เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1054
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1055
วันนี้มารับวัตถุดิบยา หรือว่ามางานอวยคนที่ชื่นชอบกันแน่?และไม่รู้ว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นโดนอวยตั้งแต่เด็กจนโตมาแค่ไหน แต่ว่า ถ้ายังพูดต่อไป คงได้ยกย่องนางจนกลายเป็นเทพเจ้าไปแล้วกระมังนางมองไปทางเซียวหลันยวนอีกครั้งชายคนนี้ก่อนหน้านี้ไม่มีความอดทนอะไรเลย ต่อให้อยู่ในงานเลี้ยงแคว้นเจา ตอนนั้นที่เลี้ยงต้อนรับองค์หญิงหนานฉือ เขาเองก็ไม่มีความอดทนเลย ไม่ได้นั่งอยู่นานขนาดนี้ตอนนี้กลับนั่งนิ่ง ไม่รู้สึกรำคาญเลยแม้แต่น้อยหรือจะบอกว่าเขามีความอดทนที่พิเศษต่อองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นหรือ?"ไม่ได้เกินจริงเลย ข้ารู้สึกว่าไม่ว่าจะพูดอย่างไร วัตถุดิบยานั้นนำมารักษาช่วยชีวิตคน แต่ว่าก็มีหมอใหญ่มากันมากมายหลายท่าน วัตถุดิบยาก็อยู่ที่นี่แล้ว ข้าก็ไม่รู้ว่าจะต้องแบ่งอย่างไรให้ยุติธรรม"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองไปทางซือถูไป๋"คุณชายซือถูมีคำแนะนำอะไรไหม?"ซือถูไป๋เองก็ดูอดทนมาก นั่งฟังคนเหล่านี้ชมเปราะองค์หญิงใหญ่อยู่ตลอดตอนนี้พอได้ยินนางเรียกชื่อตนเอง ซือถูไป๋ก็คิดๆ เอ่ยขึ้นว่า "เจตนาเดิมขององค์หญิงใหญ่คือจะให้วัตถุดิบยาเหล่านี้มาใช้กับผู้ป่วยที่ต้องการมันที่สุดใช่ไหม?""ถูกต้อง คุณชายซือถูพูดถู
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1056
ฟู่จาวหนิงยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกลายมือนี้คุ้นเคยมากพอคิดๆ ในสมองนางก็แล่นวาบขึ้นมา ตกตะลึงไปนี่คล้ายกับอักษรของฟู่จิ้นเชินเลย!เพียงแต่ อักษรตอนนี้ดูจะคมกว่าฟู่จิ้นเชินหน่อยๆ แต่ว่าเส้นโค้งเส้นขีดตรงขอพู่กัน แบบเดียวกับฟู่จิ้นเชินไม่ผิดเพี้ยน!นางใจเต้นผาง มองไปที่ใบหน้าชายหนุ่มถ้าหากเขาโกนหนวดโกนเครา...แล้วหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ นั่น จะใช่ฟู่หลินซื่อไหม?นางสวมผ้าแพรปิดหน้า ดังนั้นฟู่จาวหนิงจึงเห็นหน้านางไม่ชัด แต่สำหรับดวงตา ยิ่งมองก็ยิ่งมีร่องรอยนั่นคล้ายกับเสิ่นเสวียนใจฟู่จาวหนิงเต้นเร็วขึ้น เต้นตึกตัก จะอย่างไรก็สะกดไม่อยู่นางคงไม่ได้มาเจอพ่อกับแม่ที่นี่หรอกกระมัง?"ท่านลุง ท่านทำไมจึงเอาแต่มองพวกเราล่ะ" หญิงสาวคนนั้นเอ่ยขึ้น น้ำเสียงอ่อนโยนน่าฟังแค่ได้ยินเสียงก็รู้สึกแล้วว่าจะต้องเป็นสาวงามคนหนึ่งฟู่จาวหนิงสะดุ้งโหยง ได้สติกลับมา"ข้าเห็นหมอท่านนี้เขียนหนังสือได้ดีมาก จึงอดมองจนเคลิ้มไปไม่ได้" นางกดเสียงต่ำตอบมาหญิงสาวขมวดคิ้ว น้ำเสียงกลับดูมีความไร้เดียงสาอยู่ "แต่ท่านมองข้าอยู่ตลอดเลยนะ ไม่ได้มองตัวหนังสือของสามีข้าเลย"เรื่องนี้...ทำไมฟังแล้วจึงดูประหลาดห
