บทที่ 4

ฮั่วจิ่งเจ๋อกลับไปที่ห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล เฉียนเย่าจู่นั่งสูบบุหรี่อยู่บนเตียง พอเห็นคนที่มาถึงก็รีบดับบุหรี่ในมือ แล้วดึงเก้าอี้มาให้ด้วยตัวเอง “พี่ กลับมาได้ยังไงครับ รีบนั่งเลย!”

“หลินเจ๋อลงมือกับนายด้วยเหตุผลอะไร?” น้ำเสียงของฮั่วจิ่งเจ๋อเรียบเฉย

เขาเดินทางกลับมาก็เพื่อสอบถามถึงแรงจูงใจของจำเลยในการทำร้ายร่างกายเป็นหลัก

เฉียนเย่าจู่ไม่มีท่าทีลังเลแม้แต่น้อย โพล่งออกมาทันที “ผมก็แค่ไปแซวผู้หญิงของหลินเจ๋อนิดหน่อย แล้วก็ยั่วโมโหมันสองสามประโยค ใครจะไปรู้ว่ามันจะหยิ่งในศักดิ์ศรีขนาดนั้น ถึงกับลงมือทำร้ายผมเลยจริง ๆ อยากตายเร็วหรือไงก็ไม่รู้! พี่ต้องทำให้มันติดคุกหัวโตให้ได้นะ!”

“แค่นี้เองเหรอ?”

ฮั่วจิ่งเจ๋อนั่งในท่าสบาย ๆ แต่รัศมีที่แผ่ออกมากลับไม่อาจมองข้ามได้

เพียงแค่ปรายตาขึ้นเล็กน้อย สายตาที่เฉียบคมก็ราวกับห้วงเหวสีดำที่ลึกสุดจะหยั่ง

เฉียนเย่าจู่รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาในใจ ลดสายตาลงเพื่อหลบตา แล้วพูดอย่างใจเย็น “พี่คิดว่ามีปัญหาอะไรเหรอครับ?”

ฮั่วจิ่งเจ๋อไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่สายตาไม่ได้ละไปไหน ถึงแม้จะไม่ได้สบตากันโดยตรง แต่ความรู้สึกกดดันนั้นก็ทำให้แผ่นหลังของเฉียนเย่าจู่มีเหงื่อเย็น ๆ ซึมออกมา

ลูกผู้พี่ทางแม่ของเขาคนนี้น่ากลัวจริง ๆ...

ครู่ต่อมา เฉียนเย่าจู่ก็รู้สึกว่าสายตาที่ทิ่มแทงราวกับหนามอยู่บนหลังได้หายไปแล้ว เขาถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก

จากนั้นก็ได้ยินประโยคที่ดูเหมือนจะถามขึ้นมาลอย ๆ “นายเคยรังแกหลินเจ๋อไหม?”

หัวใจของเฉียนเย่าจู่ก็ตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง เขาเหลือบตาขึ้นแล้วรีบพูด “พี่ หรือว่าหลินอินไปพูดจาเหลวไหลอะไรกับพี่มาเหรอ? อย่าไปเชื่อเธอนะ ยัยนี้เพื่อจะแก้ต่างให้หลินเจ๋อ ไม่ว่าวิธีการสกปรกแค่ไหนก็ทำได้หมด เมื่อกี้ยังคิดจะยั่วผมอยู่เลย ตอนนี้ก็มาพูดจาไร้สาระอีก!”

เพราะกลัวว่าฮั่วจิ่งเจ๋อจะไม่เชื่อ เฉียนเย่าจู่จึงเสริมขึ้นอีกว่า “ผมก็แค่ดูถูกหลินเจ๋อด้วยคำพูดเท่านั้น แต่ไม่ได้ลงไม้ลงมือเด็ดขาด!”

“อืม”

สีหน้าของฮั่วจิ่งเจ๋อเรียบเฉย ดูไม่ออกเลยว่าแท้จริงแล้วเขาคิดอะไรอยู่

เฉียนเย่าจู่ยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ฮั่วจิ่งเจ๋อก็ลุกขึ้นยืนแล้วก้าวขายาว ๆ ออกจากห้องผู้ป่วยไป...

