เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 2 ตามหาขโมย
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-08-05 21:28:20“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะสั่งให้คนของเราติดตามไปทันที”
“เรื่องในวันนี้ต้องไม่มีคนรู้ มีเพียงคนตายเท่านั้นที่ไม่พูด”
“พ่ะย่ะค่ะ”
จวนเสนาบดีหง
“รอดแล้วๆๆ”
“คุณหนู รอด้วยเจ้าค่ะ แฮ่ก แฮ่ก”
“โอย ซวยอะไรเช่นนี้ ละครก็ไม่ได้ดูแถมยังหลุดเข้าไปในห้องนั้นก็เกือบถูกฆ่าตายแล้ว”
“คุณหนู…ท่าน…ไป…หลบ..ที่ใดมา..เจ้าคะ”
“อาชิง ไปพักก่อน เดี๋ยวข้าจะเล่าให้ฟัง”
จอกชาที่กำลังจะยกดื่มค้างเอาไว้เพียงครึ่งเดียวก่อนจะวางลงอย่างรู้สึกหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด
“เจ้าว่าอะไรนะ พวกมันเข้าไปที่จวนเสนาบดีหงงั้นหรือ”
“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง ไม่ผิดแน่ พวกกระหม่อมตามพวกมันเข้าไป พวกมันเข้าทางประตูหลังของจวนพ่ะย่ะค่ะ”
“หวังเจา!!”
“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”
“ไปจวนเสนาบดีหงกับข้าเดี๋ยวนี้!!”
“พ่ะย่ะค่ะ”
จวนเสนาบดีหง
“หงเหนียงคารวะท่านอ๋องเพคะ”
“ฮูหยินหง ท่านเสนาบดีไม่อยู่จวนหรือ”
“ทูลท่านอ๋อง วันนี้ท่านเสนาบดีมีประชุมกับขุนนางที่กรมเพคะ เอ่อ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องเสด็จมาเร่งด่วน ต้องการพบท่านเสนาบดีหรือเจ้าคะ”
“อ้อ เปล่าหรอก พอดีว่าวันนี้ข้ามีธุระที่หอสุ่ยเซียนและพบขโมย ตามพวกมันมาแต่คนของข้ากลับบอกว่ามันเข้ามาทางจวนของท่านก็เลยอยากมาตรวจสอบ ไม่ทราบว่าฮูหยินจะลำบากใจหรือไม่หากว่าข้า..”
“ไม่เลยเพคะท่านอ๋อง ยินดีเพคะ อาเฟิ่ง เจ้าไปบอกให้ทุกคนในจวนออกมารับเสด็จท่านอ๋องเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าจะเป็นคนใช้ใหม่เก่าบ่าวไพร่สาวใช้เรือนใดก็เรียกออกมาให้หมด”
“เจ้าค่ะฮูหยิน”
“อะไรนะ เรียกไปที่ห้องโถงกลางเพื่ออะไร”
“เห็นบอกว่าท่านอ๋องเวยเสด็จมาเจ้าค่ะ ให้ไปทุกคน บ่าวไพร่คนสวนก็ไม่เว้นเจ้าค่ะ”
“ไปเถอะอาชิง ไปดูกัน”
หงลี่อินและอาชิงเดินไปที่ห้องโถงกลางตามที่ฮูหยินรองเรียก นางเห็นว่าบ่าวชุดแรกเดินสวนออกไปแล้ว เหลือเพียงแค่ไม่กี่คนที่ยังอยู่
“เอ่อ นี่หงซินมี่บุตรสาวหม่อมฉันกับท่านเสนาบดีเพคะท่านอ๋อง ซินมี่ ยกน้ำชาให้ท่านอ๋องเร็วๆเข้า”
“หงซินมี่คารวะท่านอ๋องเพคะ”
หงซินมี่เป็นสตรีที่งดงามกิริยามารยาทเรียบร้อยเป็นที่ภาคภูมิใจของ ฮูหยินหงเหนียง ในเมื่อท่านอ๋องเสด็จเยือนถึงจวน นางย่อมไม่พลาดโอกาสที่จะให้บุตรสาวมาปรนิบัติท่านอ๋องแน่นอน
“คุณหนูหง เงยหน้าขึ้นหน่อยเถิด”
“เพคะท่านอ๋อง”
หงซินมี่เงยหน้าขึ้นช้าๆ เวยห่าวหรานมองหน้านาง หญิงสาวทำหน้าเอียงอายและยิ้มออกมาเมื่อได้สบตาอ๋องหนุ่มตรงๆ
“ไม่ใช่”
“อะไรไม่ใช่หรือเพคะท่านอ๋อง”
“อ่อ นางมิใช่คนที่ข้าตามหา ไม่ใช่ขโมยน่ะ”
“อ้อๆ แน่นอนสิเพคะ ซินมี่ของหม่อมฉันไม่เคยออกจากจวนไปไหนหรอกเพคะไม่เหมือนกับ..”
