ตอนที่  9  หน้าที่ของฮูหยิน

 

สองสาวใช้รีบเดินกลับออกไป พ่อบ้านจิ่วเดินตามทั้งคู่ออกไปเช่นกัน ก่อนที่หลิวเว่ยหยางจะหันมาหานาง

“ไปกินข้าวเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

บนโต๊ะอาหารที่เงียบผิดปกติ ได้ยินเพียงแค่เสียงช้อนและตะเกียบ ทั้งคู่นั่งกินอย่างเงียบ ๆ จนหลินอิงวางตะเกียบลงเขาจึงได้เอ่ยขึ้นมา

“อิ่มแล้วหรือ”

“เจ้าค่ะข้าอิ่มแล้ว เช่นนั้น…”

“มีอย่างที่ไหนกัน สามียังไม่อิ่มเจ้าก็กล้าลุกจากโต๊ะก่อนงั้นหรือ”

หลินอิงรู้สึกวูบวาบลงไปที่ท้องเมื่อเขาพูดคำว่า “สามี” ขึ้นมา ที่จริงนับจากวันที่ออกจากวังมา และเขาบอกว่าจะออกไปนอกเมือง นางก็ไม่ได้พบเขาอีกจนกระทั่งวันนี้

“ข้าอยากกินของหวาน เจ้าไปตักให้ทีสิ”

หลินอิงลุกขึ้นอย่างว่าง่าย เพราะของหวานถูกนำมาวางก่อนหน้านี้แล้ว นางหันไปตักบัวลอยน้ำขิงมาวางให้เขา และเดินกลับมานั่งที่ของตัวเอง

“ทำไมเจ้าไม่กินเสียหน่อยเล่า กินข้าวไปเพียงเท่านั้นเจ้าอิ่มงั้นหรือ”

“ข้าอิ่มแล้วจริง ๆ เจ้าค่ะ”

“ช่างเถอะ วันนี้ข้าได้ยินว่าบิดาของเจ้ามาเยี่ยมงั้นหรือ”

‘เริ่มเข้าเรื่องเสียทีสินะ’

นางคิดอยู่ในใจเมื่อแม่ทัพเอ่ยขึ้น ที่จริงเขาควรจะถามนางก่อนมื้ออาหารก็ได้ พูดจบแล้วนางก็กลับ จะได้ไม่ต้องมานั่งอึดอัดกินข้าวกับเขา จนรู้สึกว่าอาหารไม่ย่อยแบบนี้

“เจ้าค่ะ”

“น่าแปลกมาก ที่จริงต้องกลับไปเยี่ยมบ้านอยู่แล้ว แต่เหตุใดใต้เท้าเมิ่งถึงได้ใจร้อนมาหาเจ้าก่อนเวลาเช่นนี้กัน คงมิใช่ว่าเป็นห่วงบุตรสาวที่พึ่งแต่งงานออกมาหรอกกระมัง”

“มิใช่เจ้าค่ะ ก็แค่แวะมาเท่านั้น”

“งั้นหรือ เช่นนั้นคงได้ข่าวอะไรมาสินะ เช่น… เรื่องที่เจ้าเข้าวังไปรับตราตั้งระดับสี่นั่นมา”

“หากท่านแม่ทัพไม่มีอะไรแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวกลับ”

“เดี๋ยวก่อน”

“ยังมีสิ่งใดอีกหรือเจ้าคะ”

“หลังจากวันนี้ไป เจ้าต้องมาจัดเตรียมอาหารให้ข้าทุกมื้อ และต้องมากินข้าวพร้อมกับข้า ในฐานะฮูหยินแม่ทัพ”

“แต่ก่อนหน้านี้ท่าน...”

“เจ้าไม่รู้หรอกหรือว่า แม้แต่ในจวนแม่ทัพก็มีหูตาของท่านอ๋องอยู่ หากเจ้าอยากให้เขาสงสัย จนเรียกตราตั้งของเจ้าคืนละก็จะลองดูก็ได้นะ”

“เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะทำหน้าที่นี้ให้ดี”

“ชาข้าหมดแล้ว เติมให้ทีสิ”

หลินอิงยกชารินให้เขา เว่ยหมิงยกชาขึ้นมาดื่มและหันมามองนาง

“รินอีกถ้วยหนึ่งสิ เจ้าไม่มีแรงแม้แต่จะยกกาน้ำชาเลยงั้นหรือ”

“เจ้าค่ะ!”

