เรื่องราวที่ ๖ ข้าวหลาม

        “แก๊ง...แก๊ง...แก๊ง”

        เสียงระฆังจากหอระฆังดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณวัด แสงแดดยามเช้าเริ่มจับขอบฟ้าสาดสีทองอ่อน ๆ ลงมากระทบกับพื้นดินที่ยังชื้นจากน้ำค้าง เสียงฝีเท้าของผู้คนที่เดินขึ้นศาลาวัดมาอย่างแผ่วเบา บวกกับกลิ่นหอมของข้าวเหนียวร้อน ๆ ที่มีควันสีขาวโพยพุ่งออกมาจากกระติบของชาวบ้าน ในขณะที่กำลังจับข้าวใส่ลงไปในบาตรพระ

        วันนี้เป็นวันพระใหญ่ชาวบ้านต่างก็พากันมาทำบุญกันอย่างหนาแน่น ธีร์รันที่ได้ติดสอยห้อยตามมาวัดกับป้าสาย หลังจากที่ได้ใส่บาตรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็ได้มานั่งรอพระอยู่บริเวณเกือบท้ายศาลา ซึ่งในระหว่างนี้ก็มีชาวบ้านทยอยกันมาเรื่อย ๆ

        ป้าสายที่ปลีกตัวไปช่วยชาวบ้านเตรียมกับข้าวทำให้ตอนนี้ธีร์รันนั่งรออยู่เงียบ ๆ คนเดียวท่ามกลางผู้คนที่เหลือบมามองกันบ้างเป็นครั้งคราว

        “ฟุบ!”

        แดนดินที่เดินตามพ่อใหญ่คำเมืองและแม่เดือนขึ้นมาบนศาลาก็ได้ปลีกตัวมานั่งข้าง ๆ คนน้องอย่างหน้าตาเฉย ซึ่งพอแม่เดือนเห็นดังนั้นก็ได้สะกิดให้สามีดูพฤติกรรมลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองคนนี้

        “มาตะโดนแล้วเบาะ” (มานานแล้วเหรอ)

        “อือ มาสักพักแล้วล่ะ”

        “หน้าตาแบบนี่กะเข้าวัดเป็นอยู่เบาะ” (หน้าตาแบบนี้ก็เข้าวัดเป็นด้วยเหรอ)

        “เอ๊อะ ๆ” (โอ๊ย ๆ) พอได้ทีแดนดินก็เอ่ยคำพูดแกล้งคนน้อง ก่อนจะโดนธีร์รันหยิกเข้าที่แขนอย่างจัง ซึ่งคนตัวเล็กที่เห็นคนพี่ทำท่าทางเจ็บปวด ก็อมยิ้มออกมาด้วยความสะใจ

        ไม่นานพระก็ได้ขึ้นมาที่ศาลาก่อนจะเริ่มทำตามขั้นตอนพิธี ธีร์รันที่นั่งพับเพียบฟังพระสวดอยู่นานก็เริ่มที่จะเมื่อยขา เพราะเมื่อวานกว่าจะหัดขี่จักรยานเสร็จก็เล่นปาไปซะมืดค่ำ ทำให้วันนี้ตนนั่งขยุกขยิกอยู่ตลอดเวลา

        “นั่งอยู่ซือ ๆ อย่าตีงดู๋” (นั่งอยู่เฉย ๆ อย่าขยับบ่อย) แดนดินที่เห็นว่าธีร์รันอยู่ไม่เป็นสุข จึงได้เอี้ยวตัวมากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูเพื่อเป็นการเตือนคนน้อง

        “ก็เราเมื่อยขาอะ เจ็บเท้าไปหมดแล้ว”

        “นั่งดี ๆ ก่อน ใกล้เสร็จแล้ว”

        ชาวบ้านแถวนั้นที่มองมาเห็นทั้งคู่กำลังกระซิบกระซาบก็เผลออมยิ้มไปตาม ๆ กัน เพราะภาพที่คนโตกำลังสอนคนตัวเล็กนั้นมันช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง

