ตอนที่ 44 ยอมเธอ

หลังจากปรับความเข้าใจกันแล้วเมสันก็ตั้งใจจะบินไปประเทศไทยกับภรรยาสาวเพื่อเยี่ยมครอบครัวของเธอ แต่ตารางงานที่ชายหนุ่มมีต้องรออีกเป็นเดือนถึงจะสามารถบินได้ เพราะ   เมสันมีกำหนดการประชุมผู้ถือหุ้นใหญ่สามัญประจำปีและมีนัดเจรจาธุรกิจกับกองทัพสหรัฐเกี่ยวกับการผลิตยานพาหนะทางการทหารรูปแบบใหม่ ซึ่งไม่สามารถส่งใครเข้าไปพูดคุยแทนได้เนื่องจากเป็นเรื่องที่มีความสำคัญและมีเพียงชายหนุ่มเท่านั้นที่มีอำนาจในการตัดสินใจ

“ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องกลับไปเยี่ยมพี่สาวช้าไปอีกนิด” ชายหนุ่มบอกเมียเด็กของตนเองในค่ำคืนหนึ่ง

“ไม่เป็นไรค่ะ งานคุณสำคัญที่สุด..ลินรอได้” เธอบอกพลางแนบแก้มไปกับอกหนา หลังจากวันที่เข้าใจกันไพลินก็ย้ายห้องนอนมาอยู่ห้องของชายหนุ่มอย่างถาวรตามความต้องการของเจ้าของห้อง

“อื้อ..อย่าพูดแบบนี้สิ สำหรับฉันไม่มีอะไรสำคัญกว่าเธอกับลูก เพียงแต่งานที่กำลังเคลียร์มันเป็นสิ่งที่กำหนดไว้ก่อนที่จะรู้ว่าจะต้องเดินทางไปประเทศไทยก็เท่านั้น” ชายหนุ่มอธิบายเพราะกลัวหญิงสาวจะคิดมาก

“ลินเข้าใจค่ะ คุณให้ลินไปทำงานที่บริษัทเหมือนเดิมด้วยได้มั้ยคะ ลินอยากเก็บเงินส่งไปเป็นค่าตั๋วให้พี่สาวและพี่เขยมาหาลินที่นี่” เธอบอกพร้อมรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ ดวงตากลมโตใสแจ๋วราวกับเด็กน้อยที่กำลังมองเขาอยู่นั้นทำให้เมสันเริ่มจะมีความรู้สึกบางอย่าง

“แค่ไปนั่ง ๆ นอน ๆ เฝ้าผัวก็พอไม่ต้องทำอะไร ส่วนเรื่องค่าตั๋วเครื่องบินของพี่สาวและพี่เขยเธอพรุ่งนี้ฉันจะจัดการให้ ถ้าพวกเขาพร้อมก็เปลี่ยนเป็นให้พวกเขาเดินทางมาหาเราที่นี่ดีกว่า แล้วรอฉันเคลียร์งานให้ว่างจริง ๆ และรอเธอคลอดลูกเสร็จเราค่อยพาลูกกลับไปเยี่ยมพวกเขาอีกครั้งดีไหม” หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วยในสิ่งที่สามีพูด ตอนนี้ไม่ว่าจะทางไหนมันก็ดีสำหรับเธอทั้งนั้นถ้ามีเขาอยู่คอยชี้แนะและเคียงข้าง

“สัญญาได้ไหมคะว่าถ้าวันหนึ่งไม่ต้องการลินแล้วจะบอกตรง ๆ อย่าทำร้ายลินด้วยการดึงผู้หญิงอื่นเข้ามาเพื่อให้       ลินทนไม่ได้แล้วไปจากคุณเอง”

“ฉันจะไม่บอกว่าสัญญา แต่รับปากว่าจะกระทำให้เห็นตราบที่ชีวิตฉันยังมีลมหายใจ” น้ำเสียงหนักแน่นบอกกับหญิงสาวพร้อมกับสายตาหยาดเยิ้มที่กำลังบอกเธอว่าเวลานี้เขาต้องการอะไร