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1057
ฟู่จาวหนิงในใจยังสงสัยอยู่ แต่ก็มองอะไรไม่ออก"หมอใหญ่เจี่ยเป็นคนต้าชื่อหรือ?""คนจากเมืองเล็กๆ ชายขอบน่ะ พาภรรยามาร่วมเทศกาลอวยพรสารทฤดู" หมอใหญ่เจี่ยตอบกลับมาเขาพอถามก็ตอบ มองจุดน่าสงสัยไม่ออกเลยฟู่จาวหนิงยังคิดจะถามต่อ จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีสายตาหนึ่งจับจ้องเข้ามา สัมผัสได้อย่างแรงกล้านางหันหน้ามองไป ก็สบเข้ากับสายตาเซียวหลันยวนพอดีนางชะงัก ไม่ได้ถอยหนีทันที แต่พยักหน้าให้เล็กน้อย จึงเบนสายตาออกอย่างเป็นธรรมชาติเซียวหลันยวนเอาแต่จับจ้องนางทางนี้ทำไมกัน?ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ในสมองก็เหมือนถูกฟ้าผ่าลงมา นางตบหน้าผากอย่างพ่ายแพ้！นางโง่หรือเปล่า นางตอนนั้นก็ใช้ตัวตนฐานะผู้อาวุโสหนิงไปที่จวนอ๋องเจวี้ยน เคยพบกับเซียวหลันยวนแล้ว นี่คิดว่าเขาจะมองไม่ออกหรือ?พอคิดถึงจุดนี้ นางก็รู้สึกพ่ายแพ้ กระทั่งไหล่ยังลู่ลงมาในดวงตาเซียวหลันยวนมีรอยยิ้มก่อนหน้านี้ที่เห็นนางคิดว่าไม่มีใครจำตัวเองได้ เขาก็อยากจะหัวเราะแล้ว นางเป็นคนฉลาดแบบนี้ กลับลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปได้แต่ว่า ก่อนหน้านี้เขาก็ยังไม่เห็นฟู่จาวหนิงคนที่เขาจับตามองคือสามีภรรยากลางคนคู่นั้น ตอนที่ฟู่จาวหนิงมาพูดกับพวกเขาจึงได้พ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1058
ฟู่จาวหนิงย้ายความสนใจออกจากตัวสามีภรรยาคู่นั้นแต่นางก็กำชับกับสืออีสองสามคำ ให้เขาคอยจับตาดูสองคนนี้ไว้ดีดี อีกเดี๋ยวถ้าพวกเขาออกไปแล้ว ก็ให้สืออีติดตามไปสืออีแม้จะไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร แต่กลับฟังการกำชับจากฟู่จาวหนิง พยักหน้าตอบรับฟู่จาวหนิงมองไปทางผู้อาวุโสจี้เขาเขียนวัตถุดิบยาออกมาหลายตัว และในวัตถุดิบยาชนิดสุดท้ายเขาก็หยุดพู่กันลง สีหน้าดูสับสน"องค์หญิงใหญ่ ตอนนั้นข้าบอกกับท่านแล้ว ว่าวัตถุดิบยาชนิดนี้ ข้าไม่สามารถยืนยันได้ชัดเจน จำได้แค่เหมือนเคยเห็นในคัมภีร์ยาเล่มไหนสักเล่มเท่านั้น แต่คัมภีร์ยานั่นก็ถูกทำลายไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงไม่ยืนยันว่ามันใช่ยาชนิดนั้นหรือไม่"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสีหน้าสุภาพเยือกเย็นอ่อนโยน พอได้ยินก็พยักหน้าเบาๆ"ใช่ ข้าจำได้ ลำบากผู้อาวุโสจี้เสียแล้ว วัตถุดิบยาชนิดสุดท้ายนี้ท่านก็ปล่อยไว้ก่อนเถิด อีกเดี๋ญวค่อยดูว่ามีคนรู้จักไหม ถ้าหากมี วัตถุดิบยาชนิดนี้ก็มอบให้เขาไปเลย"ฟู่จาวหนิงพอได้ยินคำนี้ สายตาก็ตกไปอยู่บนวัตถุดิบยาชนิดนั้นเอ๋?นางสองวันนี้ไม่ใช่เอาแต่ค้นคว้ากับศึกษาเกี่ยวกับการลบรอยแผลเป็นในคลังข้อมูลอยู่หรือ?ในคลังข้อมูลวัตถุดิบย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1059
