ตอนที่ 8 เปลี่ยนไป

นุสราลงไปทานอาหารเย็นไม่ไหว เธอขอตัวนอนพักที่ห้องต่อ เพราะทานข้าวต้มไปแล้ว

อารยะทานข้าวเสร็จก็ขึ้นมาอาบน้ำแล้วเอาเจลลดไข้มาแปะที่หน้าผากของนุสรา

“ให้ผมเช็ดตัวให้อ้อมไหม”

“อ้อมยังลุกได้ค่ะ เดี๋ยวอ้อมทำเองได้”

“พี่ใหญ่พักผ่อนเถอะคะ” นุสราบอกเมื่อเห็นเขานั่งเงียบ ท่าทางดูกังวลใจ ก็ใจที่เขาเป็นห่วงเธอ

“อ้อม วันนี้พี่ขอค้างที่ห้องส้มได้ไหม พอดีมันเป็นช่วงที่ไข่ตกพอดี พี่คิดว่าโอกาสติดน่าจะสูง” อารยะบอกเธอไปตรงๆ

“ค่ะ” นุสราบอก แล้วส่งยิ้มให้เขา

อารยะยิ้มอย่างดีใจ เขาจูบหน้าผากภรรยาสาวแล้วออกจากห้องไปโดยไม่ได้กลับมามองเธอเลยสักนิด

พอประตูปิดลงนุสราก็กำผ้าปูที่นอนแน่น อารยะไม่เคยทอดทิ้งเธอในเวลาที่เจ็บป่วย และข้ออ้างของเขามันไม่ได้เข้าท่าสำหรับเธอเลยสักนิด นุสรารู้ว่าเขาติดใจในตัวของโสภิดาแล้วอย่างแน่นอน

และที่เขาปฏิเสธก่อนหน้านี้ว่าไม่ได้มีใจให้เด็กสาว นุสรารู้ว่าเขาโกหก เพราะวันนี้เขาเอาแต่โทรเช็คกับคนขับรถที่ไปส่งโสภิดาไปเรียนทั้งวันว่าเธอไปที่ไหนทำอะไรบ้าง ยังไม่นับที่เขาเช็คพิกัดเธอจากโทรศัพท์เครื่องเก่าของเขาที่ใส่เครื่องติดตามเอาไว้ทุกๆ ครึ่งชั่วโมงเลยก็ว่าได้

และที่สำคัญอารยะไม่เคยค้างกับใครเลย แต่เขาเลือกที่จะไปค้างกับโสภิดาในวันที่เธอป่วยแบบนี้ สร้างความเจ็บใจให้กับโสภิดาอย่างที่สุด

“เธอทำฉันก่อนนะ เธอแย่งความรักของพี่ใหญ่ไป อย่าหาว่าฉันใจร้าย” นุสรากัดฟันพูด ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บใจ

เธอรู้สึกว่าโสภิดามาแย่งความรักไปจากเธอ แทนที่จะโกรธสามี แต่นุสราเลือกที่จะโกรธโสภิดาแทน

***************************

อารยะเข้าไปหาโสภิดา เธอค่อนข้างตกใจเพราะเมื่อตอนเย็นเพิ่งจะมีอะไรกันไป

โสภิดาคิดว่าเขาคงไม่มาหาเธออีกในคืนนี้ เพราะต้องอยู่ดูแลนุสราที่กำลังป่วย

“คุณใหญ่ไม่ได้อยู่ดูแลคุณอ้อมเหรอคะ” โสภิดาถามเขาอย่างสงสัย

“ไม่ล่ะ นับจากรอบเดือนเธอแล้ว ช่วงนี้เป็นช่วงที่มีโอกาสท้องสูงมาก ฉันเลยขออ้อมมานอนค้างกับเธอ” อารยะบอก ทั้งที่ความจริงแล้วเขาอยากนอนกอดโสภิดาใจจะขาด

หลังจากที่นุสราถามเขาวันนั้น อารยะก็ถามใจตัวเองมาตลอด และพบว่าคำตอบคือเขานั้นมีใจให้เธอ เขารักทั้งนุสราและรักทั้งโสภิดา อย่างไม่สามารถหักห้ามใจได้

แต่ถึงเขาจะรักนุสรามานานแค่ไหน แต่พื้นฐานของจิตใจมนุษย์นั้น ย่อมลุ่มหลงสิ่งที่แปลกใหม่กว่า จึงไม่แปลกที่เขาอยากจะเข้าหาโสภิดาอยู่ตลอด เพราะเธอสาวกว่าและให้ความรู้สึกที่ดีกว่า เพราะนุสราไม่มีมดลูก