เมสันพลิกขึ้นมาคร่อมร่างบางพร้อมกับที่มือของเขาก็จัดการกับเสื้อผ้าของหญิงสาวอย่างช่ำชอง ไม่นานร่างทั้งร่างก็เปลือยเปล่าต่อหน้าเขา หน้าท้องที่เคยแบนราบตอนนี้เริ่มยื่นออกมาให้เห็นเล็กน้อยแต่ไม่ได้ขัดหูขัดตาเขาเลยสักนิด กลับรู้สึกน่ารักและน่าทะนุถนอมมากขึ้น

ผิวที่ขาวราวกับน้ำนมและเนียนดุจแพรไหมนั้นมาบัดนี้ยิ่งดูเปล่งปลั่งออร่ามากกว่าเดิมตั้งแต่มีตัวน้อย ๆ ที่กำลังเติบโตอยู่ในท้อง

อกตูมคู่งามที่ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ได้เห็นก็สร้างความหลงใหลให้ชายหนุ่มจนแทบคลั่ง บัดนี้ยิ่งดูเต็มไม้เต็มมือมากขึ้นกว่าเดิม

 เมสันลากไล้ลิ้นสากของตัวเองตั้งแต่ยอดบัวตูมเรื่อยลงมายังหน้าท้องนูนเล็ก ลากต่ำลงมายังโหนกนูนที่ปกคลุมด้วยกลุ่มขนที่นุ่มมือ

ชายหนุ่มมองดูดอกไม้งามที่กำลังเบ่งบานอยู่กลางกายสาวราวกับว่ามันคือของหวง ความรู้สึกโหยหาไม่เคยสร่างซาเลยสักครั้งยามเมื่อได้เห็นและนึกถึง ตรงกันข้ามมันกลับรุนแรงขึ้นทุกวัน

มือหนาค่อย ๆ แยกเรียวขางามออกจากกันอย่างช้า ๆ แล้วยกขึ้นพาดไว้บนบ่ากว้างของตนเอง ริมฝีปากที่อุ่นจัดก้มลงไปลามเลียสัมผัสดอกไม้สวยด้วยความหิวกระหาย

“อื้อ!! ยะ..อย่าค่ะตรงนั้นมัน.อื้อ…” หญิงสาวครวญครางพยายามร้องห้ามเมื่อถูกใบหน้าคมมุดลงมากลางกาย

แต่ยิ่งเธอห้ามเขายิ่งตวัดลิ้นลากเลียซอกซอนไปทั่วกลีบดอกงามเหมือนจะแกล้งเธอให้ขาดใจกับรสสัมผัสของเขา

ไพลินแหงนหน้าพยายามกระถดถอยสะโพกหนีแต่ก็ไม่เป็นผล เธอกำลังเหมือนคนจะจมน้ำเพราะความรู้สึกเสียวซ่านที่กำลังได้รับ

“อยู่เฉย ๆ ดิ้นมากเดี๋ยวจะกระเทือนลูก” ชายหนุ่มเงยหน้าจากดอกไม้หวานแล้วแกล้งขู่หญิงสาว..และก็ได้ผล..เพราะไพลินหยุดดิ้นทันทีที่ได้ยินคำว่าลูก

“ที่คุณกำลังทำมันก็จะกระเทือนลูก” เธอพยายามแย้งเขาเสียงเบา

ใบหน้าคมก้มลงไปอีกครั้งพร้อมกับลิ้นหนาที่ดึงดันสอดใส่เข้าไปในดอกไม้ที่อวบอูม มันทั้งเร่งเร้าและหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ ไพลินเกร็งร่างยกมือขึ้นมาขยุ้มผมชายหนุ่มเพื่อระบายความเสียวซ่านที่กำลังจะพังร่างเธอให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ

“คุณเมสัน..ลิน..ไม่ไหวแล้วพอแล้ว” เธออ้อนวอนเขาเมื่อรู้สึกว่าขอบสวรรค์อยู่ไม่ไกลนัก

ลิ้นหนายังคงแสดงความร้ายกาจอย่างต่อเนื่อง ไม่สนใจคำทัดทานของเธอแม้แต่น้อย ยังคงทำหน้าที่ตวัดฟัดเลียอย่างหลงใหลในรสชาติของน้ำหวานและกลิ่นหอมของดอกไม้ดอกใหญ่อยู่เรื่อย ๆ จนกระทั่ง

