ตอนที่ 4 ข่าวดี

ตอนที่ 4

ข่าวดี

เช้าวันนี้เรือนจวี๋ฮวาต้องตามหมอแต่เช้า เพราะนายหญิงของเรือนอาเจียนอย่างหนัก ฮูหยินใหญ่เร่งรีบไปดูอาการสะใภ้คนรองอย่างเป็นห่วง เพราะในใจเกิดสังหรณ์ว่าจะเป็นข่าวดี

“ฮูหยินรองเป็นอย่างไรบ้าง!!” เข้าไปถึงก็ถามสาวใช้ที่เฝ้าหน้าห้องทันที

“หมอกำลังตรวจอาการอยู่ยังไม่ออกมาเลยเจ้าค่ะ” เมื่อได้คำตอบจึงรีบเข้าไปด้านในทันที

“ยินดีกับฮูหยินรองด้วยชีพจรมงคลขอรับ อายุครรภ์น่าจะสองเดือนกว่าแล้ว” หมอผู้นั้นเอ่ยพลางยิ้มให้สตรีบนเตียงอย่างยินดี

“ท่านหมอว่าอย่างไรนะ สะใภ้ของข้าตั้งท้องงั้นหรือ!!”

หม่าฮุ่ยซืออุทานอย่างดีใจ ที่สะใภ้ของนางทั้งสองตั้งท้องพร้อมกันเช่นนี้

“ท่านแม่ข้าท้องแล้วเจ้าค่ะ” สวี่ลี่เซียนเอ่ยทั้งน้ำตา

“ใช่เจ้าท้องแล้ว! เจ้าก็ท้องเหลียนเอ๋อร์ก็ท้อง ข้าจะได้หลานชายพร้อมกันถึงสองคน เจ้าพักผ่อนให้มากดูแลตัวเองให้ดี เรื่องมงคลเช่นนี้ต้องรีบเขียนจดหมายไปบอกท่านแม่ทัพก่อน”

ฮูหยินใหญ่จากไปด้วยอาการดีใจ นางกำลังจะมีหลานชายพร้อมกันถึงสองคน แถมยามคลอดตระกูลเชวียนก็จะได้รับของขวัญมากมาย นางจะไม่ดีใจได้อย่างไร

ข่าวเรื่องฮูหยินรองตั้งท้องถูกถ่ายทอดให้อ้ายซินเหลียนรับรู้ในเวลาต่อมา ยามแรกที่ได้ยินนางเพียงยิ้มหยันเท่านั้น

“ส่งโสมไปแสดงความยินดีกับฮูหยินรองด้วยนะเลี่ยงจิน” นางเอ่ยกับสาวใช้อีกคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ ทำให้หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย

“เจ้าค่ะ” เลี่ยงจินรับคำอย่างยินดี นางก็อยากไปแสดงความยินดีกับฮูหยินรองอยู่เช่นกัน

อ้ายซินเหลียนเห็นประกายในดวงตาของสาวใช้ตัวเอง ก็ทำให้มั่นใจว่าฝ่ายนั่นคงซื้อใจสาวใช้ของนางไปแล้ว

เหตุใดนางจะไม่รู้นิสัยเลี่ยงจินเป็นเช่นไร โง่เขลาไม่ทันคนแต่ทำตัวอวดฉลาด โลภมากแถมเชื่อใจผู้อื่นง่าย ชาติก่อนสตรีผู้นี้เริ่มวางยานางตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

เพราะความไว้ใจจึงไม่เคยสังเกตคนของตัวเองเลย มาชาตินี้เมื่อได้ลองมองดี ๆ จึงเห็นว่าทุกอย่างมันชัดเจนเพียงใด

“ฮูหยินน้อยมีสตรีผู้หนึ่งมาขอพบเจ้าค่ะ” บ่าวผู้หนึ่งเข้ามารายงาน พร้อมกับยื่นถุงเงินให้อิ่งอิง

“เป็นถุงเงินที่บ่าวฝากท่านหมอไว้นี่เจ้าคะ สตรีผู้นั้นคงมาขอบคุณนายหญิงเป็นแน่” อิ่งอิงเอ่ยพลางยื่นถุงเงินให้นางดู

“ให้นางมาพบข้าที่เรือน”

บ่าวผู้นั้นจากไปแล้วกลับมาพร้อมสตรีใบหน้ามอมแมมผู้หนึ่ง วันนั้นนางมองไม่ชัดแต่มั่นใจว่าไม่ผิดคนแน่

“คารวะฮูหยินน้อยเชวียน ข้าน้องจัวย่วนมาขอบคุณท่านที่ช่วยข้าเอาไว้เมื่อวันก่อนเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยพลางหมอบกราบนาง

