บทที่ 1974

ไม่รู้เพราะอะไร ในใจองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถึงได้รู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้วรางๆ เสียที่ตนเองไปสานสัมพันธ์กับฮูหยินเฉิงด้วยตนเอง

"ไม่เป็นไร..."

อารมณ์ซับซ้อน ความคิดก็มากมาย แต่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ยังคงฝืนทนไว้ กดเสียงต่ำบอกมาว่าตนเองไม่เป็นไร แต่ก็ไม่มีอารมณ์จะหันไปปลอบฮูหยินเฉิงแล้วจริงๆ

"ไม่ใช่เรื่องด่วนอะไร ทำไมต้องเร่งเดินทางขนาดนี้?"

ฮูหยินเฉิงคิดจะเลิกม่านสอบถาม แต่ความเร็วของรถม้าก็เร็วมากจริงๆ สะเทือนจนนางไม่มีกิจิตกะใจจะไปทำแล้ว

เร่งเดินทางเช่นนี้ไปครึ่งวัน

พวกฮูหยินเฉิงตื่นแต่เช้า พอถึงตอนกลางวันก็หิวจนแทบทนไม่ไหว เดิมทีคิดว่าตอนกลางวันจะหยุดพักกินข้าวกัน ไม่คิดเลยว่าขบวนกลับไม่ยอมหยุดพัก แต่ยังเร่งระยะทางต่อไปอีกหนึ่งชั่วยาม

จนตอนที่หยุดลงมา ฮูหยินเฉิงกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็หิวจนเนื้อตัวอ่อนแรงไปแล้ว

เดิมทีสามารถกินของว่างรองท้องในรถม้าได้ แต่เพราะความเร็วที่มากเกินไป รถโคลงเคลงหนักมาก พวกนางเองก็กินไม่ลง

"รีบประคองข้าลงจากรถม้าไปหายใจหายคอหน่อย"

ลวี่กั่วประคองฮูหยินเฉิงลงจากรถม้า สาวใช้วังเองก็ประคององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นลงมาด้วยเช่นกัน

ทั้งสองคนถอนหายใจยาว

องค์หญิงใหญ่ฝ