สายตาเซียวหลันยวนจับไปบนใบหน้านางลบรอยแผลเป็น?ดังนั้น นี่คือมาหายาเพื่อเขาหรือ?ในใจนาง การช่วยรักษาใบหน้าเขายังคงอยู่ในตำแหน่งสำคัญที่สุดใช่ไหมนะ?วัตถุดิบยาชนิดสุดท้ายนั่น เมื่อครู่นางดูดีอกดีใจ เพราะว่ามันเป็นยาที่ใบหน้าของเขาใช้ได้หรือเปล่า?"จริงหรือ?" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นประหลาดใจ "ท่านหมอหนิงมีผู้ป่วยที่บนตัวมีแผลเป็นหรือ?""อืม ใช่แล้ว""เช่นนั้นก็ขออวยพรให้คนป่วยท่านนี้ของท่านหมอหนิงสามารถขจัดได้ด้วยยาแล้วกัน" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบาพูดจบ นางก็มองไปทางเซียวหลันยวนด้วยสัญชาตญาณถึงอย่างไรเซียวหลันยวนก็ใส่หน้ากากอยู่ตลอด นางเองก็ไม่รู้ว่าสภาพแท้จริงของเขาตอนนี้เป็นอย่างไรยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ไม่ค่อยจะพูดอะไรกับนางด้วย องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นยังให้ซือถูไป๋มาช่วยจำแนกยา แต่ที่แปลกก็คือนางรู้สึกว่าตนเองไม่ค่อยกล้าให้คุณชายคนนี้ทำอะไรสักเท่าไรทั้งที่ตัวตนของนางเองก็ไม่ธรรมดาแท้ๆ แต่ก็ยังรู้สึกว่าบนตัวเขามีพลังอย่างหนึ่งที่กดหัวของนางไว้นางอยากจะกระชากหน้ากากนั่นของเขาออกมาดูเสียจริงบางที หลังจากเห็นหน้าของเขาแล้วคงจะไม่ทำให้นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขนาดน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1060
คนไม่น้อยพอเห็นว่าฟู่จาวหนิงเป็นหมอใหญ่ที่มาจากแคว้นเจา แล้วยังดูไม่ค่อยมีชื่อเสียง แต่ได้รับวัตถุดิบยาไปมากขนาดนี้ ในใจก็ไม่สมดุลขึ้นเสียแล้วพวกเขาที่นี่มีไม่น้อยที่ค่อนข้างมีชื่อในเมืองหลวงจักรพรรดิ กระทั่งหมอที่อยู่ในโรงหมอใหญ่ฝูอวิ๋นเองก็ยังได้วัตถุดิบยาไปแค่สองชนิดฟู่จาวหนิงเมื่อครู่เองก็ช้าไปหน่อย หลังจากมาถึงก็ไม่ค่อยได้พูดอะไรกับพวกเขา หลบอยู่แต่ในมุมให้คนมองข้ามตัวตนของนางไปแล้วตอนนี้ถือดีอย่างไรที่จู่ๆ ก็โผล่พรวดพราด แล้วมาเอาวัตถุดิบยาไปตั้งหลายชนิดแบบนี้?โดยเฉพาะชนิดสุดท้ายนั่น ทำไมถึงให้นางไปทั้งหมดล่ะ?ทุกคนเริ่มมีความเห็นกันขึ้นมาทันทีซือถูไป๋กับผู้อาวุโสจี้มองไปทางองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น รอให้นางตัดสินความเป็นธรรมถึงอย่างไรวิธีการแบ่งยา ก็ถูกยอมรับจากองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไปแล้ว ก่อนหน้าที่พวกเขาจะแบ่งก็ไม่เห็นมีความเห็นอะไรกัน แต่แบ่งเสร็จคือไม่ได้แล้ว?องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมีสีหน้าลำบากใจ มีทั้งความจำใจและมีทั้งความรู้สึกไม่ได้ทำอะไรผิด"แต่นี่ก็แบ่งกันเสร็จไปแล้วนี่นา" นางเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว"องค์หญิงใหญ่ ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่ฟังท่านหรอกนะ หลักๆ คือท่านหมอหนิงคนนี้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1061