“ท่านเรียกข้ามาด้วยเหตุใดฮูหยินรอง”
“เอ่อ คุณหนูใหญ่อย่าเสียมารยาท รีบคารวะท่านอ๋องเวยก่อน”
หงลี่อินมองหน้าหงเหนียงด้วยสายตาไม่พอใจ เมื่อครู่หงเหนียงเกือบจะว่าร้ายนางต่อหน้าผู้อื่นแล้วเมื่อนางหันไปคารวะผู้ที่หงเหนียงเรียกว่าท่านอ๋องอะไรนะ นางจำไม่ได้แล้ว
“หงลี่อินคารวะท่านอ๋อง”
“เงยหน้าขึ้น”
หงลี่อินจำเสียงเย็นๆนั้นได้ เหตุใดเขามาถึงที่นี่ มือของนางเริ่มสั่น ลี่อินค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเขาช้าๆ ท่านอ๋องเองก็เพ่งมองนางเช่นกัน สายตาของลี่อินที่มองเขา ตาโตเหมือนลูกกวางนั้นทำเอาเขาตกใจเล็กน้อย เป็นเพราะนางอยู่ในชุดสตรีกระมัง แก้มใสเนียน ปากบางได้รูปนั้นทำเอาเขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องส่วนตัวก่อนหน้านั้น ลี่อินกะพริบตาเล็กน้อยด้วยความกลัว
“ท่านอ๋องเพคะ ว่าอย่างไรเจ้าคะ นี่ก็ครบหมดทุกคนแล้วเพคะ ใช่นางหรือไม่เพคะ ขโมยที่ท่านอ๋องตามหา”
“ขโมย เหตุใดถึงว่าข้าเป็นขโมย ฮูหยินรองท่านมีปัญหาอะไรกับข้า”
“ดูสิ กล้าลุกขึ้นทั้งๆที่ยังไม่มีคำสั่งท่านอ๋อง โอยข้าจะบ้าตาย แม่นมหลุน ไปเอาไม้เรียวมา”
“เจ้ากล้าหรือ”
“หุบปาก!!”
