เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 8 ข้อต่อรองสุดท้าย
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-27 05:23:01“เจ้า! นี่ถึงขนาดกล้าตะคอกใส่ข้าเลยงั้นหรือนางตัวดี ไม่ตบไม่ตีไม่ดีขึ้นเลยสินะ!”
“ฮูหยิน! เจ้าอย่าลืมสิว่าที่นี่คือที่ใด หลินอิงเจ้าหมายความว่าอย่างไร นี่เจ้ากลัวว่าข้าจะไม่ทำตามที่รับปากเอาไว้งั้นหรือ”
“นั่นย่อมแน่นอนอยู่แล้ว ท่านพ่อก็รู้ว่าที่นี่คือจวนแม่ทัพ ข้าเพียงแค่บอกพวกเขาให้ไปสืบข่าวที่จวนสกุลเมิ่งในตอนนี้ ก็จะรู้ทันทีว่าความเป็นอยู่ของท่านแม่ในเวลานี้เป็นอย่างไร หากว่าข้าไม่มั่นใจว่านางอยู่ดีกินดีตามที่พวกท่านลั่นวาจารับปากเอาไว้ เช่นนั้นตราตั้งนี้…”
“เจ้า! นี่ข้าเป็นพ่อของเจ้านะ”
“แม่ของข้าก็เป็นภรรยาคนหนึ่งของท่าน และข้าก็เป็นบุตรสาวด้วยเช่นกัน หากท่านยังไม่ลืม ข้าแค่ถามว่าพวกท่านทำสิ่งที่รับปากข้าเอาไว้แล้วหรือยัง ถึงได้กล้ามาทวงถามตราตั้งของข้า”
“เจ้า!”
“สายของแม่ทัพหลิวบอกข้ามาว่า ก่อนหน้าที่ท่านจะเหยียบเข้าจวนสกุลหลิวมาหาข้า แม่ของข้ายังอยู่ในเรือนไม้ผุพังหลังเดิม ไม่ได้รับการดูแล และยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นี่หรือคือสิ่งที่พวกท่านรับปากเอาไว้”
“คือเรื่องนี้พ่อ… พ่อยังไม่มีเวลาจัดการให้ แต่ว่าหากได้ตราตั้งกลับไป ข้ารับรองว่าจะจัดการเรื่องของแม่เจ้าให้เหมาะสม”
“เช่นนั้นรบกวนท่านพ่อ… ไปจัดการให้เหมาะสมอย่างที่ท่านพูดเสียก่อน แล้วค่อยมาถามเอาตราตั้งกับข้าเถิด”
“เมิ่งหลินอิง มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
“ท่านแม่ ท่านเริ่มทนไม่ไหวแล้วหรือ อยากจะร้องตะโกนแล้วลงมือกับข้าอีกงั้นหรือ ก็เอาสิ”
“เจ้า!”
“ฮูหยิน! อย่าวู่วาม เมิ่งหลินอิงนี่เจ้าแค่แต่งงานกับแม่ทัพหลิวไม่กี่วัน เจ้ากล้าใช้ชื่อของเขามาข่มขู่พวกข้าเลยงั้นหรือ”
“เป็นพวกท่านที่ผลักไสให้ข้าแต่งงานกับท่านแม่ทัพ เพื่อเปิดทางให้ “เมิ่งหลูซื่อ” ได้อภิเษกกับท่านอ๋องมิใช่หรือ มาตอนนี้ท่านยังจะมาไม่พอใจสิ่งใดอีก อ้อจริงสินะ เห็นว่าท่านอ๋องจะแต่งนางเข้าไปในฐานะชายารอง ศักดิ์ศรีแม้จะมากกว่าฮูหยินแม่ทัพ แต่กลับช่วยเรื่องการค้าไม่ได้เท่าตราตั้งระดับสี่ ที่พระราชทานมาจากฮ่องเต้"
“เมิ่งหลินอิง… นางสารเลว!”
