บทที่ 5

เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? หรือว่ายังไม่ตายใจ เลยตั้งใจมาดักรอเขา

หลินอินกำลังครุ่นคิดอยู่ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีเงาทอดลงมาเหนือศีรษะ

เธอเงยหน้าขึ้น สบเข้ากับดวงตาสีดำสนิทลุ่มลึกคู่หนึ่ง เธอชะงักไปเล็กน้อย “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

แต่พอคิดอีกที ที่นี่คือย่านวิลล่าคนมีฐานะ การที่ฮั่วจิ่งเจ๋อจะปรากฏตัวที่นี่ก็เป็นเรื่องปกติ

ชายหนุ่มลดสายตาลงสำรวจเธอ มุมปากปรากฏรอยยิ้มที่แทบมองไม่เห็น “ความสามารถของเธอนี่ไม่เบาเลยนะ แม้แต่ที่อยู่ของฉันก็ยังสืบหาจนเจอ”

คำพูดของเขาช่างไร้เหตุผลสิ้นดี

หลินอินขมวดคิ้ว “ใครไปสืบที่อยู่ของคุณกัน คุณพูดจาไร้สาระอะไร?”

ฮั่วจิ่งเจ๋อโน้มตัวลง นิ้วเรียวยาวเชยคางของเธอขึ้น “หรือว่าเธอไม่ได้ตั้งใจมาหาฉันโดยเฉพาะ?”

“ถ้าป่วยเป็นโรคเพ้อเจ้อก็ไปรักษาซะ อย่ามาแสดงอาการแถวนี้ ฉันไม่อยากเจอหน้าคุณเลยสักหน่อย”

หลินอินปัดมือของผู้ชายคนนั้นออกอย่างไม่พอใจนัก “กรุณาให้เกียรติกันด้วย อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉัน”

“ก็นอนด้วยกันไปแล้ว ส่วนไหนบนตัวเธอที่ฉันยังไม่เคยเห็น ตอนนั้นทำไมไม่บอกให้ฉันให้เกียรติล่ะ หือ?”

ดวงตาหงส์คู่สวยที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มของฮั่วจิ่งเจ๋อ ทอดสายตามองไปยังไหปลาร้าของหลินอินอย่างมีความหมายลึกซึ้ง แล้วไล่ต่ำลงไปเรื่อย ๆ สายตาราวกับมีตัวตน ลวนลามหลินอินด้วยสายตาไปทั่วทั้งร่าง

ใบหน้าของหลินอินแดงก่ำ ไม่ใช่เพราะเขินอาย แต่เพราะโกรธ

ผู้ชายคนนี้หน้าด้านเกินไปแล้ว!

ฮั่วจิ่งเจ๋อโน้มตัวเข้ามาใกล้ ร่างสูงใหญ่ปกคลุมร่างของเธอไว้จนมิด นิ้วเรียวยาวชี้ไปยังบริเวณใต้หัวใจของเธออย่างไม่เจาะจง “ฉันจำได้ว่าตรงนี้มีไฝอยู่เม็ดหนึ่ง สีเข้มมากด้วย”

พอเขาขยับเข้ามาใกล้ กลิ่นอายความเป็นชายจาง ๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาก็โชยมาปะปนกับลมหายใจของเธอ

ที่ร้ายไปกว่านั้นคือสายตาที่เต็มไปด้วยความรุกล้ำของเขา ราวกับหมาป่าร้ายที่จ้องจะขย้ำกระต่ายขาวตัวน้อย ต้องการจะกินเธออย่างไรอย่างนั้น

หลินอินรู้สึกถึงอันตรายเหมือนกำลังถูกล่า ถอยหลังอย่างไม่เป็นธรรมชาติ หันหน้าหนีไม่มองเขา “คุณช่วยอยู่ห่าง ๆ ฉันหน่อยได้ไหม”

ฮั่วจิ่งเจ๋อทำราวกับไม่ได้ยิน ริมฝีปากบางขยับเข้าไปใกล้ใบหูของหลินอิน เป่าลมหายใจใส่เบา ๆ อย่างจงใจ “ถึงสีของไฝจะเข้ม แต่ที่อื่นก็ชมพูดีนะ”

“...”

กลางวันแสก ๆ ทนายคนนี้พูดจาอะไรออกมาเนี่ย!

ใบหน้าของหลินอินร้อนผ่าว มองไปรอบ ๆ อย่างกระสับกระส่าย กลัวว่าจะมีคนได้ยิน

เธออดไม่ได้ที่จะสบถออกมาเบา ๆ “คุณช่วยมียางอายหน่อยได้ไหม ฤดูใบไม้ผลิก็ผ่านไปแล้วยังจะติดสัดอะไรอีก?”

เพิ่งพูดจบ ก็มีหญิงวัยกลางคนในชุดยูนิฟอร์มเดินออกมาจากวิลล่า

เมื่อหญิงวัยกลางคนเห็นฮั่วจิ่งเจ๋อก็รีบเร่งฝีเท้า เข้ามาแล้วพูดอย่างนอบน้อม “คุณผู้ชาย กลับมาแล้วเหรอคะ คุณหนูรอคุณกลับบ้านอยู่ตลอดเลยค่ะ”

ฮั่วจิ่งเจ๋อถอยห่างออกจากหลินอิน แล้วตอบรับอืมคำหนึ่งด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

สายตาของแม่บ้านมองมาที่หลินอิน “คุณคือคุณหลินใช่ไหมคะ?”

