บทที่ 3

ฮั่วจิ่งเจ๋อเหลือบมองเธอจากมุมสูง คำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางนั้นบาดหูเป็นพิเศษ “ความใจง่ายของคุณหลินทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้ว่า เยื่อพรหมจรรย์ของเธอไปทำเสริมมาทีหลังหรือเปล่า”

“คุณ!”

หลินอินโกรธจนอกกระเพื่อมขึ้นลง อย่างน้อยเธอก็เป็นลูกสาวครอบครัวดี ถ้าไม่ใช่เพราะเจอเรื่องไม่คาดฝันกะทันหัน จะไปทำเรื่องแบบนั้นได้อย่างไร

ผู้ชายคนนี้เอาเปรียบเธอแล้วยังไม่พอ ยังจะมาดูถูกเธออีก!

ดวงตาของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ แต่ฮั่วจิ่งเจ๋อทำราวกับไม่เห็น พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ผู้บรรลุนิติภาวะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง ทำร้ายร่างกายคนอื่นเป็นเรื่องผิดกฎหมาย การติดคุกคือผลที่หลินเจ๋อต้องยอมรับ เธอไม่จำเป็นต้อง...”

“เงียบนะ!” ขอบตาของหลินอินแดงก่ำ น้ำเสียงสั่นเครือด้วยอารมณ์ “คุณไม่รู้อะไรเลย คนอย่างคุณมีแต่จะขายมโนธรรมของตัวเองเพื่อช่วยคนชั่วรังแกคนดี!”

“พี่ชายฉันบริสุทธิ์ เฉียนเย่าจู่ต่างหากที่รังแกพี่ชายฉันมาตลอด เป็นเฉียนเย่าจู่ที่ลงมือก่อน พี่ชายฉันแค่ป้องกันตัว เขามีความผิดอะไร!”

“ก็เพราะว่าเฉียนเย่าจู่เป็นลูกชายของเถ้าแก่ ทุกคนเลยไม่มีใครกล้าล่วงเกินเขา กลับดำเป็นขาว ให้การเท็จใส่ร้ายพี่ชายฉัน คุณ พวกคุณทุกคน จะต้องได้รับผลกรรม!”

น้ำตาของหลินอินทะลักออกมาจากดวงตา ความอัดอั้นตันใจที่เก็บสะสมมาหลายวันระเบิดออกมาทั้งหมด พอพูดถึงประโยคสุดท้ายเสียงของเธอก็สั่นเครือ

เหมือนลูกแมวตัวน้อยที่ถูกรังแกแต่ไม่มีแรงสู้กลับ ทำได้เพียงขู่คำรามเสียงต่ำเพื่อพยายามขับไล่คนชั่วให้ถอยไป

น่าสงสาร และหมดหนทาง

ฮั่วจิ่งเจ๋อมองดูท่าทางร้องไห้เสียใจของเธอ แววตาฉายแววมืดครึ้ม

เขาไม่ได้เชื่อคำพูดของเธอ เรื่องจริงเรื่องเท็จไม่ใช่สิ่งที่พิสูจน์ได้ด้วยลมปาก

เธอพยายามข่มเสียงร้องไห้ แต่น้ำตากลับไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ร้องไห้จนขอบตาแดงก่ำ ผ่านไปครู่ใหญ่ น้ำตาจึงค่อย ๆ หยุดไหล

เมื่อหลินอินระบายอารมณ์เสร็จ ก็ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา เดินเลี่ยงผู้ชายคนนั้นเพื่อจะเข้าไปในห้องผู้ป่วย

ทันใดนั้น ข้อมือของเธอก็ถูกกระชาก วินาทีต่อมาร่างทั้งร่างของเธอก็ล้มลงไปในอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้น

ฮั่วจิ่งเจ๋อก้มหน้าลง ดวงตาสีดำลุ่มลึก “เธอไม่รู้หรือไงว่าเฉียนเย่าจู่เล่นกับผู้หญิงแบบไหน? หรือว่าเบื่อชีวิตแล้ว?”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของหลินอินซีดเผือด เธอกัดริมฝีปากแน่น จนสีของริมฝีปากซีดขาวเหมือนกับใบหน้า

เธอแหงนหน้ามองฮั่วจิ่งเจ๋อ ดวงตาของเธอเป็นประกายสดใสเป็นพิเศษเพราะเพิ่งผ่านการชะล้างด้วยน้ำตา แต่ส่วนลึกในแววตากลับมีแต่ความมอดไหม้สิ้นหวัง

เธออ้าปาก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วผลักเขาออกไป

พี่ชายคือคนที่ดีกับเธอที่สุด... ไม่ว่าจะอย่างไร เธอก็ต้องช่วยพี่ชายออกมาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

หลินอินยังคงอยากจะก้าวเข้าไปในห้องผู้ป่วย แต่ฮั่วจิ่งเจ๋อก็กระชากข้อมือของเธออย่างรำคาญ แล้วลากตัวเธอออกไปโดยไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง

พอออกมาจากโรงพยาบาล เขาก็ลากเธอตรงไปยังข้างรถไมบัค

หลินอินสะบัดมือเขาออก โกรธมาก “คุณจะทำอะไรกันแน่!”

ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วจิ่งเจ๋อไร้ซึ่งอารมณ์ น้ำเสียงยังคงเยือกเย็น “ฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรือไง?”

หลินอินเชิดคางขึ้น ดวงตาที่แดงก่ำจ้องมองเขาเขม็ง “เข้าใจแล้วจะทำไม ต่อให้ข้างหน้าจะเป็นนรก ฉันก็ไม่มีวันล้มเลิกความคิดที่จะช่วยพี่ชาย!”

เธอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง “ทนายฮั่วกรุณาอย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง”

หลินอินหันหลังกลับ ไม่ได้กลับเข้าไปในโรงพยาบาลอีก เมื่อมีฮั่วจิ่งเจ๋ออยู่ เธอก็รู้ว่าวันนี้คงไม่สามารถเจรจาเงื่อนไขใด ๆ ได้

ร่างบางของเด็กสาวเดินจากไปต้านสายลม ฮั่วจิ่งเจ๋อล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง ดวงตาสีดำฉายแววไม่พอใจเล็กน้อย

หลินอินที่อยู่ใต้ร่างของเขาเมื่อคืนนี้ช่างอ่อนหวานและเอาอกเอาใจ นุ่มนวลอย่างที่สุด ให้ทำอะไรก็ทำ เหมือนกระต่ายขาวตัวน้อยที่เชื่อฟัง

ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแค่ลาที่ดื้อรั้นหัวชนฝาตัวหนึ่ง!

ผู้หญิงนี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่เสแสร้งเก่งที่สุดจริง ๆ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

เฉียนเย่าจู่ก็แค่หยอกล้อเธอเล่นเท่านั้น พอเล่นจนเบื่อแล้ว คุกที่หลินเจ๋อควรจะต้องติดก็ยังต้องติดอยู่ดี

กว่าเขาจะมีความรู้สึกหวังดีขึ้นำด้ ก็ยังถูกปฏิเสธ

ฮั่วจิ่งเจ๋อหัวเราะ แต่ในแววตากลับไม่มีรอยยิ้ม......