ตอนที่ 3 กว่าจะได้พบกัน

ตอนที่ 3

กว่าจะได้พบกัน

        

อ้ายซินเหลียนรออยู่จนตะวันเกือบตกดินจึงตัดใจกลับจวนก่อน แต่พอกำลังขึ้นรถม้ากลับได้ยินเสียงร่ำไห้อ้อนวอนของสตรีผู้หนึ่งดังมาจากฝั่งร้านยา

“หลงจู้ท่านได้โปรดช่วยให้ยาพวกนี้แก่ข้าก่อนได้หรือไม่ เดี๋ยวข้าเอาเงินมาจ่ายให้ท่านแน่นอน” เสียงของสตรีที่กอดขาชายชราเอ่ยอ้อนวอนทั้งน้ำตา แต่คนที่เป็นหลงจู้ร้านยาหาได้คิดเห็นใจไม่

“ปล่อยข้า!! ไม่มีเงินแล้วยังกล้าเข้ามาในร้านอีก ข้าไม่มียาให้เจ้าหรอก กลับไปเสียนังขอทาน!!!” หลงจู้ผู้นั้นเอ่ยพลางสะบัดขาออกจากการเกาะกุม

“น้องสาวข้าจะตายแล้ว นางจะทนไม่ไหวแล้วท่านได้โปรดเมตตาข้าสักครั้งเถอะนะ เห็นใจข้าเถิดน้องข้าต้องการยานั่นจริง ๆ ให้ข้าเป็นบ่าวรับใช้ในร้านท่านก็ได้ ท่านช่วยเห็นใจข้าสักครั้งเถอะนะ”

หญิงสาวเอ่ยขอร้อง แต่ถูกหลงจู้ผู้นั้นกระทืบซ้ำจนสลบไปตรงถนนหน้าร้าน ก่อนคนจะเดินกลับเข้าร้านไปอย่างไม่ใยดี

“นายหญิงเรากลับกันก่อนเถอะเจ้าค่ะ อย่าไปสนใจนางเลย”

อิ่งอิงสะกิดแขนนายสาวให้เดินต่อ แต่นางยังเอาแต่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้านิ่ง

“นางคืนคนที่เราตามหา เจ้ามาช่วยข้าพานางไปส่งโรงหมอที” นางเอ่ยพลางเดินข้ามถนนไปดูหญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่

พอลองเรียกอย่างไรก็ไร้ซึ่งการตอบสนอง นางจึงให้คนบังคับรถม้ากับอิ่งอิงช่วยพยุงหญิงสาวไปขึ้นรถม้า

“แม่นางมีเรื่องอะไรงั้นหรือ ต้องการให้ข้าช่วยเหลือสิ่งใดหรือไม่” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลัง เมื่อหันไปจึงพบเข้ากับชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาคนหนึ่งกำลังยิ้มอย่างสดใสให้นาง

“ข้าเห็นนางถูกทำร้ายจึงจะพาไปส่งโรงหมอเจ้าค่ะ หากท่านจะกรุณาช่วยพยุงนางไปที่รถม้าข้าตรงโน้นจะดีมาก” นางเอ่ยพลางชี้ไปที่รถม้าของตัวเอง

“เช่นนั้นเอานางขึ้นรถม้าข้าเถอะ ข้านั่งข้างคนบังคับม้าได้” เขาเอ่ยพร้อมกับที่มีรถม้ามาจอดข้างพวกเขาพอดี

อ้ายซินเหลียนจึงกลับไปที่รถม้าตัวเองพร้อมสาวใช้ และไปเจอกับคุณชายผู้นั้นที่โรงหมอแทน

เมื่อหมอได้ตวจอาการแล้วจึงออกมารายงาน ว่าหญิงสาวสลบไปเท่านั้น บาดแผลภายนอกก็มีเพียงรอยช้ำให้ดื่มยากับทายาไม่กี่วันก็จะหายเอง

“ขอบคุณคุณชายที่ช่วยเหลือเจ้าค่ะ” นางหันมาเอ่ยกับชายหนุ่มข้างกายพลางยิ้มให้ตามมารยาท