หลินอิงเริ่มโมโห กาน้ำชาที่หนักทำให้นางเริ่มเจ็บแผลที่แขน ซึ่งถูกหวังอี้จิงทำร้าย

“พอหรือไม่!”

“ยังไม่พอ”

“เช่นนั้นข้าจะไปสั่งให้คนยกชาชุดใหม่มาให้”

“เดี๋ยว!”

“โอ๊ย! … เอ่อ ปล่อยข้าก่อนข้าตกใจนะ”

มือหนาของแม่ทัพ คว้าแขนข้างที่เจ็บของนาง ทำให้หลินอิงเจ็บจนตกใจ นางรีบสะบัดแขนเขาออกทันทีเพื่อมิให้ดูผิดปกติ โชคดีที่แม่ทัพหลิวไม่ทันได้มอง สายตาเขายังคงเย็นนิ่งดุจน้ำแข็ง ไม่ต่างกับก่อนหน้านี้

“แค่รินน้ำชา เหตุใดต้องทำท่ารำคาญข้าเช่นนี้ เจ้าคงลืมไปแล้วสินะว่าฮูหยินแม่ทัพจะต้องทำตัวเช่นไร”

“ข้า…”

“ไม่ว่าจะเป็นในจวนหรือนอกจวน เจ้าก็ต้องทำตัวให้สมกับเป็นคนของจวนแม่ทัพ อย่าได้หลงลืมฐานะของตนเองจนทำให้ข้าอับอาย วางกาน้ำชาไว้เถอะ ข้าไม่อยากดื่มแล้ว เจ้าอยากกลับเรือนของเจ้าก็รีบไปเถอะ”

“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

หลินอิงวางกาน้ำชาตรงหน้าเขา และรีบเดินออกจากห้องไปทันที เมื่อนางเดินไปแล้ว เขาถึงได้เรียกจื่อรั่วและพ่อบ้านจิ่วที่ยืนอยู่หน้าห้องเข้ามา

“ฮูหยินเดินกลับเรือนหลังไปแล้วขอรับ”

“ท่านแม่ทัพ ได้ความว่าอย่างไรหรือไม่ขอรับ”

“ดูท่าว่าเมิ่งฉีจะรอไม่ไหวแล้ว ถึงกับกล้ามาที่จวนตอนข้าไม่อยู่ เพื่อมาขอตราตั้งกับนางจริง ๆ”

“ฮูหยินบอกท่านหรือขอรับ”

“นางน่ะหรือจะบอกอะไรกับข้า ทำท่าทางอย่างกับลูกแมวจะขู่เสือเช่นนั้น หึ แค่เห็นก็รำคาญยิ่งนัก”

“นายท่านเมิ่งกับฮูหยิน มาเพียงไม่ถึงหนึ่งก้านธูปก็รีบกลับ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะยังไม่ได้ตราตั้งนั้นไป เพราะท่าทางของทั้งคู่ดูฉุนเฉียวมากกว่าตอนที่มาขอพบฮูหยินนะขอรับ”

“ข้าได้กลิ่นยาทาแผลที่ตัวของนาง”

“ท่านแม่ทัพหมายความว่า พวกเขาทำร้ายฮูหยินหรือขอรับ”

“แต่พวกเขาพบกันไม่นาน เท่าที่ข้าดูก็ไม่มีอะไรผิดปกติ หรือว่า…”

พ่อบ้านจิ่วกะพริบตาด้วยความไม่เชื่อว่า สตรีตัวเล็ก ๆ เช่นเมิ่งหลินอิงจะทนความเจ็บปวดเช่นนั้นได้ เพราะตลอดเวลาที่คุย เขาไม่ได้ยินเสียงตบตีหรือทะเลาะกัน 

“หรือว่า…”

“จื่อรั่ว”

“ขอรับ”

“ให้คนของเราสืบเรื่องสกุลเมิ่ง เกี่ยวกับมารดาของเมิ่งหลินอิง รวมถึงเรื่องก่อนหน้านี้ทั้งหมด”

“ขอรับ”

“ท่านแม่ทัพ นี่หรือว่าฮูหยิน…”

“พ่อบ้านจิ่ว ท่านเองก็สงสัยเช่นเดียวกับข้าใช่หรือไม่”