“แต่คุณอ้อมเธอป่วยอยู่นะคะ” โสภิดาบอกเขา เธอเป็นห่วงความรู้สึกของนุสรา

“อ้อมอนุญาตให้ฉันมาเอง เราคุยกันแล้ว” อารยะบอกแล้วย่างสามขุมเข้าหาเธอ

“วันนี้ทั้งคืน เธอต้องเป็นของฉัน พรุ่งนี้วันอาทิตย์อนุญาตให้ตื่นสายได้” อารยะบอก แววตาเขานั้นดูต้องการเธอจนโสภิดาขนลุกซู่

“พรุ่งนี้ส้มมีเรียนตอนสิบโมงนะคะ”

“ที่จริงเขาให้อ่านที่บ้านแล้วไปสอบเอาไม่ใช่เหรอ”

“คือบัญชีมันยากนะคะคุณใหญ่ เราต้องรวมกลุ่มเพื่อปรึกษากัน แล้วเรียนรู้ไปพร้อมๆ กัน ส้มกับเพื่อนต้องช่วยกันเรียน” โสภิดาหยุดพูดเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มจะไม่พอใจ

“แต่ถ้าคุณใหญ่ไม่อยากให้ไป ส้มไม่ไปก็ได้ค่ะ จะได้นอนกอดคุณใหญ่จนถึงสายๆ เลย” โสภิดาบอกแล้วเดินไปกอดซบหน้าที่หน้าอก ไม่กล้ามองดูว่าคนตรงหน้าทำสีหน้าแบบไหน

อารยะเขาไม่ชอบคนที่พูดขัดเขาก็จริง แต่เขารู้ว่าโสภิดามีเหตุผล เขาไม่ได้โกรธ แต่เขาเรียนรู้ว่าถ้าเขาทำเหมือนไม่พอใจ โสภิดาจะชอบอ้อนให้เขาหายโกรธ อารยะจึงแกล้งทำเป็นไม่พอใจ เพื่อให้เธออ้อนเขาแบบนี้ และมันก็ได้ผล เพราะตอนนี้เธอกอดเขาไว้และบอกว่าพรุ่งนี้จะไม่ไปเรียน

“คุณใหญ่จะนอนค้างแบบนี้ งั้นส้มนวดให้นะคะ ปกตินวดแปบเดียวเอง วันนี้จะได้นวดนานๆ หน่อย”

“ฉันไม่เมื่อย” อารยะบอก ทำเสียงแข็งใส่เธอ

“งั้นคุณใหญ่อยากให้ส้มทำอะไรคะ” โสภิดาถาม

“ก็ฉันมาทำอะไรล่ะ” อารยะบอก โสภิดาผละจากอกเขา คิดในใจว่าไม่น่าถามเขาเลย เพราะรู้ความต้องการของเขาอยู่แล้ว

“งั้นวันนี้ส้มจะตามใจคุณใหญ่ทั้งคืนเลยนะคะ” โสภิดาบอกแล้วยิ้มให้เขา

***************************

แทนคุณมาพบไอรดาในอีกสองวันถัดมาพร้อมกับใบหน้าที่ดูเรียบเฉย เขาไม่ได้ส่งดอกไม้ให้เธอนับตั้งแต่วันที่เจอกันล่าสุด และวันนี้เขาก็ไม่ได้ถือดอกไม้ติดมือมาให้เธอเลย ไอรดาทำเป็นไม่สนใจแต่จริงๆ เธอก็รออยู่ว่าเขาจะเอาดอกไม้มาให้เธอวันนี้หรือเปล่า

พอเห็นว่าแทนคุณถือแค่กระเป๋าเอกสารมาเธอก็หน้าบึ้งใส่เขาด้วยความไม่พอใจ

“ฝ่ายนั้นเขายอมถอนแจ้งความแล้วนะครับ แล้วเซ็นเอกสารยอมความแล้ว พร้อมทั้งฝากคำขอโทษมาให้คุณด้วย” แทนคุณบอกเธอ

“ก็ควรเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว” ไอรดาบอกด้วยท่าทางที่เหมือนไม่สนใจอะไร แต่สีหน้าเธอหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด

“แล้วอีกเรื่องหนึ่ง ลูกชายของบ้านนั้นโดนติดตามและขู่ฆ่าเรื่องที่ไปเล่นการพนันที่บ่อน ใช่ฝีมือคุณหรือเปล่า” แทนคุณถามเธอตรงๆ

“คงเป็นนักเลงคุมบ่อนละมั้ง ฉันไม่เกี่ยว” ไอรดาปฏิเสธ

“อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ”

“ถ้าไม่มีหลักฐานก็อย่ามาปรักปรำกันนะคะ คุณทนาย” ไอรดาบอกเขาแล้วเหยียดยิ้มอย่างผู้ที่เหนือกว่า

