Chapter 9

Chapter 9

รถยนต์คันเดิมยังคงแล่นบนถนนสายหลัก ตรงดิ่งไปยังจังหวัดลำปางซึ่งใช้เวลาประมาณสิบชั่วโมงกว่าจะถึงตัวจังหวัด และอีกสี่สิบห้านาทีกว่าจะถึงไร่พฤกษา คนที่ตั้งใจว่าจะคิดหาทางออกในเรื่องคับขัน เวลานี้กับผลอยหลับศีรษะพิงกับประตูรถยนต์ กวินภพเห็นแล้วเกิดความหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ เขาจับตัวเธอมาไม่ได้ให้มานอนหลับสบายๆ อย่างนี้ต้องแกล้งเสียให้เข็ด คิดได้ดังนั้นร่างหนาจึงขยับเข้าไปใกล้สาวร่างเล็ก ยื่นใบหน้าเข้าใกล้ใบหูสาว ให้ริมฝีปากหนาชิดติดกับส่วนรับฟังของเธอ

“ตื่นได้แล้ว ตื่นสิ น้องหนูตื่น”

เสียงดังราวกับฟ้าผ่าดังอยู่ตรงใบหูของเพลงมีนา เสียงที่ดังสนั่นทำให้สาวเจ้าสะดุ้งตัวตื่น มองหน้าเขาเลิกลั่ก ใจเต้นโครมคราม

“ไม่เคยหลับเคยนอนหรือไง หลับมาได้ตลอดทาง” น้ำเสียงของเขายังคงดังลั่นรถ

“ก็คนมันง่วงนี่นา” เธอพูดเสียงอ่อย “คุณจะพาฉันไปไหน?”

“ไปนรก” เขาตอบสั้นๆ แต่สำหรับคนที่ได้ยิน หัวใจเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เกรงกลัว

“ฉัน...ฉันไม่ใช่น้องหนูนะ” เสียงของเธอดังออกมาแผ่วๆ แต่ดังราวกับพลุแตกสำหรับเขา

“อยากจะให้ฉันจูบก็พูดมาดีดี ไม่ต้องมาทำเป็นพูดอย่างนี้หรอกน้องหนู ฉันไม่หลงกลดาวยั่วอย่างเธอง่ายๆ อย่างคนงานของฉัน ต่อให้เธอแก้ผ้ายั่วฉัน ฉันยังไม่อยากจะแลเลย เธอไม่อยู่ในสายตาของฉันด้วยซ้ำ”

กวินภพคิดว่า การที่เธอกล่าวอ้างว่าไม่ใช่น้องหนู เพราะต้องการให้เขาจูบตามคำขู่ อย่าหวังเลยว่าเขาจะหลงกล...ไม่มีทาง

“เปล่าซะหน่อย ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย ก็ไม่ใช่น้องหนูจริงๆ นี่นา”

เธอค้านเสียงเบา จะพูดได้ว่าทำปากพึมพำไม่ให้เกิดเสียงมากกว่า

“พูดอะไร พูดมาดังๆ ไม่ใช่มาทำปากขมุบขมิบ เดี๋ยวพ่อจูบซะดีมั้ยเนี่ย”

ไม่ได้เพียงแค่คำพูดเท่านั้นที่ข่มขู่ เขายังกระเถิบกายเข้าไปใกล้ร่างสาวที่ขยับหนีร่างสูงใหญ่ไปจนชิดบานประตู ชิดจนแทบจะหลอมตัวเป็นเนื้อเดียวกัน

“ไม่...ไม่ได้พูดอะไร” เธอแก้ตัวเสียงสั่น ตัวก็สั่นตามเสียงไปด้วย กลัวว่าเขาจะจูบตามคำขู่จริงๆ

“สงสัยว่าถ้าไม่มีหลักฐานเธอคงไม่ยอมรับใช่มั้ยว่าเป็นน้องหนู” เขาพูดพรางล้วงหยิบกระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมา ก่อนจะเปิดมันออกหยิบภาพถ่ายของน้องหนู สาวดาวยั่วที่เขาไม่มีวันลืม การณ์ที่เขาเก็บรูปถ่ายของน้องหนูเอาไว้ในกระเป๋านั้น จะได้เป็นเครื่องเตือนใจให้เขารู้ว่า เธอทำอะไรไว้กับเขาบ้าง

“เอานี่ รูปของน้องหนู แหกตาดูซะ แล้วบอกฉันทีซิว่า คนที่อยู่ในรูปคือเธอหรือเปล่า คราวนี้ล่ะเธอจะได้เลิกปากแข็งเสียที?”

พูดจบก็ยื่นรูปถ่ายส่งให้เพลงมีนา เขาหวังว่าหากเธอเห็นภาพถ่ายนี้จะจำนนต่อหลักฐาน ยอมรับว่าตนเองเป็นน้องหนู กวินภพยังอำนวยความสะดวกให้เพลงมีนา ให้เธอมองเห็นรูปถ่ายได้อย่างชัดเจนด้วยการเปิดไฟในรถให้สว่างขึ้น

มือนุ่มของเพลงมีนาเอื้อมมาหยิบรูปถ่ายใบนั้นมาดูอย่างเสียมิได้ ทั้งๆ ที่ตนเองไม่อยากจะดู เพราะมั่นใจตนเองไม่วันมีใบหน้าเหมือนน้องหนู คนที่เขาเคียดแค้น

ดวงตาหวานสวยเบิกกว้าง ใจเต้นถี่แรง มือนุ่มอีกข้างนำมาขยี้ตาทั้งสองข้างหลายครั้ง เพราะคิดว่าตนเองคงคิดถึงเพียงรัมภา น้องสาวฝาแฝดมากเกินไป จนทำให้มองเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ในรูปเป็นน้องสาวสุดที่รัก แต่พอขยี้ตาครั้งแรกภาพนั้นก็ยังย้ำชัดว่าใช่ ครั้งที่สองก็ใช่อีก ครั้งที่สามยิ่งตอกย้ำหนักแน่นมากขึ้นเป็นหลายเท่าว่าใช่

โอ้...เป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้ยังไง ในภาพนี้คือเพียงรัมภาน้องสาวฝาแฝดของเธอ มันเป็นไปได้อย่างไร เพลงมีนาถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอย่างต้องการรู้คำตอบ

มันเกิดอะไรขึ้น เหตุใดน้องสาวผู้แสนดี มีความเรียบร้อยประหนึ่งผ้าพับไว้ ถึงได้แต่งกายวับๆ แวมๆ เช่นนี้ ใส่ชุดเกาะอกโชว์เนินอกขาวรำไรกับกางเกงยีนส์ขาสั้นกุดอวดเรียวขาเพรียวสวย แต่งหน้าทาปากซึ่งเป็นภาพที่เพลงมีนาไม่เคยเห็นมาก่อน และไม่คิดว่าจะได้เห็นด้วย