LOGINShare
องค์กรหักหลัง 2
Last Updated:
2025-02-24 22:59:07"มัวทำอะไรอยู่ ขึ้นเรือสิ"
โจวเจี้ยนหนี่ไม่ตอบ แต่ยกยิ้มขึ้นอย่างไม่น่าไว้ใจ เยี่ยนถิงหรี่ตาลง มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล " หืม? ไม่นี่ แค่องค์กรติดต่องานใหม่มา" "งานอะไร ทำไมติดต่อผ่านนายไม่ใช่ฉัน" "เป็นงานที่ให้ฉันทำนี่ จะติดต่อเธอทำไมล่ะ" อีกฝ่ายเลิกคิ้ว เพราะคำตอบมันสมเหตุสมผล เยี่ยนถิงเลยเลิกใส่ใจเขาแล้วก้าวลงไปบนเรือยนต์ที่เตรียมไว้ หญิงสาวโยนกระเป๋าไว้มุมหนึ่งแล้วเดินไปที่ส่วนหน้าที่มีแผงควบคุม ทว่าอาจเพราะเธอไว้ใจคู่หูมากเกินไป ทั้งที่งานแบบนี้ไม่ควรไว้ใจทั้งนั้น เพราะมันมีการหักหลังได้ตลอดเวลา วัตถุหนัก ๆ แข็ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่ฟาดเข้าที่ศีรษะเธออย่างแรงจนหมดสติในทันที โจวเจี้ยนหนี่ยิ้มกริ่มต่อสายถึงองค์กร "เสร็จงานแล้วครับ มารับตัวเธอได้เลย…"ความรู้สึกปวดหนึบแล่นขึ้นมาทันทีที่รู้สึกตัว เธอฝืนลืมตาอย่างยากลำบากแล้วก็พบแสงไฟสว่างจ้าที่ติดอยู่บนเพดานด้านบน เสียงพูดคุยดังระงมทันทีที่เธอตื่น แต่เยี่ยนถิงจับใจความไม่ได้สักประโยค ตอนนี้เธอปวดหัวอย่างรุนแรงจนสามารถหมดสติลงไปได้ทุกเมื่อ
นี่เธออยู่ที่ไหนกัน "รู้สึกตัวแล้วเหรอ ช้ากว่าที่คิดนะ โจวคงหนักมือกับเธอไปหน่อย แต่ให้อภัยเขาเถอะ งานใช้แรงแบบนี้ไม่ใช่ของถนัดนี่นา" "พูดอะไร" เธอเอ่ยถามเสียงแหบแห้ง รู้สึกลำคอแห้งผากเหมือนมีแต่ทราย "ไม่มีอะไรที่เธอจำเป็นต้องรู้หรอก" ชายในชุดกาวน์ที่เธอเห็นหน้าเพียงเงาที่ทาบผ่านเดินสำรวจเธออย่างช้าๆ กลิ่นยาฉุนกึกจนเธอไม่ได้กลิ่นอย่างอื่นอย่างใดในห้องนี้ เยี่ยนถิงรู้สึกเหมือนตัวเองโดนรมยาอยู่ตลอดเวลาผ่านสายระโยงระยางที่เจาะเข้ามาในเส้นเลือด องค์กรต้องทำอะไรบางอย่างกับเธอแน่นอน และหญิงสาวมั่นใจว่าไม่ใช่เรื่องดี งุนงงอยู่ไม่นานประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก ทุกคนในห้องโค้งหัวให้ชายคนนั้น เห็นเพียงท่าทางที่ชอบล้วงมือในกระเป๋าเวลาเดินก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือบอสขององค์กรมืดที่เธอสังกัด "เยี่ยนถิงหนอเยี่ยนถิง ทำงานให้องค์กรอย่างซื่อสัตย์มาตลอดหลายปี นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่เราจะตอบแทนเธอได้" "คุณตั้งใจจะทำ…อะไร" พูดแต่ละคำช่างยากลำบาก