บทที่ 33

ฮั่วจิ่งเจ๋อก้มตามอง ในดวงตาสะท้อนภาพรอยยิ้มประจบเอาใจที่หญิงสาวพยายามฝืนรักษาไว้ ท่าทีถ่อมตนเช่นนี้ชวนให้ผู้ชายเกิดความคิดชั่วร้ายอยากรังแกขึ้นมา

ฮั่วจิ่งเจ๋อไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไร เขายกมือขึ้นบีบปลายคางเธอ ดวงตาเย็นชามองสำรวจ

หลินอินนั่งยองอยู่กับพื้น ถูกบังคับให้เงยหน้า ริมฝีปากแดงเผยอเล็กน้อย ดวงตาชุ่มน้ำ “ทนายฮั่ว...”

น้ำเสียงนั้นออดอ้อนโดยไม่รู้ตัว เธอเป็นเหมือนปีศาจที่เกิดมาเพื่อยั่วยวนมนุษย์

แววตาฮั่วจิ่งเจ๋อเข้มขึ้นเล็กน้อย หัวใจสั่นไหว ก่อนโน้มลงกัดเนื้อปลานุ่มละมุน รสชาติก็ยังอร่อยเหมือนเดิม

หลินอินพลันยินดี ป้อนเขาต่ออย่างรู้จังหวะ

ขณะเธอป้อน ดวงตาดำสนิทของฮั่วจิ่งเจ๋อก็มองเธอตรง ๆ เขามีดวงตาหงส์ได้รูป แววตาเปี่ยมเสน่ห์โดยกำเนิด และยามมองเธอก็เต็มไปด้วยความใคร่ปรารถนา

แม้ยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้า ก็เหมือนถูกเขากลืนกินไปแล้วทั้งตัว

แก้มหลินอินร้อนผ่าว พยายามหลบสายตาเขา

เธอตักซุปกระดูกแล้วส่งไปที่ริมปากเขา แต่เขาเอนตัวพิงไปข้างหลัง เอ่ยเสียงเรียบ “อิ่มแล้ว”

หลินอินวางชามลง ยังคงนั่งยองอยู่เช่นนั้น แม้เท้าจะชาไปหมดก็ไม่ลุกขึ้น

เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาใสจับจ้องเขาไม่กะพริบ เอ่ย