ตอนที่ 42 พยาบาลส่วนตัว

            ไพลินปล่อยให้เมสันนอนหนุนตักเธอนานเท่าไหร่ไม่รู้จนเธอเองก็เผลอพิงโซฟาหลับไปโดยไม่รู้ตัว ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่ในท่านอนสบายบนโซฟาแล้วมีผ้าห่มคลุมตัวเรียบร้อย แต่กลับไร้เงาสามี

            หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทำงานของชายหนุ่มเพื่อตามหา

            “คุณตื่นแล้วเหรอคะ” มีอาที่กำลังเดินถือถาดอาหารกำลังจะไปยังชั้นบนของบ้านทักหญิงสาว

            “ค่ะ พอดีลินเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ แล้วคุณเมสันอยู่ไหนคะ” เธอถามาสามี

            “นายท่านอยู่บนห้องค่ะ หมอมาตรวจอาการพึ่งกลับไปเมื่อครู่”

            “แล้ว….” เธอกำลังจะถามถึงถาดอาหารที่มีอากำลังถืออยู่

            “อาหารบำรุงของนายท่านที่หมอสั่งค่ะ ฉันกำลังจะเอาขึ้นไปให้” มีอาบอก

            “เดี๋ยวลินยกไปให้ดีกว่าค่ะ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มเดี๋ยวลินจะมาบอกมีอานะ”

            “ไม่เป็นไร คุณกำลังท้องอยู่เดี๋ยวนายท่านรู้จะดุเอาที่ปล่อยให้คุณทำอะไรแบบนี้” มีอาทำท่าว่าไม่ยอม

            “มีอา..ลินท้องนะคะไม่ได้ป่วย อีกอย่างถ้าหากนายท่านของมีอาดุเดี๋ยวลินจะเป็นคนจัดการเอง” เธอพูดยิ้ม ๆ ให้อีกฝ่ายคลายกังวลแล้วยื่นมือไปรอรับถาดอาหารจากแม่บ้าน

            ไพลินยกถาดอาหารเข้ามายังห้องนอนใหญ่ที่ตอนนี้เจ้าของห้องกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เธอค่อย ๆ วางอาหารไว้ตรงโต๊ะอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะตื่น

            ร่างบางเดินไปทรุดตัวนั่งตรงขอบเตียงแล้วยื่นมือออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพื่อจะอังที่หน้าผากชายหนุ่มว่ามีไข้หรือเปล่า

            ไออุ่นที่สัมผัสได้จากมือบางของเธอทำให้ไพลินแน่ใจว่าเมสันไม่ได้มีไข้เธอจึงค่อยเบาใจ และเมื่อกำลังจะชักมือกลับก็ถูกคนที่เธอคิดว่ากำลังนอนหลับคว้ามือเธอไว้

            “คุณไม่ได้หลับหรอกเหรอคะ” เธอตกใจที่จู่ ๆ เขาก็ลืมตาแล้วจับมือเธอไว้แน่น

            “ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาก็ไม่เคยนอนหลับเต็มอิ่มสักคืน” ชายหนุ่มพูดเสียงนิ่ง

            “ทำไมคะ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่าถึงทำให้นอนไม่หลับ แล้วคุณได้บอกกับหมอไหมคะ” ไพลินดูมีสีหน้ากังวลกับอาการของชายหนุ่ม

            “ไม่ได้บอกหมอ แต่รอบอกกับพยาบาลส่วนตัวอยู่” ชายหนุ่มพูดพร้อมมองหน้าภรรยาด้วยสายตาที่ไม่ต่างจากแววตาของหมาป่าที่อดเนื้อมานาน

            หญิงสาวที่ตอนนี้รู้เท่าทันสามีตัวเองขึ้นเรื่อย ๆ หันหน้าหนีทันที

            “ลินเอาอาหารบำรุงร่างกายที่หมอสั่งมาให้ค่ะ คุณทานสักหน่อยไหมคะจะได้แข็งแรงขึ้น แล้วหมอว่ายังไงบ้างคะ เห็น      มีอาบอกว่าหมอมาตรวจคุณพึ่งกลับไป..ลินขอโทษนะคะที่เผลอหลับไป” เธอเลี่ยงพูดเรื่องอื่นแกล้งไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อให้รู้

            “ไม่เป็นไรหรอก ฉันต่างหากที่ลืมนึกว่าช่วงนี้เธอต้องการพักผ่อนมากเป็นพิเศษ” ชายหนุ่มรีบบอก เขาไม่อยากให้เธอคิดมากจากความเจ้าเล่ห์ของตัวเอง