หญิงสาวรู้สึกเหมือนมีใครเอามีดมากรีดคอที่จังหวะเปล่งเสียง "ระหว่างโดนเราทำให้ตาย กับโดนพวกนั้นตามล่าแล้วฆ่าให้ตาย เธอคงยินดีกับอย่างแรกมากกว่าอยู่แล้ว หึๆ" "คิดเอง…เออเอง" เธอโกรธ แต่ก็แปลกใจที่ตัวเองสงบนิ่งได้ขนาดนี้ หรือเพราะทำใจไว้แล้วกันนะว่าจุดจบคงไม่สวยงาม หัวหน้ามาเฟียกลุ่มนั้นมีอิทธิพลไม่น้อย แถมยังเป็นคนสำคัญต่อหลาย ๆ อิทธิพลที่กำลังเติบโตในช่วงนี้ด้วย ดูจากอุปกรณ์ทั้งหมดนี่แล้ว คงเตรียมการไว้ตั้งแต่ตอนเธอตกลงรับงานนี้ ตั้งใจปิดปากเธอตั้งแต่แรกไม่ใช่หรือนั่น อา เยี่ยนถิงหนอเยี่ยนถิง ขนาดวาระสุดท้ายก็ยังต้องตายในองค์กรด้วยน้ำมือขององค์กร น่าสมเพชจริง ๆ เธอไม่ได้ใส่ใจนักว่าพวกเขาจะทำอะไรกับร่างกายนี้ต่อ ทว่าพอเห็นเครื่องมือที่หมอเถื่อนคนหนึ่งถือมาก็เกิดผวาอย่างช่วยไม่ได้ ละ เลื่อยเนี่ยนะ! บ้าไปแล้วเหรอ!? ขณะที่นักฆ่ายอดฝีมือกำลังกรีดร้องในใจ มุมหนึ่งของห้องผ่าตัดก็กำลังวุ่นวายอยู่กับเครื่องล้างสมอง "เคยทดลองมาก่อนไหมหมออี้" "ครั้งแรกครับ" "แล้วเยี่ยนถิงจะตายรึเปล่า ไอ้เครื่องมือนี้มันปลอดภัยจริง ๆ ใช่ไหม ฉันยังต้องการความสามารถเธออยู่นะ" "ก็ทดลองครั้งแรกนี่ครับ" "..." ชายหนุ่มรู้สึกปวดหัวกับการพูดคุยครั้งนี้เหลือเกิน ไม่สิ เขาปวดหัวทุกครั้งที่ต้องคุยงานกับเจ้าหมอเถื่อนนี่ตลอดนั่นล่ะ ถ้าไม่ใช่ว่าฝีมือนั่นเป็นของจริงล่ะก็ เขาคงสั่งเก็บเจ้าหมอนี่ไปนานแล้ว "เอาเถอะ จะทำอะไรก็รีบ ๆ ทำ" เขาบอกปัดด้วยความระอาใจแล้วออกไปเฝ้าดูการทดลองอยู่นอกห้องกระจก เสียงเครื่องยนต์ขนาดจิ๋วทำงานดังแทรกเข้ามาในโสตประสาท ใบเลื่อยเล็กที่มองด้วยตาเปล่าจากระยะห่างไม่ถึงเมตรเหมือนเป็นใบมีดธรรมดา ทว่าหากตั้งใจเพ่งดูใกล้ๆ จะเห็นว่ามันมีฟันแหลมๆ วิ่งวนไปตามฟันเฟือง เยี่ยนถิงหน้าซีดเผือดแต่ทำอะไรมากไปกว่าขยับลูกตาไปมา เหมือนร่างกายของเธออาบยาชามาเป็นอ่าง ทันทีที่เนื้อส่วนศีรษะถูกบาดด้วยคมโลหะ หญิงสาวก็สลบไปด้วยอาการช็อกทันที เสียงสัญญาณเตือนจากเครื่องวัดอัตราการเต้นหัวใจและชีพจรดังก้องสะท้อนออกมาถึงด้านนอก ไฟสีแดงหน้าห้องผ่าตัดสว่างวาบ บ่งบอกว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงขณะนี้อยู่ในภาวะวิกฤต "หมออี้! รีบทำอะไรสักอย่างสิ เธอจะตายเอานะ ฉันยังต้องการฝีมือแม่นั่นอยู่!"