“ไม่เป็นไรเลย เป็นข้าก็ทนเห็นไม่ได้เช่นกันที่มีผู้บาดเจ็บนอนอยู่กลางถนนเช่นนั้น เออ....ข้าขอทราบชื่อแม่นางได้หรือไม่” เขาเอ่ยด้วยสีหน้าขัดเขินราวกับเด็กน้อยเพิ่งแตกหนุ่ม

“ข้าอ้ายซินเหลียนเจ้าค่ะ” นางเอ่ยตอบ แต่ในใจรู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้าคือผู้ใด เพียงแต่ไม่อยากเปิดโปงเขาเท่านั้น

“ท่านอ๋องฝ่าบาทเรียกตัวให้เข้าพบด่วนพะย่ะค่ะ” องครักษ์เดินเข้ามารายงานด้วยท่าทีรีบร้อน

“ทะ ท่าน ขออภัยที่หม่อมันเสียมารยาทกับท่านอ๋องเพคะ” นางแสร้งตกใจก่อนจะรีบทำความเคารพคนตรงหน้า

“ไม่เลย ๆ ลุกขึ้นเถอะ ข้าเองก็ผิดที่ไม่ได้แนะนำตัวกับคุณหนูอ้ายก่อน ข้าหวงไท่หั่วซางยินดีที่ได้รู้จักกับคุณหนูอ้ายนะ แต่วันนี้ข้าคงต้องไปแล้ว ไว้พบกันใหม่”

เขาเอ่ยพลางส่งยิ้มให้นางอย่างสดใส ก่อนจะรีบตามองครักษ์ไปอย่างเร่งรีบ อ้ายซินเหลียนมองตามคนผู้นั้นไปด้วยสายตาว่างเปล่า

เขามีเจตนาเช่นไรกันแน่ จะบอกว่าไม่รู้เรื่องที่นางแต่งงานแล้วก็คงไม่ใช่ เพราะยามนั้นขบวนแต่งงานของนางใหญ่โตจนเป็นที่พูดถึงไปทั่วเมืองหลวง

ชื่อเสียงของอ๋องผู้นี้ก็ใช่ว่าจะดี หากไม่ใช่เพราะฝ่าบาทเอ็นดูเขาคงไม่ได้อยู่เมืองหลวงเช่นนี้หรอก วัน ๆ เอาแต่ดื่มสุราเข้าออกหอนางโลมเป็นว่าเล่น ขนาดไทเฮายังเอือมระอา

“นายหญิงเรากลับจวนกันก่อนดีหรือไม่ ฟ้าเริ่มมืดแล้วนะเจ้าคะ” อิ่งอิงเอ่ยเตือนนายสาวด้วยความกังวล เกรงว่าจะถูกฮูหยินใหญ่ดุเอา

“ยังหรอก เจ้าให้คนพาไปที่บ้านของนาง ข้าได้ยินว่านางมีน้องสาวกำลังป่วยอยู่คนหนึ่ง ให้พาตัวเด็กคนนั้นมารักษาที่นี่” นางเอ่ยพลางหยิบถุงเงินให้อิ่งอิง

สาวใช้คนสนิทมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก แต่ก็ทำตามที่นายสาวสั่งอย่างไม่อิดออด กว่าจะหาตัวเด็กคนนั้นเจอก็ผ่านไปเกือบสองเค่อ[1]

ยามไปพบครั้งแรกก็เห็นว่าเด็กคนนั้นนอนไข้ขึ้นสูงอยู่คนเดียวในบ้านเก่า ๆ โทรม ๆ หลังหนึ่ง

อิ่งอิงรีบให้คนพาตัวมาส่งที่โรงหมอทันที แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ทันทีที่มาถึงเด็กน้อยก็สิ้นใจในมือหมอพอดี

“นายหญิงเด็กคนนั้นตายแล้วเจ้าค่ะ” อิ่งอิงเดินออกมารายงานผู้เป็นนายด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

