All Chapters of อ้ายซินเหลียน แค้นนี้ขอเอาคืน: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1จุดเริ่มต้นที่เหมือนจะสายเกินไป เสียงวุ่นวายปลุกหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้น ภาพแรกที่ปรากฏสู่สายตาคือเพดานที่แสนคุ้นตา เมื่อกวาดตามองไปรอบ ๆ ก็พบว่านี่คือห้องของนางในเรือนมู่ตานนั่นเอง นี่มันเรื่องอะไรกัน “ฮูหยินน้อยฟื้นแล้ว บ่าวตกใจแทบแย่ที่อยู่ ๆ ฮูหยินน้อยก็เป็นลมไป ดื่มน้ำก่อนนะเจ้าคะ” เลี่ยงจินสาวใช้คนสนิทของนางเดินถือถ้วยน้ำเปล่าเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพล้ง!!!! “ออกไป!! ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า!! นังบ่าวสารเลว!!”อ้ายซินเหลียนยังจำได้ดีว่าสาวใช้ผู้นี้ทำอะไรกับนางเอาไว้บ้าง ดวงตาแดงก่ำของนายสาวทำให้เลี่ยงจินรีบวิ่งหนีออกไปอย่างลนลาน พอดีกับที่อิ่งอิงเดินสวนเข้ามาพอดี “พี่เลี่ยงจินท่านจะไปไหน แล้วนี่วิ่งหนีสิ่งใดมานายหญิงเล่า!”อิ่งอิงสาวใช้รุ่นน้องเอ่ยถามด้วยท่าทีตื่นตระหนก ก่อนจะรีบเข้าไปดูผู้เป็นนายในห้องนอน อ้านซินเหลียนนั่งงุนงงอยู่บนเตียง ในใจนั้นสับสนมึนงงว่าตนมาอยู่ที่เรือนเดิมได้อย่างไร เมื่อลองลุกไปส่องกระจกกลับพบว่าใบหน้าของนางยังคงอ่อนเยาว์ มือสองข้างอ่อนนุ่มไร้ร่องรอยความหยาบกร้านจากการทำงานหนักอย่า

ตอนที่ 3กว่าจะได้พบกันอ้ายซินเหลียนรออยู่จนตะวันเกือบตกดินจึงตัดใจกลับจวนก่อน แต่พอกำลังขึ้นรถม้ากลับได้ยินเสียงร่ำไห้อ้อนวอนของสตรีผู้หนึ่งดังมาจากฝั่งร้านยา“หลงจู้ท่านได้โปรดช่วยให้ยาพวกนี้แก่ข้าก่อนได้หรือไม่ เดี๋ยวข้าเอาเงินมาจ่ายให้ท่านแน่นอน” เสียงของสตรีที่กอดขาชายชราเอ่ยอ้อนวอนทั้งน้ำตา แต่คนที่เป็นหลงจู้ร้านยาหาได้คิดเห็นใจไม่“ปล่อยข้า!! ไม่มีเงินแล้วยังกล้าเข้ามาในร้านอีก ข้าไม่มียาให้เจ้าหรอก กลับไปเสียนังขอทาน!!!” หลงจู้ผู้นั้นเอ่ยพลางสะบัดขาออกจากการเกาะกุม“น้องสาวข้าจะตายแล้ว นางจะทนไม่ไหวแล้วท่านได้โปรดเมตตาข้าสักครั้งเถอะนะ เห็นใจข้าเถิดน้องข้าต้องการยานั่นจริง ๆ ให้ข้าเป็นบ่าวรับใช้ในร้านท่านก็ได้ ท่านช่วยเห็นใจข้าสักครั้งเถอะนะ”หญิงสาวเอ่ยขอร้อง แต่ถูกหลงจู้ผู้นั้นกระทืบซ้ำจนสลบไปตรงถนนหน้าร้าน ก่อนคนจะเดินกลับเข้าร้านไปอย่างไม่ใยดี“นายหญิงเรากลับกันก่อนเถอะเจ้าค่ะ อย่าไปสนใจนางเลย”อิ่งอิงสะกิดแขนนายสาวให้เดินต่อ แต่นางยังเอาแต่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้านิ่ง“นางคืนคนที่เราตามหา เจ้ามาช่วยข้าพานางไปส่งโรงหมอที” นางเอ่ยพลางเดินข้ามถนนไปดูหญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่พอ

