EP.7 ความช่วยเหลือ

๓

ความช่วยเหลือ

ช่วงสายวันอาทิตย์ วีย์ เพื่อนสมัยเรียนของนภาพราวมารับออกไปข้างนอกด้วยกัน ทั้งคู่นัดเจอกับเพื่อนๆ คนอื่นๆ ที่คาเฟแห่งหนึ่ง พอไปถึงคนเหล่านั้นก็รีบชูไม้ชูมือเรียกทันที

“ทางนี้ วีย์ น้ำอุ่น” หนึ่งในเพื่อนหลายคนส่งเสียงเรียกด้วยความดีใจ ทั้งสองยิ้มกว้างและเดินไปหาอย่างรวดเร็ว

“ไง พวกแกสบายดีใช่ไหม” หญิงสาวเอ่ยถามทันทีที่นั่งลงข้างๆ เพื่อนเก่า”

“สบายดีตามอัตภาพว่ะ ว่าแต่แกเถอะ ได้ข่าวว่ากลับมาบ้านได้สักพัก ตอนนี้ทำอะไรอยู่ ยังสอนหนังสือเหมือนเดิมหรือเปล่า”

“ยังสอนอยู่ ได้งานที่สวนส้มดวงใจดล ไปเป็นครูพี่เลี้ยงให้ลูกสาวเจ้าของสวน”

“อ๋อ ฉันผ่านสวนนั้นบ่อย เคยกินด้วย ช่วงส้มเยอะๆ ล้นตลาด เจ้าของสวนเอาออกมาวางขายหน้าสวน”

“ดีใจนะที่แกกลับมาอยู่บ้านเรา จะได้นัดเจอกันบ่อยขึ้น” เพื่อนอีกคนในกลุ่มเปรย จากนั้นทั้งหมดก็กินไปคุยไป ให้สมกับที่ไม่ได้เจอกันมานานพอควร เมื่อถึงเวลากลับวีย์จึงขับไปส่งนภาพราว แต่ระหว่างขากลับฝ่ายนั้นก็ได้รับสายจากแม่

“นี่แก ฉันขอแวะซื้อของให้พระมารดาแวบนะ แกจะรออยู่ที่รถหรือไปกับฉัน”

นภาพราวที่กำลังสไลด์เฟซบุ๊กเงยหน้ามอง

“ซื้อเยอะไหม”

“หลายรายการอยู่” หนุ่มหล่อแต่ใจสาวตอบ

“งั้นไปด้วยดีกว่า”

ว่าแล้วคนทั้งสองจึงเดินตรงเข้าห้างสรรพสินค้า นภาพราวจึงถือโอกาสซื้อของเข้าบ้านด้วยเสียเลย

“นี่ขอถามอะไรหน่อย” วีย์เอ่ยขึ้นขณะกำลังเลือกซื้อครีมอาบน้ำ

“อะไร” นภาพราวกำลังอ่านฉลากเอ่ยถามโดยไม่หันไปมอง คนเป็นเพื่อนตวัดตามองคนข้างกายแล้วพูด

“เรื่องพี่วิทย์น่ะ ทำไมถึงเลิกกัน”

คำถามของวีย์ทำให้นภาพราวผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะหันไปสบตาอีกฝ่ายที่ทำตาปริบๆ อยากรู้เต็มที เพื่อนคนอื่นก็คงอยากรู้เหมือนกัน ติดที่ไม่อยากมีใครทำให้เสียบรรยากาศ

วิทย์คือเพื่อนรุ่นพี่ของหญิงสาวตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย คบกันตั้งแต่หล่อนเข้าศึกษาปีแรก จนกระทั่งปีที่แล้วทั้งคู่ก็เลิกรากันไปอย่างเงียบๆ โดยไม่มีใครรู้เหตุผลที่แท้จริงว่าเป็นเพราะอะไร

“เขามีคนใหม่ ทำงานที่เดียวกัน แต่ก็ยังดี ที่มาบอกตรงๆ ไม่คบซ้อน”

คำตอบของเพื่อนรักทำให้วีย์ถึงกับรู้สึกขุ่นใจไม่น้อย เพราะตนก็รู้จักกับอีกฝ่ายเช่นกัน

“ผู้ชายใจโลเล!” วีย์บิดปากด้วยความหมั่นไส้ พลันรู้สึกเกลียดขี้หน้าขึ้นมาทันที “แกไม่ต้องไปสนใจนะ เลิกคิดถึงมันไปเลย เดี๋ยวฉันจะหาผู้หล่อๆ นิสัยดีๆ ไม่โลเลให้เลือกเอง คราวนี้ฉันจะช่วยแกสกรีนดีๆ เลย”

นภาพราวยิ้มขัน พลางสบตาเพื่อนที่มองมาอย่างเห็นใจและดูกระตือรือร้นที่จะหาผู้ใหม่มาให้หล่อน

“ขอบใจมากนะวีย์ แต่ตอนนี้ฉันขอพักเรื่องรักเอาไว้ก่อนละกัน ขอทำงานเงียบๆ อยู่กับเด็กดีกว่า ไม่อยากคิดเรื่องผู้ชายในเวลานี้”

“ก็ได้ ฉันดีใจนะที่แกไม่จมกับคนแบบนั้น”

นภาพราวหลุบตาลง หล่อนยอมรับว่าตอนแรกที่รู้ก็เสียศูนย์ไปเหมือนกัน เสียใจร้องไห้อยู่เป็นอาทิตย์ พอทำใจได้ ก็ทำแต่งาน ทุ่มเทให้กับเด็กๆ ไม่คิดถึงผู้ชายหน้าไหนอีก มารดาหล่อนก็รู้เรื่องนี้ เพราะท่านรับรู้มานานแล้วว่าลูกสาวคนเล็กคบหาอยู่กับใคร

