ามาด้วยชีวิต ขอแค่เธอเชื่อใจฉันก็พอ อีกอย่างมีอะไรให้ถามให้บอกฉันตรง ๆ เพราะคนอื่นไม่ได้อยู่กับเรา เราคือคนที่จะอยู่ด้วยกันและฉันพร้อมที่จะให้เธอเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตทุกเรื่อง” น้ำเสียงหนักแน่นพร้อมสายตาแน่วแน่นั้นเป็นคำยืนยันได้ดีว่าเขาทำได้อย่างที่พูดให้เธอกับลูกได้จริง ๆ