บทที่ 2

หลินอินใจหายวาบ “คุณ คุณรู้ว่าฉันเป็นใคร แล้วคุณยังจะ...”

“นอนกับเธอน่ะเหรอ?” ฮั่วจิ่งเจ๋อเหยียดยิ้ม ดวงตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “ผู้หญิงที่เสนอตัวถึงที่ ไม่มีผู้ชายคนไหนปฏิเสธหรอก”

อีกอย่าง เธอก็หน้าตาดีอยู่ไม่น้อย

คำพูดของผู้ชายคนนั้นไม่ปิดบังความดูถูกเลยแม้แต่น้อย หลินอินรู้สึกอับอายเป็นอย่างยิ่ง

แต่เธอทำได้เพียงอดทน มองไปยังฮั่วจิ่งเจ๋อด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ทนายฮั่ว เห็นแก่ที่เราเคยนอนด้วยกันครั้งหนึ่ง คุณช่วยปล่อยพี่ชายฉันไปได้ไหม? อย่าให้เขาต้องติดคุกเลย ไม่ว่าจะต้องชดใช้เท่าไหร่ พวกเราจะหาทางจ่ายให้!”

เดิมทีเธอตัดสินใจทำเรื่องเสี่ยง ๆ นี้ก็เพื่อพี่ชาย ไม่คิดเลยว่าจะลงเอยแบบนอกจากจะไม่ได้ประโยชน์แล้วยังจะเสียอีก

สามวันก่อน พี่ชายของหลินอินมีเรื่องกับทายาทเศรษฐีคนหนึ่งจนอีกฝ่ายบาดเจ็บสาหัสต้องเข้าโรงพยาบาล ฝ่ายนั้นทุ่มเงินจ้างทนายมือทอง จะต้องทำให้พี่ชายของเธอถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิตให้ได้!

ฮั่วจิ่งเจ๋อก็คือทนายที่ทายาทเศรษฐีคนนั้นทุ่มเงินจ้างมา และเป็นทนายที่ไม่เคยแพ้คดี

ครอบครัวของหลินอินเป็นแค่คนธรรมดา จะมีปัญญาไปต่อสู้อะไรได้ สิ่งเดียวที่เธอใช้ประโยชน์ได้ก็คือรูปร่างหน้าตาที่ดีของตัวเอง แกล้งทำเป็นเมาที่บาร์เพื่อยั่วยวนฮั่วจิ่งเจ๋อ

คิดจะใช้เรื่องข่มขืนมาเป็นเครื่องต่อรองเพื่อควบคุมฮั่วจิ่งเจ๋อ ให้เขายอมถอนตัวจากคดีของหลินเจ๋อ

แต่สุดท้ายเธอก็คำนวณพลาดไป ฮั่วจิ่งเจ๋อไม่ใช่ผู้ชายที่เธอจะวางแผนตลบหลังได้

รอบด้านเงียบสงัดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตก

ฮั่วจิ่งเจ๋อค่อย ๆ พ่นควันสีขาวออกมาแล้วหัวเราะ “เธอวางแผนเล่นงานฉัน ยังมีหน้ามาขอร้องฉันอีกเหรอ?”

หลินอินสำลักควันจนไอออกมาสองครั้ง “ฉันยอมรับว่าฉันวู่วามไป... แต่ถ้าคุณไม่ช่วยคนชั่วรังแกคนดี ฉันก็คงไม่ทำแบบนี้”

ฮั่วจิ่งเจ๋อหัวเราะอีกครั้ง “ช่วยคนชั่วรังแกคนดี? ฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าพี่ชายเธอเป็นคนดี? แค่เพราะลมปากของเธอน่ะเหรอ”

เขาโน้มตัวลงมาใกล้ เสียงหยอกเย้าคลุมเครือ “ไม่ใช่ว่าปากเก่งเรื่องปรนนิบัติคน แล้วคำพูดที่ออกมาจะเป็นความจริงเสมอไปหรอกนะ”

ภาพบางอย่างที่ทำให้หน้าแดงใจสั่นแวบเข้ามาในหัว ติ่งหูของหลินอินแดงก่ำราวกับเลือดจะหยดในทันที เธอทั้งอายทั้งโกรธ “หุบปากนะ!”

ชายหนุ่มจ้องมองติ่งหูที่แดงก่ำของเธอ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “ฉันไม่ลบคลิปหรอกนะ ท่าทางของเธอเมื่อคืน... น่าเก็บไว้เป็นที่ระลึกดี”

“คุณ...” หน้าของหลินอินยิ่งแดงขึ้น ไม่ใช่เพราะอาย แต่เพราะโกรธ

เขาหน้าด้านขนาดนี้ได้ยังไง!