“เจ้าลุกขึ้นเถิด ข้าเสียใจเรื่องน้องสาวเจ้าด้วย”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ นางเจ็บปวดมามากพอแล้ว ให้นางจากไปเช่นนี้ก็ถือว่าเป็นการปลดปล่อยนางให้เป็นอิสระ ที่ข้าน้อยมาวันนี้นอกจากมาขอบคุณท่านแล้ว ยังต้องการตอบแทนบุญคุณท่าน ขอเพียงท่านเอ่ยมาว่าต้องการให้ข้าทำสิ่งใด ข้าน้อยยินดีทำให้นายหญิงทุกอย่างเจ้าค่ะ”

เกิดความเงียบขึ้นในห้องครู่หนึ่ง ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะหวานใสดังมาจากผู้เป็นนายหญิงของเรือน

“คิกคิกคิก!! เจ้าพูดราวกับว่าจะถวายชีวิตนี้ให้ข้าอย่างไรอย่างนั้น นี่! สาวน้อย ชีวิตตัวเองเจ้าอย่ามอบให้ผู้ใดง่าย ๆ สิ” นางเอ่ยพลางมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น

จัวย่วนตะลึงไปครู่หนึ่ง สายตาเช่นนี้นางเห็นล่าสุดคือสายตาของพระนางหวงกุ้ยเฟยที่จากไปพร้อมความแค้น แต่นายหญิงตรงหน้าอายุเพียงไม่กี่สิบหนาวเท่านั้นเหตุใดจึงมีสายตาเช่นนี้ได้กัน

“หากนายหญิงต้องการชีวิตข้าน้อย ข้าน้อยก็ยินดีมอบให้ท่านเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพลางก้มหน้าหลบสายตานั่น

“อื้ม...หากข้าต้องการชีวิตเจ้าแล้วข้าจะช่วยเจ้าไปทำไมกันเล่า กลับไปเถอะ ไปใช้ชีวิตตามที่เจ้าต้องการเสีย” นางเอ่ยไล่สตรีที่นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น

อิ่งอิงยิ่งทำหน้าไม่เข้าใจมากกว่าเดิม ไม่ใช่นายหญิงตามหาคนผู้นี้อยู่หรือ เหตุใดยามพบแล้วจึงไล่กลับไป หรือที่ทำทั้งหมดเป็นเพียงการตอบแทนบุญคุณเท่านั้น

“ขะ ข้าน้อย...”

จัวย่วนงุนงงเล็กน้อย ไม่คิดว่าอยู่ ๆ ตนจะถูกไล่กลับไปเช่นนี้ ทำให้นางนั่งนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจบางอย่างได้

“นายหญิงโปรดให้ข้าน้อยได้อยู่รับใช้ท่านด้วยเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยพลางโขกศีรษะกับพื้นเต็มแรง จนทุกคนคิดว่าหัวนางคงแตกแน่แล้ว

“เจ้าทำสิ่งใด อิ่งอิงจับนางไว้!!” อ้านซินเหลียนรีบสั่งสาวใช้ตัวเอง นางพอจะรู้ว่าจัวย่วนจะต้องขอร้องนางแน่ แต่ไม่คิดว่าจะโขกหัวกับพื้นเช่นนี้

“ไม่เจ้าค่ะ ไม่มีน้องสาวแล้วข้าน้อยอยู่ไปก็ไร้เป้าหมายในชีวิต หากไม่ได้อยู่ตอบแทนบุญคุณนายหญิงข้าน้อยก็จะไปกระโดดให้รถม้าเหยียบตายกลางถนนเสีย นายหญิงให้ข้าน้อยอยู่รับใช้นายหญิงที่นี่เถอะนะเจ้าคะ!!!”

จัวย่วนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ก่อนจะโขกศีรษะต่อไปอย่างไม่ยินยอม ทำเอานางต้องรีบเอ่ยอนุญาต

“ได้ ๆ ข้ารับเจ้าเป็นสาวใช้ข้าก็ได้!!” สิ้นคำพูดนางจัวย่วนก็หยุดโขกศีรษะทันที

“ขอบคุณนายหญิงที่เมตตา บ่าวจะตั้งใจทำงานให้ดีเจ้าค่ะ”

“ให้เจ้าไปช่วยที่ห้องครัวแล้วกัน” นางเอ่ยพลางโบกมือให้คนพาหญิงสาวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่

นางละปวดหัวจริง ๆ ไม่คิดว่าสตรีผู้นี้จะสุดกู่เพียงนี้ หวังว่านางจะเลือกคนไม่ผิดนะ