เฉียนเย่าจู่ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก หัวใจที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายก็กลับเข้าที่

พี่ชายของเขาคนนี้ถูกขนานนามในวงการว่าเป็นยมบาลแห่งวงการกฎหมาย ความคิดลึกล้ำยากจะหยั่งถึง แต่ดูท่าทางแล้วน่าจะเชื่อคำพูดของเขา

โทษจำคุกตลอดชีวิตของหลินเจ๋อ ถูกตัดสินแล้ว!

ภายในรถไมบัคสีดำ ฮั่วจิ่งเจ๋อเอนหลังพิงเบาะหนัง นิ้วเรียวยาวเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ กดโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง “ไปสืบเรื่องราวความเป็นมาของคดีเฉียนเย่าจู่ให้ละเอียด”

……

หลินอินเพิ่งกลับมาถึงหอพักก็ได้โทรศัพท์จากสถาบันสอนพิเศษ มีลูกค้าต้องการครูสอนพิเศษวิชาคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ และเคมี ค่าจ้างรายชั่วโมงสูงถึงสี่พันห้าร้อย แต่เงื่อนไขก็เข้มงวดมากเช่นกัน ต้องเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยโครงการเก้าแปดห้า เพศหญิง มีผลการเรียนดีเยี่ยม และมีประสบการณ์สอนมากกว่าสามปีพร้อมผลงานการสอนที่ดีเยี่ยม

หลินอินเป็นนักศึกษาแพทย์ของมหาวิทยาลัยแพทย์ศาสตร์เอส ได้อันดับหนึ่งของสาขาทุกปี เธอเริ่มเป็นครูสอนพิเศษตั้งแต่ปีหนึ่ง นักเรียนที่เธอสอนต่างก็มีผลการเรียนก้าวกระโดด

เธอมีคุณสมบัติตรงตามเงื่อนไขทุกประการ ดังนั้นสถาบันสอนพิเศษจึงแนะนำเธอให้กับลูกค้า

ตอนนี้เธอต้องการเงินมาก จึงตอบตกลงโดยไม่ลังเล แต่ก่อนจะเซ็นสัญญาอย่างเป็นทางการ ยังต้องมีการทดลองสอนก่อน ซึ่งเวลานัดคือบ่ายวันนี้

หลินอินเดินทางตามระบบนำทางมายังย่านวิลล่าคนมีฐานะของลูกค้า การรักษาความปลอดภัยที่นี่เข้มงวดมาก คนแปลกหน้าไม่สามารถเข้ามาได้ตามอำเภอใจ

เธอโทรหาลูกค้า เมื่อสายถูกรับก็พูดอย่างสุภาพว่า “สวัสดีค่ะ ฉันเป็นครูสอนพิเศษที่มาทดลองสอนค่ะ รปภ.ไม่อนุญาตให้คนแปลกหน้าเข้าไป ไม่ทราบว่าคุณจะออกมาช่วยรับหน่อยได้ไหมคะ?”

ในโทรศัพท์มีเสียงทุ้มใสเย็นชาดังขึ้น “ได้ เดี๋ยวผมจะให้คนไปรับคุณ”

เสียงนี้ไพเราะมาก แต่ก็คุ้นหูอยู่บ้าง เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

ยังไม่ทันที่หลินอินจะได้คิดอะไรมาก สายก็ถูกตัดไปแล้ว

เธอรออย่างเงียบ ๆ ใต้ต้นเมเปิลตรงทางเข้า ขณะที่รอก็คิดถึงจุดที่จะเป็นทางออกของคดีพี่ชายไปด้วย

ไม่นานนัก รถไมบัคสีดำคันหนึ่งก็ค่อย ๆ ขับเข้ามา

หางตาของฮั่วจิ่งเจ๋อเหลือบไปเห็นต้นเมเปิลริมทางโดยไม่ได้ตั้งใจ และเห็นร่างบางร่างหนึ่ง

หลินอิน?