จู่ ๆ หลินอินก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี “ใช่ค่ะ ฉันเอง คุณคงไม่ใช่คนที่จะมารับฉันเข้าไปข้างในใช่ไหมคะ?”

แม่บ้านพยักหน้า “ไม่คิดว่าคุณจะเจอกับคุณผู้ชายก่อน ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้รอนาน”

ในหัวของหลินอินมีเสียงดังลั่นขึ้นมา หรือว่า ฮั่วจิ่งเจ๋อคือนายจ้างของเธอ?!

เธอเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว ฮั่วจิ่งเจ๋อกำลังจ้องมองเธออยู่ สายตาเต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง

ฮั่วจิ่งเจ๋อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เสียงทุ้มใสเย็นชาเจือไปด้วยความเย้ยหยันจาง ๆ “นี่น่ะเหรอที่บอกว่าไม่อยากเจอหน้าฉันเลยสักนิด? เธอกล้าพูดไหมว่าไม่ได้ตั้งใจมาสมัครงานเพื่ออ่อยนายจ้างให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง หือ?”

หลินอินอธิบายอย่างตะกุกตะกัก “ฉันไม่รู้ว่าคุณคือนายจ้าง ถ้าฉันรู้...”

“ได้ งั้นเธอก็กลับไปเถอะ”

หลินอินพูดไม่ออก เบิกตากว้าง “คุณ...”

ฮั่วจิ่งเจ๋อกอดอก รอยยิ้มเย็นชาจนไร้ความปรานี

เมื่อกี้ยังพูดจาลวนลามอยู่เลย ตอนนี้กลับพลิกหน้าเป็นคนละคน เหอะ นี่แหละผู้ชาย!

แม่บ้านที่อยู่ข้าง ๆ ดูออกว่าทั้งสองคนน่าจะรู้จักกัน จึงรีบถอยไปยังที่ที่ไกลออกไปอย่างรู้งาน

หลินอินกัดริมฝีปาก ตอนนี้เธอต้องการเงินมาก จะเสียงานที่ได้ค่าจ้างสูงขนาดนี้ไปอีกไม่ได้เด็ดขาด

เธอร้อนใจจนคว้าแขนของผู้ชายคนนั้นไว้โดยไม่รู้ตัว แล้วพยายามอธิบายอย่างสุดความสามารถ “ทนายฮั่วคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเข้าใกล้คุณจริง ๆ นะคะ งานพิเศษนี้สถาบันสอนพิเศษเป็นคนแนะนำมาให้ ถ้าไม่เชื่อคุณไปตรวจสอบได้เลย ฉันไม่ได้โกหก!”

ผู้หญิงคนนั้นร้อนรนจนขอบตาแดงก่ำ ฮั่วจิ่งเจ๋อเพียงแค่หรี่ตาลงเล็กน้อย ฟังคำพูดของเธออย่างครึ่งเชื่อครึ่งไม่เชื่อ

แม่บ้านรับโทรศัพท์เสร็จก็เดินเข้ามาพูดว่า “คุณผู้ชายคะ คุณหนูโทรมาถามว่าทำไมยังไม่พาครูสอนพิเศษกลับบ้าน...”

สีหน้าของฮั่วจิ่งเจ๋อเรียบเฉย “คุณกลับไปก่อน ไปบอกเธอว่าครูใกล้จะถึงแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ในแววตาของหลินอินก็ปรากฏความหวังขึ้นมาวูบหนึ่ง

ฮั่วจิ่งเจ๋อหันหลังเดินไปยังรถไมบัค หลินอินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหน้าด้านตามขึ้นไป เปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง

ชายหนุ่มเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “รู้งานดีนี่”

หลินอินบิดนิ้วไปมา เม้มปากอย่างเจื่อน ๆ

“ความสัมพันธ์ระหว่างเราจำกัดอยู่แค่การแลกเปลี่ยนทางร่างกาย” ฮั่วจิ่งเจ๋อหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด สายตาที่มองเธอแฝงไว้ด้วยความไม่ใส่ใจ “ถ้าอยากจะปลดปล่อยความต้องการทางเพศก็มาหาฉันได้ รับรองว่าเธอจะสบายเหมือนเมื่อคืน ส่วนเรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง”

คำพูดของเขาตรงไปตรงมาเกินไป ใบหน้าของหลินอินแดงก่ำ ทั้งอายทั้งโกรธ

เธอกัดฟัน “ฉันถูกคุณ... ยังไงซะฉันก็จะไม่นอนกับคุณอีกแล้ว!”

“เหรอ?” ฮั่วจิ่งเจ๋อค่อย ๆ พ่นควันสีเทาออกมา ท่าทางดูสบาย ๆ ไม่ทุกข์ร้อน “แต่เมื่อคืนเธอก็มีความสุขจะตายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ อ้อนวอนให้ฉันทำให้ พอฉันไม่ขยับ เธอก็ยังยกสะโพกขึ้นมาเองเลย”

“...คุณอย่าพูดอีกเลย”

ใบหน้าของหลินอินแดงก่ำ นึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ เมื่อคืนแล้วก็รู้สึกทนไม่ไหว รีบหันหน้าหนีออกไปนอกหน้าต่าง

ฮั่วจิ่งเจ๋อเหยียดยิ้ม ในแววตาฉายแววหยอกล้อ เมื่อคืนร้อนแรงขนาดนั้น ตอนนี้กลับมาแสร้งทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์งั้นเหรอ?