“คุณคะ..ลิน..อ๊าย..อ่าส์”

ร่างบางกระตุกเมื่อคว้าขอบสวรรค์อันระยิบระยับมาครองได้สำเร็จ ความสุขสมที่ได้รับจากการปรนเปรอของชายหนุ่มนั้นช่างหอมหวานและสุขสมแม้จะยังไม่ได้สอดใส่ก็ตาม

“คราวนี้ถึงทีฉันบ้าง” เมสันบอกน้ำเสียงแหบพร่าเพราะเริ่มรู้สึกปวดหนึบตรงเจ้ามังกรใหญ่ของตัวเอง

“ลูกจะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามเสียงหอบแม้จะยังสุขสมไม่หายและรู้ว่ากำลังจะเจอของจริงอีกรอบก็รู้สึกเป็นห่วงลูกน้อยในท้อง

“ฉันถามหมอมาเรียบร้อยแล้ว ถ้าทำแบบนุ่มนวลจะไม่เป็นอันตราย” พูดจบชายหนุ่มก็เลื่อนตัวขึ้นมาดูดกินยอดอกอวบนั้นอย่างช้า ๆ แต่แฝงไว้ด้วยความหนักหน่วง มืออีกข้างก็เคล้นคลึงอกข้างที่ว่างสลับกับอีกข้างไปมา เสียงดูดกินดังไปทั่วห้องราวกับคนที่อดกลั้นมานาน

เรียวขาสวยถูกแยกออกจากกันอีกครั้งแต่เป็นไปอย่างนิ่มนวลกว่าเดิม สายตาคมมองลงไปยังกลางกายสาวแล้วค่อย ๆ เลื่อนมือมาคลี่ดอกไม้ช่องามให้แยกออกจากกันเล็กน้อยเพื่อให้สามารถมองดูความสดและสวยงามของดอกไม้ช่อใหญ่ตรงหน้าได้เต็มตาอีกครั้ง

แววตาคมเป็นประกายแฝงไว้ด้วยความกระหาย ลมหายใจเริ่มติดขัดและเร่าร้อน ความสามารถในการควบคุมตัวเองเริ่มถดถอย

มือหนาจับแท่งเอ็นร้อนของตนเองจ่อไปที่ช่องแคบแล้วค่อย ๆ สอดใส่ความใหญ่โตเข้าไปประสานกับดอกไม้งามที่กำลังเบ่งบานล่อตาล่อใจ

“อ่าส์!!. แคบเป็นบ้าเลยลิน”

เมสันรู้สึกถึงความคับแน่นที่ไม่เคยเปลี่ยนจากช่องแคบที่กำลังโอบรัดอยู่

สายตาร้อนแรงดั่งคนที่กำลังถูกไฟรักแผดเผาทำให้   หญิงสาวต้องเบือนหน้าหนี เพราะมันช่างกระตุ้นอารมณ์ของเธอให้กรุ่นขึ้นมาไม่ต่างจากเขา

“ฉันจะทำเบา ๆ ฉันสัญญา”

ชายหนุ่มบอกด้วยเสียงแหบพร่าเมื่อความคับแน่นกำลังทรมานเขาจนแทบจะทนไม่ไหว

ร่างหนาเริ่มขยับเป็นจังหวะอย่างแผ่วเบาแต่หนักแน่นทุกการสอดใส่ เสียงครวญครางที่ดังอยู่ใต้ร่างยิ่งเร้าอารมณ์ชายหนุ่มจนแทบควบคุมการหลั่งไม่ไหว..สุดท้ายก็ต้องยอมให้กับความคับแน่นที่โอบรัดเขาแบบไม่แผ่วแทบจะขาดใจจนถึงวินาทีสุดท้าย

“อ๊ะ.. ซี๊ดดด ..อ่าส์”

“อ๊าย…อ่าส์”

            เสียงคำรามและเสียงกรีดร้องที่ดังประสานขึ้นพร้อมกันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าทั้งสองถึงจุดแห่งความกระสันที่แผ่ซ่านไปทุกอณูกายเรียบร้อยแล้ว