ความหวังริบหรี่ในแววตาของหลินอินมอดดับลง เหลือเพียงความอัปยศอดสูไร้ที่สิ้นสุด เธอกัดริมฝีปากแน่น หันหลังเตรียมจะจากไป

เมื่อคืนฮั่วจิ่งเจ๋ออยู่บนเตียงรุนแรงมาก เธอถูกทรมานอย่างหนัก ท่าเดินจึงดูแข็งทื่อและน่าขบขัน

ฮั่วจิ่งเจ๋อเหลือบมองแผ่นหลังของผู้หญิงคนนั้น บนลำคอขาวผ่องของเธอมีรอยกัดที่เขาทิ้งไว้ด้วยความคึกคะนอง

“ส่งคิวอาร์โคดรับเงินมา ฉันจะโอนเงินให้”

หลินอินชะงักฝีเท้า ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว ไม่ต้องจ่ายค่าตัวให้ฉัน!”

เธอเข้าใจผิดแล้ว ฮั่วจิ่งเจ๋ออธิบายอย่างไม่รีบร้อน “ตรงนั้นของคุณฉีกขาด ไปโรงพยาบาลตรวจดูหน่อยจะดีกว่า”

เพราะยังไงก็เป็นครั้งแรกของเธอ เธอทั้งเล็กและของเขาก็ใหญ่เกินไป สุดท้ายก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น เดิมทีเขาอยากจะส่งเธอไปโรงพยาบาล แต่หลินอินกลับรีบร้อนจะส่งเขาเข้าห้องกรงเสียก่อน

เขาไม่พูดขึ้นมาก็ดีแล้ว พอพูดขึ้นมาหลินอินก็นึกถึงความเจ็บปวดแทบขาดใจเมื่อคืนนี้ทันที

ถึงเธอจะเป็นนักศึกษาแพทย์ที่เคยเห็นตัวอย่างมานับไม่ถ้วน ก็ไม่เคยเห็นขนาดที่มันจะใหญ่โตเกินจริงขนาดนี้

แต่เธอไม่มีวันรับเงินของเขาเด็ดขาด!

หลินอินไม่หันกลับมา เธออดทนต่อความเจ็บปวดเบื้องล่าง ก้าวฉับ ๆ จากไป

ฮั่วจิ่งเจ๋อพ่นควันออกมาอีกครั้ง ในแววตามีประกายบางอย่างที่ยากจะคาดเดาพาดผ่าน...

หลังจากกลับมาจากสถานีตำรวจ หลินอินครุ่นคิดอยู่นาน ในเมื่อเส้นทางของฮั่วจิ่งเจ๋อใช้ไม่ได้ผล เธอก็เหลือเพียงหนทางสุดท้าย...

ทั่วทั้งตัวของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยและกลิ่นของฮั่วจิ่งเจ๋อ ต้องจัดการชำระล้างให้สะอาดก่อน

เมื่อกลับมาถึงมหาวิทยาลัย รูมเมตอีกสองคนไม่อยู่ในหอพัก

หลินอินหยิบอุปกรณ์อาบน้ำและเสื้อผ้าสะอาดไปที่ห้องน้ำ ชำระล้างร่างกายทั้งภายนอกและภายในจนสะอาดสะอ้าน เมื่อออกมาแล้วก็ใช้รองพื้นและคอนซีลเลอร์ปกปิดรอยจูบบนคอหน้ากระจก

หลังจากทำทั้งหมดนี้เสร็จ เธอก็สะพายกระเป๋าสะพายข้างแล้วรีบออกจากหอพักไป นั่งรถประจำทางไปยังโรงพยาบาลในตัวเมือง

พอผลักประตูเข้าไป ก็เห็นผู้หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวหรูหรานั่งอยู่ข้างเตียง บนเตียงผู้ป่วยมีทายาทเศรษฐีนอนอยู่ด้วยสภาพหน้าตาบวมปูดเขียวช้ำ

เมื่อเห็นเธอ หญิงวัยกลางคนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอเป็นใคร?”

หลินอินเดินเข้าไป ประสานมือไว้ข้างหน้า “ฉันชื่อหลินอิน เป็นน้องสาวของหลินเจ๋อค่ะ”

สีหน้าของหญิงวัยกลางคนเปลี่ยนไปทันที แววตากลายเป็นแข็งกร้าว “เธอมาทำอะไร คิดว่าพี่ชายโรคจิตของเธอยังทำร้ายลูกชายฉันไม่พออีกหรือไง?”

กลับดำเป็นขาว เถียงข้าง ๆ คู ๆ

ใครทำร้ายใครกันแน่ ทุกคนต่างก็รู้ดีอยู่แก่ใจ

หลินอินสูดหายใจเข้าลึก ๆ ข่มความโกรธเอาไว้ แล้วลดท่าทีลง “คุณนายเฉียนคะ ฉันอยากจะคุยกับคุณชายเฉียนตามลำพังค่ะ”

“ไสหัวออกไปนะ ไม่มีอะไร...”

“แม่ แม่ออกไปก่อนเถอะ”

เฉียนเย่าจู่ลุกขึ้นนั่ง หรี่ตามองหลินอินไม่วางตา “ผมจะคุยกับเธอเอง”

คุณนายเฉียนไม่พอใจเล็กน้อย แต่เธอก็ตามใจลูกชายสุดที่รักเสมอ จึงได้แต่ถลึงตาใส่หลินอินอย่างแรงครั้งหนึ่งแล้วเดินออกจากห้องไป

หลินอินกัดริมฝีปาก คุกเข่าลงต่อหน้าเฉียนเย่าจู่ทันที “คุณชายเฉียน ฉันขอร้องละค่ะ ปล่อยพี่ชายฉันไปเถอะนะคะ ไม่ว่าจะต้องชดใช้เท่าไหร่พวกเราก็ยอม ขอร้องละค่ะ!”