“ผมมีหลักฐานจากกล้องวงจรปิดที่ลูกน้องคุณตามเขาไป ผมเอามาจากร้านค้าแถวบ่อนที่ลูกน้องคุณไปนั่งรอเขาอยู่ ผมอัดคลิปไว้และลบออกจากทางนั้นแล้ว” แทนคุณบอกไอรดา

“คุณต้องการอะไร” ไอรดาถามด้วยความหงุดหงิด นึกในใจว่าอยากจัดการลูกน้องงี่เง่าของตัวเองเหลือเกินที่ทิ้งหลักฐานเอาไว้

“คุณยอมรับแล้วใช่ไหมว่าคุณส่งคนไปขู่เขา”

“ใช่ เอาคลิปมาแล้วจะเอาเท่าไรก็ว่ามา”

“ไปทานข้าวเที่ยงกับผม แล้วผมจะส่งคลิปให้คุณ”

“ตกลง” ไอรดาบอกอย่างหัวเสีย

ไอรดาเดินตามเขาลงไปที่รถแล้วขึ้นไปนั่งข้างๆ เขา เธอยังไม่บอกว่าเธอจำเขาได้แล้ว

แทนคุณเอี้ยวตัวไปหยิบของที่เบาะด้านหลัง แกล้งเอาใบหน้าไปใกล้ๆ เธอ แล้วหยิบดอกไม้มายื่นให้เธอ

“ช่วงนี้ผมยุ่งอยู่เลยไม่ได้ส่งดอกไม้ให้ ผมขอชดเชยเป็นมื้อเที่ยง และดอกไม้ช่อนี้ก็แล้วกัน” แทนคุณบอกแล้วอมยิ้ม เป็นคนละคนกับเมื่อสักครู่

ไอรดาใจเต้นตั้งแต่เขายื่นหน้ามาใกล้แล้ว เธอหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว รับดอกไม้จากเขามาวางไว้ที่ตักแล้วปั้นหน้านิ่งใส่เขา ให้เขาเข้าใจว่าเธอไม่เต็มใจไปทานข้าวกับเขา

“ขอบคุณ แต่คราวหลังไม่ต้อง” ไอรดาบอก

“ถ้าผมไม่รู้ว่าคุณไม่ชอบผม หน้าแดงแบบนี้ ผมคงคิดไปแล้วว่าคุณกำลังเขินอยู่” แทนคุณพูดแล้วไอรดายิ่งหน้าแดงหนักกว่าเดิม

“ขับรถไป อย่าพูดมาก” เธอบอกแล้วพยายามกลั้นเขินไว้สุดฤทธิ์

แทนคุณพาเธอไปทานอาหารที่ห้องอาหารชื่อดังแล้วก็กลับไปส่งเธอที่บริษัท

“แล้วไหนล่ะคลิป” ไอรดาถามเขา

 “ไม่มีคลิป” แทนคุณบอก ส่งยิ้มให้เธอ

“ผมแค่พูดไปอย่างนั้นแหละ รู้ว่าคุณต้องมีเอี่ยว ถ้าคุณกล้าที่จะจัดฉากให้พิมพิลาคบชู้ แค่เรื่องส่งคนไปขู่ผู้ชายคนนั้นมันก็เรื่องจิ๊บจ๊อย”

“นี่คุณหลอกฉันเหรอ” ไอรดาถามเขาด้วยความโมโห

“ผมไม่ได้หลอกก็แค่โยนหินถามทางไปอย่างนั้น”

“คุณมันเจ้าเล่ห์กว่าที่คิด ฉันนึกว่าคุณจะซื่อๆ เหมือนเมื่อก่อนซะอีก” ไอรดาต่อว่าเขา

“คุณเล็กจำผมได้แล้วเหรอ” เขาถามแล้วอมยิ้ม

“คุณนี่มัน...” ไอรดาไม่รู้ว่าสรรหาคำไหนมาต่อว่าเขาดี

“ผมดีใจที่คุณจำผมได้”

“...” ไอรดาเงียบ ตั้งท่าจะลงจากรถ

“เอาดอกไม้ไปด้วยสิครับคุณเล็ก” แทนคุณบอก

ไอรดาหันไปหยิบดอกไม้ที่เธอวางไว้เบาะหลัง แล้วหันหน้ากลับก็พบว่าแทนคุณยื่นหน้ามาใกล้เธอมากๆ เธอสบตาเขาอยู่สักพักไม่ยอมหลบสายตา จนแทนคุณเป็นฝ่ายหลบสายตาเธอไปเอง

ไอรดาโล่งใจที่เขาหลบสายตาไปก่อน เพราะเธอก็เกือบทนไม่ไหวเช่นกัน

“พรุ่งนี้ผมจะมารับไปทานข้าวนะครับ”

“ฝันไปเถอะ” ไอรดาบอกแล้วลงจากรถ เดินเข้าบริษัทแล้วอมยิ้ม กอดช่อดอกไม้ในมือแน่น

***************************