"ใช่เลยใช่เลย"พวกหมอใหญ่ที่ไม่ได้รับวัตถุดิบยายังรู้สึกไม่ยินยอม ยังทยอยพูดกันขึ้นมาอีก"ถ้าเป็นเช่นนี้ พวกเจ้าที่พูดมาแบบนี้ก็ต้องการแบ่งวัตถุดิบยาไปอย่างนั้นสินะ แล้วจะเขียนอาการคนป่วยเพื่ออะไรกัน? กฏที่องค์หญิงใหญ่กำหนด พวกเจ้าตอนนี้คิดจะปฏิเสธทั้งกระดานแล้วหรือไร? วัตถุดิบยาตั้งมากมายขนาดนี้ พวกเจ้าเองก็ไม่มีทางเฉลี่ยให้เท่ากันทุกคนได้หรอก!"ผู้อาวุโสจี้เดือดขึ้นมาต่อให้เขาจะไม่รู้ว่าเป็นฟู่จาวหนิง แต่เขาก็ทนเจ้าคนพวกนี้ไม่ไหวเหมือนกันกฏที่กำหนดกันดิบดีแล้ว ก่อนหน้านี้ไม่เห็นมีความเห็นอะไร ตอนหลังก็อย่ามาจุกจิกแบบนี้!"พวกเราไม่ได้ปฏิเสธองค์หญิงใหญ่แน่นอน องค์หญิงใหญ่ถึงอย่างไรก็มีน้ำใจ...""แค่นั้นก็จบแล้วนี่? ก็แค่ให้ท่านหมอหนิงได้วัตถุดิบยาไปก็เอาไปรักษาผู้คนแค่นี้ก็ไม่มีปัญหาแล้ว! จะเขาช่วยหรือพวกเจ้าช่วยมันต่างกันตรงไหน?"ซือถูไป๋ตอนนี้ก็เอ่ยขึ้นบ้าง "ถึงแม้พวกเจ้าหลังจากนี้อาจจะพบกับคนป่วยที่ต้องการวัตถุดิบยาเหล่านี้ แต่ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ยังไม่มี ท่านหมอหนิงในเมื่อพบแล้ว ดังนั้นวัตถุดิบยาเหล่านี้ถ้าต้องรีบนำไปให้กับคนที่ต้องการก็ไม่ผิดอะไร แล้วจะบอกว่าตอนนี้มีคนที่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1062
องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นออกไปแล้วก่อนที่ผู้อาวุโสจี้จะออกไปก็ถลึงตามองฟู่จาวหนิงผาดหนึ่ง ทำสัญญาณมือให้สือซานที่อยู่ประตูใหญ่ชั้นล่างพอเห็นอ๋องเจวี้ยนออกไปด้วยกันกับซือถูไป๋และองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ก็งงงันไปแล้วพระชายาไม่ได้ตามลงมา ท่านอ๋องทำไมจึงแยกตัวมากับองค์หญิงใหญ่ล่ะ?ตอนนี้เองเขาถึงขึ้นไปได้ ถึงอย่างไรองค์หญิงใหญ่ก็ออกไปแล้ว สือซานรีบเดินขึ้นไปชั้นบน เห็นไป๋หู่หิ้ววัตถุดิบยากองหนึ่งอยู่ ส่วนฟู่จาวหนิงกลับพูกคนกลุ่มหนึ่งล้อมหน้าล้อมหลัง พวกเขาก็พูดกันขโมงโฉงเฉง พูดกันแต่เรื่องที่ได้ยินแล้วไม่สบอารมณ์"ท่านหมอหนิงเป็นหมอเทวดาเลื่องชื่อของแคว้นเจาหรือ?""จะมีชื่อเสียงในแคว้นเจาได้อย่างไรกัน? ถ้ามีชื่อเสียงขนาดนั้นจริง ต้าชื่อของพวกเราก็ต้องเคยได้ยินบ้างสิ ตอนนี้ไม่เห็นจะเคยได้ยินชื่อท่านหมอหนิงมาก่อนเลย หรือท่านหมอนิ่งจะไม่ทำตัวเด่นกัน?""ถ้าไม่ทำตัวเด่นจริงๆ วันนี้ทำไมถึงมาเชิดหน้าที่นี่กันล่ะ?""ก็นั่นน่ะสิ ขนาดวัตถุดิบยาที่ผู้อาวุโสจี้ยังยืนยันไม่ได้ ท่านหมอหนิงแค่ปราดเดียวก็บอกชื่อวัตถุดิบยาออกมาได้แล้ว เก่งกาจจริงๆ""ท่านหมอหนิงบอกพวกเราหน่อยสิ ว่าผู้ป่วยคนนั้นของท่านเป็น