ท่านอ๋องตะโกนออกมา ทั้งห้องโถงเงียบกริบ ฮูหยินหงและซินมีสั่นด้วยความกลัวทันที แต่ลี่อินยังไม่ละสายตาโกรธที่มองหงเหลียง ท่านอ๋องเองก็สังเกตเห็นสายตาดุดันและเอาเรื่องของนางด้วยเช่นกัน นางแทบจะไม่ฟังเขาเลยด้วยซ้ำ
“ข้าคิดว่า ข้าเห็นคุณหนูที่หอสุ่ยเซียนวันนี้นะ”
หงเหลียงหันมาเอาเรื่องลี่อินทันที นานๆจะมีโอกาสเล่นงานนาง
“หงลี่อิน นี่เจ้าแอบออกไปดูละครอีกแล้วงั้นหรือ มิหนำซ้ำยังไปขโมยของท่านอ๋องอีก”
“ข้าบอกว่าข้าไม่ใช่ขโมย เจ้ามีหลักฐานอะไรมาหาว่าข้าเป็นขโมย ท่านน่ะ”
หงลี่อินหันไปชี้หน้าท่านอ๋องอย่างไม่นึกกลัว
“ของสิ่งใดของพระองค์หาย ถึงได้มากล่าวหาว่าหม่อมฉันขโมยมา”
“แม่นาง ข้าไม่ได้บอกว่าเจ้าเป็นขโมย ข้าบอกว่าข้าเหมือนว่าจะเจอเจ้าที่นั่นเพียงเท่านั้น”
“เจ้าแอบหนีเที่ยวอีกแล้ว กฎของจวน จับนาง”
“หยุดนะ ปล่อยข้านะ”
“เดี๋ยวก่อน ฮูหยินหง ท่านจะทำอะไร”
“ทูลท่านอ๋อง นี่เป็นกฎของจวน นางรู้ดีเพคะว่าหากทำผิดต้องได้รับโทษ จับแขนนางเอาไว้สิ”
“ปล่อยข้านะ หงเหลียงหากเจ้ากล้าทำข้า อย่าคิดว่าข้าจะ..”
“ซ่า…..”
“ช้าก่อน!!…”
น้ำเย็นจัดถูกเทลงรดศีรษะหงลี่อินที่พูดไม่ทันจบ นางสำลักน้ำเกือบจะหมดสติ ตอนนี้นางทั้งหนาวและสั่น แต่รอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของสองแม่ลูกนั้นชัดเจน ท่านอ๋องตกใจเมื่อเห็นว่านางถูกลงโทษต่อหน้าเขาโดยที่ทั้งคู่ไม่ฟังเสียงท้วงติงจากเขาเลย
หงลี่อินสำลักและคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับหันมามองเขาด้วยสายตาอาฆาต ตาลูกกวางนั้นเริ่มมีน้ำตาคลอจนแดงก่ำด้วยความแค้นต่อเขาก่อนที่ร่างบางนั้นจะล้มหมดสติลงตรงหน้าเขา
“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู”
"ฮูหยินหง นี่เจ้ากล้าลงโทษคนต่อหน้าข้า เจ้าไม่กลัวความผิดงั้นหรือ"
“ท่านอ๋องโปรดอภัย ในเมื่อนางทำผิดก็ต้องลงโทษตามกฎของจวนเพคะ”
“จำเป็นต้องทำต่อหน้าข้าด้วยงั้นหรือ หลีกไป เจ้าน่ะ นำทางไปที่ห้องนางเดี๋ยวนี้”
เขาช้อนตัวหงลี่อินและเดินตามอาชิงไปส่งที่ห้องของลี่อิน ไม่นานจึงกลับมายังห้องโถง เพื่อจัดการกับฮูหยินที่ไร้มารยาทของหงเล่งจิน
“เรื่องนี้ข้าจะรายงานกับหงเล่งจิน เจ้าไม่มีสิทธิ์มาลงโทษผู้ใดต่อหน้าข้า เตรียมไม้มาโบยฮูหยินหงสิบไม้”
“ท่านอ๋องอภัยด้วยเพคะ หม่อมฉันเพียงทำตามกฎของจวนเท่านั้นเพคะ”
“ข้าเองก็ทำตามกฎของข้าเช่นกัน ข้าไม่อนุญาตให้ผู้ใดมาออกคำสั่งต่อหน้าและลงโทษใครต่อหน้าโดยมิได้ถามความเห็นข้า โบย!!”
“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ ให้อภัยด้วยเพคะ”
“ท่านแม่ ท่านอ๋องเพคะ โปรดอภัยให้แม่หม่อมฉันด้วยเพคะ ท่านแม่เพียงทำตามกฎ ไม่คิดว่าจะ..”
