กลายเป็นหนูทดลองขององค์กร

"แต่บอสเป็นคนอนุมัติให้ทดลองผลงานชิ้นนี้กับเธอเองนี่ครับ"

 "หมออี้! ถ้ายังเถียงไม่เลิกผมจะฆ่าคุณเป็นคนต่อไป หยุดมันเดี๋ยวนี้"

 ขณะที่ทั้งในทั้งนอกห้องกำลังวุ่นวาย เยี่ยนถิงก็ไม่รับรู้สิ่งใดอีกแล้ว มีแต่กลิ่นยาฉุนกึกที่ยังคงค้างอยู่ในโพรงจมูก และจางหายไปอย่างช้า ๆ

 แว่วเสียงพร่ำเรียกหา แต่เธอนึกไม่ออกว่าเสียงใคร มันดังมาจากที่ไกล ๆ คล้ายอยู่บนสะพานอีกฟากหนึ่ง แต่ฟังไปฟังมาก็ดูคล้ายเสียงของเธอเองอยู่เหมือนกัน

 นี่ฉันฝันอยู่หรือเปล่า?

 เยี่ยนถิงพบว่าตัวเองตื่นขึ้นมาบนทุ่งหญ้าสักแห่งหนึ่ง มีดอกไม้หลากสีรายล้อม ทว่าทิวทัศน์นี้ก็อยู่ไม่นาน พวกมันเหี่ยวเฉาลงราวกับโดนน้ำกรดสาด กลายเป็นธุลีเน่าเปื่อยและทิ้งให้เธอยืนโดดเดี่ยวท่ามกลางผืนดิน ที่บางแห่งก็แห้งแตก บางแห่งก็กลายเป็นโคลนตมอย่างไม่สมประกอบ

 จะบอกว่านักฆ่าอย่างเธอไม่ควรตายบนทุ่งดอกไม้หรือยังไงกัน… ถ้าเป็นอย่างนั้นเยี่ยนถิงก็อยากเรียกร้องเช่นกัน คืนชีวิตธรรมดาให้เธอสิ คืนความเป็นเด็กสาวสามัญให้เธอ คืนครอบครัวและบ้านเกิดให้เธอ คืนชีวิตธรรมดาที่ไม่ต้องหวาดระแวงทุกวินาทีมาให้เธอสิ

 เอาสิ่งที่เรียกว่าโอกาสของเธอคืนมา ถ้าจะตัดสินกันด้วยสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตา เช่นนั้นก็จงคืนทางเลือกที่ว่านั่นมาให้เธอ!

 

 เยี่ยนถิงสะลึมสะลือ รู้สึกเหมือนตัวเองกึ่งหลับกึ่งตื่น แผ่นหลังสัมผัสกับที่นอนแข็ง ๆ ที่ดูน่าจะไม่ใช่เตียงของโรงพยาบาล ฉับพลันก็ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาจนเธอสลบไปอีกครั้ง

 "สามีเป็นใครก็ไม่รู้งั้นหรือ!?  น่าขายหน้าจริง นี่เจ้าทำตัวเป็นนางโลมเมืองหรืออย่างไร!"

 น้ำเหลือจากการซักผ้าถูกสาดใส่หญิงสาวผู้หนึ่งโครมใหญ่จนเปียกและเหม็นไปทั้งตัว

 "ท่านพ่อเจ้าคะ ลูกตั้งครรภ์อยู่ อย่าใจร้ายกับหลานเลยนะเจ้าคะ ได้โปรดเมตตาลูกด้วยเจ้าค่ะ"

 "อย่ามาแตะต้องตัวข้า! ช่างไม่สำนึกเลย ยังกล้าเรียกร้องอะไรอีกหรือ อยู่เป็นท่านหญิงดี ๆ ไม่ชอบ ออกไปสมสู่กับชายใดก็ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ แบบนี้จะให้ข้าเอาหน้าไปไว้ที่ไหน! ลากตัวนางออกไป ส่งไปหัวเมืองชั้นนอก เจ้าไปสำนึกผิดที่นั่นเสีย อย่ากลับมาให้ข้าเห็นหน้าอีก"

 "ท่านพ่อ!" 

