คอร์สอบรมหลังทะลุมิติมาเป็นเบต้า

ตอนตื่นขึ้นมา ผมปวดหัวจนหัวแทบจะแตก ในหัวมีข้อมูลต่าง ๆ นานาผุดขึ้นมา

ผมทะลุเข้ามาในนิยาย แถมยังเป็นนิยายนิยายโอเมก้าเวิร์สอีกต่างหาก

ฝ่ายรุกเป็นอัลฟาลูกครึ่งจีนเยอรมัน ไม่อยากรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว แต่กลับมาเป็นครูฝึก

ส่วนตัวเอกฝ่ายรับนั้นฐานะทางบ้านยากจน เลยปกปิดฐานะโอเมก้าแล้วเข้าไปทำงานในสถานบันเทิงของฝ่ายรุก

จากนั้นก็กลายเป็นฉากพวกคุณไล่ตาม ผมเผ่นหนี ทรมานร่างกายทรมานใจ บุกน้ำลุยไฟตามง้อภรรยาที่ไม่อาจบรรยายต่าง ๆ นานาอีกหลายต่อหลายตอน

ส่วนผม ก็เป็นส่วนหนึ่งในเกมของพระเอก เป็นเบต้าที่เข้าไปแทรกตรงกลางอย่างไม่เจียมกะลาหัว

ถึงอย่างไรตัวผมเองในโลกเดิมก็ตายจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ไปแล้ว ผมเลยรีบทำความเข้าใจกับข้อมูลในหัวให้เรียบร้อย

เตรียมตัวเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยจิตใจที่เข้มแข็ง

พอดูแบบนี้แล้ว หึ นึกไม่ถึงว่าผมยังถือเป็นคุณชายน้อยจากครอบครัวมีเงินคนหนึ่ง

ไม่เลวแฮะ!

น่าเสียดายที่เป็นแค่เบต้า แข็งแกร่งไม่สู้อัลฟา ทั้งไม่ได้เลอค่าอย่างโอเมก้า

เพ้อเจ้อน่า เบาต้านี่แหละถึงจะดี!

ในฐานะที่เป็นโอตาคุคนหนึ่ง ทั้งยังเป็นเพศชายที่ชอบผู้ชาย

แถมยังเป็นแฟนตัวยงของนิยายข้างถนนอีกด้วย

ผมนี่แหละรู้วิถีนิยายโอเมก้าเวิร์สอย่างล้ำลึก

ถึงจะชอบคนหล่อ แต่ผมก็ไม่ได้อยากกลายเป็นมนุษย์ประหลาดที่ถูกฟีโรโมนควบคุมแล้วเกิดอาการฮีตพวกนั้นหรอกนะ

ผมเริ่มคิดว่าต่อไปควรจะปรับตัวให้เข้ากับชีวิตใหม่อย่างไรดี

อันดับแรกก็ต้องคืออยู่ให้ห่างจากตัวเอกฝ่ายรุกฝ่ายรับที่เจ้าของร่างเดิมหมายปอง

คนหล่อมีเยอะแยะขนาดนั้น ทำไมจะต้องคิดไม่ตกวิ่งเข้าไปหาเรื่องตายด้วย?

ขณะที่คิด ๆ อยู่นั้น ผมก็พลิกตัวบนเตียงนอนหลังใหญ่อันแสนนุ่มนิ่ม

ใบหน้าหนึ่งก็ประจันเข้ากับหน้าผมโดยไม่ทันตั้งตัว

ขอพูดอย่างไม่โอเวอร์เลยนะ ผมนี่แทบจะดีดตัวขึ้นมาจากเตียงใหญ่กว้างสองเมตรกว่า

วินาทีต่อมาผมก็ใจเย็นลงมานิดหน่อย

เพราะว่าใบหน้านี้มันโคตรหล่อจริง ๆ

เส้นผมยุ่งเล็กน้อยปรกอยู่บนหน้าผากเกลี้ยงเกลา

คิ้วเฉียงขมวดนิด ๆ จมูกโด่งเป็นสัน สันกรามชัดเจน

ผ้าห่มคลุมอยู่บนหน้าอกของชายหนุ่ม เผยกล้ามเนื้อแน่นแต่ไม่ได้บึกบึนจนเกินไปกับไหล่โค้งได้รูป

ชายหนุ่มถูกการเคลื่อนไหวของผมปลุกให้ตื่น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ ลืมตา

ดวงตาสีเขียวอมเทาคู่หนึ่งเข้าสู่ม่านดวงตา

แม่เอ๊ย!

สีนี้มัน... มอยเซน หลี่ อัลฟาฝ่ายรุกในนิยายต้นฉบับไม่ใช่เหรอ?

เวรเอ๊ย นี่ผมแอบเล่นงานแล้วนอนกับเขาเหรอ!!!

จบกัน

ผมครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว ต้องคุกเข่าโขกหัวอ้อนวอนไปเลย

หรือจะบอกไปว่าเมื่อคืนดื่มหนัก จนตัวเองก็จำไม่ได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นดี

รออยู่หลายวินาที ผมถึงได้รู้ว่าสายตาของชายหนุ่มนั้นยังจับโฟกัสไม่ได้ ใบหน้าดูมึนงง

เกือบลืมไปเลย ว่าเมื่อคืนเขาถูกผมวางยา!

ถ้าไม่เผ่นตอนนี้ แล้วจะให้รอถึงตอนไหนอีก?

ผมไม่ใช่เจ้าของร่างเดิมที่จะรออย่างโง่งมหลงคิดว่าพอมอยเซนตื่นแล้ว อีกฝ่ายจะหลงใหลตัวเอง

สุดท้ายก็เกือบถูกส่งเข้าซังเต

ผมรีบใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว หนีออกมาจากห้องสวีทภายในสามนาที แล้วก็ชนเข้ากับพนักงานที่อยู่หน้าประตูเข้าอย่างจัง

“สวัสดีครับคุณผู้ชาย ไม่ทราบว่ามีอะไร...”

ผมได้แต่เหลือบมองเขาเล็กน้อยเท่านั้น แล้วก็รีบวิ่งปรู๊ดเข้าลิฟต์ไปอย่างรวดเร็วราวกับกระต่ายตัวหนึ่ง

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดละก็ พนักงานหน้าตาดีคนเมื่อกี้นี้ก็คือตัวเอกโอเมก้า!

ในนิยายเดิม ก็เป็นเพราะเรื่องในครั้งนี้นี่แหละ

ที่ทำให้ตัวเอกโอเมก้าเข้าใจผิดคิดว่ามอยเซนเป็นคนเฮงซวยที่เล่นกับผู้ชายไปทั่ว จนกลายเป็นเรื่องราวความรักความยุ่งเหยิงอันแสนจะแปรปรวน

แล้วก็ทำให้มอยเซนเกลียดผมเข้ากระดูกดำ

เผ่นเร็ว รีบเผ่นโว้ย!

หวังว่าพวกเขาจะจำหน้าผมไม่ได้และเห็นหน้าผมไม่ชัดนะ

ผมหนีกลับบ้านด้วยความตกตะลึงพรึงเพริด ตกใจจนขังตัวเองไว้ในห้องไม่ก้าวออกไปที่ประตูใหญ่ของวิลล่าหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