การเป็นแม่คนมันไม่ง่ายเลยสักนิด

"แม่ไม่สบายเพราะอากาศเปลี่ยนน่ะ ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว กินยาไปตั้งหนึ่งหม้อ" นางยิ้มให้ หวังให้เด็กฝาแฝดคลายกังวล

 นึกย้อนไปแล้วหม่าเยี่ยนถิงก็ช่างเป็นสตรีที่ยอดเยี่ยม และเป็นแม่ที่ยอดเยี่ยมยิ่งกว่า การที่จะเลี้ยงเด็กสองคนด้วยตัวคนเดียวเป็นอะไรที่เหนื่อยจนนางยังนึกภาพไม่ออก แค่คนเดียวก็เหนื่อยแล้ว อีกทั้งนางไม่มีใครช่วยเหลือเลย 

 ไม่แปลกใจที่จะมีภาวะซึมเศร้าหลังคลอด จนนำมาสู่สภาพจิตใจที่อ่อนแอลงอย่างช่วยไม่ได้ ช่างเป็นสตรีที่น่าสงสารยิ่ง หากหม่าเยี่ยนถิงร้องขอ นางก็อยากไปเอาคืนตระกูลให้ แต่เจ้าตัวอาจไม่ได้ต้องการอย่างนั้น แล้วนางจะสอดมือเข้าไปยุ่งสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร

 เจตนารมที่แน่วแน่เพียงอย่างเดียวที่เยี่ยนถิงสานต่อให้ได้คือการดูแลเจ้าหมั่นโถวทั้งสองนี่ให้ดีสมกับที่นางเฝ้าถนอมมา

 "ท่านแม่ ท่านคงเหนื่อยมาก ๆ ถึงได้ป่วย ท่านจะล้มลงไปแบบนั้นอีกหรือไม่ เป่าเปาจะเป็นเด็กดี ท่านแม่อย่าฝืนตัวเองอีกเลยนะ" จื่นเหวินน้ำตาคลอจนตาแดง แต่ก็ไม่ยอมร้องออกมา

 เยี่ยนถิงเดินไปนั่งตรงหน้าเขา ย่อตัวให้ระดับสายตาเสมอกัน ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่อดีตมือสังหารคนหนึ่งจะทำได้ แฝดพี่ผู้นี้โตเท่านี้แต่รู้ความกว่าผู้ใหญ่บางคนเสียอีก หม่าเยี่ยนถิงสั่งสอนลูกมาได้ดีจริง ๆ แต่นางก็ละเลยตัวเองมากไปเช่นกัน

 แววตาของท่านหญิงหม้ายดูหมองหม่นอยู่ครู่หนึ่ง

 "พวกเจ้าเป็นเด็กดีมาตลอด อย่าคิดอะไรแบบนั้นเลยนะ แม่ฝืนตัวเองมากไปจึงล้มป่วยเท่านั้น จากนี้คงไม่แล้ว แม่ควรให้พวกเจ้าช่วยงานอย่างที่พวกเจ้าต้องการบ้าง"

 "ท่านแม่ หนี่เหวินทำงานบ้านเก่งมากนะเจ้าคะ" คุณหนูน้อยไร้จวนเอ่ยขึ้น อยากให้มารดาชมนางบ้าง

 "พวกเจ้าเก่งทั้งคู่ ไม่มีอะไรที่ลูกแม่ทำไม่ได้หรอก" นางยิ้มกว้างให้พวกเขา สถานการณ์อึมครึมก่อนหน้านี้ก็สดใสขึ้นมาเพราะเสียงเจื้อยแจ้วและรอยยิ้มของเด็กสองคน

 หลังไล่ลูก ๆ ไปเล่นในสวนแล้ว เยี่ยนถิงก็กลับเข้ามาด้านในเพื่อวางแผนการใช้ชีวิตหลังจากนี้ เด็ก ๆ ยังอยู่ในสายตา มองผ่านหน้าต่างออกไปก็เห็นชัดเจน ทำให้นางไม่กังวลว่าพวกเขาอาจจะคลาดสายตาจนได้รับอันตราย

 สถานะทางการเงินของบ้านไม่สู้ดีมาสักพัก เพราะผลผลิตปีนี้ย่ำแย่ ทำให้กระทบกันไปหมดตั้งแต่พลเรือนยันขุนนางในวัง

 ก่อนอื่นนางต้องบูรณะสวนให้กลับฟื้นคืนเหมือนเดิม ต้องเลี้ยงสัตว์พอให้กินได้ยามฉุกเฉิน อย่างน้อยก็ควรต้องมีไก่ เยี่ยนถิงมองถุงเงินผอมกะหร่องในมือด้วยแววตาสิ้นหวัง ตัวหม่าเยี่ยนถิงยังดูมีข้าวกินมากกว่าเจ้าถุงเงินนี่อีก