 สตรีผู้นั้นฟูมฟาย ร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลพราก ในใจรู้ดีว่าบิดาต้องโกรธ และคงไม่หายโกรธเร็ว ๆ นี้ นางคงต้องฝืนใจพาลูกไปอยู่ที่อื่น ไม่รู้ว่าหลังได้เห็นหน้าหลานจะยอมใจอ่อนบ้างหรือ แต่หม่าเยี่ยนถิงก็ไม่มีอะไรแก้ตัวได้เช่นกัน

 นางยอมพลีกายให้คนผู้นั้นเอง แต่จะบอกออกไปตอนนี้ก็ไม่ได้หม่าเยี่ยนถิงถูกส่งตัวขึ้นรถม้าโทรม ๆ อย่างไม่เหลือศักดิ์ศรี

 สิ่งที่เห็นอยู่นี้เยี่ยนถิงคิดว่าตนฝัน และเป็นปกติที่เราจะควบคุมไม่ได้ทั้งหมด ต่อให้รู้สึกตัวแล้วว่านี่เป็นความฝันก็ตาม ถ้าเป็นเยี่ยนถิงจริง ๆ ถูกน้ำซักผ้าสาดขนาดนั้นนางคงต้องถีบสาวใช้คนนั้นคืนสักทีแล้ว ต่อให้ทำตามสั่งบิดา แต่มีหรือนางจะยอมโดนสาวใช้กระทำราวกับเป็นลูกบ่าวเหมือนกัน

 ที่นั่งสั่นงก ๆ อยู่บนรถม้าเพราะหนาวนี่ก็ไม่ใช่ตัวเธออีก น้ำตาที่ไหลอยู่ก็ไม่ใช่ของเธอ แต่เป็นของหม่าเยี่ยนถิง

 หญิงสาวนักฆ่าเริ่มสับสน หากจิตสุดท้ายตอนหลับยึดติดกับเรื่องใดจนนำไปสู่ฝันนั้น ก็ไม่น่าใช่ซีรี่ส์ย้อนยุคสักเรื่องแน่ ๆ แต่เรื่องที่ฝันมันไม่เกี่ยวกับสิ่งที่คิดเลยก็มีให้ได้ยินออกบ่อยไป

 อยู่ ๆ ความฝันของเธอก็เปลี่ยนฉากเป็นบ้านไม้หลังเก่าที่พออยู่ได้ในแถบชนบท  แล้วตัวเธอก็ร้อนจัดเพราะพิษไข้

 เยี่ยนถิงถูกกระชากออกจากความฝันกะทันหัน เพราะเสียงร้องหรืออะไรสักอย่างที่มารบกวน พริบตาแรกที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเธอสัมผัสได้ว่าตัวเองตัวร้อนมากจนเหมือนจะเป็นไข้สูง 

 หรือนี่เป็นสาเหตุของการฝันร้ายติดต่อกันถึงสองเรื่อง เรื่องแรกคือเธอถูกองค์กรหักหลัง เรื่องที่สองคือหญิงสาวที่ถูกทางบ้านทอดทิ้งเพราะท้องไร้สามี

 เยี่ยนถิงปวดหัวตุบ ๆ จนแทบระเบิด เธอหายใจหอบและไม่มีแรงส่งเสียง จับคอตัวเองดูทั้งที่แทบไม่มีเรี่ยวแรงก็พบว่าตัวเธอร้อนมากอย่างที่คาด แทบเหมือนเอาตัวเองไปอยู่ในกองไฟมาอย่างไรอย่างนั้น 

 ภาพตรงหน้าพร่าเลือน แต่ก็ยังพอมองออกมาเป็นห้องห้องหนึ่งที่ทำจากไม้ทั้งหมด มีตะเกียงส่องแสงริบหรี่ หรือว่าเธอพลัดตกน้ำตอนขึ้นเรือกันแน่ถึงได้อยู่ ๆ ไม่สบายหนักอย่างนี้