“นายหญิงเหตุใดตอนแรกจึงไล่นางไปเล่าเจ้าคะ” อิ่งอิงเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ นางจึงมองสาวใช้คนสนิทด้วยสายตาเอ็นดู

“หากข้าขอร้องให้นางอยู่ จะเหมือนเป็นการบังคับนางโดยตรง ที่ข้าไล่ก็เพื่อให้นางเป็นฝ่ายขอร้องข้าด้วยความสมัครใจของนางเอง”

นางอธิบายให้อิ่งอิงฟังก่อนจะขอตัวไปนอนพัก เพราะรู้สึกเหนื่อยล้ายิ่งนัก เห้อ!!! กลับมาคราวนี้อะไรก็สำคัญกับนางไปหมด หากเดินพลาดแม้แต่ก้าวเดียวนางอาจพลาดจนถึงชีวิตเช่นชาติที่แล้วได้

เลี่ยงจินเอาโสมไปส่งที่เรือนจวี๋ฮวาอย่างที่ผู้เป็นนายสั่ง เมื่อเดินเข้าไปก็เห็นฮูหยินรองนั่งคุยเล่นหัวเราะอยู่กับสาวใช้ของตัวเองอยู่

“คารวะฮูหยินรองเจ้าค่ะ นายหญิงให้ข้าน้อยเอาโสมมาส่งเพื่อแสดงความยินดีที่ฮูหยินรองตั้งครรภ์เจ้าค่ะ” เลี่ยงจินเอ่ยพลางยิ้มกว้าง

“ฝากขอบใจฮูหยินน้อยด้วยนะ เจ้าเองเป็นเช่นไรบ้าง ยังรู้สึกไม่ดีอยู่หรือไม่” สวี่ลี่เซียนเอ่ยพลางกวักมือเรียกให้เลี่ยงจินเข้าไปใกล้ ๆ

“บ่าวไม่เป็นไรแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณที่ฮูหยินรองเป็นห่วงบ่าวเช่นนี้ แม้ฮูหยินน้อยจะไม่ค่อยเรียกใช้บ่าว แต่บ่าวก็พอทำใจได้แล้วเจ้าค่ะ” เลี่ยงจินเอ่ยพลางก้มหน้าอย่างเศร้าใจ

“ฮูหยินน้อยอาจอารมณ์แปรปรวนเพราะตั้งท้อง จริงสิข้ามียาดีได้มาจากหมอหลวงในวัง ท่านแม่ข้าเพิ่งส่งมาให้เมื่อครู่นี้เอง”

“....”

“สรรพคุณยานี้คล้ายกับยาบำรุง แต่ดีกว่าตรงที่ไม่ทำให้อารมณ์คนท้องแปรปรวน ข้าเองก็จะดื่มเช่นกันกำลังให้สาวใช้ต้มมาให้อยู่ เจ้าแบ่งไปต้มให้ฮูหยินน้อยดื่มนะ เผื่อนางจะอารมณ์ดีขึ้น”

 สวี่ลี่เซียนเอ่ยอย่างคนหวังดี ก่อนจะให้สาวใช้ของตนเอายามาให้ เลี่ยงจินมองห่อยาตรงหน้าด้วยสายตาระแวง 

“ยาห่อนี้สามารถต้มรวมกับยาบำรุงได้เลยนะ แต่หากระแวงว่าข้าจะวางยาฮูหยินน้อยเจ้าก็ไม่ต้องเอาไปก็ได้” สวี่ลี่เซียนเอ่ยเมื่อเห็นสายตาของสาวใช้ตรงหน้า

“ขอบคุณฮูหยินรองมากเจ้าค่ะ บ่าวจะต้มให้ฮูหยินน้อยดื่มแน่นอน เช่นนั้นบ่าวขอตัวกลับก่อน” เลี่ยงจินรับของไปพลางส่งยิ้มกว้างให้สตรีตรงหน้า

ยาห่อนั้นถูกนำไปผสมรวมกับยาบำรุงที่อ้ายซินเหลียนต้มดื่มอยู่ทุกวัน นั่นจึงไม่มีผู้ใดรู้ว่าในยามีสิ่งแปลกปลอมผสมอยู่ด้วย

เลี่ยงจินไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังจะเป็นผู้สังหารลูกในท้องของนายตัวเอง หญิงสาวยังคงรับใช้ฮูหยินน้อยเช่นทุกวัน มีบ้างที่แอบไปหาฮูหยินรองยามรู้สึกเหงา

จนเช้าวันหนึ่งที่อ้ายซินเหลียนสังเกตเห็นสียาแปลกไปเล็กน้อย จึงได้นึกเอ๊ะใจขึ้นมา

“ไปตามจัวย่วนมาพบข้าที” นางหันไปเอ่ยกับอิ่งอิง