ร่างเปลือยเปล่าทั้งสองร่างนอนกอดก่ายกันอย่างหมดแรงเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์อันแสนหวานตลอดค่ำคืน

                         --------------------------------------

            เมื่อพี่สาวและพี่เขยของไพลินได้รับการติดต่อจากน้องสาวให้เดินทางไปหาที่อเมริกาพร้อมส่งตั๋วเครื่องบินและค่าเดินทางมาให้ หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองพี่น้องก็ได้พบกัน

            “พี่พลอย..ดีใจจังที่ได้เจอ..ลินคิดถึงมาก” ไพลินโผเข้ากอดพี่สาวทันทีที่รถของบ้านเดวาลอฟที่ไปรอรับพลอยและธนัชที่สนามบินพาทั้งคู่มายังบ้านเดวาลอฟโดยมีไพลินและเมสันรอต้อนรับ

            “พี่ก็คิดถึงลินมากเหมือนกัน หลัง ๆมานี้ลินหายไปนานกว่าจะติดต่อไปที พี่รู้สึกใจคอไม่ดีเลย พอลินติดต่อไปว่าให้พี่มาหาที่นี่พี่ดีใจมากรู้มั้ยที่รู้ว่าลินปลอดภัยและสบายดี” พลอยกล่าวทั้งน้ำตา

            “พอดีมันมีเรื่องมากมายน่ะค่ะไว้ลินจะเล่าให้ฟัง..เอ่อ..พี่พลอยคะนี่คุณเมสัน เขาเป็น...”

            “ผมเป็นสามีของไพลินครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณพลอยและคุณธนัช” เมสันแนะนำตัวเองเมื่อภรรยาทำท่าเหมือนไม่กล้าพูด

            “สามีอย่างนั้นเหรอ” คำพูดที่ไร้เสียงเอ่ยออกมา พลอยทั้งตกใจและงงไปพร้อมๆ กันและยิ่งตกใจไปกว่านั้นเมื่อพึ่งสังเกตเห็นว่าน้องสาวตนเองมีท้องที่นูนออกมา

            “พี่พลอย..ลินขอโทษที่เป็นแบบนี้ แต่ลินไม่ได้ทิ้งการเรียนนะคะ คุณเมสันให้อาจารย์มาสอนที่บ้านหรือบางวันก็ที่บริษัท ลินยังคงเรียนปกติและสัญญาว่าจะเอาใบปริญญามาฝากให้ได้”  ไพลินรีบบอกพี่สาวเพราะกลัวอีกฝ่ายจะผิดหวังในตัวเธอแต่เมื่อเห็นท่าทางนิ่งเงียบของพลอยก็ทำให้รู้สึกใจคอไม่ดีเข้าไปใหญ่ จนเริ่มที่จะหน้าเสียและร้องไห้

เมสันเห็นท่าทางของภรรยาก็รีบพูดขึ้นมาทันทีเพราะไม่อยากให้สถานการณ์บานปลาย

“เอาไว้คุณทั้งสองพักให้หายเหนื่อยแล้วเราค่อยมาคุยกันดีกว่า แต่เบื้องต้นผมต้องขอโทษด้วยถ้าหากว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทำคุณไม่พอใจ แต่ลินไม่ได้ผิดอะไร ผมคนเดียวที่เป็นคนเริ่ม แต่ขอให้สบายใจได้ว่าผมพร้อมรับผิดชอบและพร้อมดูแลเธออย่างดี อย่าได้กังวลอะไร” น้ำเสียงจริงจังและสายตามาดมั่นนั้นแสดงให้เห็นถึงความจริงใจทั้งหมดที่มี

ร่างสูงเดินมาใกล้ภรรยาแล้วโอบไหล่เบา ๆ เหมือนให้กำลังใจ

“ลินยังเด็ก คุณแน่ใจแค่ไหนว่าจะมีน้องสาวของฉันคนเดียวได้ตลอดไป” พลอยถามออกไปหลังจากที่ตั้งสติได้และเริ่มหายจากอาการตกใจบ้างแล้ว