        จังหวะที่พระท่านเดินมาพรมน้ำมนต์ให้กับชาวบ้าน ธีร์รันที่ไม่รู้ลำดับขั้นตอนจึงได้นั่งอยู่เฉย ๆ แดนดินที่เห็นดังนั้นจึงได้ใช้มือกดหัวคนน้องให้ก้มลงเบา ๆ

        “ก้มลง หลวงพ่อสิรดน้ำมนต์ให้”

        “ทำอะไรนะ...อุ๊ย!” ถามยังไม่ทันจบประโยคคนตัวเล็กก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อมีน้ำจากไหนก็ไม่รู้กระเด็นมาโดนตัวเขาเต็ม ๆ ด้วยความตกใจบวกกับความเย็นทำให้ธีร์รันเผลออุทานออกมาอย่างลืมตัว

        “คิก ๆ ๆ”

        เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังทำให้ธีร์รันต้องหันกลับไปดูอย่างไว ซึ่งก็พบกับเด็กน้อยอายุราว ๆ สิบขวบจำนวนสามคน กำลังนั่งหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งสาเหตุของอารมณ์ขบขันก็น่าจะเนื่องมาจากตน

        “หัวเราะอะไร” ธีร์รันหันไปทำหน้าดุก่อนจะเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์

        “คนกรุงเทพย่านน้ำมนต์ คิก ๆ ๆ” (คนกรุงเทพกลัวน้ำมนต์ คิก ๆ ๆ) เด็ก ๆ ยังคงล้อเลียนคนเมืองกรุงอย่างต่อเนื่อง ทำให้เขารู้สึกเจ็บใจนิด ๆ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร

        “ฝากไว้ก่อนเถอะ”

        แดนดินที่เห็นคนน้องหันไปทะเลาะกับเด็ก ๆ ก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้จึงได้หลุดขำออกมาเบา ๆ ทำให้ธีร์รันที่หันกลับมาเห็นเข้าพอดี

        “นี่ก็อีกคน ฮึ่ย!” ธีร์รันได้แต่มองค้อนใส่คนพี่พร้อมกับทำหน้ามุ่ย ถ้าไม่ติดว่าพระกำลังให้พรและชาวบ้านอยู่บนศาลากันเยอะ เขาคงจะหยิกแขนคนพี่ให้เขียวจนหายหมั่นไส้ไปเลย

        “คอยดูเถอะ อย่าให้ถึงตาเราบ้างละกัน”

        หลังจากทำพิธีเสร็จธีร์รันที่ลงมาจากศาลาก็ได้บ่นอุบอิบออกมาคนเดียว ก่อนจะเดินตรงมาหาจักรยานคู่ใจที่จอดไว้ข้าง ๆ ร่มไม้ ที่เขากล้านำมาวันนี้เพราะระยะทางจากบ้านมาถึงวัดก็ไม่ไกลมากนัก อีกอย่างคนพี่ก็บอกให้เขาขี่บ่อย ๆ จะได้คุ้นมือ

        “พ่อ ๆ ขับรถกลับบ้านเองเด้อ”

        แดนดินที่เห็นธีร์รันลงจากศาลาไปก่อนแล้วจึงได้หันมาคุยกับผู้เป็นพ่อด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน พลางทำท่าชะเง้อชะแง้มองหาคนน้อง

        “มึงสิไปใส”

        “มีธุระ ไปก่อนเด้อ”

        แดนดินว่าพลางยื่นกุญแจรถให้กับผู้เป็นพ่อ ก่อนจะลงศาลาไปด้วยความรีบร้อน ทำให้พ่อใหญ่คำเมืองทำได้เพียงแค่ส่ายหน้าเบา ๆ ให้กับพฤติกรรมของลูกชาย

        “ฟุบ!”