“ข้าก็คิดเช่นนั้นแหละ ไปจ่ายค่าหมอเถอะแล้วเราค่อยกลับกัน อย่าลืมให้ค่าทำศพเผื่อไว้ด้วยเล่า” นางเอ่ยพลางเดินออกไปรอที่รถม้า

สาวใช้คนสนิทจึงไปจัดตามทุกอย่างจนเรียบร้อย ก่อนจะฝากเงินไว้กับโรงหมอเพื่อส่งต่อให้สตรีผู้ที่ถูกทุบตี

“นี่เป็นเงินที่ฮูหยินน้อยเชวียนฝากเป็นค่าทำศพน้องสาวนาง ท่านช่วยส่งต่อให้นางทีนะเจ้าคะ”

“ฮูหยินน้อยยังคนใจดีเหมือนเดิมเลยนะขอรับ ไม่แปลกที่เป็นถึงบุตรีท่านเสนาบดีอ้าย” หมอที่รักษาสตรีผู้นั้นเอ่ยพลางรับปากว่าจะมอบเงินนี่ให้หญิงสาวที่นอนอยู่แน่นอน

อ้ายซินเหลียนกลับถึงจวนก็ยามซวี[2]แล้ว คนของฮูหยินใหญ่มารอรับที่หน้าจวนด้วยใบหน้ากระวนกระวาย

“ฮูหยินน้อยกลับมาแล้ว! ตอนนี้ฮูหยินใหญ่รอท่านอยู่ที่ห้องโถงเรือนหลักเจ้าค่ะ นางเป็นห่วงท่านมากคิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับท่านจึงได้กลับช้าเพียงนี้” ชูหรูเอ่ยพลางเข้ามาช่วยประคองนางเข้าจวน

“ลำบากท่านแม่แล้ว เราเข้าไปหาท่านแม่กันเถอะ” นางเอ่ยตอบพลางส่งยิ้มให้สาวใช้ผู้นั้นเล็กน้อย

“กลับมาแล้วหรือ เหตุใดจึงกลับมาค่ำมืดเพียงนี้เจ้ากำลังตั้งท้องอยู่แท้ ๆ หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจะทำอย่างไร!” เมื่อก้าวพ้นประตูฮูหยินใหญ่ก็รีบเข้ามาดูลูกสะใภ้ตัวเองทันที

“ขออภัยที่สะใภ้ทำให้ท่านแม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ ระหว่างทางที่กลับมาสะใภ้เห็นคนถูกทุบตีจึงช่วยพาไปส่งโรงหมอ กว่าจะเสร็จก็ใช้เวลานานพอสมควรจึงได้กลับมาช้าเช่นนี้ สะใภ้อกตัญญูนักที่ทำให้ท่านแม่ต้องเป็นห่วง”

นางเอ่ยพลางทำท่าขออภัยแต่ถูกแม่สามีห้ามไว้ก่อน เพราะห่วงว่าลูกในท้องของหญิงสาวจะได้รับอันตราย

“กลับมาก็ดีแล้วเจ้าไปพักผ่อนเถอะ ต่อไปนี้จะออกไปที่ใดต้องให้คนติดตามไปสักหลาย ๆ คนหน่อย เข้าใจหรือไม่” ฮูหยินใหญ่กำชับ

“สะใภ้เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” นางเอ่ยรับคำ ก่อนจะมองส่งแม่สามีเดินกลับเรือนตัวเองไป

ทำทีเป็นห่วงนาง หากรู้ว่าเด็กในท้องเป็นผู้หญิงจะยังเป็นห่วงเช่นนี้อยู่หรือไม่ คงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยล่ะ

เช้าวันต่อมาจัวย่วนตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัว นางจำได้ว่าเมื่อวานไปขอร้องร้านยา ก่อนจะถูกทุบตีจนสลบไป

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที แต่ถูกหมอที่ดูแลเข้ามาเห็นเสียก่อน