ตอนที่ 5จับผู้ร้ายจัวย่วนกำลังช่วยสาวใช้ทำขนมให้นายหญิงอยู่ กลับถูกตามตัวมาพบฮูหยินน้อยที่ห้องโถง ทำให้เพื่อนสาวใช้ด้วยกันมองตามด้วยสายตาสงสาร เพราะคิดว่าหญิงสาวไปทำบางอย่างผิดเอาไว้จนเจ้านายเรียกไปลงโทษ“จัวย่วนมาแล้วเจ้าค่ะ” อิ่งอิงเอ่ยพลางถอยไปยืนอยู่ด้านข้างนายสาวเงียบ ๆ“นายหญิงเรียกตัวจัวย่วนมา มีสิ่งใดให้จัวย่วนรับใช้หรือเจ้าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อนายสาวไม่พูด“ข้าได้ยินว่าเจ้าพอจะมีความรู้เรื่องสมุนไพรมาบ้าง จึงอยากให้เจ้าดูว่าในยาถ้วยนี้มีสิ่งผิดปกติหรือไม่” นางเอ่ยพลางยื่นยาถ้วยนั้นให้จัวย่วนดูหญิงสาวรับไปก่อนจะดมกลิ่นและยกดื่ม ก่อนจะเผยสีหน้าตกใจออกมาให้เห็น“ยานั่นมีสิ่งผิดปกติใช่หรือไม่!!” อิ่งอิงที่ร้อนใจอยู่ก่อนแล้วเอ่ยถามเพื่อเอาคำตอบทันที“เจ้าค่ะ ในยามีส่วนผสมที่ผิดปกติจริง ๆ ข้าน้อยขอจับชีพจรนายหญิงได้หรือไม่เจ้าค่ะ”“ได้สิ อิ่งอิงเจ้าไปเอาห่อยาที่เหลือมาที” นางเอ่ยอย่างใจเย็น ก่อนจะยื่นแขนให้จัวย่วนจับชีพจรให้หญิงสาวจับชีพจรก่อนจะเผยสีหน้าโล่งใจออกมา นางไม่ได้ยุ่งในส่วนต้มยาจึงไม่รู้ว่ามีสิ่งแปลกปลอมปนอยู่ในยาด้วย“ไม่เป็นอันตรายต่อเด็กในท้องเจ้าค่ะ แต่ก็ไม่อาจ

ตอนที่ 7ไม่มีใจยินดีจดหมายของท่านแม่ทัพไม่ได้ส่งให้เพียงฮูหยินเอกของตนเท่านั้น ยังส่งมาให้มารดาเพื่อบอกเล่าว่าตนนั้นกำลังจะกลับเมืองหลวงพร้อมชัยชนะอีกครั้งตอนนี้เขาเดินทางใกล้ถึงเมืองหลวงแล้ว แต่เพราะอยากแจ้งข่าวให้ทางนี้จัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ให้แก่เหล่าพี่น้องทหาร จึงส่งจดหมายมาแจ้งข่าวก่อน อีกไม่เกินเจ็ดวันคงถึงเมืองหลวง“ท่านแม่ทัพจะกลับมาแล้ว เป็นอีกครั้งที่เขาได้ชัยชนะกลับมา” ฮูหยินใหญ่เอ่ยกับสาวใช้ของตนอย่างภาคภูมิใจบุตรชายนางมีแววเก่งกาจตั้งแต่เด็ก หากสามีนางยังอยู่คงภาคภูมิใจในตัวเขาไม่ต่างกับนางแน่คิดแล้วก็เศร้าใจยิ่งนัก อดีตตัวนางเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้าน แต่กลับไปต้องตาท่านแม่ทัพอย่างบิดาจิ่นสือเข้าเขาขัดคำสั่งบิดามารดา แต่งนางเข้าจวนเป็นฮูหยินเอกโดยไม่เกรงกลัว ยามนั้นชีวิตนางราวกับฝันไป จากเด็กสาวชาวบ้านธรรมดาได้กลายเป็นฮูหยินแม่ทัพในชั่วข้ามคืนแต่ต่อมาก็ถูกแม่สามีกลั่นแกล้งสารพัดเขารู้จึงแย่งบ้านออกมาก่อนจะเป็นตระกูลเชวียนเช่นทุกวันนี้เราลำบากมาไม่น้อยเลยสามีนางต้องทนแรงกดดันจากพ่อแม่และคนรอบข้างที่หวังในอำนาจแม่ทัพ ก่อนเขาจะตายตอนออกรบกับเผ่าล่าหู้ยามนั้นเชวียนจิ้นสื

ตอนที่ 9ลอบวางยา เย็นนั้นที่จวนท่านแม่ทัพมีงานเลี้ยงเล็ก ๆ ที่จัดให้เหล่าทหาร อ้ายซินเหลียนเป็นแม่งานในครั้งนี้แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าหนักหนาอะไรเพราะไม่ได้มีพิธีการเป็นเพียงการดื่มฉลองกันเท่านั้น นางจึงแต่งกายแบบเรียบง่ายแทน เพราะจะได้รู้สึกเป็นกันเองกับเหล่าทหารต่างจากสวี่ลี่เซียนที่แม้จะใส่ชุดสีอ่อนแต่เนื้อผ้าหรูหรา เครื่องประดับล้ำค่าหายาก ทำให้เหล่าทหารไม่กล้าเอ่ยทักทาย“ลำบากฮูหยินน้อยแล้ว ทั้งที่ตั้งท้องแท้ ๆ ไม่น่าลำบากจัดงานเลี้ยงให้พวกเราเลย” หลี่ชิงโปเอ่ยทั้งที่ตั้งแต่มาถึงก็มองหาขวดสุราทันที“อย่าพูดเช่นนั้นเลยเจ้าค่ะข้าไม่ได้ลำบากสักนิด งานเลี้ยงนี้ท่านแม่ทัพตั้งใจจัดให้พวกท่าน เช่นนั้นคืนนี้ก็ดื่มให้เต็มที่เลยนะเจ้าคะ”นางเอ่ยพลางยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มตรงหน้า ขนาดคุยกับนางแต่ตากลับจ้องอยู่ที่ขวดสุราในมือสาวใช้ คนผู้นี้เป็นรองแม่ทัพได้อย่างไรก็ไม่รู้“เช่นนั้นไม่