“คุณหนู เจ้าอยากรับโทษแทนนางหรือไม่ ในฐานะที่เจ้าเป็นบุตรกตัญญู ข้าเปลี่ยนให้ก็ได้นะ โบยเจ้าแทนดีไหม”
“ข้า…”
“หลีกไป โบย!!”
“ท่านแม่ ฮืออ ท่านแม่”
เมื่อครบสิบไม้ ฮูหยินหงก็คลานลงมาจากโต๊ะพาดทันทีและนอนหมอบคลานไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ ท่านอ๋องมองพวกนางด้วยหางตา เขาไม่ชอบการกระทำที่เกินหน้าเขาแบบนี้ แต่นางก็ทำ
“วันนี้ข้าไม่พบผู้ต้องสงสัย คิดว่าคนของข้าน่าจะมองพลาดไป ขออภัยที่ทำให้เสียเวลา กลับ!!”
บทล่าสุด
อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก ตอนที่ 8 แมวพยศ
ท่านอ๋องเกือบสำลักน้ำที่ดื่มเข้าไปก่อนจะหันมามองหน้าลี่อิน“เจ้า ชวนข้าไปที่ใดนะ”“ไปห้องท่านอ๋องไง ไปทำแผล พระองค์ตกใจสิ่งใดเพคะ”“อ่อ เจ้าจะทำแผลให้ข้าเช่นนั้นหรอกหรือ”“ท่านอ๋องเลี้ยงข้าวแล้ว หม่อมฉันก็ต้องตอบแทนบ้้างสิ จะได้ไม่ติดค้างกัน”“ก็ได้ ตามมาสิ”ท่านอ๋องเดินนำนางมายังห้องของเขาพร้อมกับสั่งให้หวังเจานำกล่องยาเข้ามาวางให้หงลี่อิน เมื่อวางกล่องยาลง นางจึงได้แกะผ้าพันแผลของเขาออก นางเห็นแผลด้านในแล้วนึกสยอง นี่คือฟันของนางจริงๆงั้นหรือ“แผลลึกมากเหมือนกันนะ”“นี่เจ้ากำลังเป็นห่วงข้า หรือกำลังชมฝีมือกัดของตัวเองกันแน่”“แน่นอน ต้องชมตัวเองสิกัดได้เยี่ยม แผลงามมาก”“แมวพยศ”“ท่านอ๋องว่าอะไรนะเพคะ”“เปล่า โอ๊ย เจ้าเบาๆหน่อยสิ”“พระองค์นี่ก็แปลก ตอนกัดไม่เห็นจะร้อง”“ข้าขอโทษ”ลี่อินชะงักไปเมื่อนางค่อยๆทายาให้เขาอย่างระวัง นางค่อยๆเงยหน้ามองเขาอย่างแปลกใจ“ท่านอ๋องขอโทษหม่อมฉันเรื่องอะไรเพคะ”“เรื่องเมื่อคืน ข้าไม่คิดว่าเจ้าเฉียนเซินนั่น จะมือไว จนไปคว้าเอวเจ้าข้าขอโทษที่ห้ามเขาไม่ทัน”ลี่อินหยุดนิ่งไป ที่จริงแล้วนางกำลังดีใจอยู่ ท่านอ๋องที่เย็นชาราวน้ำแข็ง โหดเหี้ยมราวสัตว์ป่าแต
อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก ตอนที่ 7 ร้านเซิ่งหวา ผิดคิวโบ๊ะบ๊ะ
ท่านอ๋องยิ้มมุมปากพร้อมกับหันไปบอกหวังเจา“ข้าบอกแล้วว่านางมาแน่”“ว่าอย่างไรแม่นางหลิง ท่านจะยอมเลิกหรือไม่ แต่ว่า หากท่านมากันแล้ว…ก็..