164 เหตุที่ทำให้รู้

หัวใจที่เคยเจ็บปวดและอ้างว้างมาตลอดหลายปีตั้งแต่วัยเด็กถูกเขาเติมเต็มครั้งแล้วครั้งเล่า เคยคิดว่าตนไม่คู่ควรกับเขามาตลอด ครานี้นางขออาจเอื้อมบ้าง ขอยึดเขาไว้กับตัวเองอย่างที่ต้องการ นางสามารถเห็นแก่ตัวได้บ้างใช่หรือไม่

จูมี่เอินวาดนิ้วผ่านใต้เปลือกตาที่ดูช้ำเหมือนคนอดนอนมานานของเหรินโย่วหลุน

"..." เหรินโย่วหลุนพอได้มองภรรยาเต็มตาอีกครั้งก็เริ่มอ่อนลง โอบเอวบางแน่นขึ้นอีกนิด มองเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปมาของนางก็เข้าใจได้ทันทีถึงความรู้สึกที่นางมีต่อตนเอง และนึกได้ว่านางหนีเขาทำไมก็ทำให้เขาอุ่นวาบขึ้นมาในใจ ราวกับกำลังยืนอาบแดดท่ามกลางอากาศหนาวเย็น เป็นความอบอุ่นที่หาได้ยากในฤดูเหมันต์ [1]

นางไม่ได้ไม่รักเขา แต่เพราะรักมากเกินไป จึงทำเรื่องที่ต้องทำให้ตนเองเจ็บปวดขนาดนี้ เหรินโย่วหลุนเพิ่งเข้าใจก็ตอนนี้เองว่าคนที่เจ็บปวดมากที่สุดไม่ใช่เขา แต่เป็นนางเอง "อย่าหนีข้าไปอีก" เขาเอ่ยเสียงเบา อ้อนวอนนางออกไป

"ข้าขอโทษ" จูมี่เอินน้ำตาคลอ นางผิดเอง ผิดที่ทิ้งเขาไป เห็นเขาผ่ายผอมเช่นนี้นางก็ปวดใจขึ้นมา

"เจ้าดื้อยิ่งนัก" เขาไหนเลยจะเคยเจอคนเช่นนาง รับมือได้ยากยิ่ง แทบจะ