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2072
ฟู่จาวหนิงรู้ เซียวหลันยวนเดิมทีก็ไม่ใช่คนที่จะโหดร้ายกับประชาชน น่าจะเพราะพวกเขาทำเกินไปกันจริงๆนอกจากด่านางบีบคั้นนางแล้ว ยังมีความรู้สึกทรยศอยู่บ้างต่อสิ่งที่เขาทำไว้มากมายในอดีตเซียวหลันยวนไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ แน่ และยังมีอีกจุด เรื่องครั้งนี้ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น เบื้องหลังจะต้องมีคนกำลังยุยงประชาชนพวกนั้นอยู่แน่นอนนางเดาว่าเซียวหลันยวนรู้จุดนี้ ดังนั้นจึงพาคนลงจากเขาฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็รำคาญอยู่ เดินทางมายอดเขาโยวชิงนับพันลี้ ใครจะคิดว่าจะมีคนทำเรื่องแบบนี้ลับหลัง แล้วยังพุ่งเป้ามาที่นางอย่างเห็นได้ชัดนางผิดใจคนไปเท่าไรแล้วกันนะ?ฟู่จาวหนิงบอกไม่สนก็คือไม่สน ออกไปเดินเล่นทันที หลังจากมาถึงนางยังไม่ได้ไปดูจริงๆ เลยว่าอารามโยวชิงมีหน้าตาอย่างไรทิวทัศน์ในอารามโยวชิงสง่างดงามมาก แต่ละจุดล้วนเป็นทิวทัศน์หมด มีกระทั่งมุมเล็กๆ ที่เห็นได้ถึงความใส่ใจ อย่างเช่นใต้ระเบียง ก้อนหินซ้อนเรียงกันสามก้อน บนก้อนหินยังมีตะไคร่เป็นภาพทิวทัศน์เล็กๆ มีต้นกล้าเล็กๆ โตอยู่ในรอยแยกหิน นั่งอยู่ราวระเบียง พอเห็นภาพนี้ก็จะถูกดึงดูดไปหรือบนหน้าต่างหินที่แกะสลักดอกหยวนเซียวห้อยลงมา ข้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2071
ฟู่จาวหนิงกินข้าวเช้าแล้วแต่เซียวหลันยวนก็ยังไม่กลับมา จึงให้สืออีไปหาสืออีเองก็ออกไปพักหนึ่งถึงกลับมา ดูท่าทางโมโหหน่อยๆ ด้วย หลักๆ คือได้ยินว่าคนพวกนั้นพูดอะไรกันนั่นล่ะแต่ต่อมาการกระทำของเซียวหลันยวนก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมากหลังจากกลับมาก็เลือกคำพูดส่วนหนึ่งมาบอกกับฟู่จาวหนิง"ท่านอ๋องไล่คนออกไปแล้วขอรับ และคนเหล่านั้นไม่ใช่ว่าลงเขาไปแล้วจะไม่เป็นไร พวกขเาคงไม่รู้แน่นอนว่าผลลัพธ์จะรุนแรงแค่ไหน""ท่านอ๋องหลายปีนี้ก็ช่วยเหลือจื่อซวีเอาไว้มาก ก่อนหน้านี้การค้าขายและเส้นทางการค้าส่วนหนึ่งของเจ้าอุทยานเฉิน ก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่จัดคนมาช่วยเหลือ การสนับสนุนลับๆ พวกนี้คงจะขาดหายไปด้วยแล้ว จื่อซวีหลังจากนี้ไม่มีทางจะคึกคักแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้อีก""และยังมีร้านยาในเมืองอีก วัตถุดิบยาเหล่านั้นก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่ออกเงินอุดหนุน ไม่อย่างนั้นพวกเขาคิดว่าวัตถุดิบยาในเมืองนี้จะขายได้ถูกแบบนั้นหรือ? แล้วก็หมอเฉียวในเมืองนั่นอีก ก็เป็นท่านอ๋องที่จัดมาให้ ทุกปีท่านอ๋องก็ให้เงินเขาก้อนหนึ่ง ดังนั้นค่ารักษาของเขาจึงเก็บแค่พอเป็นพิธี"หลายปีนี้อุทยานเขาเฉิงอวิ๋นผิดใจกับใครไว้ ตอนที่ทำอะไรด้านนอก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2070
