บทที่ 2091

"เขาพูดอะไรไว้ไหม?" ฟู่จาวหนิงถาม

"ไม่มีเจ้าค่ะ"

ฟู่จาวหนิงดื่มชา เสี่ยวเยว่จัดทรงผมให้นาง สวมเสื้อผ้าให้ จากนั้นจึงได้ยินเสียงนกกระเรียนร้องมาจากด้านนอก

เสียงนั้นใสกังวาลเป็นพิเศษ ทำให้พวกนางตกตะลึงไป

"นี่คือ...กระเรียนหรือ?" ฟู่จาวหนิงประหลาดใจ ลุกขึ้นเดินไปด้านนอก

แต่ก่อนนางเคยเห็นกระเรียนมาแล้ว แต่ว่า เป็นพวกที่เลี้ยงอยู่ในสวนอะไรแบบนั้น มาถึงแคว้นเจาตั้งนานขนาดนี้ก็ยังไม่เคยเห็นจริงๆ เลย

"เจ้าค่ะ"

เสี่ยวเยว่เองก็เดินออกมา พวกนางเงยหน้าขึ้นไป แล้วก็เห็นกระเรียนขาวตัวหนึ่งบินอยู่บนฟ้าจริงๆ ร่อนลงมาเกาะบนหลังคาครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกางปีกทะยานออกไป

"นี่คงไม่ใช่อารามเลี้ยงไว้หรอกใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงเห็นสืออีที่ยืนอยู่ด้านนอก ถามขึ้นมาคำหนึ่ง

สืออีเพิ่งจะเห็นกระเรียนขาวตัวนั้น พอได้ยินก็ส่ายหัว "ไม่ใช่ขอรับ จากที่ข้ารู้ บนยอดเขาโยวชิงไม่เคยมีการเลี้ยงกระเรียนขาวมาก่อน"

ซางจื่อเดินเข้ามาแต่ไกล มองไปบนท้องฟ้าตามสายตาพวกเขา ก็ไม่เห็นเงาของกระเรียนขาวแล้ว แต่เมื่อครู่เสียงกระเรียนร้องเขาเองก็ได้ยินอยู่

"นั่นอาจจะเป็นกระเรียนของเขาชิงถง" ซางจื่อบอกกับฟู่จาวหนิง

"กระเรียนที่เขาชิงถง