“ฮูหยิน อย่านะเจ้าคะที่นี่จวนแม่ทัพ”
“หลีกไป!”
หวังลี่จงมิได้เข้ามาตบตีนาง แต่เล็บที่ยาวจิกเข้าไปในแขนจนหลินอิงรู้สึกเจ็บ สายตาของทั้งคู่บ่งบอกได้ว่าเกลียดกันมากขนาดไหน
“ฮูหยินใหญ่ ท่านรับบทท่านแม่ได้ไม่แนบเนียนเอาเสียเลย มันคงจะฝืนใจท่านมากสินะ ข้าจะบอกท่านเอาไว้อีกอย่าง ที่นี่เป็นจวนแม่ทัพ มีองครักษ์ลับทุกที่ไม่ว่าจะบนหลังคา ด้านหน้าและรอบ ๆ จวน หากว่าข้าได้รับบาดเจ็บหรือมีแผลแม่แต่นิดเดียวเกรงว่า…”
“ฮูหยินถอยออกมา เมิ่งหลินอิงครั้งนี้ข้าจะยอมให้เจ้าก่อน ข้าจะรีบจัดการย้ายแม่ของเจ้า ไปที่เรือนตะวันตกตามที่รับปากเอาไว้”
“เรื่องหมอ”
“ทั้งหมอ ทั้งยา อาหารและสาวใช้ ข้าจะจัดให้สมเกียรติ”
“หากข้าให้คนไปสืบรอบนี้แล้ว พวกท่านไม่ทำตามที่รับปากเอาไว้ละก็ แม้แต่ตราตั้งก็อย่าหวังว่าจะได้เห็นอีกเลย”
“เจ้า! ได้… ถือว่าครั้งนี้เจ้าได้เปรียบ ฮูหยินเรากลับเถอะ”
“ไม่ส่งนะเจ้าคะ”
ทั้งสองคนเดินออกมาด้วยท่าทางโมโห เมื่อลับตาคนแล้ว เมิ่งหลินอิงก็ล้มตัวลงที่เก้าอี้ในทันที ผิงเพ่ยรีบเข้ามาพยุงนางทันที
“คุณหนูเจ้าคะ!”
“ข้าไม่เป็นไร ก็แค่… ไม่ชินเท่านั้นเอง หวังว่าจะช่วยท่านแม่ได้นะ”
“แต่ว่าคุณหนู หากว่าหลังจากที่ท่านให้ตราตั้งไปแล้ว พวกเขาไม่ทำตามที่รับปากเอาไว้เล่าเจ้าคะท่านจะทำเช่นไร ฮูหยินมิต้องทรมานในจวนนั้นอีกครั้งหรอกหรือ”
“ไม่มีทาง รอให้ท่านแม่หายดีเสียก่อน ข้าจะรีบพาท่านแม่ออกมาจากจวนทันที โชคดีที่ให้เจ้าไปสืบมาก่อน มิเช่นนั้นตราตั้งนั่นก็คงเสียไปง่าย ๆ โดยที่ข้าไม่ได้ใช้ประโยชน์จากมัน ดูแล้วพวกเขาต้องการมันมากจริง ๆ”
“คุณหนูท่านเจ็บหรือไม่ รีบกลับเรือนไปทำแผลก่อนเถอะเจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่ช่างโหดร้ายยิ่งนัก ท่านแต่งงานออกมาอยู่นอกจวนแล้ว ก็ยังตามมาทำร้ายท่านได้”
“คนอย่างนางเคยมีความเมตตาให้ใครเสียที่ไหนกัน ครั้งนี้ไม่ตบตีข้าให้เห็นรอย ก็นับว่าปรานีมากแล้ว”
“รีบกลับเถอะเจ้าค่ะ”
พวกนางทั้งสองคนเดินกลับไปที่เรือนแล้ว ทุกอย่างไม่รอดพ้นสายตาของพ่อบ้านจิ่ว ซึ่งรับคำสั่งจากแม่ทัพหลิวให้มาคอยสอดส่องดูแล เขาเดินกลับไปที่เรือนใหญ่ทันที เพื่อรอท่านแม่ทัพกลับมาจากในวัง
เรือนเล็ก
“เจ็บหรือไม่เจ้าคะ”
“ไม่เป็นไร”
“เหตุใดพวกเขาถึงทำร้ายฮูหยินขนาดนี้ จิตใจทำด้วยอะไรกัน”
