ตอนที่ 12 เปิดตัวลูกสะใภ้

                                       ตอนที่ 12

                                   เปิดตัวลูกสะใภ้

รติรสรีบลุกขึ้นจากที่นอนแล้วปลดเนกไทของเขาตามคำสั่ง หญิงสาวรู้สึกมือสั่นเมื่อเห็นสายตาดุๆของเขาแบบนั้น เธอปลดเนกไทเสร็จแล้วเขาก็บุ้ยปากให้เธอช่วยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทันที

“เสื้อด้วยเหรอคะ”

“ก็ใช่สิ แล้วคุณจะเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ยังไงถ้าไม่ถอดเสื้อออก”

“คุณทำเองไม่ได้เหรอคะ” ชายหนุ่มมองจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ

“คุณจะต้องเริ่มเรียนงานที่จะเป็นภรรยาในการปรนนิบัติสามีนะ” หญิงสาวก้มหน้างุดด้วยความเขินอายแต่แล้วเขาก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง

“อะไรอีกคะ” เธอถามเขาออกไปเสียงห้วนด้วยท่าท่างไม่พอใจ

“ถ้าตอนที่เราไปเจอกับพ่อแม่ของผม คุณจะมาทำท่าทางแบบนี้ไม่ได้นะไม่ว่าผมจะทำอะไรให้คุณตามน้ำผมไป” เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แต่ว่า” หญิงสาวพูดยังไม่จบประโยคก็ถูกชายหนุ่มขัดขึ้น

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น คุณเข้าไปในห้องเสื้อผ้าแล้วไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินมาให้ผมหน่อย” หญิงสาวพยักหน้าและเดินเข้าไปในห้องเสื้อผ้า พอเธอเดินออกมาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นชายหนุ่มนั้นถอดเสื้อเชิ้ตออกจนเธอเห็นแผงหน้าอกแกร่งขาวๆนั้นจนต้องลอบกลืนน้ำลาย

“เร็วๆเข้าสิคุณเดี๋ยวเราก็ไปช้าหรอก” น้ำเสียงดุๆของเขาดังขึ้น

“ค่ะ” เธอรีบเดินมายื่นเสื้อเชิ้ตให้เขาทันที

“เสื้อผ้าที่ใส่แล้วให้เอาไปไว้ที่ไหนคะ” ชายหนุ่มชี้นิ้วที่ไปห้องแต่งตัว

“เอาไปไว้ในตะกร้าสีครีมที่อยู่ข้างๆตู้เสื้อผ้า เดี๋ยวจะมีแม่บ้านขึ้นมาเอาไปซักรติรสมองหน้าเขา เธอทำตาปริบๆนึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะมีแม่บ้านซักเสื้อผ้าให้เลยเหรอเนี่ย

“แล้วปกติคุณไม่ได้ซักเองเหรอคะ”

“ผมจะเอาเวลาที่ไหนมาซักเสื้อผ้าแค่ทำงานก็ยุ่งแล้ว”

“คะ แล้วคุณทำงานอะไรเหรอคะ”

“ผมเหรอ ผมก็ทำงานที่โรงแรมที่เราเจอกันไง” หญิงสาวพยักหน้า

“คุณเป็นเจ้าของโรงแรมจริงๆเหรอคะ”

“ก็ใช่น่ะสิ” เขาหันมามองหน้าเธอแล้วขมวดคิ้วมุ่นว่าทำไมหญิงสาวถึงได้ซักเขามากนัก

“หรือว่าคุณไม่เชื่อที่ผมพูดกับแฟนเก่าของคุณ” เธอก้มหน้างุดไม่อยากพูดอะไรอีกก็คงจะใช่มั้ง เขาก็รวยออกขนาดนี้จนซื้อทุกอย่างด้วยเงินไปซะหมด

“พร้อมหรือยัง”

“พร้อมแล้วค่ะ”

“ไม่ว่าพ่อกับแม่ผมจะถามอะไรให้คุณนั่งนิ่งๆ เดี๋ยวผมจะเป็นคนตอบคำถามเอง”

“ค่ะ” เธอตอบเพียงสั้นๆและเดินตามเขาออกจากห้องไป

 ไม่นานทั้งสองก็มาถึงร้านอาหารร้านประจำที่พ่อแม่พาเขาไปทานตั้งแต่เล็กจนโต

เมื่อไปถึงหน้าประตูห้องวีไอพี พยัคฆินก็โอบไหล่ของหญิงสาวทันที

“คุณทำอะไรคะ” เขาหันมามองหน้าเธอแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาที่เริ่มสั่นไหวของหญิงสาว

“คุณลืมแล้วเหรอว่าผมบอกคุณว่าอะไร”