“ทุกอย่างที่ผมมี ทุกอย่างที่เป็นของผมจะเป็นของไพลินและลูกทั้งหมดเมื่อเอกสารทุกอย่างพร้อม และเมื่อไหร่ที่ผมไม่ซื่อตรงต่อเธอ ผมก็จะกลายเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลยแม้แต่บ้านหลังนี้ และผมคิดว่าผมคงไม่เอาสมบัติทั้งหมดที่มีมาแลกกับความไม่รู้จักพอของตนเองอย่างแน่นอน” ชายหนุ่มบอกอย่างหนักแน่นพร้อมมองสบตาคนถามเหมือนจะให้เห็นถึงความตั้งใจทั้งหมดที่มีอยู่

           ---------------------------------------

หลังจากนั่งอธิบายและให้คำมั่นกับพี่สาวและพี่เขยของหญิงสาวแล้ว วันถัดมาเมสันก็ตัดสินใจทันทีที่จะจัดงานแต่งงานกับไพลิน มันคงจะเป็นงานแต่งที่ยิ่งใหญ่จนต้องเป็นข่าวไปทั่วอเมริกาถ้าหากว่าชายหนุ่มไม่ถูกภรรยาขอไว้ด้วยเหตุผลที่ว่าเธอไม่อยากให้เป็นที่จับตามอง

ไพลินไม่ได้กังวลอะไรหากจะมีคนรู้เพียงแต่ไม่อยากไปป่าวประกาศให้เป็นข่าวใหญ่โต ซึ่งก็เป็นที่ถกเถียงกันอยู่หลายวันแต่สุดท้ายเมสันก็ต้องยอมให้ภรรยาสาว

งานแต่งงานของเมสันและไพลินถูกจัดขึ้นเป็นการภายในแบบเล็ก ๆ แต่แขกที่ถูกเชิญกลับไม่ใช่ระดับเล็ก ซึ่งล้วนแต่เป็นคนระดับแถวหน้าของทุกวงการในอเมริกา

บ้านเดวาลอฟคือสถานที่จัดงานหมั้นและงานแต่งงานของคนทั้งคู่ แขกเหรื่อที่ถูกเชิญมาในวันนี้ต่างก็พากันแปลกใจไม่น้อยที่จู่ ๆ ก็ถูกเชิญมางานสละโสดของนักธุรกิจหนุ่มที่โด่งดัง โดยที่ไม่เคยระแคะระคายมาก่อนเรื่องที่ชายหนุ่มซุ่มมีภรรยาและกำลังจะมีลูก ที่สำคัญความสวยของเจ้าสาวนั้นต่างเป็นที่กล่าวขานของผู้มาร่วมงานอยู่ไม่น้อย

 “เป็นไง หวังว่าต่อจากนี้จะไม่มีเรื่องอะไรแล้วนะมึง” ลูคัสเดินมาตบบ่าเจ้าบ่าวหมาด ๆ หลังจากที่ไพลินและไม่ร่าพากันเดินไปหาอะไรทาน

“กูก็หวังแบบนั้น” เมสันยักไหล่กระดกวิสกี้เข้าปากแล้วอมยิ้ม

“ต่อไปนี้ก็ถึงคิวกูบ้างละ”

“คิวอะไร” เมสันขมวดคิ้วสงสัย

“ให้ไมร่าไปค้างกับกูอาทิตละครั้งสองครั้งได้หรือเปล่า กูสัญญาว่าจะแค่นอนกอดไม่ทำอะไรมากกว่านี้” ลูคัสขอตรงๆ

“ให้มึงเกิดใหม่ชาติหน้าเถอะกูถึงจะเชื่อว่าแค่นอนกอด” เมสันสวนเสียงเข้ม

“เอ๊า..ทีมึงยังไม่รอให้ไพลินเรียนจบแถมยังทำเด็กมันท้องอีก กูรอมากี่ปีอีกแค่ปีกว่าไมร่าก็จะเรียนจบแล้วทำไมกูจะทนไม่ได้ กูแค่ขอนอนกอดเฉย ๆ” ลูคัสเองก็ไม่ยอมง่าย ๆ