“นางเป็นบุตรสาวพ่อค้า แต่เมื่อท่านสั่งให้ไปอยู่ที่เรือนหลังเล็ก ทั้งรกร้างและไร้คนอาศัย แต่นางกลับไม่ปริปากบ่นเลยสักนิด อีกอย่างยังใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข และยังลงมือปลูกผักและทำความสะอาดด้วยตัวเอง เมื่อเช้าข้าให้คนเอาเงินเดือนทั้งหมดของท่านไปมอบให้ นางก็ไม่ถามอะไรสักคำ แค่นำไปเก็บข้างใน และทำงานของตัวเองต่อเท่านั้นเอง”

“ลุงจิ่วท่านอยู่ในจวนนี้มานาน ก็คิดว่ามันแปลกสินะ”

"ขอรับ ข้าไม่เคยเห็นบุตรสาวขุนนางคนใด ที่จะทนกับสภาพเช่นนี้ได้ ยิ่งนางเป็นบุตรของเศรษฐีร่ำรวย ไม่น่าจะทนได้กับสภาพเช่นนั้น"

“วันก่อนตอนเข้าเฝ้า นางตื่นเต้นและหวาดกลัวมาก แม้แต่ตอนที่ขึ้นไปรับตราตั้งก็ยังมีสีหน้าซีดเซียว แต่เมื่อท่านอ๋องตรัสเรื่องของครอบครัว โดยเฉพาะเรื่องมารดาของนางขึ้นมา เมิ่งหลินอิงผู้นี้กลับทำเรื่องที่ข้านึกไม่ถึงขึ้นมา”

“เช่นนั้นข่าวลือที่ว่า ฮูหยินตลบหลังชิงอ๋องจนได้เงินห้าพันตำลึงทองนั้นมามอบให้กองทัพ ก็มิใช่เรื่องที่เกินจริงหรือขอรับ”

“ใช่แล้ว ทุกคนในห้องโถงเองก็ตกใจเช่นกัน ท่านอ๋องพลาดท่าให้กับนาง เพียงแค่เมิ่งหลินอิงพูดไม่กี่คำ เขาก็สูญเงินที่เอาไว้เสพสุขนั่นไปถึงห้าพันตำลึงทองเพื่อช่วยกองทัพ นางใช้ขุนนางในห้องโถงเป็นสักขีพยาน จนท่านอ๋องสิ้นหนทางแก้ตัว”

“เช่นนี้ท่านแม่ทัพก็นับว่า แต่งงานกับสตรีไม่ผิดคนแล้วนะขอรับ…เอ่อ ข้าพูดมากไปแล้ว ท่านแม่ทัพอย่าถือสาเลยขอรับ”

“ข้าจะไปห้องหนังสือสักหน่อย”

“ขอรับ”

เขาเดินมาที่ห้องหนังสือ เมื่อเดินมาที่โต๊ะก็ยกมือขึ้นมาดมกลิ่นที่ติดนิ้วทันที

“ยาทาแผลสดไม่ผิดแน่ แต่ข้าใช้ให้นางตักของหวานและเติมชาอยู่หลายครั้ง ไม่มีท่าว่าจะเจ็บนอกจากตอนที่ข้าเผลอไปบีบแขน แสดงว่าแผลไม่หนักมาก เมิ่งหลินอิง… ความเป็นมาของเจ้าเป็นอย่างไรกันแน่”

เรือนหลัง

“ท่านบอกว่า… ต้องไปกินข้าวกับท่านแม่ทัพทุกวันหรือเจ้าคะ"

“ใช่แล้วเขาสั่งมาแบบนั้น”

“เช่นนั้นก็ยอดไปเลยนะเจ้าคะ”

“ฮูหยินท่านไม่ต้องกลัวท่านแม่ทัพถึงขนาดนั้นเจ้าค่ะ แม้ว่าท่านแม่ทัพจะดูเคร่งขรึมและเย็นชา แต่เพราะหน้าของเขาเป็นเช่นนั้นเอง ที่จริงแล้วท่านแม่ทัพเป็นคนมีน้ำใจมาก โดยเฉพาะกับพวกคนในจวน”

“หึหึ นั่นสินะ แต่คงไม่ใช่กับข้าแน่ ๆ”

“ทำไมท่านคิดเช่นนั้นเล่าเจ้าคะ พวกท่านแต่งงานกันแล้ว ถึงอย่างไรก็ได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินของเขา เหตุใดท่านจึงคิดว่าท่านแม่ทัพจะไม่รักท่านเล่าเจ้าคะ”

“นั่นคงเพราะว่า ข้ามิใช่สตรีในใจของเขา ที่อยากจะแต่งงานด้วยตั้งแต่แรกกระมัง”