“เย่าชิงเจ้าอย่าพูดไปนะ”
“แต่ว่าแผลของท่าน เหตุใดจึงเหมือนกับถูกเสือข่วนเช่นนี้ แม้ว่าจะอยู่ในร่มผ้าที่มิอาจมองเห็น แต่ก็มิใช่แผลน้อย ๆ เลย”
ทั้งคู่ช่วยทำแผลให้หลินอิง เย่าชิงนำยารักษาแผลสดอย่างดีมาให้พวกนาง เมื่อรู้ว่าฮูหยินบาดเจ็บ แต่ก็ไม่รู้อะไรมากกว่านั้นมากนัก เพราะผิงเพ่ยและหลินอิงยังไม่ได้เล่าอะไรให้นางฟัง
“เอาละ ๆ พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าจะเปลี่ยนชุดสักหน่อย ชุดนี้คงใส่ไม่ได้แล้ว”
“ดูสิจิกจนชุดเป็นรูใหญ่ขนาดนี้ นางช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก”
“ข้าจะไปเอาผ้าพันแผลที่เรือนใหญ่มาเพิ่มนะเจ้าคะ ท่านไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ข้าจะปิดปากให้สนิท ตามที่พี่ผิงเพ่ยบอกเจ้าค่ะ”
“ขอบใจมากนะเย่าชิง”
“ขอแค่ท่านไม่ไล่ข้า ให้กลับไปเฝ้าครัวใหญ่ก็พอแล้วเจ้าค่ะ”
“รีบไปเถอะ”
“เจ้าค่ะ”
เรือนใหญ่
“เจ้าบอกว่าวันนี้เมิ่งฉีมาหานางงั้นหรือ”
“ขอรับ มาเพียงไม่นานก็กลับไป”
“ที่จริงหลังแต่งงาน ก็ต้องกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมเจ้าสาวอยู่แล้ว ที่เขารีบร้อนมานี่เพราะอะไรกัน”
หลิวเว่ยหยางมองหน้าพ่อบ้านที่นิ่งไป นั่นคือคำตอบที่ได้รับ
“วันนี้เรียกฮูหยินให้มากินข้าวเย็นกับข้าที่นี่ รีบไปสั่งก่อนที่พวกนางจะทำมื้อเย็น”
“ขอรับท่านแม่ทัพ”
เรือนเล็ก
“อะไรนะ ไปกินข้าวกับท่านแม่ทัพงั้นหรือ เหตุใดต้องเจาะจงเป็นวันนี้ด้วย คุณหนูข้าคิดว่าเรื่องนี้คงปิดไม่ได้แน่แล้ว พ่อบ้านนั่น…”
“เขาเป็นคนเก่าแก่ของที่นี่เจ้าค่ะ ข้าคิดว่าเรื่องที่บิดาของฮูหยินมาหาที่นี่ เขาคงรายงานท่านแม่ทัพแน่เจ้าค่ะ เพราะถึงอย่างไรพ่อบ้านจิ่วก็มีหน้าที่คอยดูแลจวน”
“ข้าเข้าใจแล้ว เช่นนั้นเย่าชิงเจ้าไปกับข้าด้วย”
“เหตุใดพาเย่าชิงไปเจ้าคะ”
“ข้าจะต้องไปบอกท่านแม่ทัพก่อนว่ารับเจ้ามาอยู่ที่เรือน เขาจะได้รับทราบเอาไว้ หากไม่บอกจะกลายเป็นว่าข้าเห็นแก่หน้าของเขา”
“ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะฮูหยิน”
“ไปกันเถอะ”
ทั้งสองเดินตามหลินอิงมายังเรือนหน้า เมื่อเข้าไปที่ห้องโถงเล็กในเรือน แม่ทัพหลิวก็หันมาพอดี
“เจ้ามาแล้วงั้นหรือ สาวใช้ของเจ้า…”
“ท่านแม่ทัพ เย่าชิงได้รับอนุญาตจากหัวหน้าสาวใช้ให้มาช่วยที่เรือน แต่ข้าเห็นว่าถึงอย่างไรก็ต้องแจ้งท่านก่อน ก็เลยพานางมาด้วย”