ดื่มกันไปนะ ข้า…”ท่านอ๋องรีบลุกขึ้นและพุ่งไปที่ลี่อินและโอบรอบเอวนางทันที หวังเจาสังเกตเห็นทันทีพร้อมกับแอบยิ้มกับท่าทีของผู้เป็นนายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน“อย่างที่ทุกท่านเห็น ข้าต้องขออภัยที่ข้ามิอาจตอบรับคำเชิญนี้ได้จริงๆ ใต้เท้าหลิง ฮูหยิน ต้องขออภัย ในเมื่อคู่หมั้นข้ามาตามแล้วข้าเองก็หมดเหตุผลที่จะละเลยนางแล้ว แม่นางหลิงขอโทษที่ทำให้เจ้าเสียเวลา น้องหญิงเรากลับจวนกันเถอะ ทุกท่าน ข้ากับคู่หมั้นขอตัวก่อน”“เอ่อ ท่านอ๋อง คือว่า…” “ขอตัวขอรับ”หวังเจารีบปิดท้ายและรีบเดินออกมา ลี่อินงงจนเลิ่กลักและทำตัวไม่ถูก ไม่ใช่แบบนี้สิ เหตุใดไม่รู้มาก่อนว่าเป็นเขาที่อยู่ในห้องนั้น ท่านอ๋องโอบรอบเอวนางเดินออกมาจากห้องจนมาถึงโต๊ะของโอหยางและซินมี่นั่งอยู่“คารวะท่านอ๋องเวย”“คารวะท่านอ๋องเพคะ”“ทุกท่านตามสบาย ข้ากับคู่หมั้นขอตัวก่อน”""คู่หมั้น!!""ทั้งคู่มองตามท่านอ๋องและลี่อินไปอย่างนึกแปลกใจและสงสัย เหตุใดจู่ๆนางเป็นคู่หมั้นท่านอ๋องไปได้ จนกระทั่งซูผิงเดินออกม
อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก ตอนที่ 6 ภารกิจที่สอง
สายตานางวันนี้ทำให้เขายอมถอยออกมา นางยังยืนอยู่ที่เดิม“คืนนี้เจ้าพักผ่อนเถอะ ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะส่งข่าวมา”“หม่อมฉันไม่ไป”“เจ้าไปแน่”เขาออกไปทางหน้าต่างพร้อมกับปิดให้นางเรียบร้อย ลี่อินรีบไปบ้วนปากที่มีกลิ่นคาวเลือดของเขาทิ้งพร้อมน้ำตาที่รินไหลไม่หยุด ไม่รู้ว่านางรู้สึกอะไรกันแน่ โกรธที่เขาไม่ช่วยนางที่ถูกรังแก น้อยใจที่เขาไม่สนใจ หรือเกลียดที่เขาใช้นางเป็นเพียงเครื่องมือช่วยงาน หรือหวั่นไหวให้กับเขาเสียแล้ว“หงลี่อิน เจ้าอย่าโง่ เขาเลวขนาดนั้น เจ้าจะรักเขาไม่ได้”นางค่อยๆถอดชุดนั้นออก ชุดนี้เปื้อนเลือดของเขาเสียแล้ว นางไม่อยากเห็น เมื่อนางเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วจึงล้มตัวลงนอน เรื่องในคืนนี้มันทำให้เกิดความรู้สึกหลากหลายจนนางตามไม่ทัน เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวโมโห น้อยใจ เสียใจ และ“มาจูบข้าทำไมกัน คนเลว คนชั่ว ท่านมันเลวเวยห่าวหรานคนเลว เลวๆๆๆๆ ฮืออๆๆ คนเลวว”ด้านนอกนั้น มือที่ยังชุ่มไปด้วยเลือดยังคงยืนฟังเสียงร้องไห้ จนเสียงนั้นค่อยๆเงียบลงไป เขาค่อยๆยกมือที่ไม่เจ็บขึ้นมาลูบที่ริมฝีปากอย่างเบามือ เขาหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้เช่นกันว่าเหตุใดจึงไม่ฆ่านาง ซึ่งเป็นไปได้ว่าอาจจะได้ยินความลับขอ
อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก ตอนที่ 5 โกรธ!!