“ไม่หรอก ชีวิตมีค่ามากกว่าจะไปจมอยู่กับคนที่ไม่ได้รักหรือเห็นค่าเรา”

วีย์พยักหน้าเห็นด้วย แต่ในใจนึกสาปแช่งวิทย์ที่ทิ้งคนที่แสนจะน่ารักอย่างนภาพราวไปด้วย

พอซื้อของเสร็จ ทั้งสองก็แวะตลาดสดเพื่อซื้อกับข้าวกลับบ้าน นภาพราวไม่คิดว่าหล่อนจะได้พบกับธราดลที่นี่ หญิงสาวเห็นเขาอยู่ไกลๆ คิดว่าจะเข้าไปทักอยู่หรอก แต่เห็นเสียก่อนว่าเขามากับใครบางคน ผู้หญิงคนนั้นรูปร่างหน้าตาสวยดี ท่าทางจะสนิทสนมกับเขาพอสมควร เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ หญิงสาวคิดว่าหากชายหนุ่มหันมาเจอหล่อนก็จะทักทายเขา แต่วีย์ซื้อของเสร็จเสียก่อน ทั้งสองจึงเดินกลับ แต่ทันทีที่ทั้งคู่หันหลังให้ ดวงตาสีเข้มของชายหนุ่มก็มองไปยังแผ่นหลังบอบบางของนภาพราว เขาเห็นหล่อนตั้งแต่แรกเช่นกัน หญิงสาวมากับชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวรูปร่างอ้อนแอ้น จากท่าทางดูก็รู้ว่าไม่ใช่ชายแท้ คงเป็นเพื่อนกัน

ชายหนุ่มหันไปพยักหน้ากับผู้หญิงข้างกาย แล้วยิ้มตอบไปเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายถามว่าเขาอยากได้อะไรเพิ่มไหม

แสงตะวันคือช่างตัดผมทั้งชายและหญิงในตลาด เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในเวลานี้ที่เขาคบหาด้วยอย่างสบายใจ ไม่มีการผูกมัด ไม่มีใครเป็นเจ้าของใคร หล่อนเป็นแม่ม่าย ไร้พันธะ นิสัยดีเรียบร้อย น่ารัก มีชายหนุ่มมากมายมาติดพันหลังจากเลิกรากับสามีคนก่อน แต่หญิงสาวเลือกที่จะสานสัมพันธ์กับธราดลเพียงคนเดียว เพราะแอบชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ชายหนุ่มเหยียบย่างเข้ามาในร้านตัดผมของหล่อน เขามาเป็นลูกค้าประจำ พูดน้อยและสุภาพมาก รวมทั้งรูปหล่อบุคลิกดี ทำให้หญิงสาวจดจ่ออยู่กับเขาเพียงคนเดียว และด้วยสถานะที่ไม่ต่างกันคือพ่อม่ายกับแม่ม่าย ทำให้ทั้งสองคุ้นเคยกันอย่างรวดเร็ว เรียกว่ามองตากันก็รู้ไปถึงความคิด จึงเกิดเป็นความสัมพันธ์ในแบบที่ไม่ผูกมัดระหว่างคนทั้งคู่ และเขาจะน่ารักกว่านี้มากถ้าไม่ติดเย็นชาไปหน่อย

ชายหนุ่มขับรถพาแสงตะวันไปส่งที่ร้าน ซึ่งชั้นบนใช้เป็นที่อยู่อาศัย ส่วนชั้นล่างใช้เป็นร้านตัดผม มีลูกค้าประจำมากมาย เพราะนอกจากเจ้าของจะรูปร่างหน้าตาสะสวย มีอัธยาศัยดีแล้วยังมีฝีมือดีเยี่ยม ทั้งข้าราชการและบุคคลทั่วไปให้ความไว้วางใจ คิวแน่นแทบทุกวัน และจะแน่นมากเป็นพิเศษในวันเสาร์อาทิตย์

“คุณดลอยู่กินข้าวกับแสงก่อนนะคะ” หญิงสาวกอดแขนกำยำเมื่อทั้งคู่ปิดประตูร้านและเข้ามาข้างใน

“ครับ แต่วันนี้ผมอยู่นานไม่ได้นะ” ชายหนุ่มนั่งลงบนโซฟาที่ใช้รับแขก โดยมีร่างบอบบางนั่งเบียดลงมาด้วย

“เหรอคะ” หญิงสาวมีสีหน้าผิดหวังชัดเจน ขณะที่ชายหนุ่มไม่ได้แสดงอาการใดออกมา ซึ่งเป็นบุคลิกของเขาอยู่แล้ว การที่จะคาดหวังให้เขางอนง้อหรือเอาใจย่อมเป็นไปไม่ได้เลย และหล่อนก็ไม่ได้คาดหวังให้เขาทำแบบนั้นด้วย “งั้นแสงไปหยิบถ้วยชามก่อนนะคะ”

ธราดลมองตามร่างของแสงตะวันก่อนจะหันไปมองด้านนอก ผู้คนเดินผ่านหน้าร้านไปมา วูบหนึ่งเขาเห็นใครบางคนที่มีลักษณะท่าทางคล้ายกับเมียเก่า หัวใจกระตุกไปวูบหนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นปกติเมื่อผู้หญิงคนนั้นหันกลับมาและกลายเป็นใครคนอื่นแทน

แม้จะบอกตนเองสักร้อยพันครั้งว่าให้เลิกคิดถึงผู้หญิงใจดำคนนั้น แต่ก็ยังมีช่วงเวลาที่เขาเผลอคิดถึงอีกจนได้