“ค่ะๆ ไม่ลืมค่ะ” เธอรีบตอบเขาทันทีเมื่อเห็นชายหนุ่มเริ่มจะหงุดหงิด

พยัคฆินเปิดประตูเข้าไปแล้วเดินโอบไหล่ของผู้หญิงที่เขาเพิ่งจะขอแต่งงานไปเมื่อตอนกลางวัน เมื่อคมสันเงยหน้าขึ้นเห็นผู้หญิงที่เขาเพิ่งขอแต่งงานเดินเข้ามาในห้องเขาก็จ้องหญิงสาวด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงบ่งบอกถึงความไม่พอใจ ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีใบหน้าสวยไม่น้อยแต่ก็ไม่ใช่สะใภ้ที่เขาต้องการเหมือนหนูพิมรสา พรนภาที่หันไปตามเสียงประตูที่ถูกเปิดออก เธอจ้องมองผู้หญิงที่เดินมากับลูกชายของเธอด้วยท่าทางไม่พอใจเช่นกัน

“มันหมายความว่ายังไง” น้ำเสียงของผู้เป็นพ่อถามขึ้นด้วยท่าทางโมโหเขามองพิมรสาที่นั่งอยู่ข้างๆผู้เป็นพ่อเช่นกัน เขาก็ไม่คิดเหมือนกันว่าพ่อและแม่จะพาผู้หญิงที่เป็นคู่หมั้นทั้งสองของเขามาที่นี่ด้วย

“ผมนึกว่าเราจะคุยกันเป็นส่วนตัวแค่ครอบครัวของเรานะครับ”

“หนูพิมรสาก็ถือได้ว่าเป็นครอบครัวของเราเช่นกันเพราะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่จะได้เป็นลูกสะใภ้ของฉัน” น้ำเสียงเด็ดขาดของคมสันนั้นกับแววตาดุแข็งกร้าวที่หันไปมองรติรสจนหยญิงสาวรีบหลบตา พยัคฆินกระชับอ้อมแขนของเขาไว้เพื่อที่จะบอกว่าเธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้นเขาจะเป็นคนปกป้องเธอเอง

เขาพารติรสมานั่งที่เก้าอี้พลางขยับเก้าอี้ให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยนจนผู้เป็นแม่รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา

“นี่เหรอผู้หญิงที่ลูกขอแต่งงาน ฮะ ตาสิงห์” เสียงแหลมๆนั้นถูกเปล่งออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจและผู้หญิงที่นั่งข้างแม่ของเขาก็หันมาส่งสายตาที่ไม่พอใจใส่รติรสจนเธอต้องหลบตาทันที

“ใช่ครับ ผู้หญิงคนนี้แหละครับที่ผมจะแต่งงานด้วย”

“แกถูกใจผู้หญิงคนนี้ตรงไหน” พรนภาที่มองรติรสตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ดูตั้งแต่การแต่งตัวก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้สู้หนูเบญไม่ได้แม้แต่นิด ริอ่านคิดจะจับลูกชายฉันใช่ไหม” พรนภาที่หันไปต่อว่ารติรสด้วยท่าทางโมโห

“คนที่คิดจะจับผมไม่ใช่รติหรอกครับเป็นผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆคุณพ่อกับคุณแม่ต่างหาก”

“นี่ตาสิงห์มันจะมากเกินไปแล้วนะ” ผู้เป็นพ่อตวาดขึ้นเสียงดัง

“ไม่มากหรอกครับ คุณพ่อ คุณแม่สิครับมากเกินไป คุณพ่อคุณแม่จะควบคุมชีวิตผมไปถึงไหน ในเมื่อผมเจอคนที่ผมรักและอยากจะแต่งงานด้วย ทำไมผมจะแต่งงานกับเธอไม่ได้เพราะหัวใจของผมมันยกให้เธอไปหมดแล้ว” คำพูดของพยัคฆินทำให้หญิงสาวรีบหันไปมองหน้าเขาทันที พยัคฆินที่เห็นรติรสหันมามองหน้าเขา เขาจึงโอบไหล่ของเธอเข้ามาใกล้ๆ

“ผมรักเธอครับไม่อย่างนั้นผมคงไม่คุกเข่าขอแต่งงานกับเธอหรอกครับ”

“จะบ้าเหรอตาสิงห์ แกมีคู่หมั้นแล้วนะ”

“คู่หมั้นอะไรครับ ผมไม่ได้รู้เรื่องด้วยสักหน่อยว่าผมมีคู่หมั้น ถ้าผมมีคู่หมั้นมาตั้งแต่เด็กผมพอจะเข้าใจนะครับแต่ตอนนี้ผมอายุย่าง 30 ผมพึ่งจะเคยได้ยินเป็นครั้งแรกว่าผมมีคู่หมั้นและที่สำคัญมีคู่หมั้นถึงสองคน คุณพ่อคุณแม่เล่นตลกอะไรกันครับกับคู่หมั้นทั้งสองคน”

“แต่ยังไงลูกก็ต้องแต่งงานกับหนูเบญ”