Latest chapter
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ บทส่งท้าย ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ 2
"ถ้าลูกรับตำแหน่งจะลาออกจริงหรือ?""แน่นอน""ท่านคิดไว้หรือยังว่าอยากไปไหน""ต่างแคว้น"ในแคว้นนี้จางจื่อเสวียนไปเที่ยวชมมาทุกเมืองตลอดสิบปีนี้หลายครั้งแล้ว ถึงเวลาต้องเปิดหูเปิดตาข้างนอกแดนเกิดของตนบ้าง"ข้าเชื่อว่าอยู่กับเจ้าข้าจะปลอดภัย" บุรุษข้างกายยิ้มเผล่จนนางอดกลอกตาใส่ไม่ได้ จะมีใครภูมิใจในตัวภรรยาได้เท่าเขาอีก"ท่านก็วางใจเกินไป หากเกิดศึกไม่พ้นเรียกตัวท่านกลับมาอยู่ดี""แคว้นนี้สงบสุขมาเป็นสิบปี ไม่เคยมีใครกล้าบุกนับแต่ข้าได้ชัย อย่าห่วงเลย""ทุกครั้งที่มีไอ้บ้าคนหนึ่งคิดแบบนี้จะต้องมีหายนะเกิดขึ้นทุกทีสิน่า"หม่าเยี่ยนถิงไม่ได้เชื่อเรื่องโชคชะตาอะไรนั่น มันก็แค่ค่าเฉลี่ยของผู้วางบทที่ไม่มีทฤษฎีด้วยซ้ำ แต่ต้องยอมรับเลยว่านางเริ่มเอนเอียงจากนิสัยเดิมตัวเองไปไม่น้อย อาจเพราะอายุที่มากขึ้นทำให้นางกังวลไปหมดทั้งที่เมื่อไม่เป็นบ่อยเท่านี้จางจื่อเสวียนประคองภรรยาเดินมาตลอดทาง บ่าวไพร่เห็นกันตั้งแต่หน้าจวนยันท้ายจวน หลังพวกเขาเดินผ่านก็รีบจับกลุ่มคุยกันถึงเรื่องรักๆ ของเ
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ บทส่งท้าย ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ 1
ทว่าพอจะหันกลับมาแล้วออกไปจากช่องว่างที่นอนตรงนั้นนางก็หลุดเสียงกรี๊ดดังขึ้น เพราะได้สบตาเข้ากับมารดาที่มองอยู่"ท่านแม่! ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ!" คนพึ่งถูกปลุกจากเสียงรบกวนนัยน์ตาหลุกหลิกคิดข้ออ้างไม่ทัน"พวกเจ้าเสียงดัง" เด็กสองคนมองหน้ากันงง ๆ มั่นใจว่าเมื่อครู่พวกตนคุยกันเสียงเบายิ่งกว่าเสียงยุง ขนาดท่านพ่อยังไม่ตื่นเลยแล้วมารดารู้สึกตัวได้อย่างไรเสียงกรี๊ดก่อนหน้านี้ของคุณหนูน้อยทำให้เวรยามมากรูกันที่หน้ากระโจม"นายท่าน ฮูหยิน เกิดอะไรขึ้นด้านในหรือไม่ขอรับ!?""ไม่ ไม่มีอะไร ลูกสาวข้าตกใจเท่านั้น พวกท่านทำงานต่อเถอะ""เช่นนั้นไม่รบกวนแล้วขอรับ" เงาที่ยืนมุงอยู่ด้านนอกห่างออกไปเรื่อย ๆ กระจายกันไปประจำจุดเฝ้ายามเหมือนเดิม มือสังหารสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ คืนนี้นางไม่ได้นอนแน่แล้ว..."ข้าไม่นึกว่าระดับเซียนผู้หยั่งรู้อย่างท่านแม่จะทายผิดได้จริงๆ""ข้าหวังว่าตัวเองจะทายผิดบ้าง และอีกอย่างนะลูกรัก ข้ายังไม่ได้ทายอะไรทั้งนั้น" หม่าเยี่ยนถิงสุดจะเอือมระอา ฝากลูกไว้กับแม่ย่าทุกหน้าร้อนมาสิบปี นางพลาด
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง... 2