        คนตัวเล็กที่กำลังขึ้นคร่อมจักรยานเพื่อที่จะปั่นกลับบ้าน กลับรู้สึกว่ามีใครบางคนทิ้งน้ำหนักลงมาที่เบาะหลังจนทำให้รถไถลไปเล็กน้อย ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นแดนดินนั่นเอง

        “ไปส่งอ้ายแน”

        “มายังไงก็กลับเองสิ หลบ...เราจะกลับบ้าน”

        ธีร์รันที่กำลังหัวเสียอยู่ก็เริ่มที่จะหงุดหงิดเพราะคนพี่ไม่ยอมลงจากรถไปสักที ทำให้ใบหน้าเรียวสวยเริ่มที่จะมีรอยย่นที่หน้าผากนวลพร้อมกับคิ้วที่เริ่มจะขมวดเป็นปม

        “ไปส่งอ้ายแน อ้ายบ่มีรถกลับเดี๋ยวอ้ายพาไปกินข้าวหลาม”

        ธีร์รันหยุดชะงักเล็กน้อยและหูผึ่งขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเรื่องของกิน จากที่เคยหงุดหงิดตอนนี้กลับยิ้มแป้นออกมาด้วยความตื่นเต้นเพียงเพราะว่าคนพี่เอ่ยถึงข้าวหลามขึ้นมา จนต้องพยายามเก็บอาการเอาไว้

        “หืม ข้าวหลามเหรอ อย่าเอาของกินมาล่อหน่อยเลย”

        “บ่กิน?”

        “จับแน่น ๆ ละกัน”

        “ป้าสายเดี๋ยวรันมานะครับ”

        หลังจากที่ได้เอ่ยบอกกับผู้เป็นป้าเรียบร้อยแล้ว ธีร์รันก็ได้ออกแรงปั่นจักรยานที่มีคนตัวโตซ้อนท้ายอยู่ด้วยแรงทั้งหมดที่มี ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปเส้นนอกหมู่บ้านซึ่งปลายทางก็คือบ้านของคนพี่นั่นเอง

        กว่าจะมาถึงจุดหมายก็กินระยะเวลาไปพอสมควร เนื่องจากบ้านของคนพี่นั้นตั้งอยู่ท่ามกลางทุ่งนาท้ายหมู่บ้าน ทำเอาธีร์รันที่ใช้แรงปั่นจักรยานมาถึงกับเหนื่อยหอบจนเหงื่อไหลพราก อีกทั้งยังมีคนพี่ที่คอยถ่วงน้ำหนักอยู่ด้านหลังอีกต่างหาก

        “แฮ่ก แฮ่ก”

        “ถึงสักที” ร่างบางที่หมดแรงได้จอดรถจักรยานของตนไว้ที่ร่มไม้ข้างบ้าน ก่อนจะลากสังขารของตนไปนอนพักที่เปลใต้ถุนบ้านคนพี่

        “เก่ง ๆ อ้ายวาแมนสิปั่นมาบ่ฮอดล่ะขาน้อยวาแมนตะเกียบ” น้ำในแก้วที่เย็นฉ่ำถูกยื่นให้กับคนน้องเพื่อช่วยดับกระหาย ก่อนที่คนตัวเล็กจะรับมาดื่มอย่างชื่นใจ

        “ไหนล่ะข้าวหลาม”

        ธีร์รันที่เหนื่อยหอบจนไม่มีแรงจะเถียงได้เอ่ยถามขึ้นมา เพราะสิ่งที่ทำให้ตนยอมปั่นจักรยานมาไกลขนาดนี้โดยไม่บ่นก็เพียงเพราะนึกอยากจะกินข้าวหลามที่คนพี่อ้างว่าจะพาไปกินหลังจากที่มาส่งแล้ว

        “เดี๋ยวอ้ายพาเฮ็ด” (เดี๋ยวพี่พาทำ)

        “ฮะ...ยังไม่ทำเหรอ”

        เหมือนความหวังได้พังทลายลงมา เรี่ยวแรงที่มีเมื่อครู่นี้ก็เหมือนจะเหือดหายไปจนหมด ธีร์รันทำหน้าหมดอาลัยตายอยากก่อนจะฟุบลงไปนอนที่เปลเหมือนเดิม