“อ้อ เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ต่อไปไม่ต้องบอกข้าก็ได้ ข้ารับรู้แล้วพวกเจ้าออกไปเถอะ”
""เจ้าค่ะ""
ทั้งสองหันมามองฮูหยินด้วยความเป็นห่วงจนแม่ทัพหลิวรู้สึกราวกับว่าพวกนางส่งเจ้านายมาตาย
“ข้าไม่กัดนางหรอก พวกเจ้ากลัวอันใดกัน ออกไปได้แล้ว”
บทล่าสุด
ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น ตอนที่ 20 เข้าหอเป็นครั้งแรก
รสรักที่นางมิเคยได้ลิ้มลอง เมื่อท่านแม่ทัพเริ่มลาดเลื้อยนิ้วสากไปตามเรือนร่างของนาง และหยุดที่ปทุมคู่สวยอีกครั้ง นางก็รู้แล้วว่าถึงเวลาแล้ว“อย่าเกร็งมาก ข้าจะค่อย ๆ เข้าไป”“เจ้าค่ะ ข้าจะพยายาม”เพียงแค่แท่งร้อนที่ทั้งใหญ่และดุดันนั้นสอดเข้ามา หลินอิงก็เริ่มจิกนิ้วมาที่ไหล่กว้างของเขา นางรู้สึกเจ็บและประหม่าเล็กน้อย แต่เขาก็มิได้ทำให้นางทรมานอยู่นาน เพราะหลังจากความเจ็บในสัมผัสแรก จากนั้นทั้งคู่ก็หลงลืมวันเวลาอยู่บนเตียงอุ่น ท่ามกลางเสียงร่ำร้องฉลองชัยชนะในคืนนี้“อื้อ…ทะ ท่านพี่ อื้อ”จูบหนักแน่นและพร้อมจะดูดกลืนนางได้ทั้งตัว ถูกส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่า หลินอิงแทบจะรับศึกรักนี้ไม่ไหวแล้ว หลังจากที่เขาจับนางเปลี่ยนท่า ยกขาขึ้นพาดบ่า จับให้นอนตะแคงโดยมีเขาสวมกอดอยู่ด้านหลัง แรงกระแทกมาแต่ละครั้งหนักแน่นและดุดันสมกับเป็นขุนศึกผู้กล้า เสียงลมหายใจร้อนรดมาที่ซอกคอ ตามด้วยริมฝีปากเย็นที่ฝังแน่นตามลงมา“ข้า…อ๊าาา ท่านพี่เจ้าคะ”มีเพียงเสียงลมหายใจแหบต่ำของเขาเป็นคำตอบ ว่านางยังพักไม่ได้ หากเขาไม่อนุญาต ร่างบางเกร็งตัวขึ้นอีกครั้ง เขาส่งนางไปถึงฝั่งนับครั้งไม่ถ้วน แต่ตัวเขาเองพึ่งจะคำรามออกม
ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น ตอนที่ 19 ท่านโกรธข้าหรือ
ท่ามกลางเสียงโห่ร้องดีใจ เว่ยหยางหันไปมองที่ยอดเขาซึ่งเขาเคยพานางมา และเขาก็เห็นว่าผู้ที่ยิงธนูช่วยเขาเมื่อครู่นี้ มิใช่ทหารของเขาอย่างแน่นอน แม้ว่าจะเล็งได้ตรงจุดแต่กำลังก็มิได้ทำให้ฆ่าคนตายได้ แค่หยุดพวกเขาเอาไว้ได้เท่านั้น“เมิ่งหลินอิง เจ้านี่อยู่เฉยไม่ได้เลยจริง ๆ”ค่ายทหารเมื่อกองทัพเริ่มทยอยเข้ามาในค่ายทหาร แม่ทัพหลิวก็ถูกนำมาที่กระโจมเพื่อทำแผลทันที