ตอนที่ 33 เตือนสติ

ร่างหนามีปฏิกิริยาเกร็งตัวอย่างเห็นได้ชัดเมื่อลูคัสบอกในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน สายตาคมที่ดูนิ่งก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นดุดันราวกับมีเปลวไฟลุกโชนอยู่ในนั้น บุหรี่ที่พึ่งถูกหยิบขึ้นมาใหม่ถูกมือหนาบีบบี้จนแหลกคามือ

ลูคัสที่เห็นท่าปฏิกิริยาของเมสันก็รู้ได้ว่าตอนนี้เพื่อนตนกำลังโมโหหนัก

“มึงใจเย็น ๆ ก่อน นี่แหละที่กูลากมึงออกมาคุยกันก่อนที่มึงจะไปเจอไพลิน ตอนนี้เมียมึงกำลังอยู่ในสภาวะจิตใจที่ไม่คงที่ มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจะมีความคิดชั่ววูบแบบนั้น”

“หึ..ความคิดชั่ววูบอย่างนั้นเหรอ เธอไม่ควรมีความคิดแบบนี้เลยต่างหาก ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด!!” เมสันตะคอก…เสียงตะคอกดังสาดใส่ลูคัสราวกับว่าลูคัสคือไพลินที่ทำให้เขากำลังโมโหกับความคิดงี่เง่าจนแทบควบคุมอามรมณ์ไม่ได้

ลูคัสไม่ได้มีทีท่าว่าจะโกรธแม้แต่น้อยเพราะเข้าใจความรู้สึกของเมสันดี และตอนนี้ก็เข้าใจความรู้สึกของไพลินด้วย

“มึงอย่าลืมสิว่าไพลินไม่ได้รู้เรื่องซาร่า ตอนนี้เมียมึงคิดแต่ว่าตัวเองลำบาก ลำพังตัวคนเดียวก็ยังเอาแทบไม่รอด ไปทำงานที่ไหนมึงก็ใช้อิทธิพลมืดของมึงกีดกันเขาหมดเพื่อหวังให้เขาซมซานกลับมาหา แต่อีกด้านก็เป็นคนผลักเขาไปให้ไกลตัวด้วยเหตุผลแค่ว่าไม่อยากให้ซาร่ารู้เห็นในความสัมพันธ์ของมึงกับเมียมึงเพราะกลัวถูกซาร่าคุกคาม แล้วมึงไม่คิดเหรอ ถ้าหากว่าระหว่างที่มึงจัดการกับซาร่าแล้วเกิดเมียมึงจนตรอกมาจริง ๆ จนซมซานกลับมาทั้งที่มึงก็ยังจัดการเรื่องซาร่าไม่จบ สิ่งที่มึงทำก็เท่ากับศูนย์” เป็นครั้งแรกที่ลูคัสแสดงความคิดเห็นในมุมมองของตัวเองแบบยาว ๆ

“มึงคิดว่ากูจะยอมให้เมียตัวเองลำบากหรือไง ที่ทำให้ลินทำงานไหนไม่ได้นานก็เพราะกูกลัวเธอลำบาก และกูก็ไม่เคยคิดจะตัดค่าเลี้ยงดูหรือตัดเงินที่เคยให้แม้แต่นิดเดียว มีแต่คิดจะให้มากขึ้นด้วยซ้ำ” น้ำเสียงที่อ่อนลงแต่ยังคงไว้ด้วยโทนเข้มบอกกลับ

“แต่เมียมึงไม่รู้ไง ไพลินคิดแต่ว่าเดินออกมาจากมึงแล้วก็คือจบ ยิ่งเห็นมึงกับซาร่าควงกันยิ่งตอกย้ำให้เมียมึงคิดว่าที่มึงเปลี่ยนไปเป็นเพราะมีคนอื่นไม่ใช่เพราะห่วงเธอ” สายตาขุ่นมองลูคัสนิ่งจนลูคัสคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่มีอะไรมาพูดตอบโต้อีก แต่สุดท้ายคนที่อารมณ์พล่านยังไม่สงบดีก็เอ่ยออกมา

“รู้สึกมึงจะรู้ใจเมียกูดีกว่ากูอีกนะ” ลูคัสยักไหล่เพราะรู้ว่าเมสันไม่ได้คิดอะไรมากกว่าการพูดประชด

“กูกำลังจะเป็นน้องเขยมึง ปัญหาบ้านมึงก็คือปัญหาของกู อีกอย่างกูไม่อยากเห็นไมร่าต้องมานั่งทุกข์กับเรื่องของมึง”

         -----------------------------------------

เมสันเดินทางมาถึงโรงพยาบาลแต่เช้าตรู่ ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องที่ไพลินพักรักษาตัวโดยให้พยาบาลพิเศษที่เฝ้าไข้ออกเวรก่อนเวลาเพราะต้องการอยู่กับหญิงสาวตามลำพัง