“ใต้เท้าเฉียน ของดีกินทีหลัง อย่าลืมว่าท่านมีเวลากินนางทั้งคืน”“ฮ่าๆๆๆ ท่านอ๋องพูดถูกใจข้ายิ่งนัก ฮ่าๆๆ มา ข้าดื่ม ดื่ม”เฉียนเซินยกเหยือกเหล้าขึ้นมาดื่ม เหล้ายังไม่ทันหมดเหยือก เขาก็ล้มลงโดยง่ายดายจนลี่อินเกือบจะล้มไปกับเขาแต่ท่านอ๋องคว้านางเข้ามานั่งบนตักแทนพร้อมกับเผลอหันหน้าไปเฉียดแก้มนางนิดหนึ่งด้วยก่อนจะกระซิบบอกลี่อิน“อยู่เฉยๆก่อน ข้าจัดการเอง”นางนั่งอยู่บนตักของท่านอ๋องเพื่อมิให้คนอื่นๆสงสัย“ท่านเฉียน ไม่เอาน่า ท่านเมาแล้วหรือ ถ้าเช่นนั้นนางรำผู้นี้เล่า”“นี่ท่าน!!…”“เงียบไป!!”“ใต้เท้าเฉียน....”“เอามือของท่านออกไปนะ”“ข้าบอกให้อยู่เฉยๆ เดี๋ยวเขาตื่น”“…”“พวกเจ้าออกไปได้แล้ว ใต้เท้าเฉียนเมามาก ข้าจะอยู่กับเขาเอง”นางรำค่อยๆเดินออกไปจนหมด ลี่อินก็เช่นกัน แต่เขาไม่ยอมให้นางลุกจากตักเขา“เหลือเจ้าเอาไว้คนหนึ่งเพื่ออยู่กับข้า ที่เหลือออกไปได้”พวกนางไม่สงสัยอะไร เพียงแค่เดินออกไปตามคำสั่ง เป็นปกติที่แขกอาจจะถูกใจผู้ใดก็จะเรียกเอาไว้อยู่แล้ว พวกนางจึงไม่รู้สึกแปลก เมื่อทุกคนออกไปแล้วลี่อินจึงลุกออกจากตัวเขาทันที ท่านอ๋องนั่งท่านั้นค้างอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันไปมองเป้าหมายที่สล
อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก ตอนที่ 4 ภารกิจแรก
“ท่านอ๋อง..นี่มันบ้าไปแล้ว หากหมดธุระแล้ว ข้าขอตัว”ลี่อินเดินออกไปจะออกจากห้อง“หงลี่อิน!!”ลี่อินหยุดกึกที่หน้าห้อง ไม่รู้ว่าเขาเดินตามนางมาเมื่อใด แต่รู้อีกที ลมหายใจเขาก็รดอยู่ที่ต้นคอนางแล้ว“อย่าลืมว่าเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ หาไม่แล้ว..”“หม่อมฉันแล้ว ขอตัวเพคะ”ลี่อินรีบออกจากห้องนั้นอย่างรวดเร็วและรีบกลับมานั่งดูละครต่อ“หวังเจา!!”“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง“กลับจวน”“พ่ะย่ะค่ะ”“ลี่อิน เจ้าไปที่ใดมา ละครกำลังสนุกเลย มาดูเร็วเข้า”“เจ้าค่ะๆ”ลี่อินดูละครไม่รู้เรื่องแล้ว จิตใจนางสั่นไม่เป็นจังหวะ หัวใจนางไม่เคยเต้นเร็วเช่นนี้แม้แต่ในละครที่นางดูก็ไม่เคยทำให้ใจเต้นแรงเหมือนวันนี้มาก่อน“ลี่อิน เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดจึงหน้าแดงเช่นนี้ล่ะ”“ข้า..หน้าแดงงั้นหรือ”“หรือว่าคุณหนูจะมีไข้อีกแล้วเจ้าคะ”“เพ้อเจ้อน่าอาชิง ละครจะจบแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”“ไปสิ ข้าจ่ายเงินแล้ว กลับกันเถอะ”ลี่อินเดินกลับบ้านไปทั้งๆที่ไม่ได้ฟังที่โอหยางรุ่ยพุดเลยว่าเขาคุยอะไรบ้าง นางเอาแต่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดเรื่องที่ท่านอ๋องจอมโหดนั่นสั่ง เรื่องที่เขาขู่ เรื่องจิบชา และยังมายืนขู่ก่อนที่นางจะออกจากห้อง“อึ๊ยย
อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก ตอนที่ 3 เรียกใช้งาน
“ท่านอ๋อง ตกลงว่า..”ท่านอ๋องยกมือห้ามก่อนขึ้นรถม้า“ขึ้นรถแล้วค่อยว่ากัน”รถม้าวิ่งออกมาจากจวนเสนาบดีแล้ว เรื่องในวันนี้คงเป็นประเด็นระหว่างเขากับเสนาบดีหงอีกแน่นอนเมื่อบุกมาถึงจวนและยังมาลงโทษฮูหยินของเขาอีกด้วย ทั้งๆที่เขาควรจะผูกมิตรกับเสนาบดีกลาโหมผู้นี้เอาไว้เพื่อประโยชน์ในภายภาคหน้า“ท่านอ๋อง”“ส่งคนไปสืบเรื่องของหงลี่อินมาให้ข้า”“สืบเรื่องของนาง ทำไมขอรับ”“ข้าอยากรู้…”ภาพของนางที่มองเขาด้วยความโกรธนั้นยังคงติดตาเขาอยู่ ปากบางที่ซีดจัดของนางยังคงติดอยู่ในใจของเขา“ว่านาง…ได้ยินอะไรหรือไม่”“แล้วคำสั่งก่อนหน้านี้…”“อย่าพึ่งฆ่า จับนางมาสอบสวนก่อน”“ท่านอ๋องไม่ควรประมาทนาง..”“ข้ารู้ ข้าไม่ประมาทนางแน่นอน เพียงแต่ไม่คิดว่านางจะเป็นบุตรีของเสนาบดีหงเสียได้ กลับจวนแล้วค่อยว่ากันเถิด”“ขอรับ”ห้องคุณหนูลี่อิน“คุณหนูฟื้นแล้ว แม่นมอี้ เร็วๆเข้า”“คุณหนู ท่านยังมีไข้อยู่ ดื่มยานี่ก่อนเจ้าค่ะ”“ขอบคุณแม่นมอี้”“คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ โธ่คุณหนู เหตุใดต้องเจอเรื่องแบบนี้ไม่สิ้นสุด”“เจ้าอ๋องใจโหดนั่น ข้าเกลียดเขา”“คุณหนูอย่าพูดเช่นนั้นเจ้าค่ะ ท่านไม่รู้ว่าท่านอ๋องโกรธมากที่ฮูหยิ
บางทีคุณอาจจะชอบ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท
โม่เชียนซาง121.1K viewsชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม
เย่ชิงขวง110.9K viewsบุปผาร้าย ใต้เงาแค้น
ชาไทยเย็น11.7K viewsพลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี
โม่เสียวชี่380.7K viewsหญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง
ฮวาฮวาน่งหยวี่182.6K viewsทะลุมิติมาเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพลูกติด
วริษา13.3K viewsสามีข้าหาใช่ตัวร้ายอีกต่อไป
องค์หญิงโนเนม1.7K viewsข้าคือทายาทของโรงปักผ้าอันดับหนึ่งแห่งเป่ยชาง
ต้าซินซิน81 views