            “ถ้าอย่างนั้นคุณทานอะไรสักหน่อยนะคะจะได้ทานยาบำรุงต่อ” เธอตั้งท่าจะเดินไปยกถาดอาหารที่ถือมาเมื่อครู่ แต่ก็ถูกชายหนุ่มรั้งไว้

            “ฉันยังไม่อยากทานอาหารแต่อยากทานอย่างอื่นก่อนได้หรือเปล่า” ไพลินไม่เข้าใจในตอนแรกแต่พอมองหน้าสามีก็เข้าใจได้ทันทีในความหมายและความต้องการของเขาที่ไม่เคยแผ่วทั้งยังสามารถวกเข้าเรื่องอย่างว่าได้ทุกเวลา

            “คุณไม่สบายอยู่นะคะ” เธอส่ายหน้าเตือนเขา

            “ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แข็งแรงดีและพร้อมจะปล่อยเชื้อเข้าไปเติมแขนเติมขาให้ลูกฉันแล้ว” เมสันชันตัวลุกนั่งจนไพลินแปลกใจว่าทำไมเขาเหมือนคนที่ไม่ได้เป็นอะไร ต่างจากตอนที่อยู่ในห้องทำงานที่ร้องโอดโอยพร้อมทำหน้าเจ็บปวด

            “คุณไม่เจ็บแผลหรือเจ็บหน้าอกแล้วเหรอคะ”

            “ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นอะไรแล้ว” เมสันรั้งหญิงสาวให้นั่งลงบนเตียงอีกครั้งแล้วเริ่มซุกไซ้ใบหน้าไปทั่วซอกคอที่ขาวเนียนของเธอ

            “แสดงว่าตอนอยู่ในห้องทำงานคุณโกหกลินเหรอคะ” หญิงสาวทำหน้างอนใส่ชายหนุ่ม

            “ไม่ได้โกหก ถ้าหากว่าเธอไม่ยอมกลับมานอนด้วยกันตั้งแต่คืนนี้ฉันก็คงต้องขาดใจตายเหมือนกัน ฉันรอเธอมาเป็นพยาบาลส่วนตัวให้ทุกวันแต่เธอก็ทำเหมือนต้องการจะหลบหน้าฉันตลอด รู้ไหมว่าฉันหงุดหงิดแค่ไหน แต่ก็ไม่อยากจะบังคับให้เธอต้องรู้สึกแย่” นัยน์ตาสีอำพันเปล่งประกายระยับและออดอ้อนแต่แฝงไว้ด้วยเล่ห์กลที่หญิงสาวไม่อาจตามทัน

            “ถึงไม่มีลินให้นอนด้วยคุณก็คงหาคู่นอนได้ไม่ยากหรอกค่ะ” เธอก้มหน้าพูดเสียงเบา

            “เดี๋ยวนี้ต่อปากต่อคำกับผัวเก่งจังนะ” เขาทำเสียงดุแต่นัยน์ตายิ้ม

            “แล้วจริงหรือเปล่าคะ”

            “แต่ก่อนยอมรับแต่ตอนนี้ไม่ใช่ เพราะตั้งแต่มีเธอฉันก็ไม่เคยคิดที่อยากจะนอนกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย”

            “แล้ว…”

            “แม้แต่ตอนที่เธอออกไปอยู่ข้างนอกก็ไม่เคยนอนกับใคร” ชายหนุ่มชิงบอกเพราะรู้ว่าหญิงสาวสงสัยอะไรอยู่

            “แล้วเรื่องอาจารย์จีน่าล่ะคะ” ว่าจะไม่ถามแล้วแต่เธอก็ทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้มันเป็นปัญหาคาใจ

            เมสันมองหน้าภรรยาตนเองนิ่งไม่ตอบง่าย ๆ แต่ยังคงกอดเธอไว้มั่น

            “ถ้าคุณลำบากใจที่จะตอบก็ไม่ต้องตอบก็ได้นะคะ เอ่อ..คิดเสียว่าลินไม่ได้ถามก็แล้วกันค่ะ” เธอก้มหน้าเก็บน้ำตาที่ทำท่าจะไหลเมื่อคิดว่าชายหนุ่มไม่ต้องการตอบเรื่องอาจารย์สาวเพราะหล่อนคือคนพิเศษของเขา

            เมื่อน้ำตาเจ้ากรรมทำท่าว่าไม่รักดีจะไหลออกมาให้ได้ไพลินจึงยกมือดันตัวเองให้ห่างจากชายหนุ่มแล้วตั้งท่าจะลุกหนี แต่กลับหนีไม่ได้เพราะถูกวงแขนแข็งแรงรัดไว้แน่น

            “จะไปไหน ไม่อยู่ฟังคำตอบก่อนหรือไง”เสียงทุ้มถามอย่างอ่อนโยน รู้สึกอิ่มใจที่เมียเด็กออกอาการหึงตนเองกับผู้หญิงอื่น