        ร่างสูงที่เห็นดังนั้นก็ได้แต่แอบหัวเราะให้กับท่าทีของคนน้อง ก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัวเพื่อนำข้าวสารไปล้างแล้วจัดการแช่น้ำทิ้งไว้

        “ปะ” แดนดินชวนคนน้องพลางขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจของตน

        “ไปไหนอีกล่ะ”

        “อ้ายสิพาไปตัดไม้ไผ่ กินบ่ข้าวหลามน่ะ” ธีร์รันทำหน้ามุ่ยใส่คนพี่ ก่อนจะเดินขึ้นไปซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์อย่างเลี่ยงไม่ได้

        ทั้งคู่มาถึงสวนที่เคยมาเอากล้วยเมื่อคราก่อน แดนดินพาคนน้องเดินลัดเลาะไปตามทางเดินก่อนจะมาถึงกอไผ่ขนาดกลางที่เรียงรายกันอยู่อย่างเป็นระเบียบ คนพี่เดินวนรอบกอไผ่อยู่สองสามรอบก่อนที่จะเลือกตัดไม้ไผ่ขนาดพอเหมาะมาสองลำ

        แดนดินจัดการตัดกิ่งไผ่ออกจนเกลี้ยง ก่อนที่จะตัดไม้ไผ่ให้เป็นสองท่อนเพื่อให้ง่ายต่อการขนย้าย

        “ขับรถมอเตอร์ไซค์เป็นบ่”

        แดนดินที่ได้ไม้ไผ่มาพอสมควรแล้ว จึงได้หอบออกมาที่รถก่อนจะหันไปถามคนน้องที่กำลังเดินตามหลังมาต้อย ๆ

        “…”

        “ซั่นกะถือไม้ไผ่เด้อ” (งั้นก็ถือไม้ไผ่นะ) หลังจากที่ได้ความเงียบแทนคำตอบ แดนดินจึงยื่นไม้ไผ่ให้กับคนน้องก่อนจะจัดแจงที่นั่งให้เรียบร้อย

        “หนักบ่”

        “แค่นี้สบายมาก รีบไปเถอะ”

        .

        .

        พอทั้งคู่กลับมาถึงบ้านแดนดินก็จัดการเตรียมกระบอกไม้ไผ่โดยหั่นเป็นท่อนขนาดพอเหมาะ ซึ่งมีคนน้องคอยนั่งมองอยู่ข้าง ๆ

        “ปิ๊บ ปิ๊บ!”

        “กะทิมาแล้วครับผม”

        สิงหามาพร้อมกับเหนือที่เพิ่งสึกออกมาได้ไม่นาน ได้ขี่รถเข้ามาภายในบ้านพร้อมกับชูถุงที่มีน้ำกะทิอยู่ให้กับเพื่อนดู ซึ่งการทำข้าวหลามวันนี้แดนดินได้นัดกับทั้งคู่ไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

        “อืม พอดีเลยสูต้มกะทิแนเด้อ ต้มแล้วดังไฟไว้พร้อม” (อืม พอดีเลยพวกแกต้มกะทิหน่อยนะ ต้มเสร็จจุดไฟไว้ด้วย)

        “ครับคุณเพื่อน ได้เลยครับผม” สิงพูดพลางทำท่าทีกวน ๆ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว

        “นี่ ให้เราช่วยอะไรไหม?”

        ธีร์รันที่เห็นว่าตัวเองว่างเกินไป ในขณะที่คนอื่นต่างก็เตรียมของกันคนละไม้ละมือจึงอยากจะช่วยหยิบจับอะไรบ้าง ก่อนที่จะเอ่ยถามคนพี่ออกไป

        “มี เอาน้ำมาให้อ้ายกินแน”

        “หมายถึงช่วยในการทำข้าวหลามอะ”

        “นี่ล่ะ ถ้าอ้ายหิวน้ำตายไผสิตัดไม้ให้เฮ็ดข้าวหลามล่ะ”

        “ฮึ่ย!” ธีร์รันเดินกระฟัดกระเฟียดไปหยิบน้ำมาให้คนพี่ ซึ่งแดนดินที่มองตามคนน้องก็แอบยิ้มมุมปากอยู่คนเดียว