หลินอิงวิ่งเข้ามาหลังจากที่ท่านหมอทำแผลให้เขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว“จากนี้คงต้องเปลี่ยนผ้าพันแผลและใส่ยาเช้าเย็น อาการอย่างอื่นไม่มีอะไรหนักหนามากขอรับ”“ขอบคุณท่านหมอ”เมื่อหมอและคนอื่น ๆ ออกไปแล้ว เพราะเย็นนี้มีงานเลี้ยงฉลองที่ชนะศึก และทุกคนจะได้กลับบ้าน จึงทำให้ไม่มีใครอยากจะอยู่แต่ในกระโจม หลินอิงเดินเข้ามา และมองไปที่เว่ยหยางซึ่งนั่งอยู่ที่เตียง“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ท่านหมอบอกข้าว่าแผลที่ไหล่ของท่านไม่ลึกมาก แค่ใส่ยาก็หาย”“วันนี้เจ้าไปไหนมา”“ข้า…”“อย่าได้คิดจะโกหกข้าเชียว กุนซือเผิงช่วยเจ้าไม่ได้หรอกนะ”“ท่านโกรธข้าหรือ”“เจ้าไม่รู้หรือว่ามันอันตราย หากว่ามิใช่กองทัพของข้าแล้วละก็”“แต่ที่นั่นทั้งสูงและปลอดภัย กองทัพที่เหลือ
ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น ตอนที่ 18 ข้าจะไปกับพวกท่านด้วย
วันถัดมา“ท่านแม่ทัพ ท่านมั่นใจแล้วหรือที่จะ เอ่อ…”“กุนซือ ท่านคิดว่าแผนการนี้มีอะไรต้องแก้ไขงั้นหรือ หากว่าท่านมีแผนการอื่น ที่ดีกว่าแผนที่ฮูหยินขอข้าเสนอมา ก็พูดออกมาได้เลย”“แม้ว่าจะดูรอบคอบ แต่จะทำอย่างไรถึงจะให้ศัตรูเชื่อว่าเรื่องนี้มิใช่กลลวง”“เรื่องนั้นง่ายมาก เราต้องปล่อยข่าวออกไป และให้พวกเขาปล้นเสบียงไปก่อนครั้งหนึ่ง จากนั้นเขาจะเชื่อข่าวเรื่องนี้ทันที”“อะไรนะ เราต้องเสียเสบียงให้ข้าศึกก่อนงั้นหรือ ท่านแม่ทัพนี่มันจะไม่เสี่ยงไปสักหน่อยหรือ”นางกองหวังพูดขึ้นมา เมื่อรู้ว่าต้องใช้เสบียงจริงในการหลอกล่อ เขาก็เกิดกลัวขึ้นมา แต่กุนซือเผิงอิ้งกลับตบพัด และหันมายิ้มให้กับแม่ทัพหลิวและฮูหยิน“จะตกปลา หากไม่ใช้เหยื่อก็คงไม่ได้ปลาใหญ่ ข้าเข้าใจแผนการของฮูหยินแล้ว นี่ช่างเป็นการพลิกกลยุทธ์ทางการค้ามาใช้กับกองทัพได้อย่างยอดเยี่ยมจริง ๆ”“ขอบคุณท่านกุนซือ เช่นนั้นแผนการที่เหลือเราก็เร่งวางแผนกันได้แล้วสินะ”“แน่นอนขอรับ”“เช่นนั้นข้าออกไปก่อน”“ไม่ต้องหรอก เจ้าเป็นคนคิดแผนนี้ได้ แน่นอนว่าย่อมมีสิทธิ์ที่จะรู้แผนการทั้งหมด มาเถอะ”แม่ทัพหลิวโอบเอวนางมาที่โต๊ะซึ่งมีแผนที่อยู่ พวกเขาใช้เว
ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น ตอนที่ 17 กลยุทธ์ศึกจากฮูหยิน