"เรื่องเช่นนี้เหตุใดต้องมาถามข้า เจ้าทูลแก่ฝ่าบาทเลยจะไม่เร็วกว่าหรือ""หม่อมฉันคิดว่าแรงสนับสนุนจากฮองเฮาก็เป็นสิ่งจำเป็นเพคะ"มารดาแผ่นดินไม่เข้าใจเจตนาของนางชัดเจน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดเมื่อครู่นั้นสะกิดใจนางอยู่ อยากรู้ว่าสตรีผู้นี้จะมาไม้ไหนกันแน่ ฮองเฮาโบกมือไล่นางกำนันทั้งหมดออกไปจากตรงนั้น เหลือเพียงแต่นางและแขกผู้มาเยือนในห้องปิดมิดชิด"เจ้าอยากให้ข้าทำอะไร""พิจารณาวันพักผ่อนของข้าราชการชั้นขุนนางเพคะ""เจ้าว่าอะไรนะ" นางไม่เคยได้ยินความคิดอะไรประหลาดแบบนี้มาก่อนเลย"ฮองเฮาฟังหม่อมฉันก่อนจึงค่อยตัดสินพระทัยก็ได้เพคะ…"หม่าเยี่ยนถิงปราศรัยความคิดของนางให้มารดาแผ่นดินฟัง จากในใจคิดต่อต้านและคัดค้านเพราะฟังดูเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรก ฮองเฮาปักใจไปส่วนหนึ่งอีกด้วยว่านางช่างสามหาวนักถึงกล้ามาพูดเรื่องนี้ แต่พอได้ฟังสิ่งที่นางคิดจริง ๆ แล้วมารดาแผ่นดินก็เปลี่ยนใจ..."ต้องทำให้ข้าประหลาดใจอีกกี่ครั้งถึงจะพอนะ""เรื่องปกติแท้ๆ" หม่าเยี่ยนถิงไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าสาม
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง... 1
เวลาอาหารของครอบครัวผ่านพ้นไป ก็ได้เวลาเข้านอน หน้าห้องมีเงาร่างที่เห็นชัดเจนว่าเป็นสตรียืนขวางอยู่ จางจื่อเสวียนไม่ได้เรียกใช้ใครจึงงุนงงร้องถามออกไป"ใคร""ข้าเอง"เสียงของภรรยาใครจะกล้าลืมลง แม่ทัพแดนเหนือรีบมาเปิดประตูให้ทันทีก่อนจะพบเข้ากับหญิงสาวในชุดเรียบ ๆ และไร้เครื่องประดับผม"เอ่อ...""ถอยสิ ข้าจะเข้าไปด้านใน"จางจื่อเสวียนเบี่ยงตัวหลบทันทีแล้วค่อย ๆ แง้มประตูปิดไว้ดังเดิม เขาหันไปมองอีกคนที่นั่งไขว่ห้ารออยู่บนเตียงด้วยอาการเก้อเขิน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเขินอายไปทำไมเช่นกัน ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรกนี่จริง ๆ แล้วข้าเป็นคนแบบนี้หรอกหรือคิดไปก็เม้มปากไป แต่มุมปากดันยกค้างไม่หยุดเสียอย่างนั้น"ถวายพระพรพระพันปีเพคะ""นั่งสิ ไม่ได้พบกันเสียนาน ชีวิตสาวชาวไร่เป็นอย่างไรบ้าง"อุทยานหลวงมีผู้มาเยี่ยมเยียนอีกครั้ง ที่แห่งนี้ยังคงเป็นสถานที่โปรดของพระพันปี สิ่งที่ต่างไปหลังจากเหตุการณ์นั้นคือพระนางสามารถมาที่นี่ได้บ่อยครั้งขึ้น"สงบสุขดีดังท
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ เยี่ยมสัตว์อสูรอีกครั้ง 2