คนตายไม่จำเป็นต้องรักษาอะไร"อ๋องเจวี้ยน...""ไสหัวไป"เซียวหลันยวนพอโบกมือ กำลังภายในก็พัดพวกเขาลอยออกไป"จำไว้ เป็นข้าที่ไม่ให้พระชายาออกมาพบพวกเจ้า"มีเรื่องอะไรก็ซัดมาทางเขานี่หลายปีนี้เขาตอบแทนให้เมืองจื่อซวีไม่น้อยแล้วจริงๆคนพวกนี้ล้มแล้วล้วนลุกกันไม่ขึ้น หน้าขาวซีด ไม่ว่าจะป่วยจริงป่วยปลอม ตอนนี้ไม่มีคนไหนที่แกล้งแล้ว รู้สึกเสียใจกันขึ้นมาจริงๆเซียวหลันยวนหมุนตัวจากไป หลังจากออกไปก็เหล่มองซางจื่อผาดหนึ่ง"ถ้าคนพวกนี้ยังไม่ไป หรือลงจากเขาไปแล้วข้ายังได้ยินคำก่นด่ากล่าวโทษพระชายาอีกล่ะก็ ข้าจะจัดการครอบครัวเขาเสียให้หมด"ซู๊ดซางจื่อจนใจ "เชื่อว่าพวกเขาไม่กล้าแน่""เมืองจื่อซวีไม่ใช่ที่ที่พวกเขาจะมาตัดสินใจได้ ถ้าข้าพูดพฤติกรรมวันนี้ของพวกเขาให้ชาวเมืองฟัง ลองดูว่าชาวเมืองจะคิดว่าพวกเขาทำถูกหรือไม่"พอได้ยินคำนี้ของเซียวหลันยวน คนเหล่านั้นก็สีหน้าเปลี่ยนไปพวกเขายังไม่รู้ที่ไหนว่าตนเองทำอะไรผิดไป?ประชาชนคนอื่นไม่กล้ามาทำแบบนี้กับพระชายาอ๋องเจวี้ยน! ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีคนอีกไม่น้อยที่รอให้พระชายามีเวลาลงเขาไปเพื่อตรวจรักษาการกุศล พวกเขายังได้ยินอีกว่า มีบางคนเตรี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2069
สายตาเซียวหลันยวนกวาดไปทางพวกเขาอย่างเย็นชา มองดูปฏิกิริยาของพวกเขา"สิบหกปีก่อน รู้ว่าที่เมืองจื่อซวีนี้ไม่มีหมอ จะรักษาทีก็ลำบาก เจ้าอุทยานเฉินของอุทยานเขาเฉิงอวิ๋นก็กังวลมาก เพราะพ่อของเขาก็ป่วยตายที่นี่ ดังนั้นนี่จึงกลายเป็นแผลในใจเขา อต่ว่าในเมืองตอนนั้นก็ยากจนมาก การเดินทางสัญจรก็ติดขัด นอกจากหมอเท้าเปล่าที่เป็นคนในท้องถิ่นแล้ว จะไม่มีหมอคนอื่นเข้ามาเปิดโรงหมอที่นี่"คำพูดเหล่านี้ของเซียวหลันยวน ทำให้พวกเขาอดเงียบลงมาไม่ได้ สีหน้าเองก็ซับซ้อนขึ้นมาก็จริง พวกเขาในฐานะประชาชน แล้วยังอายุปูนนี้กันแล้ว เรื่องพวกนี้ต้องรู้อยู่แล้ว"ดังนั้น เจ้าอุทยานเฉินจึงคิดว่า ขอแค่ให้เมืองคึกคักขึ้นมา ก็สามารถดึงดูดหมดมาได้ และอาจจะทำให้ทุกคนมีเงินขึ้นมาบ้าง บางคนคนของตนเองอาจจะเปิดโรงยา แล้วเชิญหมอมาประจำได้""หมอเฉียวที่เมือง ไม่ใช่ว่าถูกเชิญมาสิบปีแล้วหรือ? ถึงเขาจะไม่ได้เป็นหมอเทวดา แต่วิชาแพทย์ก็ถือว่าดีอยู่ พวกปวดหัวเป็นไข้ หกล้มกระแทกฟกช้ำ เขาก็รักษาได้หมด เขาเองก็เปิดโรงยาด้วย ยาในร้านก็ขายในราคาต่ำสุดให้กับประชาชน"ตอนนี้ซางจื่อพูดความเป็นจริงออกมา"อันที่จริงร้านยานี้ ก็เป็นท่านอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2068