“เจ้าบาดเจ็บอยู่อย่าเพิ่งลุกเร็วเช่นนี้สิ” หมอที่ดูแลนางมาทั้งคืนเอ่ยขึ้น พลางผลักให้หญิงสาวนอนลงที่เดิม

“ท่านหมอข้าต้องไปหาน้องสาวข้า นางไม่สบายอยู่ตอนนี้ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง อีกอย่างข้าไม่มีเงินให้ท่านหรอกนะ” หญิงสาวพูดรัวเร็วก่อนจะพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก ฮูหยินเชวียนจ่ายค่ารักษาของเจ้าหมดแล้ว” หมอเอ่ยพลางถอนหายใจออกมา ก่อนจะมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาสงสารปนเวทนา

“เช่นนั้นข้าขอตัวกลับไปดูน้องสาวก่อน ขอบคุณท่านหมอที่รักษาข้าเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยแต่ก็ต้องชะงักกับคำพูดท่านหมอที่เอ่ยประโยคต่อมา

“น้องสาวเจ้าตายแล้ว เมื่อวานนี้ฮูหยินเชวียนให้ขอทานพาคนไปตามหาตัวน้องเจ้า พอเอาตัวนางมาถึงโรงหมอนางก็สิ้นใจตายทันทีด้วยพิษไข้ ฮูหยินเชวียนจึงฝากเงินนี้ไว้ให้เจ้าจัดงานศพให้น้องสาว”

หมอเอ่ยพร้อมกับล้วงถุงเงินออกมาส่งให้สตรีที่ยืนอยู่ น้ำตาของนางไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว คล้ายว่าทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง

“นะ น้องสาวข้ายามนี้อยู่ที่ใด” กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอเวลาก็ผ่านไปหลายอึดใจ

“ข้าเอาศพนางไว้ที่ด้านหลังโรงหมอ หากเจ้าต้องการจัดพิธีศพให้นางข้าสามารถให้คนช่วยเจ้าได้”

หมอเอ่ยเพราะความเวทนา ดูจากกิริยามารยาทแล้วสตรีผู้นี้คงไม่ใช่ขอทานทั่วไปแน่ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงมาอยู่ในสภาพนี้ได้กัน

“ข้าคงต้องขอรบกวนท่านหมอแล้ว” จัวย่วนเอ่ยพลางเดินไปที่ด้านหลังโรงหมอ

ศพน้องสาวนางนอนหมดลมหายใจอยู่บนแคร่ไม้ โดยมีผ้าขาวปิดคลุมร่างกายอยู่ หญิงสาวเข้าไปคุกเข่าข้างร่างนั้นก่อนจะร้องไห้ออกมาปานจะขาดใจ

เสียงของนางกรีดร้องราวกับพยายามปลุกให้คนที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา แต่มันก็ไร้ความหมาย ผู้ที่จากไปย่อมไม่หวนกลับมา

นางมันไร้ความสามารถนัก เป็นถึงอดีตหมอยาประจำตัวอดีตหวงกุ้ยเฟย แต่ไม่อาจช่วยชีวิตน้องสาวตัวเองได้ แล้วนางจะเรียนวิชาแพทย์เหล่านั้นไปเพื่อสิ่งใด

เสียงร่ำไห่ของนางดังอยู่เกือบสองเค่อก่อนจะเงียบลง คนของท่านหมอจึงเข้ามายกร่างเด็กสาววัยสิบหนาวไปฝังในสุสานฝั่งตะวักตกของเมือง

จัวย่วนยืนมองหลุมศพน้องสาวจนพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า จึงตัดสินใจกลับเข้าเมือง

เมื่อไม่มีน้องสาวแล้วชีวิตนางก็ไร้ความหมาย เพียงก่อนตายนางอยากตอบแทนผู้มีพระคุณผู้นั้นก่อน จึงคิดว่าจะไปหาฮูหยินน้อยผู้นั้นที่จวนตระกูลเชวียนในวันพรุ่งนี้แทน

[1] 1 เค่อ = 15 นาที

[2] ยามซวี = 19.00 – 20.59 น.