สายตาของเฉียนเย่าจู่มองสำรวจเธอขึ้น ๆ ลง ๆ อย่างไม่เกรงใจ สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่หน้าอกอวบอิ่ม แววตาเผยให้เห็นความอยากได้อยากลอง

หลินอินมีใบหน้าที่สวยใสบริสุทธิ์ รูปร่างก็ยอดเยี่ยม ไม่มีผู้ชายคนไหนไม่ชอบ

เฉียนเย่าจู่หัวเราะเยาะ “หลินเจ๋อแทงฉันหนึ่งที แถมยังเตะไอ้หนูของฉันอีก เกือบจะทำให้ฉันเป็นหมัน ฉันจะปล่อยมันไปได้ยังไง? ในโลกนี้ไม่มีเรื่องดี ๆ แบบนั้นหรอกนะ นอกจากว่า...”

“นอกจากว่าอะไรคะ?” หลินอินเงยหน้าขึ้น ในแววตามีความหวังผุดขึ้นมา

เฉียนเย่าจู่เลียริมฝีปาก “เอาตัวเธอมาแลกกับหลินเจ๋อ”

ม่านตาของหลินอินหดเล็กลง เธอไม่ใช่คนโง่ ย่อมเข้าใจความหมายของเฉียนเย่าจู่

จากนั้นก็ได้ยินคำพูดที่โจ่งแจ้งของเฉียนเย่าจู่ “มาอยู่กับฉัน ให้ฉันเล่นสนุกสักปีหนึ่ง แล้วฉันจะพิจารณาถอนฟ้อง”

หลินอินปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด “คุณชายเฉียนคะ ฉันเป็นแค่นักศึกษาธรรมดา ๆ คนหนึ่ง คุณเปลี่ยนเป็นเงื่อนไขอื่นเถอะค่ะ”

“ฉันมีแค่เงื่อนไขเดียว ถ้าไม่ตกลง ก็รอเห็นหลินเจ๋อติดคุกหัวโตไปได้เลย!”

เฉียนเย่าจู่มุ่งมั่นที่จะต้องได้ตัวหลินอินมาให้ได้ ผู้หญิงที่เขาต้องการ ไม่มีใครที่เขาจะไม่ได้มา

เงื่อนไขการต่อรองถูกวางไว้อย่างชัดเจน หลินอินรู้สึกสิ้นหวัง หลับตาลงอย่างเจ็บปวด ริมฝีปากสั่นระริก “แค่ฉันตกลง คุณ...”

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเสียงกระแอมที่ดังมาจากหน้าประตูขัดจังหวะ...

ฮั่วจิ่งเจ๋อก้าวขายาว ๆ เข้ามาในห้องผู้ป่วย ดวงตาสีดำกวาดมองผู้หญิงที่คุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างรวดเร็ว เอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ฉันคงมาไม่ถูกเวลา นายมีแขกอยู่”

สายตาที่เขามองหลินอินนั้นเต็มไปด้วยความห่างเหิน ราวกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

การที่ถูกคนอื่นมาเห็นตอนคุกเข่าขอร้องคน แถมคนคนนั้นยังเป็นฮั่วจิ่งเจ๋อ ทำให้หลินอินรู้สึกอับอายขายหน้าอย่างที่สุด แต่เธอจะเดินจากไปตอนนี้ไม่ได้ ทำได้เพียงลุกขึ้นจากพื้นแล้วไปยืนอยู่ข้าง ๆ

เฉียนเย่าจู่เปลี่ยนสีหน้าทันควัน กลายเป็นนอบน้อมเคารพ บนใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มประจบประแจง “พี่มาแล้ว มีเรื่องอะไรให้ต้องมาด้วยตัวเองเลยเหรอครับ?”

ฮั่วจิ่งเจ๋อเหลือบตามองไปข้าง ๆ เฉียนเย่าจู่ก็รีบพูดขึ้นทันที “เธอออกไปก่อนเถอะ”

หลินอินรู้ว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะเจรจาต่อรอง จึงก้าวออกจากห้องผู้ป่วยไป แต่เธอไม่ได้จากไปไหนไกล ยังคงยืนรออยู่ที่โถงทางเดิน

สิบนาทีต่อมา ร่างสูงสง่าก็เดินออกมาจากห้องผู้ป่วย

หลินอินเงยหน้าขึ้น สบเข้ากับดวงตาสีดำลุ่มลึกคู่หนึ่ง ซึ่งในแววตานั้นแฝงไว้ด้วยความเย้ยหยัน

“คุณหลินนี่ช่างไม่รักศักดิ์ศรีตัวเองจริง ๆ นะ ยั่วยวนทนายไม่สำเร็จ ก็เลยเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ผู้เสียหายแทน”