ซางจื่อขมวดคิ้ว เขาได้ยินเสียงฝีเท้าอ๋องเจวี้ยน แต่ยังไม่ได้ยินเสียงของเขา หรือว่านี่ยังจะคอยดูว่าคนเหล่านี้ยังจะพูดอะไรออกมาอีก?เขารู้สึกว่า คนเหล่านี้ยิ่งพูดอีกมากแค่ไหน อย่าว่าแต่พวกเขากำลังป่วยเลย อ๋องเจวี้ยนคงจะให้พวกเขาไปตายๆ กันให้หมดเสียด้วยซ้ำเขาถอนหายใจ ยกเสียงสูงขึ้นมา"ทุกคนฟังข้าพูดหน่อย อ๋องเจวี้ยนแม้จะเคยอยู่ในยอดเขาโยวชิง แต่เขาก็ไม่ได้ติดค้างสิ่งใดกับประชาชนที่เมืองเลยนะ ยิ่งไปกว่านั้น พระชายาอ๋องเจวี้ยนก็เรียนแพทย์มาก่อนที่จะแต่งงานด้วย ไม่ใช่คอยรักษาแต่เฉพาะคนชั้นสูงอย่างที่พวกท่านเจ้าพูดกัน พระชายาเป็นคนจิตใจดีงาม แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่พวกเจ้าจะมาคุกคามด้วยวาจาได้แบบนี้""อาจารย์น้อยซางจื่อ ท่านพูดแบบนี้พวกเราไม่เห็นด้วยนะ พวกเรามาคุกคามนางตรงไหน?""ใช่เลยใช่เลย ถ้าพวกเราจะคุกคามนาง ยังต้องลำบากลำบนปีนเขาขึ้นมาตั้งแต่ฟ้าไม่สางทำไม? ให้นางตั้งโต๊ะตรวจที่ด้านล่างเขาก็พอนี่?"ซางจื่อโมโหขึ้นแล้ว"ปกติยอดเขาโยวชิงก็เป็นกันเองกับทุกคน แต่ตอนนี้พวกเจ้าฟังบ้างไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมา? นางเป็นถึงพระชายา ยังต้องมาถูกพวกเจ้าคุกคามให้ไปรักษาโรคให้พวกเจ้ารึ? ต่อให้นางไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2067
เมื่อครู่นางออกไปดูแล้ว ไปฟังอยู่พักหนึ่ง แทบทำนางโกรธจัดเลยทีเดียวทั้งที่ยังเช้าขนาดนี้ พวกเขามีสิทธิ์อะไรจู่ๆ พอขึ้นเขามา คุณหนูก็ต้องรีบลุกจากเตียงนอนมาดูอาการพวกเขาทันทีแบบนี้?แล้วก็ ตัวเองก็ป่วยอยู่แล้ว ยังปีนเขาขึ้นมาทำอะไรกัน? เป็นลมล้มพับไปจะโทษใครได้?แล้วเรื่องนี้ยังโทษมาถึงตัวคุณหนู ยังบอกว่านางเลือดเย็นไร้ความปราณี มีคนพูดแย่กว่านี้ด้วย แต่นางไม่กล้าพูดออกมาจริงๆ พูดแล้วนางก็โมโหมีคนยังบอกว่าที่คุณหนูเรียนแพทย์ เพื่อจะรักษาแต่คนชั้นสูงเท่านั้นใช้ไหม ทำไมตอนมาถึงเมืองไม่บอกพวกเขาสักคำแล้วแอบหนีขึ้นเขามา?ฟังเอาแล้วกันว่านี่มันบ้าบอแค่ไหน? ต้องโดนสัตว์ป่าอะไรแทะสมองไปถึงพูดแบบนี้ออกมาได้?น่าโมโหเสียจริงฟู่จาวหนิงฟังคำโมโหของนาง พลางล้างหน้าล้างตา พอเช็ดหน้าเสร็จ หลังจากทายาบำรุงผิวหน้าที่ทำขึ้นมาเองไปชั้นหนึ่ง นางจึงบอกกับเสี่ยวเยว่ว่า "ถึงคนอื่นจะน่าชิงชัง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมาโมโหแต่เช้าตรู่ ความโมโหไม่ดีกับสุขภาพ ผ่อนคลายไว้ ยิ้มเข้าไว้""คุณหนู ท่านทำไมยังยิ้มออกอีก?"ฟู่จาวหนิงหัวเราะ "เสี่ยวเยว่ ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะมีอารมณ์ความรู้สึกมากกว่าตอนที่อยู่ในสวนตระก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2066