“ไม่ได้ลูกต้องแต่งงานกับหนูพิม” คมสันพูดขัดขึ้น

“ผมจะแต่งงานกับผู้หญิงเพียงคนเดียวคือรติครับ คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องบังคับผมซะให้ยาก ผมโตแล้วผมเลือกผู้หญิงที่จะมาเป็นคู่ชีวิตของผมได้ครับ ไม่ต้องลำบากคุณพ่อคุณแม่หรอกครับ” ว่าแล้วเขาก็หันมายิ้มให้กับรติจนเธอส่งยิ้มแหยๆตอบเขา ชายหนุ่มบีบเข้าที่ต้นแขนของรติทันทีเพื่อให้เธอมั่นใจในตัวเอง เขาจับมือข้างซ้ายของเธอยกขึ้น

“นี่ครับผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วยจะต้องได้สวมแหวนของผม”

“นี่ นี่มันแหวนของคุณย่านี่” ผู้เป็นแม่พูดขึ้นด้วยท่าทางตกใจ

“แกเอาแหวนของคุณย่าไปให้ผู้หญิงคนนี้ได้ยังไง” ผู้เป็นแม่ถามขึ้นอีกครั้งด้วยท่าทางเกรี้ยวกราด

“แกบ้าไปแล้วเหรอตาสิงห์ นั่นมันเป็นแหวนประจำตระกูลเลยนะ” รติรสที่ได้ยินดังนั้นหันไปมองหน้าพยัคฆินด้วยท่าทางตกใจ แหวนวงนี้เป็นแหวนที่ปู่นั้นได้ให้ย่าไว้ตอนที่พวกท่านแต่งงานกันจนเป็นมรดกตกทอดมาถึงคมสัน

เมื่อคมสันนั้นหย่ากับพรนภาเขาก็ได้ขอแหวนวงนั้นคืนและส่งต่อให้กับพยัคฆินแต่ไม่คิดเลยว่าพยัคฆินจะเอาแหวนสำคัญที่ส่งต่อกันมาของตระกูลไปให้กับรติรสผู้หญิงที่เขาไม่เห็นดีเห็นงามด้วย

“เธอถอดแหวนวงนั้นออกเลยนะ” พรนภาสั่งรติรสเสียงแหลม

“เธอจะถอดแหวนวงนี้ออกก็ต่อเมื่อผมหมดรักเธอเพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไงเธอจะต้องส่งแหวนวงนี้ไปจนกว่าเราจะเลิกกัน” รติรสหันไปมองพยัคฆินที่บัดนี้ดวงตาคู่นั้นเหมือนกับราชสีห์ที่คอยปกป้องสิ่งที่ตัวเองหวงแหน

“นี่แกกล้าขัดคำสั่งของพ่อเหรอตาสิงห์”

“ทำไมผมจะไม่กล้าเพราะพ่อไม่มีเหตุผลไงครับ”

“แกรู้ไหมว่าที่แกมีเงิน มีชีวิตที่สุขสบายอยู่ตอนนี้ก็เพราะสมบัติของฉันและเงินของฉันทั้งนั้น”

“ผมรู้ครับ”

“แล้วแกยังจะกล้าขัดคำสั่งฉันอีกเหรอ” ผู้เป็นพ่อประกาศก้าวขึ้นด้วยท่าทางโมโห

“คุณพ่อจะเอาคืนไปก็ได้นะครับ” พยัคฆินพูดขึ้นอย่างท้าทาย

“แกว่าอะไรนะ แกอย่าคิดนะว่าฉันจะไม่กล้าไล่แกออกจากตระกูล”

“ผมไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเองขนาดนั้นหรอกครับ ผมรู้ว่าคนที่คุณพ่อรักมากก็คงจะเป็นลูกชายอีกคนของคุณพ่อ” คำพูดของพยัคฆินทำให้พรนภาตวัดสายตาไปทางอดีตสามีทันที

“ถ้าคุณกล้าให้ลูกชายของฉันออกจากตระกูลก็คอยดู ฉันจะฟ้องให้คุณหมดตัวเลย คุณกล้าเอาไอ้ลูกกาฝากคนนั้นมาแย่งตำแหน่งของลูกชายฉันเหรอ” พรนภาที่คิดถึงใบหน้าของเด็กหนุ่มอีกคนขึ้นมาก็รู้สึกฉุนเฉียวจนแทบอยากจะลุกขึ้นไปกระชากคอของอดีตสามี

“ฉันไม่ได้พูดถึงตาเสือสักหน่อย”

“แต่ผมว่าคุณพ่อพยายามที่จะบีบบังคับให้ผมออกจากบริษัท ออกจากโรงแรมและอยากจะยกทุกอย่างให้ลูกชายอีกคนของคุณพ่อต่างหากนะครับ” คมสันที่นั่งนิ่งไปทันที เมื่อพยัคฆินพูดถึงเรื่องลูกชายอีกคนของเขา