            “ไม่อยากฟังแล้วค่ะ ลินจะไปอาบน้ำ” เธอเบือนหน้าหนีแม้ร่างกายจะถูกโอบรัด

            ชายหนุ่มโน้มใบหน้ามาสูดดมซอกคอนวลอีกครั้งก่อนจะตอบชิดริมหูในสิ่งที่หญิงสาวถามค้างไว้

            “กับจีน่าหลังจากที่มีเธอก็ไม่ได้มีอะไรเกินเลยเหมือนกัน ที่ฉันไปพบกับจีน่าก็เพราะไปคุยเรื่องของเธอ ฉันอยากให้จีน่ารับรู้เรื่องที่เข้าไปพบอธิการบดีเรื่องเรียนของเธอไง เพราะอย่างน้อยก็ถือว่าให้เกียรติหล่อนในตำแหน่งที่มีอยู่ แต่ก็ไม่คิดว่าจีน่าจะเอาไปพูดในคลาสจนเธอเข้าใจผิด”

            “คุณรู้ได้ยังไงคะว่าอาจารย์จีน่าเอาไปพูดในคลาส”

            “และฉันก็รู้ว่าที่จีน่าโผกอดฉันเป็นเพราะจงใจให้เธอเห็นเพราะจีน่าเห็นเธอยืนอยู่ทางด้านหลังที่ฉันยืน จีน่าต้องการให้เธอเข้าใจผิดและต้องการให้เรามีปัญหากัน” ชายหนุ่มถือโอกาสอธิบายในสิ่งที่เป็นปัญหาให้ภรรยาเข้าใจ

            ไพลินมองอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ชายหนุ่มพูด เธอรู้ว่าอาจารย์สาวพยายามแสดงให้รู้ว่าเป็นคนพิเศษของชายหนุ่มแต่ไม่คิดว่าจะกล้าทำอะไรแบบนั้น

            “ทั้งคุณซาร่าและคุณจีน่าคงรักคุณมากนะคะ พวกเธอเลยยอมทำทุกทางที่จะให้ได้คุณมา” เธอไม่ได้พูดประชดเขาแต่พูดในมุมมองของผู้หญิงด้วยกัน

            “แล้วเธอไม่รักฉันบ้างหรือไง” เขาถามสายตาจริงจังเอาคำตอบ

            “รักค่ะแต่ไม่คิดจะแย่งชิงหรือทำอะไรที่ไม่ถูกไม่ควรเพื่อให้ได้มา คนถ้าเขาจะรักเราต่อให้ไม่ต้องพยายามเขาก็รัก แต่ถ้าเขาไม่รักพยามแค่ไหนสุดท้ายก็เจ็บอยู่ดี” เธอตอบไปตามที่คิด

            “เธอไม่ต้องพยายามอะไรทั้งนั้นหรอกลิน เพราะฉันก็รักเธอโดยที่เธอไม่ต้องพยายามอะไรเลย ขอเพียงแต่เธอรักและเป็นเด็กดีของฉันก็พอ” แววตาอบอุ่นจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยเพื่อยืนยันคำพูดตัวเอง

            “แล้วเด็กดีจะได้ความเจ็บเป็นรางวัลตอบแทนเหมือนเดิมหรือเปล่าคะ” เธอมองสบตาเขาอย่างกล้าหาญและถามออกไป

            “เรื่องที่ผ่านมาฉันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่เรื่องปัจจุบันและอนาคตฉันแน่ใจว่าจะไม่มีความเจ็บปวดเป็นรางวัลของการเป็นเด็กดีแน่นอน จะมีแต่ความรักเท่านั้นที่จะเป็นรางวัลของการเป็นเด็กดี” ไพลินรู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูกกับคำตอบของสามี มากกว่าเงินทองและข้าวของรวมถึงการกระทำว่ารักที่เขาให้ ก็คงจะเป็นคำพูดที่ดั่งน้ำทิพย์ชโลมใจนี้แหละมั้งที่เธอโหยหาจากเขา

            เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เธอยิ้มกว้างที่สุดและเป็นยิ้มที่รู้สึกว่ามีความสุขที่สุดตั้งแต่เกิดเรื่อง

            “ยิ้มอะไร” เมสันหลิ่วตาถาม เพราะไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้จากภรรยาสาวนานแล้ว

            “ลินรักคุณนะคะ” เธอบอกอย่างอาย ๆ ใบหน้าออกสีชมพูระเรื่อน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาของเมสันนัก

            “แบบนี้ยังคิดจะหอบลูกกลับเมืองไทยหนีผัวอีกหรือเปล่า”

            “กลับค่ะ” เธอตอบแบบไม่คิด