คืนนี้ ฟู่จาวหนิงฝังเข็มตาสว่างสดชื่นให้กับเซียวหลันยวน แล้วยังสอนเขาไปอีกสองสามรอบ ให้เขามาฝังให้ตนเองส่วนไหนที่นางฝังเองได้ นางก็จัดการฝังเองตรงๆก่อนที่จะนอน นางยังยัดยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งเข้าปากไปในปากเขา"กินนะ""นี่คือยาอะไร?" เซียวหลันยวนกลืนยาลงไปก่อนแล้วค่อยถามนางฟู่จาวหนิงเองก็ยัดให้ตัวเองไปเม็ดหนึ่ง "ยาแก้พิษ"เซียวหลันยวนยิ้มๆ "เจ้าอารามไม่คิดจะทำร้ายพวกเราจริงๆ""นอนเถอะ"ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่คิดจะโต้ปัญหานี้อีก จึงตบลงไปบนบ่าเขาพูดกันตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรเซียวหลันยวนเอียงตัวมองนาง เขายังอยากจะพูดอะไรกับนางอีกหน่อย แต่ฟู่จาวหนิงก็หลับตาไปแล้ว เพียงไม่นานลมหายใจก็สม่ำเสมอขึ้นมาหลับไวขนาดนี้เชียว? แปปเดียวก็หลับลึกซะแล้วเซียวหลันยวนกุมมือนางเบาๆ หลับตาลงบ้างเช่นกันสิ่งที่เขาไม่ได้บอกฟู่จาวหนิงคือ ก่อนหน้านี้ เขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดเฉือนมีดพันเล่ม แต่นอกจากนั้นแล้ว ข้างหูเขายังได้ยินเสียงกรีดร้อง คร่ำครวญอีกนับไม่ถ้วน มีทั้งชายหญิงคนแก่และเด็กมีเสียงสนั่นหวั่นไหวราวกับฟ้าถล่มพสุธาแยก คนมากมายกำลังวิ่งหนี ตะโกนคร่ำครวญตามหาครอบครัวเพื่อเอาชีวิตรอดที่เ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2065
พวกของเสี่ยวเยว่ไม่กล้าถามอะไรมาก"ไปพักกันเถอะ" ฟู่จาวหนิงไม่คิดจะให้พวกเขาลำบากใจ ให้พวกเขากลับไปพักผ่อนกันทุกคนถอยออกไปในลานบ้านแสงจันทร์กระจ่างใส พอยิ่งดึกแสงจันทร์กับแสงดาวก็ยิ่งเจิดจ้า แต่ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์พวกเขาไม่ค่อยดีหรือเปล่า ตอนนี้มองดูแล้วกลับรู้สึกว่าแสงแบบนี้มันขาวซีดแถมยังดูเย็นชาฟู่จาวหนิงคิดจะดึงมือออก แต่ก็ดึงไม่ได้เซียวหลันยวนกุมมือนางไว้แน่น จนมือนางแทบจะแดงอยู่แล้วนี่แสดงว่าในใจเขาไม่สงบเอามากๆเดิมทีถ้านางไม่ได้ลองด้วยตัวเอง นางก็คงจินตนาการไม่ออกว่าจะเจอกับการชี้นำแบบไหน แต่พอนางไปลองด้วยตัวเอง ก็น่าจะพอเข้าใจได้ว่าภาพที่หลั่งเข้าไปในหัวเขาคืออะไรไม่มีอะไรมากกว่าต้องปล่อยนางไป จึงจะมีผลลัพธ์ที่ดีกว่าแต่ว่า แต่ในส่วนของนางยังมีภาพที่เขาผลักนางเข้าไปในห้วงลึกดำมืดด้วยนะ นางยังไม่พูดอะไรเลย หรือเขายัง "เห็น" นางแทงกระบี่เข้าไปที่หัวใจเขาด้วย?"ท่านจับจนข้าเจ็บมือแล้วนะ" นางเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน รีบคลายมือออกทันที"ขอโทษด้วย หนิงหนิง" เขามองข้อมือนาง เป็นวงแดงจริงๆ เขารีบยกมือนางขึ้นมาแล้วลูบนวดเบาๆ"ในใจว้าวุ่นขนาดนั้นเชีย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