เมสันถึงจะไม่พอใจและไม่เห็นด้วยกับความต้องการของเพื่อนแต่ก็แน่ใจว่าสิ่งที่ลูคัสขอนั้น อีกฝ่ายจะทำเท่าที่ขอแค่นั้นจริง ๆ ไม่มีมากกว่านั้น

“คุยอะไรกันอยู่เหรอคะหน้าตาเคร่งเครียดเชียว” ไมร่ามองสองหนุ่มแล้วเอ่ยถามในขณะที่ไพลินเดินตามมาติด ๆ

“เปล่าหรอกพี่กำลังขอกับเมสันให้ไมร่าไปค้างบ้านพี่ในบางวันที่ต้องกลับค่ำ จะได้ไม่ต้องนั่งรถนานเพราะบ้านพี่อยู่ใกล้มหาลัยไมร่ามากกว่า” ลูคัสบอกกับแฟนสาว

“แล้วพี่เมสันว่ายังไงคะ” ไมร่าหันไปถามพี่ชายแล้วรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

“รถที่บ้านก็ไปรับไปส่งอยู่แล้วไม่ได้ลำบากอะไร จะกลับค่ำแค่ไหนก็ไม่เห็นต้องเดือดร้อน” ไมร่าหน้าเสียหลังจากได้ยินคำตอบพี่ชาย

“ไมร่าโตแล้วนะคะ มีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากกว่าลินอีก อีกอย่างคุณลูคัสก็ปกป้องไมร่าได้ดี อย่าดุนักสิคะ” ไพลินสนับสนุนความต้องการของลูคัสและไมร่าเพราะเห็นทั้งคู่ช่วยเหลือเรื่องของเธอและเมสันมามากแล้ว ควรจะได้มีความสุขเรื่องของตัวเองบ้าง

“โตอะไรเรียนยังไม่จบเลย” เมสันยังคงค้าน

“ถ้าคุณคิดว่าการที่ยังเรียนไม่จบไม่ควรมีความรักและครอบครัว ถ้าอย่างนั้นเรื่องของเราก็ควรยุติลงด้วยเช่นกัน และการแต่งงานในวันนี้ก็ถือเป็นโมฆะก็แล้วกันค่ะ”

“ไม่ได้!!” เสียงเข้มดังลั่นดีที่แขกทยอยกันกลับไปเกือบหมดแล้วจึงมีเพียงคนในครอบครัวและบริวารของบ้านเดวาลอฟเท่านั้นที่คอยดูแลความเรียบร้อยอยู่ประปราย

            ไพลินจ้องหน้าสามีนิ่ง ดวงตากลมโตดูเอาเรื่องจนเมสันที่ชีวิตทั้งชีวิตที่ผ่านมามีแต่คนอื่นต้องยอมสิโรราบ มาวันนี้เขากลับต้องเป็นฝ่ายยอมเมียเด็กของตัวเองอย่างไม่มีข้อแม้

“โอเค ๆ เอาเป็นว่าฉันจะให้ไมร่าไปค้างบ้านไอ้ลูคัสอาทิตย์ละสองวันตามที่มันขอ แต่อย่าค้างบ่อยล่ะบ้านเราก็มี  แล้วเธอก็อย่าพูดอีกนะว่าการแต่งงานวันนี้เป็นโมฆะและจะยุติความสัมพันธ์ของเรา” น้ำเสียงเหมือนจำยอมบอกอย่างหงุดหงิด

            “ถ้าคุณทำตัวน่ารักทุกอย่างก็เหมือนเดิมค่ะ แต่ถ้าทำตัวไม่น่ารักเมื่อไหร่ ลินจะพาลูกหนีไปจากคุณทันที”

            “อย่าขู่ผัวนักเลยแค่นี้ก็ยอมสยบแบบไม่มีเงื่อนไขอะไรแล้ว” น้ำเสียงออดอ้อนหันไปบอกภรรยาพร้อมคว้าร่างบางเข้ามากอดโดยไม่สนสายตาของคนรอบข้าง ซึ่งต่างก็ยิ้มกันเป็นแถวกับอาการหลงเมียเด็กของ เมสัน มิคาอิล เดวาลอฟ

-จบ-