 "เฮ่อ...ข้าจะบ้าตาย"

 พอคิดเรื่องเงิน สถานการณ์อันจำใจเกิดก็ผุดขึ้นมาในหัว ระยะหลังมานี้หม่าเยี่ยนถิงต้องขึ้นเขาไปเก็บเผือกขุดมันประทังชีวิตบนเขาด้านหลัง ก่อนจะไปถึงจุดที่ว่าจะใช้ชีวิตอย่างไรในโลกนี้ดี นางต้องจัดการกับสถานะทางการเงินในบ้านที่กำลังร่อยหรอนี่ก่อน

 คิดได้ดังนั้นนั้นเยี่ยนถิงก็หยิบตะกร้าสานมาสะพานหลัง ให้ตะกร้าถือเด็ก ๆ ไปคนละอันแล้วพาทั้งคู่เดินทางขึ้นเขา

 "ท่านแม่จะพาพวกข้าไปผจญภัยอีกแล้ว"

 "พวกข้าจะได้ปีนต้นไม้เก็บไข่นกกันอีก"

 เสียงเด็กสองคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทำให้สถานการณ์อันน่าอดสูดูสดใสขึ้นมา เยี่ยนถิงโดนความสดใสวัยเยาว์กระแทกตาจนอดปลาบปลื้มไม่ได้ ที่โลกแสนเละเทะยังมีความสดใสน้อย ๆ เหลืออยู่

 ที่แท้ข้าก็ชอบเด็กมากนี่เอง!

 ค้นพบตัวตนของตัวเองอีกหนึ่งอย่าง เยี่ยนถิงก็รู้สึกพอใจแล้ว ภูเขาด้านหลังของเมืองค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ ชาวบ้านมักมาเก็บของป่ากันที่นี่ หากได้ของดีหรือเก็บมาได้มากก็จะนำไปขายที่ตลาด

 "อ้าวหม่าเยี่ยนถิง ได้ยินว่าเจ้าป่วย หายดีแล้วหรือ?" เส้นทางที่จะไปบังเอิญต้องผ่านถนนท้ายตลาดเส้นหนึ่งพอดี หม่าเยี่ยนถิงจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับคนในละแวกนี้

 "หายดีแล้วเจ้าค่ะ เป็นเพราะยาของท่านแท้ ๆ ขอบคุณมากนะเจ้าคะ"

 "แหม ๆ คนกันเองทั้งนั้น เรื่องนิด ๆ หน่อย ๆ แค่นี้เจ้าอย่าใส่ใจเลย"

 "มิได้เจ้าค่ะ ที่เยี่ยนถิงได้รับความเอ็นดูมาตลอดเป็นท่านป้าท่านลุงช่วยเหลือนี่เจ้าคะ"

 ท่านป้าเจ้าของร้านหมั่นโถวพูดคุยกับพวกนางอีกเล็กน้อยก็ปล่อยให้เด็ก ๆ เดินต่อไปกับนาง หากยังรั้งอยู่ก็กลัวสามแม่ลูกจะได้กลับมืดค่ำ ถึงนางจะเอ็นดูฝาแฝดทั้งสองมากก็ตาม

 ทางขึ้นเขาช่วงแรกไม่ค่อยลาดชันเท่าด้านบน เด็ก ๆ จึงเดินได้สะดวก แต่พอเดินมานานก็เริ่มเมื่อย

 "ท่านแม่ ข้าขี่คอท่านได้ไหม?" หนี่เหวินถือตะกร้าเดินมาช้อนตามองตรงหน้านาง เยี่ยนถิงรู้สึกเหมือนจิตใจโดนโจมตีด้วยความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา

 "อะ อื้ม ได้สิ"

 "ท่านแม่ ข้าก็อยากขี่คอท่านเหมือนกัน" จื่อเหวินเดินตามมาออดอ้อนบ้าง เห็นน้องร้องขอได้เขาก็แอบอิจฉาอยู่นิด ๆ

 "ทีละคนนะ" เยี่ยนถิงนั่งย่อให้บุตรสาวปีนขึ้นมาก่อนจะจับมือบุตรชายด้วยมือข้างที่ว่าง ตะกร้าของพวกเขานางก็รวบมาถือไว้ด้วยมือเดียว 

 เห็นมารดาไม่ทอดทิ้งให้เขาเดินลำพังจื่อเหวินก็ยิ้มกว้างไปตลอดทาง เดินมาถึงต้นพลับพลึงต้นหนึ่งหนี่เหวินก็ร้องจะลง นางเลยได้โอกาสให้บุตรชายเปลี่ยนขึ้นมาแทน