บทที่ 41

รสชาติยังคงแย่เหมือนเดิม!

แต่ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรายงานของเฉินจิ้นสี่

“ฝ่าบาท จวงกุ้ยเหรินมาพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮั่วหลินกำลังอารมณ์เสีย พอคิดถึงเรื่องที่เจียงหวนทำอาหารหกเลอะเทอะก็ยิ่งหมดอารมณ์

เขาหันหลังสะบัดเสื้อคลุมผ้าไหมอย่างแรง “เราง่วงแล้ว ไม่พบ”

เฉินจิ้นสี่ไม่ได้ออกไปทันที แต่ก้มหน้าพูดอีกครั้งว่า “ฝ่าบาท จวงกุ้ยเหรินตั้งใจทำขนมมาให้พ่ะย่ะค่ะ!”

อะไรนะ? มีขนม!

ฮั่วหลินสนใจขึ้นมาทันที แต่สีหน้ายังคงเย็นยะเยียบเหมือนน้ำแข็ง น้ำเสียงที่ใช้เปลี่ยนไป

“จวงกุ้ยเหรินอุตส่าห์ทำมา ให้เข้ามาได้”

เฉินจิ้นสี่ถอยออกไป เจียงหวนถือกล่องอาหารเดินเข้ามาได้สมดังใจหมาย

แต่เพิ่งจะเดินเข้ามา เสียงในใจฮ่องเต้ก็ลอยออกมาราวกับข้อความที่ปรากฏขึ้นบนจอ

[ก่อนหน้านี้ไม่รู้จักปกป้องอาหารของเรา พอมาตอนนี้ก็ทำขนมมาเอาใจ เรามีหลักการ ไม่ให้อภัยหรอก!]

[หืม แต่ขนมนี่กลิ่นหอมมากเลย]

[เราลองชิมสักนิดดีหรือไม่? แค่นิดเดียว?]

เจียงหวนยิ้มบางๆ ทำเป็นเล่นตัวไปได้

คนตะกละแบบนี้ คิดว่าข้าจะเอาไม่อยู่รึ?

“นี่เป็นเพ่าฝู [1] กับขนมอบไส้ไข่แดงที่หม่อมฉันทำเอง ตั้งใจมาขออภัยเพคะ”

ฮั่วหลินเหลือบตามองข้ารับใช้ในตำหนัก