เสียงทุ้มต่ำของหลิวเว่ยหยาง ทำให้นางจำได้ในทันที นางทิ้งกระบอกและมองเขาชัด ๆ อีกครั้ง จื่อรั่วถูกสั่งให้ออกไปรอข้างนอก หลังจากยืนตกตะลึงไปกับน้ำที่สาดออกมาโดนทั้งคู่ “ทะ ท่านแม่ทัพ!”"ข้าเอง"นางโผเข้ากอดเขาในทันที เว่ยหยางได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของนางก็รู้ว่าที่จริงแล้ว ฮูหยินของเขากลัวมากเพียงใด อีกอย่างตัวนางที่สั่นก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด“ข้าเองหลินอิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”“ตะ ตัวท่านเปียกไปหมด ข้าขอโทษ ข้าคิดว่าท่านเป็น…เป็น…”“เจ้าใจเย็นก่อน ข้าไม่เป็นอะไรทั้งนั้นเจ้าอย่าตกใจ เดิมทีแค่คิดจะแวะมาหาเจ้าเท่านั้น แต่ดูท่าตอนนี้คงต้องเปลี่ยนชุดเสียแล้ว”หลินอิงรีบหันไปเตรียมชุดใหม่ให้เขา ระหว่างที่แม่ทัพหลิวเดินไปอาบน้ำที่ห้องด้านหลัง เมื่อเดินออกมาก็เห็นหลินอิงวางชุดใหม่ให้เขา นางกำลังสาละวนทำบางอย่างอยู่ข้างนอก เมื่อเขาเปลี่ยนชุดเสร็จจึงได้เห็นหมั่นโถวที่พึ่งนึ่งออกมาใหม่ ๆ กับหมูแดดเดียวที่แค่เห็นก็รู้สึกน้ำลายสอ“นี่เจ้าเตรียมให้ข้าหรือ”“เจ้าค่ะ ในครัวมีแป้งเหลืออยู่นิดหน่อย ข้าก็เลยรีบไปนึ่งมาให้ ท่านรีบกินก่อนเถอะ”เขานั่งลงและเริ่มกินอีกครั้ง ศึกที่ยืดเยื้อมาหลายวันทำให้เ
ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น ตอนที่ 16 เจ้าคงโกรธสินะ
“รอบ ๆ ค่ายหรือ แล้วจะไม่เป็นอันตรายหรือเจ้าคะ”“ไม่หรอก รอบ ๆ บริเวณนี้มีทหารอารักขา อีกอย่างที่นี่เป็นเขตของเยี่ยนตู ไปกันเถอะ”“เจ้าค่ะ”นางเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย เมื่อเดินออกมาจื่อรั่วก็ถูกสั่งให้เตรียมม้า เขาก็เตรียมมาสองตัว แม่ทัพหลิวจึงหันมาบอกเขาอีกครั้ง“แค่ตัวเดียวก็พอ ไม่ต้องตามข้าไปหรอก สั่งให้คนเฝ้าที่นี่ดี ๆ ก็พอ”“ขอรับ”จื่อรั่วแอบยิ้ม เมื่อเห็นท่านแม่ทัพและฮูหยิน ที่เอาแต่เดินก้มหน้าเพราะเขาบอกว่าจะใช้ม้าแค่ตัวเดียว นางถูกเขาจูงมือไปที่ม้าตัวโปรดของเขาเอง ก่อนจะอุ้มนางขึ้นไปนั่งและตามขึ้นไปอย่างชำนาญ“จับเอาไว้ให้แน่น แต่อย่าไปดึงแผงคอมันแรงเล่า หากมันเจ็บเดี๋ยวจะวุ่นวาย”“เจ้าค่ะ”เสียงที่กระซิบอยู่ข้างกกหู ยิ่งทำให้หลินอิงรู้สึกวูบวาบจนหมดแรง เขาพานางขี่ม้าออกจากค่าย ตรงไปยังเชิงเขาข้าง ๆ ค่าย ซึ่งแต่เดิมค่ายทหารก็อยู่บนเนินเขาอยู่แล้ว เพื่อมองเห็นศัตรูได้ในระยะไกล เมื่อขึ้นเขาไปอีกไม่นานก็ถึงยอดเขาที่มีต้นไม้ใหญ่และต้นน้ำที่ไหลผ่านด้านหลังค่ายทหาร “สวยมากเลย”“คิดอยู่แล้วว่าเจ้าต้องชอบที่นี่ ข้าเองก็ชอบมาที่นี่เวลาที่ต้องการคิดอะไรบางอย่าง”“ท่านมีอะไรที่คิดไม่ต
ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น ตอนที่ 15 เจ้าโกรธข้าหรือ
“ท่านอย่าโทษคนอื่น เรื่องนี้ข้าคิดเอาไว้ตั้งแต่ที่มาแล้ว เหตุใดท่านจึงต้องห้ามด้วย”“แม้ว่าก่อนหน้านี้ที่เจ้าเดินทางมา จะไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าเจ้าขนส่งเสบียง แต่ขากลับไปเจ้าคิดหรือว่าข่าวจะไม่เล็ดลอดออกไป”“ข้า… ไม่ทันคิดเรื่องนี้ แต่ข้ามีอาวุธ มีคนคุ้มกันข้าขี่ม้าเป็นแล้วก็…”“เหลวไหล! คิดว่าเพียงเท่านี้จะรักษาชีวิตเจ้าได้อย่างนั้นหรือ ช่างโง่เขลายิ่งนัก”หลินอิงนิ่งไปเมื่อเขาพูดเช่นนี้ แม้จะรู้ว่าเขาพูดออกมาก็มีความจริงที่นางคิดไม่ถึง แต่ที่สุดแล้วเขามีทางเลือกจะใช้วิธีพูดที่ดีกว่านี้ได้ แต่กลับไม่ทำ“หลินอิง ข้า…ไม่ได้ตั้งใจ”“ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจที่ท่านพูดแล้ว หากเป็นเช่นนั้นก็แล้วแต่ท่านจะสั่งการเถิดเจ้าค่ะ ข้าหิวแล้ว”“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นก็ไปกินข้าวก่อน เสร็จแล้วจะได้มานอนพักผ่อน เจ้าเหนื่อยมาหลายวันแล้ว”นางลุกขึ้นทันที เขาจะเดินมาจับตัวนาง แต่หลินอิงเดินเลี่ยงออกมาทันที เป็นครั้งแรกที่เว่ยหยางรู้สึกเจ็บปวดเมื่อถูกนางเมินเฉย แต่พอนึกย้อนกลับไปก็พอจะเข้าใจที่นางโกรธ“วันนี้มีเนื้อกินแล้ว เจ้ากินมาก ๆ หน่อยร่างกายจะได้อบอุ่น”“ไม่ต้องเจ้าค่ะ ระหว่างทางข้าเองก็ไม่ได้อดถึงขนาดขาดแคลนอา
บางทีคุณอาจจะชอบ
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า
มู่มู่131.5K viewsข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง
ลิ่วเยว่59.3K viewsวังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี
ทองประกาย131.2K viewsยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
หว่านชิงอิ๋น404.4K viewsองค์ชายสารเลวท่านจะตีข้าหรือ
องค์หญิงโนเนม1.2K viewsยามเมื่อใจ เพรียกหาเพียงเจ้า
moonlight -mini210 viewsข้ามภพเปลี่ยนชะตาร้ายยุค70
พี่สาวตระกูลหลี่317 viewsนิยายเรื่องนี้ไม่มีตัวร้าย
วอลจู488 views