        “มึงวาคุณเพื่อนมึงอาการหนักบ่” เหนือเอ่ยถามกับสิงหาเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนที่แปลกไปจากเดิมหลังจากที่ได้มาเจอกับคนน้อง

        “เดี๋ยวสิหนักกว่านี่อีกกูวา”

        ไม่นานสิงและเหนือก็ได้ยกหม้อข้าวและหม้อกะทิออกมาตั้งไว้ที่แคร่ข้างบ้าน เพื่อเตรียมหยอดใส่กระบอกไม้ไผ่ทำข้าวหลาม

        “มันทำยังไงอะ”

        “นี่ หยอดข้าวเหนียวลงไปสลับกับหยอดน้ำกะทิ เฮ็ดแบบนี้จนกว่าใกล้สิเต็ม แล้วกะเอาใบกล้วยปิด” แดนดินว่าพลางทำให้คนน้องดูเป็นตัวอย่าง ก่อนที่ธีร์รันจะค่อย ๆ ทำตามอย่างตั้งใจ

        “เป็นไงพอได้ไหม”

        “อืม” แดนดินพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนที่ทั้งสามคนจะช่วยกันหยอดข้าวเหนียวลงกระบอกไม้ไผ่ ในขณะที่เหนือได้ปลีกตัวออกไปก่อไฟเพื่อเตรียมเผาข้าวหลาม

        ข้าวหลามหลายกระบอกถูกตั้งเรียงรายกันอยู่ท่ามกลางกองไฟ กลิ่นหอมของข้าวและกะทิเริ่มโชยมาปะทะกับจมูก ทำให้ธีร์รันที่อดทนรอตั้งแต่เช้าถึงกับจ้องตาเป็นมัน

        ข้าวหลามที่สุกได้ที่ถูกยกออกมาจากเตาให้เย็น ก่อนที่แดนดินจะใช้มีดมาผ่ากระบอกข้าวหลามเพื่อเอาเนื้อส่วนนอกออกให้เหลือแค่เนื้อไผ่บาง ๆ ก่อนจะยื่นให้คนน้อง

        “เอ๋า ซิมเบิ่ง” (อะ ชิมดู)

        “หืม อร่อยมากเลยอะ” ธีร์รันทำตาโตลุกวาวเพราะข้าวหลามที่ตนเพิ่งกินเข้าไปผลที่ได้คืออร่อยเกินคาด อร่อยกว่าที่ตนเคยซื้อกินเมื่อตอนอยู่กรุงเทพซะอีก

        “แซ่บกะกินอีก”

        “เอ้อบักแดน มื้อนั่นมึงกะพาน้องไปนำติ๊ล่ะ” (เออไอ้แดน วันนั้นมึงก็พาน้องไปด้วยสิ)

        สิงหาที่กำลังกินข้าวหลามอยู่ก็นึกอะไรได้บางอย่างจึงเอ่ยแนะนำกับเพื่อนไป อีกอย่างที่ตนอยากให้เพื่อนพาคนน้องไปด้วยก็เพราะอยากจะเห็นบรรยากาศระหว่างสองคนนี้อีก

        “ไปไหนอะ” ธีร์รันหันหน้ามองสลับไปมาระหว่างคนพี่ทั้งสองอย่างต้องการคำตอบ แต่ก็ได้เพียงความเงียบกลับมาแทน

        “เป็นตะคือบ่น้อ”

        แดนดินบ่นออกมาอุบอิบ พลางหันมามองคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังเคี้ยวข้าวหลามจนแก้มตุ่ย พร้อมกับทำตาแป๋วไม่รู้เรื่องอะไร ก่อนที่จะส่ายหน้าออกมาเบา ๆ พร้อมกับนึกคิดไปว่าควรที่จะพาเจ้าตัวเล็กติดสอยห้อยตามไปด้วยดีหรือเปล่า

        “ถ้าอ้ายพาไปนำ อ้ายสิบ่ได้เทียวเบิ่งตะคนนี่เบาะน้อ”