หม่าเยี่ยนถิงยิ้มให้มันก่อนจะผละออกไป จอมยุทธ์หญิงมาส่งนางที่ตีนเขากว่าจะกลับมาถึงจวนของผู้เป็นสามีก็เย็นแล้ว พอเห็นผู้เป็นแม่มา สองฝาแฝดก็โดดเข้าใส่นางจนแทบหงาย รู้สึกได้ถึงความต่างของน้ำหนักตัวก่อนหน้านี้ได้เลยว่าเด็กๆ โตขึ้นมาก และโตเร็วด้วย"ท่านแม่หายไปทั้งวันเลยนะเจ้าคะ" จางหนี่เหวินคลอเคลียอยู่กับขาก็เป็นมารดา"แม่ไปเยี่ยมคนรู้จักน่ะ พวกเจ้าล่ะไปหาท่านย่ามาเป็นอย่างไร""ท่านย่าพาไปกินของอร่อยในเมืองขอรับ"วันนี้เด็ก ๆ อยู่กับแม่สามีทั้งวัน พรุ่งนี้หม่าเยี่ยนถิงต้องไปเยี่ยมและขอบคุณนางเสียหน่อย หญิงสาวจูงมือลูกคนละข้างแล้วเดินไปด้วยกัน เด็กสองคนที่นางรับมาเป็นพี่เลี้ยงเพิ่มเดินตามหลังโดยเว้นระยะห่างออกไปราวสามถึงห้าก้าวพวกเขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณหนูคุณชายที่ตนมาทำงานด้วยมีฐานะสูงส่งเพียงนี้ ทำให้เด็กชาวบ้านทั้งสองคนอดเกร็งไม่ได้ พวกเขาค่อนข้างจะสงบปากสงบคำมากกว่าเดิม เรียกได้ว่าไม่พูดเลยด้วยซ้ำ"เหรินอี้ เจียเหยา ไม่ต้องเกร็งไปหรอก ทำตัวสบาย ๆ เหมือนอยู่บ้านสวนก็ได้""ไม่ได้
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ เยี่ยมสัตว์อสูรอีกครั้ง 1
ทิวเขาป่าไผ่เบื้องหน้า คือทิวทัศน์อัศจรรย์ที่นางได้เห็นเป็นครั้งที่สอง การมาถึงของบุคคลธรรมดาไม่เป็นที่สนใจของบรรดาผู้ฝึกตนนัก แต่เจ้าสำนักย่อมรู้ว่านางมา สตรีหนึ่งในกลุ่มที่เคยติดต่อกันเป็นผู้นำทางและคุ้มกันในครั้งนี้แม้สัตว์อสูรตนนั้นจะไม่ทำร้ายนางแต่สัตว์อสูรเฝ้ายามตัวเดิมของสำนักใช่ว่าจะไม่ทำร้ายนางไปด้วย พวกมันสองตัวถูกจับแยกกันไปอยู่คนละฝั่งขอบหุบเขา หากพวกมันปะทะกันขึ้นมาหุบเขาคงสะเทือน"หลังมันคลอดลูกแล้วจะเป็นอย่างไรต่อ""ในฤดูรักปีถัดไปมันอาจจะจับคู่กับตัวที่เคยอยู่เดิมหรือเลือกที่จะไม่จับคู่เลยก็ได้ ส่วนลูก ๆ ของมัน เมื่อโตพอจะจัดให้อยู่เขตหุบเขาชั้นนอก"ทำอย่างกับเลี้ยงสัตว์ทั่วไปเลยนะ สำนักนี้ก็น่ากลัวใช่ย่อยตอนนั้นหม่าเยี่ยนถิงแค่เฉียดถูกมันจะตะปบยังเสียวสันหลังวาบไม่หาย เวลานึกถึงก็ยังขนลุกอยู่เลยบันไดหินทอดยาว มีทางแยกแตกออกไป หม่าเยี่ยนถิงไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนแต่ร่างกายกลับเดินไปตามทางเหมือนมีอะไรเรียกหา สัญชาตญาณดึงดูดให้ไปเส้นทางนั้นต้นไผ่สูงยาวโค้งงอลงมาให้ร่มเงาเหมือนซุ้มประต
You may also like
ปีศาจน้อยของแม่ทัพคลั่งรัก
ชาไทยเย็น11.3K viewsจวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง
ป่าดอกท้อ29.7K viewsแต่งกับขุนนาง
หอมดังเดิม108.3K viewsทาสราคะองค์ชายใบ้
บ้านเขมปัณณ์8.4K viewsคุณหนูหกผู้ไร้ค่ากลายเป็นบ้าไปเสียแล้ว
คุณหนูหยางเอิน2.5K viewsทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในนิยายยุค 70
BBNanz3.4K viewsมิอาจห้ามใจให้ไร้รัก
ต้ายวี่786 viewsฮูหยินที่ท่านไม่ต้องการ
Lovedee5.8K views