ใบหน้าหวานที่ตอนนี้ซีดเซียวแทบไร้สีเลือดนั้นสะเทือนใจชายหนุ่มยิ่งนัก สายตาคู่คมมองเลยไปยังหน้าท้องที่ยังแบนราบของหญิงสาวก่อนจะเอื้อมมือไปจับเบา ๆ เหมือนกลัวว่าคนที่นอนอยู่จะตื่น แต่ยังไม่ทันที่จะชักมือกลับไพลินก็ลืมตาขึ้นมาทันเห็นการกระทำของเขาพอดี

“คุณเมสัน” เสียงแหบเล็กเอ่ยเบาหวิว พร้อมทำท่าเหมือนขยับตัวหนีตามสัญชาตญาณเมื่อเห็นเขาแตะต้องตัวเธอ

“อยู่เฉย ๆ  “ เมสันดุเบา ๆ

ไพลินที่ร่างกายอ่อนแออยู่แล้วจึงไม่สามารถขัดอะไรชายหนุ่มได้ถึงแม้ภายในใจตอนนี้อยากจะเดินออกจากห้องนี้ไปและไม่อยากเห็นหน้าเขาก็ตาม

“คุณมีอะไรกับหนูหรือเปล่าคะ”

“ทำไมเหรอ การที่ฉันซึ่งเป็นผัวเธอจะมาหาเมียที่นอนป่วยมันต้องมีอะไรก่อนหรือไงถึงจะมาได้” แม้จะพยายามควบคุมอารมณ์มาตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมาแต่พอมาเจอท่าทีห่างเหินและหวงตัวของหญิงสาวเมสันก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้

“แต่หนูไม่ใช่….”

“ถ้าจะบอกว่าไม่ใช่เมียแล้วไอ้ที่นอนกับฉันมาตั้งหลายเดือนเรียกว่าอะไร แค่ห่างกันเดือนเดียวจะลดสถานะความเป็นผัวของฉันเลยหรือไง” เสียงที่ดุดันขัดขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะทันได้พูดจบ

ไพลินไม่คิดจะโต้เถียงอะไรอีกเพราะรู้ว่าเถียงไปเธอก็ไม่ชนะ อีกอย่างเวลานี้ก็ไม่มีแรงพอที่จะโต้แย้งอะไรได้มากนัก

ชายหนุ่มนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างเตียงคนป่วย พยายามสงบสติอารมณ์อยู่พักใหญ่ ถึงแม้อารมณ์จะไม่คงที่แค่ไหนแต่สายตาที่มองไปยังภรรยานั้นก็ยังดูอาทรและห่วงใยอย่างไม่ปิดบัง

“สรุปแล้วเธอเป็นอะไรถึงเป็นลมบ่อยขนาดนี้” แม้จะรู้ดีแต่ก็ยังอยากจะได้ยินจากปากแม่ของลูกมากกว่า

ไพลินมองหน้าคนถามด้วยหัวใจที่เต้นรัว ใจหนึ่งก็กลัวชายหนุ่มจะรู้ความจริงแล้วแกล้งมาถาม แต่เมื่อดูจากท่าทางแล้วก็เหมือนจะยังไม่รู้จึงไม่แน่ใจว่าควรตอบอย่างไรดี

“หมอบอกว่าพักผ่อนน้อยค่ะ ร่างกายเลยอ่อนแอก็เลยทำให้เป็นลมง่าย” คำตอบที่แสนแผ่วเบาแต่มันช่างไม่ต่างจากเชื้อเพลิงชั้นดีที่ราดบนกองไฟที่กำลังโหมอยู่ภายในใจของชายหนุ่ม

เมสันพยักหน้าอย่างคนข่มอารมณ์ แม้แต่ตอนนี้ที่มีเพียงเธอกับเขาไพลินก็ยังเลือกที่จะโกหกไม่ยอมบอกความจริงให้เขารู้ ความอดทนของเขามีขีดจำกัดเมสันบอกตัวเองในใจ แน่นอนว่ามันไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่กับเรื่องของผู้หญิงที่กำลังนอนอยู่ตรงหน้าบนเตียงคนป่วยนี้กลับทำให้เขากลายเป็นคนที่อดทนไม่ได้ รอไม่ได้ หงุดหงิดง่าย โดยเฉพาะเมื่อเห็นเธอทำเหมือนเขาเป็นคนอื่นและไม่มีความสำคัญอะไร

“อย่างนั้นเหรอ..ถ้าอย่างนั้นเพื่อความแน่ใจฉันคงต้องขอพบหมอเจ้าของไข้เธอสักหน่อย เพื่อ…”

“ไม่ได้นะคะ!!” เธอรีบขัดขึ้นทันทีอย่างตระหนกด้วยเสียงที่คิดว่าดังที่สุดเท่าที่เธอจะมีแรงเปล่งออกไปในตอนนี้